Σχόλια για τη Μόρια

i. του Παναγιώτη Μαυροειδή

Όχι, σκατόψυχοι! Δεν «καίει ο κορωνοϊός» τη Μόρια. Την καίει η απελπισία, η δολοφονία της ελπίδας.

Δεν «καίνε οι ίδιοι οι πρόσφυγες» τη Μόρια. Την καίει η κατάρα της προσφυγιάς και του ξεριζωμού, λόγω πολέμων, φτώχειας και πολεμικής ερήμωσης.

        

Δεν καίει τη Μόρια, η «στενοκεφαλιά κάποιων ανόητων που δεν άφησαν την Πυροσβεστική να κάνει τη δουλειά της». Την καίει η εγκληματική κρατική και ευρωκρατική αδιαφορία που έχει φυλακίσει δεκάδες χιλιάδες ανθρώπων σε μπουντρούμια.

Δεν καίνε τη Μόρια «οι αρνητές του κορωνοϊού και της καραντίνας», αλλά η δολοφονική απόφαση για υπερ-απομόνωση, εγγύηση της υπερμετάδοσης, αντί της άμεσης αποσυμφόρησης και υγειονομικής επιτήρησης.

Δεν καίνε τη Μόρια «οι φανατικοί Μουσουλμάνοι και πράκτορες της Τουρκίας». Την καίει το μίσος και η προσφυγοφοβία.

«Μα, είδαμε αυτό, ακούσαμε εκείνο, καταγράφηκε το άλλο….» Ε και; Ακόμη και αν, αυτό, εκείνο ή το άλλο… Ποια είναι η μεγάλη εικόνα;

Αλήθεια, φανταστείτε 30 από μας, μια ομάδα από άντρες, γυναίκες, παιδιά και γέροντες, να μας κλείσουν σε ένα δωμάτιο. Ελεύθερους να τρώμε ό,τι μας δίνουν από μια θυρίδα. Να κατουράμε και να πλενόμαστε με βάρδιες. Να μοιραζόμαστε ένα άχρωμο ταβάνι, ένα υγρό πάτωμα και τέσσερις καταθλιπτικούς τοίχους. Και κυρίως με την επίγνωση ότι όλο αυτό δεν είναι προσωρινό και πως δεν υπάρχει ελπίδα βελτίωσης

Πόση ώρα αλήθεια θέλουμε για να σαλτάρουμε, να φρικάρουμε και να αρχίσουμε να βγάζουμε με ζωώδη τρόπο τα μάτια μας;

Μόνο θαυμασμός λοιπόν για τη γενναιότητα, την καρτερία και την ανθρώπινη αντοχή των δεκάδων χιλιάδων ανήμπορων γυναικών, τραυματισμένων αντρών και ορφανών παιδιών, που κατάφεραν, όσο κατάφεραν, για όποιο μακρύ διάστημα, να μένουν άνθρωποι.

Μόνο αλληλεγγύη και στήριξη στους πρόσφυγες και την τραγωδία τους. Ειδικά μετά το κάψιμο της Μόριας. Αλλά και κατάρα και ανάθεμα για τη ρητορική του μίσους εναντίον τους.

Πρέπει να συλλογιστούμε βαθύτερα τι πραγματικά συνέβη στη Μόρια. Όχι χθες, ούτε προχθές. Όχι με τον Μωχάμετ, ούτε την Χαμπίμπα.

Η ωμή αλήθεια είναι ότι αυτό που γίνεται εδώ και χρόνια στη Μόρια (και στον κάθε τόπο μαρτυρίου προσφύγων σαν τη Μόρια), είναι μια αιώνια ντροπή. Ντροπή για την Ελλάδα που τους βλέπει μυωπικά σαν «πράκτορες της Τουρκίας» και «ασύμμετρη απειλή». Ντροπή για την Ευρώπη που χτίζει φρούρια και φράχτες για να σωθεί από τους ανθρώπους και να σώσει την απανθρωπιά της. Ντροπή για τους εμπόρους των όπλων, των εθνών, των πολέμων και των θαλασσών. Αιώνιο αίσχος ειδικά για την λεγόμενη πολιτισμένη και ανεπτυγμένη πλευρά του σύγχρονου κόσμου μας, που αποπατεί επί ανθρώπινων ψυχών, αναπνέει και ζωοδοτείται από την ίδια της τη μακάβρια δυσωδία. Μια ματιά στην Αμερική του Τραμπ και το πώς χτίζονται τα εκλογικά σώματα, αρκεί για να γίνει αυτό κατανοητό.

Αλλά η Μόρια, είναι και πρόκληση! Μια μεγάλη, ενοχλητική, επίμονη, πεισματάρικη, άγρια και απαιτητική πρόκληση. Πρόκληση ξεσηκωμού, έγερσης και εξέγερσης. Χέρια, συνειδήσεις, καρδιές, οργή, χαμόγελα, λαχτάρες ελευθερίας και αγώνες νέων ανθρώπων, να σβήσουν αυτή την ντροπή. Για να νικήσει η ζωή. Όχι η γυμνή ζωή, αλλά η ανθρώπινη κοινωνική ζωή που παράγει κοινωνικό πολιτισμό.

ii. του Ιάσονα Αποστολόπουλου

Για πολλοστή φορά η Μόρια κάηκε. Αυτή τη φορά κάηκε ολοκληρωτικά, όπως ολοκληρωτική είναι και η ισοπέδωση των 13.000 ψυχών που είναι μαντρωμένες εκεί.

5 χρόνια σε μία φυλακή λάσπης, σκουπιδιών και βίας, άντρες, γυναίκες και παιδιά ζούσαν μία καθημερινή κόλαση ελπίζοντας ότι δεν θα συνεχίσει να είναι η ζωή τους όπως πριν.

Οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα σε μια συνέντευξη λένε ότι η Μόρια είναι κυριολεκτικά το χειρότερο camp στον κόσμο, χειρότερο από τους καταυλισμούς σε Σουδάν, Αιθιοπία, Κονγκό γιατί τουλάχιστον σε εκείνα τα μέρη υπάρχει η αλληλεγγύη της κοινότητας.

Η Μόρια είναι πολλά παραπάνω από τη διαβίωση σε βρώμικες σκηνές, χωρίς ηλεκτρικό, αποχέτευση κι επαρκές νερό.

Η Μόρια είναι ένα μέρος όπου τα προσφυγόπουλα αναγκάζονται να εκδίδονται για να επιβιώσουν, είναι ένα μέρος που οι γυναίκες κυκλοφορούν δέκα-δέκα ή κοιμούνται με πάνες γιατί φοβούνται να πάνε στην τουαλέτα λόγω των βιαστών, ένα μέρος με μαχαιρώματα, διακίνηση, αυτοκτονίες, και πολλές άλλες συνέπειες μιας κρατικά οργανωμένης εξαθλίωσης.

Τα ελληνικά σύνορα είναι τα μέρη όπου η Ευρώπη εφαρμόζει το δόγμα της πιο σκληρής και στρατικοποιημένης deterrence policy, κάνοντας τις ζωές των άλλων όσο γίνεται πιο ανυπόφορες, ώστε να τους αποθαρρύνει από το να έρχονται.

Και τα τρία σώματα, στρατός, λιμενικό κι αστυνομία, ασκούν επιχειρήσεις απέναντι σε έναν «εχθρό», που το μόνο του «όπλο» είναι το σώμα του και το μόνο που ζητάει είναι διέλευση προς την Ευρώπη και διεθνή προστασία.

Το λένε άλλωστε και τα επίσημα έγγραφα ότι ο σχεδιασμός των ΚΥΤ βασίζεται στην αποτροπή της μετανάστευσης.

Χθες εντοπίστηκαν 35 κρούσματα COVID μες τον καταυλισμό. Πώς θα εφαρμόσουν οι αιτούντες-άσυλο κανόνες υγιεινής όταν υπάρχει μία βρύση ανά 1.300 ανθρώπους; Πώς θα εφαρμόσουν μέτρα κοινωνικής αποστασιοποίησης όταν κατοικούν δύο άνθρωποι ανά τετραγωνικό μέτρο;

Ως απάντηση, η κυβέρνηση των ρατσιστών εξήγγειλε την πλήρη στρατοπέδευση του προσφυγικού πληθυσμού με όρους κανονικής κράτησης, υπογράφοντας σύμβαση 854.000 ευρώ με τον εθνικό εργολάβο Άκτωρα για περίφραξη και κατασκευαστικά έργα πέριξ του ΚΥΤ της Μόριας.

Είναι εμφανές ότι αυτός ο αέναος εφιάλτης δεν βελτιώνεται, εκκενώνεται. Αυτό έκαναν πράξη χθες οι χιλιάδες εξαθλιωμένοι κρατούμενοι του ελληνικού κράτους, αιχμάλωτοι ενός πολέμου που κηρύχθηκε και ασκείται μονομερώς.

Να σταθούμε στο πλευρό τους με κάθε μέσο!

Άμεση εκκένωση όλων των καταυλισμών με πλήρη κάλυψη των αναγκών των προσφύγων.

Τα κράτη είναι υποχρεωμένα να παρέχουν αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης στους αιτούντες άσυλο.

Καμία Μόρια ποτέ και πουθενά!

πηγή: https://selidodeiktis.edu.gr