Σε μια πρωτοφανή απόφαση προχώρησε το Εφετείο Ηρακλείου Κρήτης το οποίο έπαψε την ποινική δίωξη σε βάρος των πέντε μελών του πλοίου Baris, τα οποία είχαν καταδικαστεί, σε πρώτο βαθμό, σε πολυετείς φυλακίσεις, οι οποίες συνολικά ξεπερνούσαν τα 500 χρόνια, για την μεταφορά 586 προσφύγων και μεταναστών κλειδωμένων στο αμπάρι.
Σύμφωνα με το σκεπτικό της απόφασης, που άφησε τους πάντες εμβρόντητους, το πλοίο εντοπίστηκε σε διεθνή ύδατα, όπου και έγιναν οι συλλήψεις των μελών, και συνεπώς η υπόθεση δεν είναι στη δικαιοδοσία του δικαστηρίου, υποστηρίζοντας ότι θα έπρεπε να εκδικαστεί στο …Κιριμπάτι του οποίου τη σημαία έφερε. Το «Baris» είχε εντοπιστεί, πριν από τέσσερα χρόνια, να πλέει 30 ναυτικά μίλια ανοικτά των ακτών της Ιεράπετρας μεταφέροντας στοιβαγμένους, χωρίς φως και επαρκές οξυγόνο, 586 πρόσφυγες και μετανάστες. Είχε αποπλεύσει από τη Μερσίνα της Τουρκίας τη 13η Νοεμβρίου και εξέπεμψε σήμα κινδύνου δώδεκα ημέρες αργότερα.
Ως μέλη του πληρώματος συνελήφθησαν πέντε αλλοδαποί, από Συρία και Αφγανιστάν, οι οποίοι είχαν καταδικαστεί για δουλεμπόριο στις δίκες τους σε πρώτο και σε δεύτερο βαθμό. Προσέφυγαν, όμως, στον ‘Αρειο Πάγο, ο οποίος διέταξε επανεξέταση της υπόθεσης κρίνοντας ότι συνέτρεχαν οι απαραίτητες προϋποθέσεις.
Προφανώς το όλο δουλεμπορικό κύκλωμα δεν περιορίζεται σε αυτούς τους πέντε. Προφανώς, όμως, επίσης, το μήνυμα της αθώωσης των 5 δεν δίνει παρά ένα «ελευθέρας» στην ντροπή αυτή του ανθρώπινου είδους που άνοιξε με τις πληγές των πολέμων, των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και των συγκρούσεων σε μια ευρύτερη περιοχή: την αδιανόητη ντροπή του δουλεμπορίου, της σκλαβιάς, της απόλυτης εκμετάλλευσης, της μετατροπής της ίδιας της ανθρώπινης ζωής στο πιο ευτελές εμπόρευμα της απόλυτης εξαχρείωσης.
Τήρηση του γράμματος των προβλέψεων της αστικής δικαιοσύνης, όμως, σημαίνει ακριβώς αυτό. Μπροστά στα τεράστια συμφέροντα, στα φράγκα και στην διαφύλαξη, με κάθε τρόπο, της «καθεστηκυίας τάξης», οι τελείες και τα κόμματα αποκτούν μεγαλύτερη αξία από 586 άνθρωπους, που προφανώς «κλειδώθηκαν μόνοι τους στο αμπάρι» και ετοιμάζονταν να πουληθούν κιόλας πάντα μόνοι τους.
Αυτή είναι η δικαιοσύνη των λίγων. Είναι αυτή, που σε επίπεδο διεθνούς δικαίου, «κλείνει τα μάτια» στις σφαγές στο Αφρίν, στην απόλυτη γενοκτονία στην Υεμένη, στην κατοχή της Παλαιστίνης, στο ανείπωτο δράμα της Λιβύης, στα εγκλήματα των πολυεθνικών σε Αφρική, Ασία παντού, στα εκατομμύρια των ανθρώπων πάνω σε τούτο τον πλανήτη που υποφέρουν με τον ένοχο να είναι γνωστός, να είναι ίδιος και να καθορίζει, δια της ισχύος, ενόχους και θύματα, ζωή και θάνατο. Είναι αυτή που δεν είναι δικαιοσύνη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου