Με θυμό και με σκέψη

Με θυμό και με σκέψη. Ταυτόχρονα.

Με την καρδιά και το μυαλό. Ένα πράγμα.

Δύσκολοι καιροί για πριγκίπισσες…

Να ανοίξουν τα σύνορα. Να απαιτήσουμε την κοινή συμβίωση ντόπιων, προσφύγων και μεταναστών σε αυτό που έχει χαρακτηριστεί ως ελληνικός χώρος.

Τη δεκαετία του ’90, η πτώση των καθεστώτων των χωρών της (τότε επονομαζόμενης…) ανατολικής Ευρώπης είχε σαν αποτέλεσμα την έλευση μεγάλου αριθμού γυναικών, παιδιών και ανδρών στις χώρες της (τότε επονομαζόμενης…) Ευρώπης. Δούλεψε η, σχετικά, «εύρωστη» και «παραγωγική» αγορά εργασίας (στην Ελλάδα ονομάστηκε οικοδομή, δυνάμει ολυμπιακά έργα, γνώση δούλεψης της πέτρας, κοινές πολιτισμικές και μουσικές καταβολές…). Ήταν άλλο το παράδειγμα.
Η αγορά εργασίας έδωσε τη λύση της ένταξης των μεταναστών στην ελληνική κοινωνία, με τη δέουσα εκμετάλλευση φυσικά, φυσικά… Η εκπαίδευση άργησε αλλά ακολούθησε με όχι αρνητικά αποτελέσματα για τους μετανάστες, δεδομένου ότι ακόμη κυριαρχούσε η άποψη ότι η εκπαίδευση δύναται να λειτουργήσει ως μοχλός μετάβασης σε ανώτερο εισοδηματικό επίπεδο… Αυξήθηκε και το ΑΕΠ. Καλά όλα αυτά.

Κυριαρχεί η σκέψη…

Αλλά άλλο η πτώση καθεστώτων (ενδογενώς ή με την έξωθεν… βοήθεια) και άλλο ο τώρα πόλεμος στα πέριξ και τα θύματά του. Μεγάλη συζήτηση για το ποιοι, που και γιατί τον διεξάγουν. Και κυρίως που. Ο χώρος έχει σημασία για τη χώρα. Για μας. Γιατί ο πόλεμος είναι δίπλα και εμείς δίπλα του…

Συνεχίζει η σκέψη…

Τη σήμερον ημέρα, τη λύση θα δώσουν άμεσα κράτη (η αγορά έπεται στο παρόν παράδειγμα, άλλωστε ιστορικά – κατά τα γνωστά – καθορίζεται από το κράτος). Και τη δίνουν. Είναι αυτή του κράτους «ασφάλειας», του κράτους «χωροφύλακα», του νεοφιλελεύθερου κράτους. Ο Keynes πέθανε…

Συνεχίζει η σκέψη…

Δεκάδες πρόσφυγες στα σύνορα. Χερσαία και υδάτινα σύνορα (είναι και αυτή η νησιωτικότητα που κατατρέχει αυτό το μεσογειακό οικόπεδο). Γυναίκες, παιδιά και άνδρες (με τις εξόχως συγκινητικές εικόνες των γατιών και σκυλιών που περιθάλπουν, ίσως διαβάζεται αδιάφορα αλλά είναι εξόχως ανθρώπινο και ευγενές).

Απάνθρωποι, κρετίνοι, φασίστες, άνθρωποι της διπλανής πόρτας δείχνουν τον ένα δρόμο, Αυτό της καθαρότητας, της ιδιοκτησίας. Της ιδιοκτησίας του οικοπέδου που λέγαμε.

Είναι τώρα είναι ο θυμός που παίρνει τα πάνω του…

Και τι σχέση έχουμε εμείς με αυτούς και με αυτές. Καμία. Τελεία.

Αλλάξαν οι καιροί κύριοι και κυρίες και πάρτε το χαμπάρι. Έχουμε πόλεμο. Με τους δικούς μας.

Να ανοίξουν τα σύνορα, να δοθούν δικαιώματα ίδια με των Ελληνίδων και των Ελλήνων στους πρόσφυγες. Να τους υποδεχτεί το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας. Και αν αυτό δεν θέλει, ως σύστημα να τους θελήσει, να το κάνουν οι εκπαιδευτικοί. Να γίνουν ισότιμες και ισότιμοι με εμάς.

Να έχουμε τον ίδιο χώρο. Ο κοινός χώρος δημιουργεί κοινότητες. Να τον διεκδικήσουμε.

Μην ασχολείστε με την πλειοψηφία. Να διεκδικήσουμε το δίκαιο. Η δικαιοσύνη είναι ο δρόμος που χαράζει το χώρο.

Ο κοινός (μας) χώρος έχει σημασία.

Με την καρδιά και το μυαλό.

της Μαρίας Πρασανάκη

πηγή: https://www.e-lesxi.gr