Νομοθετικοί σχεδιασμοί χωρίς την κοινωνία και χωρίς ντροπή
Εν μέσω πανδημίας, εγκλεισμού και απαγορεύσεων, το υπουργείο Παιδείας έδωσε στη δημοσιότητα, έθεσε σε διαβούλευση και ετοιμάζεται να ψηφίσει αυτούσιο ένα (αντι)εκπαιδευτικό πολυνομοσχέδιο, επικίνδυνο και καταστροφικό για το δημόσιο σχολείο, για τους μαθητές και τους εκπαιδευτικούς. Τόσο το χρονικό σημείο της διαβούλευσης και της ψήφισης με τα σχολεία κλειστά, όσο και το περιεχόμενο και οι στόχοι του πολυνομοσχεδίου είναι ενδεικτικά του τρόπου με τον οποίο η κυβέρνηση εκμεταλλεύεται μια υπαρκτή κρίση για να συνεχίσει το έργο αποδόμησης κοινωνικών αγαθών, για να υποτιμήσει περαιτέρω την εργασία και τη ζωή μας.
Η υπουργός παιδείας περνάει νομοσχέδιο με το σύνολο της κοινωνίας αβέβαιο για την ‘επόμενη μέρα’ και τη μετάβαση στην κανονικότητα. Μια κανονικότητα που θα περιλαμβάνει τη μονιμοποίηση των ‘έκτακτων’ ρυθμίσεων στα εργασιακά, την πλήρη ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, την ανεργία και τη φτώχεια. Κι όλα αυτά καθώς προετοιμάζεται ένας νέος γύρος δανείων για την 'ευρωπαϊκή ανασυγκρότηση', η οποία, όπως έχει αποδειχτεί στο παρελθόν, δεν θα φέρει την πολυπόθητη ανάκαμψη αλλά την αύξηση του δημόσιου χρέους, την επιβολή νέων μνημονίων και τη συντριβή των κοινωνιών, κυρίως -αλλά όχι μόνο- του ευρωπαϊκού νότου.
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες γενικευμένης οικονομικής ύφεσης με την πανδημία να οδηγεί στο κλείσιμο των σχολείων σε πάνω από το 85% των χωρών σε όλο τον κόσμο, το Υπουργείο Παιδείας, πιστό στην τακτική κάθε ηγεσίας υπουργείου που φοβάται τις αντιδράσεις του κοινωνικού σώματος (δεν ξεχνάμε το προσοντολόγιο Γαβρόγλου τα Χριστούγεννα του 2018 και τον νόμο για το πανεπιστημιακό άσυλο το καλοκαίρι που μας πέρασε), έφερε για διαβούλευση −με τον εαυτό του− ένα πολυνομοσχέδιο που αφορά όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, συνδυάζοντας με τρομακτικό τρόπο αντιδραστικές-νεοφιλελεύθερες αναδιαρθρώσεις που στοχεύουν στην διάλυση του δημόσιου σχολείου και των εργασιακών μας δικαιωμάτων, μαζί με μια νοοτροπία συντηρητικής πειθάρχησης που θα αφορά όλους: παιδιά, εφήβους, εκπαιδευτικούς.
Τα σχέδια τους οι εφιάλτες μας
Γίνεται σαφές πλέον ότι το Υπουργείο Παιδείας, πατώντας σε σημεία πάνω στο νομοσχέδιο Γαβρόγλου, θέλει να επιβάλλει εκείνες τις αναδιαρθρώσεις που με τόσο κόπο έχουν προσπαθήσει να εφαρμόσουν όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις εδώ και πάνω από δύο δεκαετίες στην εκπαίδευση αλλά έχουν βρει σθεναρή αντίσταση από την εκπαιδευτική κοινότητα και την κοινωνία. Αναδιαρθρώσεις βαθιά συντηρητικές που ορίζουν το νομοθετικό πλαίσιο της εκπαιδευτικής διαδικασίας και των εργασιακών σχέσεων των εκπαιδευτικών με τέτοιο τρόπο, ώστε να προετοιμαστεί το έδαφος και να διεκπεραιωθούν σε βάθος χρόνου οι πολυπόθητοι στόχοι κεφαλαίου και κράτους για την επιβολή μιας εκπαίδευσης αντιλαϊκής, νεοφιλελεύθερης, αντιδραστικής. Μιας εκπαίδευσης που να ταιριάζει και να οδηγεί, μέσα από μια διαδικασία αλληλοσυμπλήρωσης, σε μια μάλλον τερατόμορφη μελλοντική εικόνα της κοινωνίας.
Σε αυτό το μοντέλο εκπαίδευσης οι ανάγκες των παιδιών μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα, οι ταξικές και κοινωνικές αντιθέσεις οξύνονται, η ελαστική εργασία μονιμοποιείται, κάθε συλλογικό δικαίωμα και διεκδίκηση καταργείται. Οι μαθητές, οι εκπαιδευτικοί και τα σχολεία αξιολογούνται και κατηγοριοποιούνται με βάση την αποδοτικότητα και τις επιδόσεις τους. Πίσω από τις γραμμές, το μήνυμα είναι φρικτό: όποια/ος δεν συμμορφώνεται-ανταποκρίνεται στις επιταγές της αγοράς θα θεωρείται μη αποδοτικός και μη αναγκαίος, με λίγα λόγια θα περισσεύει∙ θα αποκλείεται από την εργασία, από το σύστημα υγείας, από το δημόσιο σχολείο, τελικά από μια ζωή με αξιοπρέπεια και νόημα.
Το νέο πολυνομοσχέδιο περιλαμβάνει μεταξύ άλλων:
o Αύξηση του αριθμού των μαθητών ανά τμήμα −τι κι αν αντιμετωπίζουμε μια πανδημία− στο δημοτικό σχολείο από 22 σε 26 (24 με δυνατότητα προσαύξησης κατά 10%).
o Καθιέρωση του ελάχιστου αριθμού των 20 μαθητών ανά τάξη στα 7θέσια και πάνω Δημοτικά και των 16 στα διθέσια και πάνω Νηπιαγωγεία. Μόνο στην Α΄ Αθήνας «εξαφανίζονται» 94 τμήματα Α΄ Δημοτικού την επόμενη σχολική χρονιά.
o Κατάτμηση του προγράμματος του νηπιαγωγείου σε διδακτικά αντικείμενα-ενότητες.
o Αυστηροποίηση της προαγωγής και απόλυσης των μαθητών σε γυμνάσιο και λύκειο και αύξηση των εξεταζόμενων μαθημάτων
o Επαναφορά της τράπεζας θεμάτων (ή αλλιώς χαράς των φροντιστηρίων) φτιάχνοντας ένα σχολείο εξεταστικό κέντρο.
o Αύξηση των πρότυπων και πειραματικών σχολείων εισάγοντας πιο έντονα την κατηγοριοποίηση των σχολείων σε «καλά» και «κακά».
o Επαναφορά των πολυήμερων αποβολών, καθώς και της αναγραφής της διαγωγής στα απολυτήρια
o 2ετή και 3ετή αποκλεισμό για τους αναπληρωτές που δεν αναλαμβάνουν υπηρεσία και ποινή μονοετούς αποκλεισμού σε όσους παραιτούνται.
o Αυτοαξιολόγηση εκπαιδευτικών και σχολικών μονάδων και ατομική αξιολόγηση εκπαιδευτικών με προεδρικά διατάγματα από τη σχολική χρονιά 2021-2022.
Αντιεκπαιδευτικά πειράματα
Η αύξηση του αριθμού των μαθητών ανά τμήμα στο δημοτικό σχολείο είναι τουλάχιστον προκλητική, αν δεν είναι εγκληματική, εν μέσω πανδημίας. Το νέο νομοσχέδιο αφήνει ανοιχτή την δυνατότητα μετακίνησης μαθητών σε όμορα σχολεία, γεγονός το οποίο ήδη είχε ξεκινήσει με το Π.Δ. 79 του ΣΥΡΙΖΑ, αφού βάζει όριο για να δημιουργηθεί τμήμα, τους 16 μαθητές για τα διθέσια και άνω νηπιαγωγεία και τους 20 μαθητές για τα επταθέσια και άνω δημοτικά σχολεία. Με αυτόν τον τρόπο το Υπουργείο ‘εξασφαλίζει’ την απώλεια πολλών οργανικών θέσεων και απαλλάσσεται από την υποχρέωσή των μόνιμων διορισμών. Ο αριθμός των μαθητών ανά τμήμα θα παραμείνει ένας από τους όρους που τίθενται πάντα εκτός συζήτησης, όταν μιλάμε για την αναβάθμιση του δημόσιου σχολείου και του εκπαιδευτικού έργου. Μέχρι τότε, βέβαια, ενδέχεται να έχουμε πειστεί ότι το εκπαιδευτικό έργο μοιάζει κάπως με τα τηλεοπτικά μαθήματα του ‘Μαθαίνουμε στο σπίτι’, όπου οι εκπαιδευτικοί απευθύνονται σε παιδιά που δεν κινούνται, δεν μιλάνε, δεν φωνάζουν, δεν υπάρχουν.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, που δηλώνουν ξεκάθαρα τις πραγματικές προθέσεις του υπουργείου και σχετίζονται μόνο με οικονομικές ιδεολογίες που θέλουν ‘λιγότερο κράτος παντού’ και καθόλου μια πραγματική αναβάθμιση του σχολείου, το υπουργείο μιλάει για αύξηση πειραματικών σχολείων περιγράφοντας χωρίς ενδοιασμούς, σχολεία δύο ταχυτήτων. Περιγράφει σχολεία όπου θα υπάρχει μια συνεχής εποπτεία που θα αξιολογεί τα εκπαιδευτικά αποτελέσματα, τα οποία θα συνδέονται άμεσα με το ποσό της κρατικής χρηματοδότηση που θα λαμβάνουν αυτά τα σχολεία αλλά και τις χορηγίες που θα δίνονται προς αυτά. Η εκπαιδευτική διαδικασία σύμφωνα με το υπουργείο στα Πειραματικά σχολεία που θα ιδρύονται θα στηρίζεται σε ‘καινοτόμες δράσεις’ και ‘νέα διδακτικά εργαλεία και σχολικά εγχειρίδια’. Αλλά όλα αυτά θα είναι μόνο για λίγους (τυχαίο δείγμα σύμφωνα με το νομοσχέδιο). Το υπουργείο κατάφωρα ενισχύει τις ταξικές ανισότητες, υπονομεύοντας τον αντισταθμιστικό ρόλο του σχολείου, που μάχεται ώστε να έχουν όλα τα παιδιά μόρφωση.
Το ‘όραμα’ των πειραματικών σχολείων δεν γιγαντώνει μόνο τις κοινωνικές και οικονομικές ανισότητες ανάμεσα στους μαθητές αλλά παραβιάζει και τα εργασιακά δικαιώματα των εκπαιδευτικών. Περιγράφει εκπαιδευτικούς με αυξημένα ακαδημαϊκά προσόντα που μπορούν να εργάζονται σε αυτά και όσοι δεν αξιολογούνται επαρκώς, ακόμα και αν έχουν οργανική θέση στα σχολεία που χαρακτηρίζονται ως πειραματικά, θα μετακινούνται σε άλλα σχολεία, κατά προτεραιότητα όπως μέχρι τώρα όσοι κρίνονται υπεράριθμοι σε μια σχολική μονάδα. Και φυσικά όσοι κρίνονται ‘ικανοί’ για να διδάσκουν στα πειραματικά σχολεία θα αξιολογούνται συνεχώς και θα μετακινούνται αν κρίνονται ανεπαρκείς. Αλήθεια ποια είναι τα αυξημένα ακαδημαϊκά προσόντα; Μήπως δεν είμαστε πτυχιούχοι παιδαγωγικών και καθηγητικών σχολών και τμημάτων όσοι διδάσκουμε στα σχολεία; Ο στόχος είναι να επιδιδόμαστε σε ένα ατέρμονο κυνήγι τίτλων για να αποδεικνύουμε συνεχώς ότι είμαστε ικανοί για τη δουλειά μας; Τελικά μήπως δεν ήταν τυχαία όλη αυτή η επίθεση στους ‘κακούς’ εκπαιδευτικούς από μερίδα δημοσιογράφων;
Το υπουργείο σαν να μην γνωρίζει τις πραγματικές ανάγκες και την καθημερινή πραγματικότητα σε ένα σχολείο, ορίζει επίσης τον «εκπαιδευτικό εμπιστοσύνης», ο οποίος αναλαμβάνει το καθήκον της συμβουλευτικής προς γονείς και μαθητές. Με αυτόν τον τρόπο το κράτος απαλλάσσεται από την ανάγκη λειτουργίας και κάλυψης όλων των αντισταθμιστικών δομών στην εκπαίδευση ενώ αμφισβητείται ο κάθε εκπαιδευτικός- υπεύθυνος τάξης, ο οποίος χτίζει μια σχέση εμπιστοσύνης με γονείς και μαθητές με την καθημερινή επαφή μαζί τους.
Συγχρόνως, οι πρόσφατες επικοινωνιακές προσπάθειες του υπουργείου (και το κόστος αυτών των προσπαθειών) να πείσει ότι η τηλεκπαίδευση λειτουργεί προς όφελος μαθητών και εκπαιδευτικών ήταν ενδεικτικές της πρόθεσής του να επιβάλει ένα σχολείο που παρέχει εκπαιδευτικές υπηρεσίες και δεξιότητες και μάλιστα με όρους που μπορούν να μετρηθούν και να αξιολογηθούν. Η πρόθεση αυτή πλέον παίρνει σάρκα και οστά. Σύμφωνα με τα λόγια της υπουργού: ‘Προωθείται ένα σύστημα αξιολόγησης, ξεκινώντας από τις σχολικές μονάδες και προχωρώντας στους εκπαιδευτικούς, με αποκλειστικό στόχο την επιβράβευση των εκπαιδευτικών και τη βελτίωσή τους μέσω επιμόρφωσης’.
Σύμφωνα με τη διεθνή εμπειρία, αυτό που προωθείται είναι ένα σύστημα ελέγχου και κατηγοριοποίσης σχολείων και εκπαιδευτικών με βάση το αν ακολουθούν τις οδηγίες του υπουργείου (βλ. πλατφόρμες τηλεκπαίδευσης), πόσο καλά τις ακολουθούν ή πόσο καλά ανταποκρίνονται στα εκάστοτε κριτήρια της εκάστοτε επιτροπής. Αυτή η κατηγοριοποίηση διαμορφώνει ένα μέλλον δυστοπικό για τις εργασιακές συνθήκες, αλλά και για το περιεχόμενο του σχολείου. Διαλύει τους εκπαιδευτικούς σε εργασιακό, δημιουργικό, συναισθηματικό επίπεδο. Όπως είχε προφητεύσει ο Κάφκα, οι εργαζόμενοι μεταμορφώνονται σε ελεγκτές εξαναγκασμένους να ελέγχουν την ίδια τους την εργασία. Διαλύει το δημόσιο σχολείο, εξαναγκάζοντάς το να λειτουργεί με όρους ανταγωνισμού, διαλύει τους μη προνομιούχους μαθητές που θα εκλαμβάνουν τη σχολική αποτυχία ως ‘ατομική ευθύνη’. Διαλύει την απελευθερωτική, ανθρωπιστική ουσία της μόρφωσης μετατρέποντάς την σε κατακερματισμένες και τυποποιημένες δεξιότητες.
Το σχολείο ως τιμωρία που ζεις
Πέρα από την επιβολή των όρων ‘αγοραίας’ λειτουργίας της δημόσιας παιδείας και την αξιολόγηση των πάντων, με ό, τι αυτό συνεπάγεται, το πολυνομοσχέδιο έρχεται να επιβάλλει τη μάθηση ως καταναγκασμό, μέσα από μία διαδικασία αέναων εξετάσεων και ελέγχων των επιδόσεων, της συμπεριφοράς, του μυαλού και του σώματος. Έρχεται να τσακίσει τα περισσότερα παιδιά, τα οποία καλούνται να περάσουν τα παιδικά και εφηβικά τους χρόνια δίνοντας εξετάσεις για να κριθούν τελικά ‘ακατάλληλα’ για το δημόσιο πανεπιστήμιο και να πάνε ως πελάτες −αν έχουν την οικονομική δυνατότητα− σε ιδιωτικά κολλέγια, ΙΕΚ ή στις υπό ίδρυση Σχολές Κατάρτισης. Σε αυτή την κατεύθυνση συμβάλλει και η καθιέρωση ηλικιακού ορίου (17) για τη φοίτηση στα ημερήσια ΕΠΑΛ.
Η ολόπλευρη διαμόρφωση της προσωπικότητας, η ψυχική υγεία των παιδιών, η κριτική σκέψη και η σε βάθος διαλεκτική κατανόηση κοινωνικών και φυσικών φαινομένων είναι προφανώς αδιάφορα για ένα σύστημα στο οποίο σημασία έχει η «αριστεία», η οποία νοείται όχι ως στόχος αυτοπραγμάτωσης αλλά ως η εμπέδωση της κοσμοθεωρίας που επιβραβεύει τον ανελέητο ανταγωνισμό όλων με όλους και αποθεώνει την κατίσχυση των προσωπικών επιδιώξεων πάνω και ενάντια σε κάθε κοινωνική, συλλογική έννοια και ζωή που μας περιβάλλει. Εξάλλου η αίσθηση της ατομικής αποτυχίας και αδυναμίας ταιριάζει στη νεοφιλελεύθερη ατομικιστική λογική της κυβέρνησης και του μεταμοντέρνου κόσμου μας, σύμφωνα με την οποία το κάθε άτομο είναι αποκλειστικά υπεύθυνο για την άνοδο και την πτώση του. Στο μικρό βασίλειο της υπουργού και των αυλικών της οι ταξικές και κοινωνικές ανισότητες δεν υπάρχουν(!) αφού οι ίδιοι δεν υφίστανται τις καταστροφικές συνέπειές τους. Η κοινωνική αδικία αφορά ανθρώπους από μακρινά βασίλεια - όπως για παράδειγμα το Περιστέρι- για τους οποίους θα φροντίσουν, ξεδιπλώνοντας όλο το εύρος των φιλάνθρωπων αισθημάτων τους, ώστε τα παιδιά τους να γίνουν, είτε το θέλουν είτε όχι, ψυκτικοί ή τεχνικοί ανελκυστήρων. Η κύρια όμως επιδίωξη είναι να γίνουν άνθρωποι που θα έχουν εμπεδώσει ότι το επάγγελμά τους ήταν προσωπική ανικανότητα κοινωνικής επιτυχίας που τους στερεί το δικαίωμα στο δημόσιο λόγο και στη διαδικασία λήψης αποφάσεων για τις ζωές τους! Στο μικρό βασίλειο της υπουργού και των αυλικών της δεν υπάρχουν δημόσια σχολεία. Τα δημόσια σχολεία βρίσκονται στα μακρινά βασίλεια και οφείλουν να είναι φυλακές με παιδιά υπάκουα και πειθαρχημένα ή αλλιώς «στη σίγαση». Να γεννιούνται κανονικά, να μεγαλώνουν κανονικά, να ερωτεύονται κανονικά και να πεθαίνουν κανονικά, χωρίς αντιρρήσεις .
Η δική μας απάντηση δεν φιμώνεται με μάσκες, δεν φυλακίζεται με καραντίνα
Οι εκπαιδευτικοί με όλες τις συνθήκες είμαστε εδώ και παλεύουμε για το σχολείο και την κοινωνία των ονείρων μας που θα μας χωράει όλους και όλες μας. Το υπουργείο που πιστεύει ότι με τον αιφνιδιασμό των εκπαιδευτικών, γονέων, μαθητών και φοιτητών θα περάσει το νομοσχέδιο χωρίς αντιδράσεις, θα μας βρει απέναντι στα μεγαλεπήβολα σχέδιά του. Οι εκπαιδευτικοί δεν θα αφήσουμε να μετατραπεί το δημόσιο σχολείο σε μια αρένα ανταγωνισμού και οικονομικών επιδιώξεων. Διεκδικούμε ένα σχολείο που να μπορεί να ανταποκριθεί στις διαφορετικές ανάγκες και ικανότητες των μαθητών και να καλλιεργεί την συνεργατικότητα, την αλληλεγγύη, το ομαδικό πνεύμα, την επιδίωξη μιας δίκαιης κοινωνίας.
Απαιτούμε
o Άμεση απόσυρση του αντιεκπαιδευτικού νομοσχεδίου.
o Απεργία-αποχή σε κάθε διαδικασία αυτοαξιολόγησης σχολικών μονάδων, αξιολόγησης εκπαιδευτικών.
o Διορισμός/Μονιμοποίηση όλων των αναπληρωτών εκπαιδευτικών όλων των βαθμίδων αποκλειστικά με πτυχίο και προϋπηρεσία για να λειτουργήσει το δημόσιο σχολείο.
o Μείωση του αριθμού των μαθητών ανά τμήμα από το νέο σχολικό έτος
o Χρηματοδότηση σχολείων για μέτρα αυτοπροστασίας και προστασίας της δημόσιας υγείας.
o Πρόσληψη μόνιμου και επαρκούς προσωπικού καθαριότητας στα σχολεία.
o Εξασφάλιση των σχολικών γευμάτων για όλους τους μαθητές μας.
o Απόδοση από τους δήμους όλων των χρημάτων που προορίζονται για τα σχολεία.
ΟΡΓΑΝΩΝΟΥΜΕ ΠΑΝΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΑΓΩΝΑ
ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΙ, ΜΑΘΗΤΕΣ, ΦΟΙΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΓΟΝΕΙΣ ΔΕΝ ΘΑ ΕΠΙΤΡΕΨΟΥΜΕ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΤΟ ΠΟΛΥΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ – ΚΕΡΑΜΕΩΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου