Ποιος φοβάται τη φασαρία των παιδιών;

Δυσκοίλια πρόσωπα ενηλίκων συγκεντρώνονται,

συσκέπτονται, συσκέπτονται, ξανασυσκέπτονται,

για να επιβάλλουν την ησυχία.

Το πρόβλημα είναι ότι τα παιδιά μιλάνε, ότι αλλού κοιτάνε, ότι -φευ- γελάνε!
Δεν πειθαρχούν, δεν υπακούν και αλλοίμονο… δεν σιωπούν!

-Κατάρα!

Οι φωνές των παιδιών λένε τα λόγια που ξέχασες και δε λες πια.

Φτου ξελευτεριά! Παίζουμε; Κόψε.

-Μαζέψτε τα!

Οι φωνές των παιδιών ζητωκραυγάζουν στη θέα της θάλασσας

και ουρλιάζουν ότι είναι κρύα

και ζητωκραυγάζουν

και ουρλιάζουν

και ζητωκραυγάζουν

και ουρλιάζουν.

-Τραγικό!

Οι φωνές των παιδιών βγάζουν επιφωνήματα θαυμασμού

σε εύφορες πεδιάδες, σε φτωχογειτονιές,

σε κακοτράχαλες βουνοκορφές, σε βομβαρδισμένες πόλεις.

-Παιδαριώδες!

Οι φωνές των παιδιών τσιρίζουν, γιατί βλέπουν φαντάσματα,

και ψιθυρίζουν παραφυλώντας να τα ξαναδούν.

-Τιμωρία!

Οι φωνές των παιδιών αφήνουν πνιχτά ξεσπάσματα ελευθερίας

σε βαρετά μαθήματα, σε κηδείες, σε κηρύγματα.

Είναι η ζωή που βαρέθηκες,

το φως που εισβάλλει με πάταγο γκρεμίζοντας τοίχους,

οι στάλες ανείπωτης χαράς που δίνουν εντολή ζωτικών λειτουργιών,

τα γυαλικά που γίνονται θρύψαλα,

το μπαλόνι που σκάει,

η κοτρόνα που κυλάει,

η ψυχή σου που γυρίζει σαν σβούρα

και γίνεται χαρταετός, κυνηγητό, μπουνιές, κλοτσιές, φτυσιές,

λιωμένο παγωτό, μαλλιοτραβήγματα, χαρτζιλίκι στα δυο,

και γυρίζει, γυρίζει

κλείνει τα μάτια και γυρίζει,

γυρίζει, γυρίζει

γυρίζει…

μέχρι να πέσει κάτω.

Αγνώστου

πηγή:https://selidodeiktis.edu.gr