Το να συνεχίσουμε δυναμικά, μαζικά και ανυποχώρητα την απεργία-αποχή από την αυτοαξιολόγηση της σχολικής μονάδας και την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών αποτελεί αναγκαιότητα πρώτης γραμμής για τρεις λόγους: σωτηρία της δημόσιας εκπαίδευσης, υπεράσπιση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και του κορυφαίου αυτών,του δικαιώματος συλλογικής διεκδίκησης με απεργιακό αγώνα, και διάσωση του κλάδου μας και του καθενός ατομικά από την επαγγελματική και ηθική εξόντωση.
Αυτήν την τρισυπόστατη αναγκαιότητα έχουν διαισθανθεί – κατανοήσει – εγκολπωθεί οι χιλιάδες συνάδελφοί μας, μέλη των τεσσάρων εκπαιδευτικών ομοσπονδιών, που απέχουν, απεργούν, διαδηλώνουν, ενημερώνουν, συζητούν, παρεμβαίνουν στο δημόσιο χώρο. Σίγουρα δεν το κάνουν για να πέσουν ένδοξα, για την τιμή των όπλων, για να πριμοδοτήσουν επόμενους επίδοξους κυβερνήτες ή παρασυρμένοι από πρόσκαιρο ενθουσιασμό. Ζυμώνονται μέσα στην αντιπαράθεση και στη διεκδίκηση, έρχονται πιο κοντά στο διπλανό, συσσωρεύουν συμπυκνωμένη εμπειρία ζωής. Η θέληση και η ικανότητα για συλλογική δράση κλονίζεται, ανεπανόρθωτα ίσως, όταν στην αποφασιστική καμπή μιας αναμέτρησης νιώσουν διαψευσμένοι, αδύναμοι, σε σύγχυση, θύματα χειρισμών και υστεροβουλίας. Ας αναλογιστούν, λοιπόν, τις ευθύνες τους όσοι σπέρνουν τη σύγχυση και την ηττοπάθεια, όσοι καλλιεργούν επίμονα την αυταπάτη ότι οι αγώνες χωρίζονται σε νόμιμους και παράνομους, αποσιωπώντας τον κομβικό ρόλο των συσχετισμών δύναμης, άρα και της μαζικότητας από την πλευρά των εργαζομένων. Ο πατερναλισμός, η προθυμία ορισμένων να υποστείλουν χωρίς συζήτηση τις σημαίες, για να «μην μας εκθέσουν σε κίνδυνο», είναι η άλλη όψη του κυβερνητικού και κρατικού εκφοβισμού.
Τα σωματεία και οι ομοσπονδίες, οι συνδικαλιστικές οργανώσεις γενικότερα, υπάρχουν για να αφουγκράζονται τη φωνή και τη λαχτάρα των μελών τους, να οργανώνουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τους αγώνες, να εμπνέουν τα μέλη τους και να εμπνέονται από αυτά, ώστε «να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα», να βάλουμε τον πήχη και λίγο παραπάνω από το όριο που χαράζει κάθε φορά ο αντίπαλος. Ο συνδικαλισμός υπάρχει για τα δύσκολα, οι εργατικοί και κοινωνικοί αγώνες δεν είναι συναθροίσεις με ένδυμα περιπάτου. Αλίμονο αν με κάθε ψεύδος, φοβέρα ή τακτική κίνηση του αντιπάλου άνθρωποι, υποτίθεται, έμπειροι και συγκροτημένοι σαλπίζουν άτακτη υποχώρηση.
Το συγκεκριμένο μέσο πάλης, η απεργία –αποχή, μάλλον επικρίθηκε υπερβολικά στα πλαίσια των εσωτερικών μας συζητήσεων: από άλλους ως υβριδικό εφεύρημα, από άλλους ως μη «ξεκάθαρο» μέσο πάλης, διότι δεν έχει, λένε, τίμημα (συνδικαλισμός ενοχικός από κούνια…). Τελικά είναι αποτελεσματικό για τη συγκεκριμένη μάχη κι αυτό αποδεικνύεται περίτρανα από την πίεση που ασκήσαμε στην κυβέρνηση, η οποία αναγκάστηκε να περάσει από τις φοβέρες περί πειθαρχικών διώξεων και μισθολογικών περικοπών στην ανοιχτή ποινικοποίηση μέσω των δικαστικών προσφυγών. Ο περιορισμός του σκεπτικού των δικαστικών αποφάσεων σε διαδικαστικά ζητήματα (εκτός του περί πολιτικής απεργίας της ΟΙΕΛΕ) δείχνει και τα όρια και τις ενδεχόμενες εσωτερικές αντιφάσεις (προς το παρόν, τουλάχιστον) του κυρίαρχου μπλοκ( που ποτέ, μα ποτέ δεν είναι αρραγές και εξ ορισμού παντοδύναμο).
Ας προσφύγουμε, λοιπόν, στη δημοκρατία των συνελεύσεών μας. Εκεί, με ψυχραιμία, ειλικρίνεια και εντιμότητα θα πάρουμε αποφάσεις. Πολιτικοσυνδικαλιστικοί χώροι και μεμονωμένοι συνάδελφοι θα εισηγηθούμε, καλύπτοντας, έτσι, το ασυγχώρητο κενό που άφησε η ομοσπονδία μας, με ευθύνη της πλειοψηφίας της.
Συνάδελφοι, να σηκώσουμε το γάντι για ακόμα μια φορά. Πάμε να αναμετρηθούμε με τη διάλυση της δημόσιας εκπαίδευσης και την ποινικοποίηση των αγώνων.
Κανένας/ία δεν είναι έτοιμος/η να γυρίσει στο σχολείο με σκυμμένο κεφάλι, για να γίνει συνένοχος στο έγκλημα. Γι΄αυτό, πιασμένοι χέρι με χέρι, μπράτσο με μπράτσο, θα γίνουμε έτοιμοι να συνεχίσουμε την απεργία αποχή. Θα απαιτήσουμε από τη Γενική Συνέλευση των προέδρων των ΕΛΜΕ, το ανώτερο όργανο του κλάδου, να δεσμεύσει με απόφασή της το διοικητικό συμβούλιο της ΟΛΜΕ, ώστε να οργανώσει τη συνέχιση της απεργίας-αποχής και να κάνει όλες τις απαραίτητες ενέργειες για τη νίκη ( οργανωτικές, νομικές, διεθνοποίηση του θέματος,ενημέρωση της κοινής γνώμης, απεύθυνση στο εργατικό κίνημα, στα πολιτικά κόμματα, στην ένωση δικαστών και εισαγγελέων… και πολλά άλλα ακόμη).
Όσο για μας, τους απλούς αγωνιστές της βάσης, σίγουρα έχουμε ακόμα πολλές ιδέες, ζωντάνια και εφευρετικότητα στα γαλατικά χωριά μας…
Αυτή τη στιγμή, η μαζική οργανωμένη ανυπακοή είναι η μόνη ρεαλιστική διέξοδος. Είναι μονόδρομος!
της Όλγας Τσιλιμπάρη (εκπαιδευτικός, μέλος ΕΛΜΕ Κέρκυρας)
πηγή: https://selidodeiktis.edu.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου