Σίγουρα δεν πρόκειται για τη μόνη γενιά εκπαιδευτικών που βιώνει αντιμετώπιση διαχρονικής απαξίωσης, όμως η περίπτωσή της είναι τουλάχιστον εντυπωσιακή. Πρόκειται για εκπαιδευτικούς που για πάνω από 10 έτη κάλυπταν απολύτως μόνιμες ανάγκες. Οι ανάγκες ήταν μόνιμες, εκείνοι αναπληρωτές. Έτσι οδηγήθηκαν πάνω από 10 φορές σε απόλυση, μέχρι να διοριστούν το 2020 ή το 2021-22. Κάπου εκεί θεώρησαν ότι η ανασφάλεια, η ελαστική εργασία, η εκμετάλλευση υπό συνθήκες μηδαμινών εργασιακών δικαιωμάτων,όπως αυτές που ισχύουν για τους αναπληρωτές, είχαν τελειώσει. Πέσανε όμως σε μια καινούρια μέρα της μαρμότας. Από αιώνιοι αναπληρωτές, διορισμένοι, αλλά επ΄ αόριστον δόκιμοι.
Τι προβλέπει η νομοθεσία
Μετά το διορισμό ο εκπαιδευτικός μπαίνει σε μια περίοδο 2 ετών κατά την οποία θεωρείται δόκιμος και όπως αναφέρεται στον ισχύοντα υπαλληλικό κώδικα(άρθρο 40, ν.3528/2007), μετά τη συμπλήρωση διετούς ευδόκιμου υπηρεσίας μονιμοποιείται αυτοδίκαια, δηλαδή αυτόματα. Για την αυτοδίκαιη μονιμοποίηση εκδίδεται διαπιστωτική πράξη του οργάνου που είναι αρμόδιο για το διορισμό. Με την ψήφιση του ν.4589/2019 η διαδικασία μονιμοποίησης προβλέπει τη ρύθμιση των σχετικών λεπτομερειών από τον Υπουργό, η σχετική εγκύκλιος όμως εκδόθηκε μόλις τον Ιανουάριο του 2023 και φυσικά προϋποθέτει διαδικασίες αξιολόγησης. Εν τω μεταξύ τα χρόνια πέρασαν, οι νεοδιόριστοι του 2020 είναι ήδη στο 4ο έτος διορισμού και οι υπηρεσίες αρνούνται την μονιμοποίηση, μεταθέτοντάς την στο απώτερο μέλλον, εάν ο εκπαιδευτικός αξιολογηθεί. Όμως σύμφωνα με την πρόσφατη γνωμοδότηση του νομικού κ. Παλαιολόγου: «σε περίπτωση που τα αρμόδια όργανα αδρανήσουν και η αξιολόγηση των δόκιμων εκπαιδευτικών δεν λάβει χώρα, εφαρμοστέα είναι η γενική διάταξη του άρθρου 40 του Δημοσιοϋπαλληλικού Κώδικα και η μονιμοποίηση επέρχεται αυτοδικαίως με την λήξη της δοκιμαστικής περιόδου, με απόφαση του οικείου ΠΥΣΔΕ που εκδίδεται εντός 2 μηνών από τη λήξη της ανωτέρω δοκιμαστικής περιόδου.” Επομένως μέχρι τις 10/10/23 οι διευθύνσεις θα έπρεπε να έχουν εκδώσει τις πράξεις μονιμοποίησης και των νεοδιόριστων του 2021.
Τι γίνεται στην πράξη
Σε σύνολο περίπου 16.000 νεοδιόριστων(2020-2021) αυτή τη στιγμή είναι πλήρως μονιμοποιημένοι κάτω από 500. Είναι όσοι ανήκουν στις λίγες διευθύνσεις εκπαίδευσης που με σεβασμό στη νομοθεσία και στους υφισταμένους τους, εξέδωσαν διαπιστωτικές πράξεις μονιμοποίησης. Άλλες, αρχικά προχώρησαν στις πράξεις αυτές, αλλά αργότερα τις πήραν πίσω, σε μια πρωτοφανή πράξη αυτοαναίρεσης. Απέδωσαν δε το πισωγύρισμα, σε προφορικές εντολές που δέχθηκαν. Ενάντια σε αυτές τις ακυρώσεις έχουν ήδη προσφύγει δικαστικά οι θιγόμενοι, με την πρώτη εκδίκαση να είναι στις 15/11/23 στο διοικητικό εφετείο Αθηνών. Το υπουργείο ποτέ δεν έστειλε εγγράφως επίσημες εντολές για να ζητήσει αναίρεση όσων μονιμοποιήσεων είχαν εκδοθεί. Η συντριπτική πλειοψηφία πάντως των διευθύνσεων, δεν έχει κάνει έτσι κι αλλιώς απολύτως τίποτα για το θέμα.
Διαμαρτυρίες – Κινητοποιήσεις
Οι νεοδιόριστοι αυτής της γενιάς έχουν μάθει να αντιπαλεύουν την αδικία με αγώνα. Διεκδίκησαν και κέρδισαν το διορισμό τους. Εκείνοι δημιούργησαν τις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις τον Γενάρη του 2019, όταν βούλιαξε η Αθήνα υπό το αίτημα των Μαζικών Διορισμών, ήταν εκείνοι έξω από την καγκελόπορτα του Υπουργείου το 2018 ή το 2016 όταν καταργούνταν ο υπεύθυνος ολοημέρου και πάλι τώρα βρέθηκαν σε διευθύνσεις εκπαίδευσης διεκδικώντας το αυτονόητο. Έγιναν παραστάσεις διαμαρτυρίας σε όλες τις διευθύνσεις της Αττικής, στη Θεσσαλονίκη, στην επαρχία, έγινε κατάληψη στα γραφεία της ΔΙΠΕ Α΄ Αθήνας και πράγματι σε μερικές περιπτώσεις υπήρξαν αποτελέσματα. Ο αγώνας αυτός συνεχίζεται, την προηγούμενη εβδομάδα είχαμε 3 τέτοιες κινητοποιήσεις μόνο στην Αττική.
Γιατί όλα αυτά;
Για να λειτουργήσει ένας ψευτο-εκβιασμός. Είναι προφανές ότι για πρώτη φορά δημιουργήθηκε σίριαλ μονιμοποιήσεων, καθώς αυτές εργαλειοποιήθηκαν ως μέσο πίεσης στους νεοδιόριστους, ώστε να σπεύδουν να αξιολογηθούν. Όμως αυτός ο εκβιασμός πέρα του ότι έχει ήδη αποτύχει πανηγυρικά, με τους νεοδιόριστους στη συντριπτική τους πλειοψηφία να αντιστέκονται στην επιστροφή του επιθεωρητισμού μέσω της Απεργίας/Αποχής, είναι και ένας εκβιασμός κενός περιεχομένου. Βλέπετε η ίδια η έννοια του δόκιμου εκπαιδευτικού είναι πλέον τόσο παρωχημένη ουσιαστικά και νομικά που πια δε σημαίνει τίποτα. Μοναδική σχεδόν συνέπεια στο καθεστώς δοκίμου, ήταν ότι κάποιος δεν μπορούσε να γίνει στέλεχος και διευθυντής, κάτι το οποίο έχει πια καταργηθεί και στις τελευταίες κρίσεις μπορούσαν να συμμετέχουν και δόκιμοι. Άρα δε μονιμοποιεί τον νεοδιόριστο, αλλά την ίδια στιγμή τον κάνει διευθυντή, άρα και αξιολογητή άλλων εκπαιδευτικών που αντιθέτως είναι πλήρως μονιμοποιημένοι. Δεν είναι απλά παράδοξο, είναι αστείο. Πολλοί θεωρούν ότι αυτό αποτελεί έμμεση παραδοχή από πλευράς υπουργείου ότι παρανομεί, αφήνοντας δόκιμο επ΄ αόριστον τόσο κόσμο και φοβούμενο προσφυγές και διεκδικήσεις, τους δίνει τη δυνατότητα να γίνουν διευθυντές. Τέλος πάντων ο δόκιμος πια έχει τις ίδιες προστασίες του νόμου και δικαιώματα με τον πλήρως μονιμοποιημένο, οπότε η όλη ιστορία είναι μεν προσβλητική σε επίπεδο συμβολισμού, αλλά σαν εκβιασμός είναι κούφιος.
Το σημαντικότερο
Είναι βαθιά προκλητικό για τον εκπαιδευτικό κόσμο η ευθεία σύνδεση της δήθεν μη τιμωρητικής αξιολόγησης, με την ίδια τη μονιμότητα ενός υπαλλήλου. Η μονιμότητα επιχειρείται να συνδεθεί και να εξαρτηθεί από την προσωπική γνώμη κάποιου επιθεωρητή. Καταλαβαίνουμε που οδηγεί αυτό. Είναι μια έμμεση απόπειρα κατάργησης της ίδιας της έννοιας του διορισμένου εκπαιδευτικού. Επομένως με συμμετοχή στην αξιολόγηση ο νέος εκπαιδευτικός δεν ξεμπλέκει, αλλά μπλέκει, εφόσον αποδέχεται ότι η ίδια η μονιμότητά του, η πιο θεμελιώδης εργασιακή κατάκτηση, είναι υπό την αίρεση ενός στελέχους, άρα επί της ουσίας δεν υφίσταται. Ίσως μονιμοποιηθεί για την ώρα δηλαδή, ίσως μέχρι την επόμενη αξιολόγηση. Ακόμα και έτσι, οι λίγοι που επέλεξαν να αξιολογηθούν, δεν πρόκειται να δουν σύντομα διαπιστωτική πράξη, μιας και οι δαιδαλώδεις, μερικώς ανεφάρμοστες διαδικασίες του ν.4823 δεν αναμένεται να ολοκληρωθούν για αυτούς ούτε φέτος, σε μεγάλες διευθύνσεις ούτε καν του χρόνου. Όμως η μονιμότητα, το ελεύθερο δημοκρατικό σχολείο και τα εργασιακά δικαιώματα κερδίζονται πραγματικά μόνο με αγώνες και όχι με υποταγή.
Εν κατακλείδι
Στο τέλος της μέρας η μόνη ρεαλιστική επιλογή για την διοίκηση που θα την βγάλει από το διαφαινόμενο γραφειοκρατικό αδιέξοδο, τις δικαστικές διαμάχες και θα αποτελέσει μια έστω ελάχιστη, συμβολική και ηθική αναγνώριση της προσφοράς αυτών των ανθρώπων στην εκπαίδευση, είναι η άμεση αυτοδίκαιη μονιμοποίηση όλων και γιατί όχι και η κατάργηση του ήδη απαρχαιωμένου θεσμού του δόκιμου. Το σίριαλ ήδη κράτησε, οπότε οφείλει το εκπαιδευτικό κίνημα να οργανώσει μια ολιστική κινηματική απάντηση απέναντι στο ν.4823 της αξιολόγησης ο οποίος φυσικά δεν απειλεί τη μονιμότητα μόνο των νεοδιόριστων, απλά από εκεί ξεκινά. Ίσως έτσι η διοίκηση να σταματήσει τη στοχοποίηση μιας ολόκληρης γενιάς εκπαιδευτικών που στο τέλος καταντά εμμονική.
του Καραφώτη Αντώνη, εκπαιδευτικού, συντάκτη εκπαιδευτικής σελίδας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου