Για τα μάτια ενός παιδιού που ψάχνει γη, γκρεμίζω ουρανούς…

Η σιγή δεν αντέχεται.

Ήρθε η ώρα να ακουστεί η κραυγή και το ουρλιαχτό.

Η φωτιά δεν άναψε τυχαία, άναψε πριν 5 χρόνια όταν αποφασίστηκε η δημιουργία του στρατοπέδου συγκέντρωσης. Γιατί μόνο κατ’ ευφημισμό η Μόρια μπορεί να ονομαστεί «κέντρο υποδοχής».

Το έγκλημα που συντελείται εδώ και χρόνια στη Μόρια από το ελληνικό κράτος ήταν ζήτημα χρόνου να σκάσει. Στοιβαγμένοι 13.000 άνθρωποι, σε «χώρο» που προοριζόταν για 3.000 ανθρώπους, με άθλιες συνθήκες υγιεινής, χωρίς το παραμικρό μέτρο προστασίας από την πανδημία του covid-19. Η ελληνική κοινωνία κώφευε, εθελοτυφλούσε, όλα γίνονταν με την ανοχή της. Χτες το βράδυ στο κολαστήριο της Μόριας άναψε φωτιά που σιγόκαιγε μέρες, μήνες, χρόνια… Οι κολασμένοι αυτής της γης αντέδρασαν… Δεν είχαν τίποτα στο στρατόπεδο συγκέντρωσης και έμειναν με το τίποτα.

Απόγνωση.

Ως εδώ οι λάσπες.

Ως εδώ τα σκουπίδια.

Ως εδώ η βία.

Ως εδώ η πολύ καλά οργανωμένη εξαθλίωση από τον κρατικό μηχανισμό.

Ήταν εμμονική ιδέα όταν κάποιες/κάποιοι με όση δύναμη διέθεταν φώναζαν εκκενώστε τις φυλακές-κολαστήρια;

Ήταν εμμονικοί όσες/όσοι έλεγαν ότι είναι ζήτημα χρόνου να ξεσπάσουν κρούσματα covid-19 στα στρατόπεδα συγκέντρωσης;

Μόλις χτες στήθηκαν 13.000 άδειες καρέκλες έξω από τη γερμανική βουλή σε ένδειξη συμπαράστασης στους/στις 13.000 εγκλωβισμένους/νες στη Μόρια… Τι τραγική ειρωνεία!

Και σήμερα οι άνθρωποι αυτοί κλείνοντας τα μάτια τους βλέπουν τις φωτιές του πολέμου να τους κυνηγούν κι όταν τα ανοίγουν βλέπουν μπροστά τους τις φωτιές μιας βαθιά ρατσιστικής και ξενοφοβικής Ευρώπης να τους κυνηγούν και πάλι.

Πού να σε κρύψω μάτια μου όταν η πατρίδα που είχες σε διώχνει μακριά κι η νέα πατρίδα που ψάχνεις σε πνίγει, σε καίει, σε εξαθλιώνει.

Ας μην μείνουμε σιωπηλές και σιωπηλοί.

Ας μην αφήσουμε την ελπίδα να καεί μέσα στη στάχτη που σκεπάζει την κόλαση.

Άντα Παραφόρου, Αδριανή Προκόπη

πηγή: https://www.e-lesxi.gr