Κάθε χρόνο τα σχολεία αρχίζουν να λειτουργούν από την 1η Σεπτεμβρίου, οπότε αρχίζουν να οργανώνονται για να υποδεχτούν τους μαθητές μετά το πρώτο δεκαήμερο. Αυτή είναι η περίοδος που κανονικά οι εκπαιδευτικοί προετοιμάζουν τις τάξεις τους, συζητούν ελεύθερα και αποφασίζουν συλλογικά μέσα στους συλλόγους τους για την οργάνωση των τμημάτων και των αρμοδιοτήτων και θέτουν τις βάσεις για την καινούργια χρονιά. Αυτή είναι βέβαια, και η περίοδος που διαπιστώνονται οι πολλές ελλείψεις σε προσωπικό, σε βιβλία, σε υλικοτεχνική υποδομή κάθε χρονιά, ξανά και ξανά.
Φέτος η κα Κεραμέως διατυμπάνιζε όλο το καλοκαίρι ότι “οι εκπαιδευτικοί το Σεπτέμβριο θα γυρίσουν σε ένα νέο σχολείο”. Τίποτα νέο εκ πρώτης όψης όμως… Τα ίδια κτιριακά προβλήματα και ελλείψεις σε υποδομές και προσωπικό καθαριότητας, η ίδια έλλειψη εκπαιδευτικών λόγω αυθαίρετων και αδιαφανών διαδικασιών μέσα στα δοτά υπηρεσιακά συμβούλια, η ίδια ανοργανωσιά της διοίκησης που οδήγησε τους αναπληρωτές εκπαιδευτικούς να μαθαίνουν ξαφνικά ότι δε θα δουλέψουν εκεί που είχαν τοποθετηθεί αρχικά, ή τα σχολεία να ρίχνουν κλήρο ποιος θα αναλάβει χρέη διευθυντή μετά τις μαζικές αποχωρήσεις διευθυντικών στελεχών.
Τίποτα από αυτά βέβαια δε μας ξαφνιάζει εμάς τους εκπαιδευτικούς, αφού τα έχουμε ζήσει όλα τόσα χρόνια που αντιμετωπίζουμε την παραμέληση και εγκατάλειψη του εκπαιδευτικού συστήματος και των σχολείων μας με ευθύνη του κράτους. Έμενε λοιπόν να δούμε αυτές τις πρώτες μέρες τι ακριβώς ‘νέο’ θα βλέπαμε στο σχολείο φέτος. Και δυστυχώς αυτό δεν άργησε να φανεί.
Καθώς η κα υπουργός συνέχιζε να μιλά για το νέο σχολείο και το ‘επίτευγμα’ ότι όλοι οι εκπαιδευτικοί είναι στις θέσεις τους, σε όλα τα σχολεία συνειδητοποιήσαμε από την αρχή ότι έλειπε ένα μεγάλο και συγκεκριμένο κομμάτι των απαιτούμενων εκπαιδευτικών και μάλιστα κατ’ εντολή του υπουργείου. Τα πρώτα τηλέφωνα έπεσαν στις διευθύνσεις προς αναζήτηση των εκπαιδευτικών παράλληλης στήριξης που κάθε σχολείο είχε ήδη ζητήσει από την περσινή χρονιά, αλλά εις μάτην. Ανακαλύψαμε ότι με κεντρική απόφαση ο αριθμός παράλληλων στηρίξεων έχει οριστεί στο μισό. Ένα μεγάλο μέρος μαθητών με μαθησιακές δυσκολίες έχει ήδη αποκλειστεί από το δικαίωμά του στην εκπαίδευση. Πρόκειται για μια κεντρική απόφαση κοινωνικού ρατσισμού κατά των ατόμων με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες με ή χωρίς αναπηρία, την οποία επιβάλλει ανερυθρίαστα η κυβέρνηση στο ‘νέο’ της σχολείο.
Δεν πέρασαν πολλές μέρες και εγκύκλιοι με οδηγίες άρχισαν να καταφτάνουν στα σχολεία με τους νέους εξωτικούς όρους, ‘εργαστήρια δεξιοτήτων’, ‘εκπαιδευτικοί όμιλοι’, επόπτες ποιότητας’, ‘μέντορες’. Κανονίστηκε και συνάντηση διαδικτυακή με τους διευθυντές και προϊσταμένους των σχολείων για να ενημερωθούν και να ενημερώσουν για τους άξονες του νέου αυτού σχολείου του ΟΟΣΑ και της κυβέρνησης. Κάπου εκεί άρχισε να γίνεται σαφές ποιο είναι το διαφορετικό σχολείο που θα βλέπαμε οι εκπαιδευτικοί όταν θα γυρνούσαμε. Δύο ώρες υποδείξεων και απειλών από τα υψηλόβαθμα στελέχη του υπουργείου, με τη λέξη ‘πειθαρχικό’ να βουίζει στα αυτιά μας ξανά και ξανά, οι οποίοι εφαρμόζοντας την τακτική ‘σοκ και δέους’ διεμήνυσαν στους εκπαιδευτικούς ότι:
– πέρα από τη διδασκαλία θα πραγματοποιούν εργαστήρια δεξιοτήτων με τους μαθητές τους, εργαστήρια στα οποία θα διενεργούνται σχέδια εργασιών μέσα σε στενά πλαίσια, όπως αυτά καθορίζονται κεντρικά με πλήρη έλεγχο στο περιεχόμενο και στη μέθοδο παρακάμπτοντας κάθε έννοια παιδαγωγικής ελευθερίας του εκπαιδευτικού. Σχέδια που θα παράγουν μετρήσιμα αποτελέσματα που θα καταγράφονται και θα κατατίθενται κεντρικά, μετρώντας και αξιολογώντας τα πάντα μέχρι και τα συναισθήματα των μικρών μαθητών. Σχέδια που θα συνδέονται με την αυτοαξιολόγηση της σχολικής μονάδας, καθώς οι μαθητές θα καλούνται να βρουν λύσεις μαζί με τους δασκάλους τους για τα προβλήματα του σχολείου, για προβλήματα για τα οποία δεν είναι ούτε υπεύθυνοι ούτε αρμόδιοι. Και όλα αυτά εις βάρος της ουσιαστικής εκπαίδευσης των μαθητών που θα επιφορτίζονται με καθήκοντα επιχειρησιακού τύπου, όταν οι εκπαιδευτικές τους ελλείψεις και ανάγκες έχουν κορυφωθεί μετά από δύο χρόνια ‘τηλεμαθημάτων’.
– για να προλάβουν οι εκπαιδευτικοί να κάνουν προγράμματα και σχέδια εργασιών για τα προβλήματα της σχολικής μονάδας, να είναι μέντορες και εσωτερικοί συντονιστές, να συμμετέχουν σε εκπαιδευτικούς ομίλους, να πραγματοποιήσουν τα εργαστήρια δεξιοτήτων, να είναι υπεύθυνοι κόβιντ, ακόμη και να κάνουν τις συνεδριάσεις των συλλόγων διδασκόντων, το ‘προνοητικό’ υπουργείο τούς δίνει την ‘ευκαιρία’ να δουλεύουν περισσότερες ώρες αμμισθί(!) λαμβάνοντας μόρια για την αξιολόγησή τους! Είναι προφανές φυσικά μέσα στα πλαίσια του απειλητικού κλίματος ότι αυτό διαβάζεται κι ανάποδα…για να ανταποκριθεί πια κάποιος στα καθήκοντά που του θέτει το υπουργείο-εργοδότης θα πρέπει να δουλέψει υπερωρίες τσάμπα, και όποιος δεν το κάνει αυτό δε θα πάρει τα μόρια για την αξιολόγησή του. Κάποτε θα καταγγέλλαμε κάτι τέτοιο στην Επιθεώρηση Εργασίας , τώρα απλά και ξεδιάντροπα μας ανακοινώνονται οι παράνομες εργασιακές απαιτήσεις από την ίδια την κυβέρνηση!
Η κατατρομοκράτηση συνεχίστηκε ακόμα πιο στοχευμένα μέσα από τα προβλεπόμενα με το νόμο που πέρασαν κατακαλόκαιρο για την αξιολόγηση. Η αξιολόγηση μας είπαν δε θα είναι τιμωρητική…θα έχει σεμινάρια για να βελτιωθεί ο εκπαιδευτικός. Όσο για τα στελέχη αυτά δεν περιμένουν, λένε, να βελτιωθούν, περιμένουν απλά να είναι αποτελεσματικά, αλλιώς θα παύονται…Εντεταλμένα ρομποτάκια λοιπόν οι διευθυντές, κι όποιος αντέξει…Όποιος δε, θα διανοηθεί να μη συμμετέχει στις διαδικασίες αυτοαξιολόγησης/αξιολόγησης θα διαπράττει πειθαρχικό παράπτωμα, και ο διευθυντής θα μπορεί με βάση τον νόμο να προχωρά απεργοσπαστικά στις διαδικασίες, παρακάμπτοντας τις αποφάσεις του κεντρικού, δημοκρατικού οργάνου του σχολείου, του Συλλόγου διδασκόντων. Το υπουργείο επιχειρεί μια αλαζονική προέλαση , ως άλλος Ναπολέων. Πώς αλλιώς μπορεί να αντιμετωπίσει το πάνω από 95% ποσοστό συμμετοχής των εκπαιδευτικών στην απεργία αποχή από την αξιολόγηση, που έχουν ήδη αποφασίσει συντονισμοί πρωτοβάθμιων σωματείων και έχουν κηρύξει ΔΟΕ και ΟΛΜΕ από το Φεβρουάριο του 2021!
Το ‘νέο σχολείο’ της Κεραμέως τελικά, όπως φαίνεται, δεν είναι τίποτα άλλο από αλληλένδετοι μηχανισμοί ελέγχου και τρομοκράτησης των εργαζομένων, από τους οποίους δε θα μπορούσε να λείπει φυσικά και ο φόβος της πανδημίας στη βάση του δόγματος της ατομικής ευθύνης. Το ‘νέο σχολείο’ στο οποίο γυρίσαμε δεν είναι ασφαλές για κανέναν πλέον, αφού εκτός από την παιδαγωγική ελευθερία, τα εργασιακά δικαιώματα και τα μαθησιακά δικαιώματα, απειλεί και την ίδια τη δημόσια υγεία. Το ‘νέο σχολείο’ δεν είναι καθόλου νέο σε σχέση με αυτά που απαιτούμε τόσο καιρό οι εκπαιδευτικοί για να μπορεί να λειτουργεί η δια ζώσης εκπαίδευση με ασφάλεια και να μη ξανακλείσουν τα σχολεία. Ακόμα έχουμε συνωστισμένα τμήματα 25 μαθητών, ακατάλληλους χώρους με ελλιπή εξαερισμό, ελλείψεις προσωπικού καθαριότητας… Αλλά το δάκτυλο του υπουργείου-δήμιου δείχνει πια συντεταγμένα το ανεμβολίαστο 10% του κλάδου και απειλεί (ξανά!) με υποχρεωτικότητα και αναστολή εργασίας, την ίδια ώρα που απαιτεί επί πληρωμή διαγνωστικά τεστ από το 10%, μην προβλέποντας τη δωρεάν διενέργεια τεστ για όλους τους εκπαιδευτικούς στην επικράτεια, που θα κατοχύρωνε σε μεγάλο βαθμό το ασφαλές άνοιγμα των σχολείων.
Τι αποκομίσαμε λοιπόν από τις πρώτες μέρες στο ‘νέο σχολείο’ της Κεραμέως; Πρώτον, ότι το ‘νέο σχολείο’ δε αλλάζει ούτε βελτιώνει σε τίποτα τις αδυναμίες και ελλείψεις των σχολείων, αφού μοναδικό στόχο έχει τη μετακύλιση των ευθυνών από την πολιτεία στο άτομο και στην σχολική μονάδα, παρέχοντας μια κατ’ όνομα αυτονομία, ασκώντας όμως τον απόλυτο έλεγχο στις διαδικασίες και το περιεχόμενο σε όλα τα επίπεδα.
Και πάνω σε αυτό μη γελιέται κανείς μας, εκπαιδευτικός, γονιός και μαθητής. Η αξιολόγηση ως μηχανισμός δεν έχει επουδενί ως στόχο την πραγματική βελτίωση της παιδείας και των σχολείων. Αν αυτός ήταν ο στόχος, ο εργοδότης μας (κράτος) που υποτίθεται ότι ενδιαφέρεται για την παιδεία θα είχε δώσει τα κονδύλια που χρειάζονται τόσα χρόνια για τη στελέχωσή της και τη δημιουργία υποδομών…Όχι, ο στόχος είναι η επίλυση των προβλημάτων με ίδια μέσα της σχολικής κοινότητας μέσα από την έξοδο του σχολείου στην ελεύθερη αγορά και την εύρεση χορηγών, για να μην πληρώσει αυτά που οφείλει το κράτος. Οι δε εκπαιδευτικοί υποχρεώνονται μέσα από αυταρχικούς νόμους να υλοποιήσουν όλα τα παραπάνω, και γι αυτό θα αξιολογηθούν, πόσο καλά και υπάκουα όργανα είναι. Οι δε μαθητές θα θυσιάσουν την ουσιαστική τους εκπαίδευση στα σχέδια προβολής των σχολικών μονάδων για να κρατούν τους δείκτες ψηλά σε ανταγωνιστικό επίπεδο, για να μπορεί το σχολείο να προσελκύει επιχορηγήσεις και χορηγίες καθώς και πελάτες. Μη ξεχνάμε εξάλλου ότι ο τρίτος πυλώνας του ΟΟΣΑ στην πορεία διάλυσης του δημόσιου, ισόνομου, δημοκρατικού χαρακτήρα του σχολείου είναι η ελεύθερη επιλογή σχολείου στη βάση δεικτών και των αποτελεσμάτων που θα αναρτώνται στις ιστοσελίδες-διαφήμιση της σχολικής μονάδας.
Είναι σαφές λοιπόν ότι αν επιβληθεί το ‘νέο σχολείο’, αυτό θα σημάνει το τέλος για την παιδεία, την παιδαγωγική ελευθερία, τη δημιουργικότητα, το δημοκρατικό σχολείο, και την ίση πρόσβαση στην εκπαίδευση, ανοίγοντας το δρόμο για το σχολείο-επιχείρηση, το σχολείο των ταξικών και κοινωνικών αποκλεισμών, το σχολείο της παραγωγής και της εκμετάλλευσης. Αν αφήσουμε όλα αυτά να συμβούν, το δημόσιο αγαθό της εκπαίδευσης θα αφομοιωθεί και θα εξανεμιστεί μέσα τους ανηλεείς κανόνες της αγοράς, κάνοντας το σχολείο έναν αφιλόξενο τόπο καταπίεσης και ελέγχου.
Τώρα είναι η ώρα που πρέπει σύσσωμη η εκπαιδευτική κοινότητα να αντιδράσει. Συλλογικά εκπαιδευτικοί, γονείς και μαθητές να προστατέψουν τα δικαιώματά τους στην εκπαίδευση, στην εργασία, στην ελευθερία και στην ισότητα. Δεν υπάρχει άλλη αναβολή!
της Σοφίας Χατζοπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου