Τον αποχαιρετούμε!
Μεγάλος και ηρωικός, όπως και η εποχή που τον ανέδειξε!
Ανήλθε στο ύψος των ιδανικών της, τα υπηρέτησε και τα εξέφρασε με όρους αισθητικού μεγαλείου.
Χωρίς κορυφαία ιδανικά δεν υπήρξε ποτέ κορυφαία τέχνη.
Έλαμψε με αυτά τα ιδανικά, αλλά και έσβησε (πολιτικά) με την ήττα τους.
Το καλλιτεχνικό του έργο – πανανθρώπινο και γι’ αυτό διαχρονικό.
Πάντα δικό μας!
Το κρατάμε ως νόημα ζωής!
Αντιλαμβάνομαι ότι η εξόχως αντιφατική πολιτική διαδρομή του Μίκη προκαλεί και θα προκαλεί πολλές ενστάσεις, συζητήσεις και αντιπαραθέσεις!
Με την «εθνοπατριωτική» πολιτική ιδεολογία του δεν συμφώνησα ποτέ!
Με την πλέον παντελώς χρεωκοπημένη αποκαλούμενη «πατριωτική Αριστερά» (μέρος της οποίος κατέληξε να κουνά σημαίες στα «μακεδονικά συλλαλητήρια») είχα πάντα σχέση αντιπαλότητας.
Θεωρώ ότι στην πολιτική διαδρομή του Μίκη αποτυπώθηκαν όχι απλώς κάποιες προσωπικές ιδιοτροπίες, αλλά οι πρωτόγνωροι αγώνες, οι μεγάλες ελπίδες, καθώς και οι σκληρές ήττες, ματαιώσεις και απογοητεύσεις αυτού του μοναδικά επαναστατικού 20ού αιώνα!
Όσον αφορά πάντως κάποιες ενοχλημένες μάλλον «δεξιούτσικες» φωνούλες, που καλούν σε μη διχαστικές αναφορές στο έργο του, μιας και καλά αυτό έχει εθνικό-πανεθνικό χαρακτήρα και ενώνει όλους τους Έλληνες (σαφώς ο ίδιος ο Μίκης είχε αρκετές φορές εκφράσει εθνοενωτικές ψευδαισθήσεις), θα πρότεινα το εξής πείραμα: σε πνεύμα ενωτικό ας τραγουδήσουν μαζί μας
«Πάλης ξεκίνημα, νέοι αγώνες …»
«Κι εσύ λαέ βασανισμένε μη ξεχνάς τον φασισμό …»
«Διότι δεν συνεμορφώθην προς τα υποδείξεις …»
«Όταν σφίγγουν το χέρι …»
« τα παιδιά τους καρτερούσαν του στρατού του λαϊκού…»
«Σωτήρη Πέτρουλα, σε πήρε ο Λαμπράκης σε πήρε η Λευτεριά…»
και όλα τα άλλα,
τα γνωστά,
επικά και αγωνιστικά άσματά του!
Φαντάζομαι ότι αυτές οι φωνούλες που αναφέρονται σε έναν εθνικό-πανεθνικό Μίκη
με αυτά τα τραγούδια γαλουχήθηκαν,
με αυτά συγκινούνται και ενθουσιάζονται,
από αυτά αντλούν νόημα, ιδανικά και στάσεις ζωής!
Ή μήπως δεν είναι έτσι; Μήπως τα τραγούδια αυτά εξακολουθούν να διχάζουν το … έθνος;
Ή μήπως το πράγμα αλλάζει όταν πρόκειται για την «Όμορφη πόλη», τον «Καημό», τη «Φαίδρα» ή την «Προδομένη αγάπη», για τον «λυρικό»-«ερωτικό» Μίκη; Μήπως εκεί μπορούμε να συμφωνήσουμε, να τα βρούμε πανεθνικά;
Αρέσει ή δεν αρέσει σε ορισμένους η λυρική αισθητική και η τέχνη των όμορφων συναισθημάτων είναι και αυτή πολιτική, περισσότερο πολιτική απ’ ό,τι μπορούν να φανταστούν. Ενσωματώνει και αυτή ιδανικά, αρχές και στάσεις ζωής και λειτουργεί οπωσδήποτε διχαστικά και συγκρουσιακά, απέναντι σ’ έναν κόσμο αποξένωσης, κυνισμού, νοητικής και συναισθηματικής αποχαύνωσης, κοινωνικής και αισθητικής βαναυσότητας!
του Περικλή Παυλίδη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου