Είναι 16 Νοεμβρίου του 1960, έξω από το δημοτικό σχολείο William Frantz, στη Νέα Ορλεάνη. Γονείς έχουν συγκεντρωθεί στο προαύλιο και διαμαρτύρονται εξαγριωμένοι. Πετούν ντομάτες, φωνάζουν, εξαπολύουν κατάρες, γράφουν συνθήματα στους τοίχους κι έχουν στήσει στην είσοδο του κτιρίου ένα μικρό παιδικό φέρετρο. Μέσα σε αυτό έχουν τοποθετήσει μια μαύρη κούκλα.
Την ίδια στιγμή μια 6χρονη, «κουκλίτσα», η Ρούμπι Μπρίτζις γίνεται το πρώτο μαύρο παιδί που περνά την πύλη ενός σχολείου λευκών στις ΗΠΑ κι ένα σύμβολο στον αγώνα κατά του ρατσισμού μέχρι και σήμερα.H Ρούμπι Μπρίτζις περπατάει στην αυλή του καινούριου της σχολείου, αγνοεί τις πέτρες που της πετάει το συγκεντρωμένο πλήθος και τις αποδοκιμασίες των συμμαθητών και των συμμαθητριών της, περπατάει, αγνοεί το φέρετρο που της έχουν βάλει στον δρόμο της, περπατάει, μπαίνει στην τάξη όπου την περιμένει μία μόνο δασκάλα και κανένα παιδί και γίνεται το πρώτο μαυράκι που πηγαίνει σε σχολείο λευκών.
Για έναν χρόνο θα αναγκαστεί να κάνει μάθημα μόνη της στην τάξη, με τη δασκάλα της Μπάρμπαρα Χένρι που είναι η μοναδική που δέχεται να διδάξει σε μαύρη, μέχρι να αρχίσει το σπάει το εμπάργκο.
Αν όλα αυτά σας θυμίζουν κάτι, μην ξεχνάτε: 59 χρόνια μετά, συνεχίζουμε να περπατάμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου