Η εταιρία e-food ανακοίνωσε ότι 2.016 εργαζόμενοι που εργάζονταν με τρίμηνες συμβάσεις θα προσληφθούν με συμβάσεις αορίστου χρόνου. Λίγες μέρες, όμως, πριν, η ίδια εταιρία με μήνυμα (sms) προς τους εργαζόμενους αυτούς, τους ζητούσε με εκβιαστικό τρόπο να επιλέξουν εάν θα συνεχίσουν να δουλεύουν με τη συνθήκη πλέον του freelancing (συνεργαζόμενοι). Διαφορετικά δεν θα γινόταν ανανέωση της προηγούμενης σύμβασής τους.
Τι ήταν αυτό, λοιπόν, που μεσολάβησε και βρέθηκε τελικά τρόπος να προσληφθούν με συμβάσεις αορίστου χρόνου;
Ήταν οι κινητοποιήσεις των εργαζόμενων και η αλληλεγγύη της κοινωνίας σε αυτούς. Η βαθμολογία της εφαρμογής της e-food μέσα σε λίγες ώρες «κατέρρευσε» λόγω κακών αξιολογήσεων, μαζικών διαγραφών χρηστών και εκατοντάδων αρνητικών σχολίων. Έτσι, η εταιρία αναγκάστηκε να βγάλει αμέσως ανακοίνωση που μιλούσε για «λανθασμένη διατύπωση» που δεν εκφράζει την φιλοσοφία της εταιρίας! Μια διατύπωση που έλεγε στην ουσία «διάλεξε μόνος σου να γίνεις “συνεργαζόμενος” ή απολύεσαι»!
Οι συνεργαζόμενοι καθώς και οι επινοικιαζόμενοι εργαζόμενοι είναι ένας σύγχρονος τρόπος να καταστρατηγούνται τα εργασιακά δικαιώματα.
Για παράδειγμα, μια εταιρία εμπορεύεται σαν προϊόν το ανθρώπινο δυναμικό. Έχει δηλαδή εργαζόμενους που τους νοικιάζει σε άλλες εταιρίες. Ένας σύγχρονος «νταβατζής εργασίας». Κάποιος εργαζόμενος σε τηλεφωνικό κέντρο του ΟΤΕ στην πράξη είναι εργαζόμενος άλλης εταιρίας που τον επινοικιάζει στον ΟΤΕ. Αυτό έχει ως συνέπεια βραχυχρόνια εργασία (λίγους μήνες στον ΟΤΕ, λίγους μήνες κάπου αλλού, λίγους μήνες ξανά στον ΟΤΕ κ.λπ.), χωρίς να υπάρχει πρακτικά απόλυση-αποζημίωση, άσχετα αν ο εργαζόμενος σταματάει να δουλεύει. Επίσης,ο εργαζόμενος αμείβεται ανάλογα με το πόσο δουλεύει και όχι με σταθερό μισθό, οι εργασιακές του συνθήκες δεν έχουν άμεση σχέση με τον πραγματικό (απρόσωπο πλέον) εργοδότη του, με συνέπεια να μην μπορεί να διεκδικήσει τη βελτίωσή τους κ.λπ.
Η καθιέρωση των «συνεργαζόμενων» σε μια εταιρία, λοιπόν, έχει ως αποτέλεσμα να καταργείται η κλασσική σχέση εργαζομένων-αφεντικού. Κανόνας γίνονται οι εργαζόμενοι που θα είναι «υπεύθυνοι» για το πόσο θα δουλεύουν και άρα πόσο θα αμείβονται, για την ασφάλισή τους, για τα μέσα που χρειάζονται για τη δουλειά τους (μηχανάκι, κράνος, συντήρηση, ασφάλεια) και, τελικά, όλες οι ευθύνες της εργοδοσίας μεταφέρονται στον ίδιο τον εργαζόμενο. Βαφτίζει, λοιπόν, η εταιρία τους εργαζόμενους ως συνεργάτες και δεν είναι υποχρεωμένη για ασφάλεια, αποζημιώσεις, δώρα κ.λπ.
Τώρα πώς γίνεται να είναι κάποιοι «συνεργάτες» και ο ένας να έχει 30 εκατομμύρια καθαρά κέρδη τον χρόνο και οι άλλοι -που βγάζουν και όλη τη δουλειά- να παίρνουν περίπου 4 ευρώ την ώρα, χωρίς ασφάλιση, χωρίς υπερωριακή αποζημίωση, με υπερεργασία, χωρίς δώρα, άδειες και γενικά χωρίς κανένα εργασιακό δικαίωμα, αυτό μπορεί να το εξηγήσει μάλλον ο Χατζηδάκης με κάποιο ευφάνταστο παράδειγμα μαζέματος ελιών.
Οι διανομείς με τα κόκκινα, λοιπόν, βγήκαν στους δρόμους και με γρήγορα αντανακλαστικά μέσα από τα σωματεία και μαζικές συνελεύσεις που έγιναν, κάνουν στάση εργασίας και μοτοπορεία και προκηρύσσουν 24ωρη απεργία. Έτσι, πριν καλά-καλά γίνει η απεργία, έβγαλε η εταιρία αυτή την ανακοίνωση. Οι εργαζόμενοι πολύ καλά αποφάσισαν να συνεχίσουν τις κινητοποιήσεις τους μέχρι να ικανοποιηθούν τα αιτήματά τους και να μην οπισθοχωρήσουν απλά με την ανακοίνωση της εταιρίας (η οποία παρεμπιπτόντως δεν διευκρινίζει για το καθεστώς νέων προσλήψεων, ούτε για τους υπάρχοντες εργαζόμενους με μπλοκάκι).
Όλο αυτό μοιάζει μια πολύ ωραία απάντηση του κόσμου της εργασίας στον νόμο Χατζηδάκη που καταφέρνει να τον ανατρέψει στην πράξη. Με συλλογικό αγώνα, μαζική συμμετοχή στις διαδικασίες των σωματείων και κινητοποιήσεις.
Σαν εκπαιδευτικός, φαντάζομαι πόσο πολύ θα ονειρεύεται η κάθε Κεραμέως να υπάρχουν εταιρίες τέτοιες στην εκπαίδευση. Εταιρίες δηλαδή με ανθρώπινο δυναμικό εκπαιδευτικών, που οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί θα είναι υπεύθυνοι για την προσωπική τους βελτίωση και επιμόρφωση με κάθε λογής σεμινάριο-μεταπτυχιακό και βιογραφικό εταιρικού εργαζόμενου και θα είναι κάθε χρόνο αξιολογήσιμοι και κατηγοριοποιημένοι. Οι μανατζαρέοι διευθυντές του κάθε σχολείου να νοικιάζουν τους εκπαιδευτικούς-εργαζόμενους που διαλέγουν κάθε Σεπτέμβρη και κάθε Ιούλιο να τους επιστρέφουν πίσω στην εταιρία.
Σε αυτό το μέλλον, λοιπόν, που ήδη συμβαίνει στις εταιρίες κολοσσούς, που ο εργαζόμενος έχει άλλον εργοδότη, από αλλού πληρώνεται και αλλού δουλεύει, με μια κλιμακωτή απεμπόληση των δικαιωμάτων του και μάλιστα είναι και απομακρυσμένος από τους υπόλοιπους συναδέλφους του, τελικά υπάρχει τρόπος να αντισταθούμε και να το ανατρέψουμε!
του Θοδωρή Μαυρίδη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου