Της Γιώτας Ιωαννίδου
Μέλος του Δ.Σ. της Α’ ΕΛΜΕ Δυτικής Αττικής (Ελευσίνα)
‘’Όχι για
δημοσιονομικό όφελος αλλά για να σπάσει το «ταμπού» της μονιμότητας στο
Δημόσιο’’, σύμφωνα με τον Κυριάκο Μητσοτάκη, ζήτησε η τρόικα τη διαθεσιμότητα –
απόλυση χιλιάδων καθηγητών τεχνικής εκπαίδευσης, σχολικών φυλάκων και υπαλλήλων
της Δημοτικής αστυνομίας. Έτσι για αρχή….
Την ίδια στιγμή ο Καψής, ειδικός για τη σφαγή και το
πούλημα της ενημέρωσης, δήλωνε
ανερυθρίαστα ότι το ‘’κράτος δεν θα παραμείνει στην ομηρία των συνδικαλιστών’’,
σχολιάζοντας τις μαζικές
κινητοποιήσεις που πυροδότησε η ανακοίνωση των μέτρων του νέου μίνι μνημονίου.
Δεν το ξέραμε ότι κυβερνάνε τα συνδικάτα…
Κυνικότητα και
αλαζονεία; Μια κυβέρνηση, «εταιρεία δολοφόνων» που εκτελεί «συμβόλαια θανάτου»
με την τρόικα και την ΕΕ, δηλώνει απερίφραστα, ότι αρκετά από αυτά τα κάνει για
παραδειγματισμό; Πρόκειται για επίδειξη πολιτικού τσαμπουκά ενός πολιτικού
προσωπικού προθύμων, που έχει θέσει στη διαθεσιμότητα των μεγάλων συμφερόντων,
τη συνείδηση και την πρακτική του.
Όσο πιο εξόφθαλμα φανερή είναι η αδικία και πιο
δυσβάστακτο το ανθρώπινο κόστος τόσο πιο μεγάλη επιθετικότητα χρειάζεται για να
την επιβάλλουν. Ο αιφνίδιος θάνατος, αλά ΕΡΤ, είναι η επιλογή μιας τακτικής που
καθηλώνει. Είναι η καθοσίωση ενός τετελεσμένου εγκλήματος, που επιδιώκει να
ενεργοποιήσει το ένστικτο επιβίωσης και τον κοινωνικό κανιβαλισμό. Η επίδειξη
της απόλυτης δύναμης της εξουσίας, που θέλει να επιβάλλεται πάνω σε οποιαδήποτε
αίσθηση δικαίου αλλά και απόγνωσης. Που χλευάζει ακόμη και τους περήφανους
απεργούς πείνας και την ακαταδεξιά τους να συγκατατεθούν σε μια ζωή υπό
δικαστική ομηρεία και καταστολή.
Υπάρχει και αυτή η πλευρά: Όσο υπάρχουν αυτοί που
αντιστέκονται, όσο ‘’απαραίτητη’’ είναι η καταστολή τους από τους
πραιτωριανούς, τόσο περισσότερο οι τελευταίοι αποδεικνύουν την αξία τους στα
αφεντικά τους. Να που βρήκαμε και κάτι για το οποίο η κοινωνία που ανασαίνει
και αναζητά αξιοπρέπεια είναι χρήσιμη στους νεκροθάφτες της…
Αν όμως η κοινωνία κατηγορείται για το «ταμπού»(!) της
εξασφάλισης μιας αξιοπρεπούς εργασίας, το «ταμπού» της κυβέρνησης, που δεν
μπορεί να κρυφτεί, είναι η υποταγή όλων των ενεργειών της, στην αγορά και στα
επιχειρηματικά κέρδη. Πριν λίγες ημέρες ο Υπουργός, κατ’ επίφαση, Παιδείας
κύριος Αρβανιτόπουλος, «έκοβε» κορδέλες εγκαινίων στο ΙΕΚ του ομίλου Ακμή, στον
Πειραιά, και παρέδιδε τιμητικές πλακέτες στον, κατά τα λεγόμενά του, «εθνικό
ευεργέτη» Κ. Αγγελόπουλο, εξαίροντας την υγιή επιχειρηματικότητα στο χώρο της
εκπαίδευσης. Στη συγκινητική βραδιά στο εν λόγω ιδιωτικό ΙΕΚ που περηφανεύεται
ειδικά για τις σπουδές επαγγελμάτων υγείας που προσφέρει επί χρήμασι, δεν
έλειψαν και «οι ευχές του Θεού», από τον μητροπολίτη Σεραφείμ. Το ίδιο χρονικό
διάστημα, ο εν λόγω υπουργός στο χαιρετισμό του σε ημερίδα για την παρουσίαση
των Εθνικού Πλαισίου
Προσόντων και την απονομή επαγγελματικών δικαιωμάτων στους αποφοίτους ΕΠΑ.Λ και
ΕΠΑ.Σ- αποκάλυπτε τους στόχους του, μιλώντας για το σχέδιο νόμου για το
Τεχνολογικό Λύκειο, που θα κατατεθεί στη Βουλή: «Πιστεύουμε ότι η δευτεροβάθμια Τεχνική Εκπαίδευση πρέπει να προσβλέπει στο
συνδυασμό της γενικής παιδείας με την τεχνική επαγγελματική γνώση και αυτή με την
σειρά της να εκπληρώνει τον ρόλο της στην ανάπτυξη της εθνικής οικονομίας. Γι
αυτό σχεδιάζουμε ένα Τεχνικό Λύκειο που θα μεταδίδει τις απαιτούμενες τεχνικές
και επαγγελματικές γνώσεις και δεξιότητες, παράλληλα με την καθολική εφαρμογή
του θεσμού της μαθητείας, και τη σύνδεση με την αγορά εργασίας, χωρίς
στρεβλώσεις και επικαλύψεις με ανώτερες βαθμίδες τυπικής εκπαίδευσης ή μη
τυπικής κατάρτισης».
Λίγες μέρες αργότερα, τα ίδια σχεδόν πράγματα
επαναλαμβάνονται αμάσητα στην αιτιολογική έκθεση του πολυνομοσχέδιου που
πρόβλεπε την κατάργηση των αντίστοιχων ειδικοτήτων στο δημόσιο σχολείο και την
εν ψυχρώ απόλυση 2.476 καθηγητών. Τέτοια ωμότητα και συνάμα δουλικότητα!
Ας αφήσουμε λοιπόν κατά μέρος τις φλυαρίες περί
‘’ταμπού μονιμότητας’’. Η κυβέρνηση, με την κατάργηση 46 ειδικοτήτων από τη
δημόσια τεχνική εκπαίδευση και την διαθεσιμότητα – απόλυση χιλιάδων καθηγητών,
κάνει ένα μεγάλο δώρο στους σχολάρχες των ΙΕΚ. Τους εξασφαλίζει «πελατεία» για
τα παλιά και νέα παραρτήματά τους. Δεν μπορεί να υπάρχουν ειδικότητες μεγάλης
ζήτησης, όπως αυτές της υγείας, στο δημόσιο Τεχνικό Λύκειο και να
«επικαλύπτουν» το χώρο δράσης της ‘’μη τυπικής κατάρτισης’’ των ιδιωτικών ΙΕΚ!
Μήπως στην ίδια κατεύθυνση δεν κινήθηκε το Υπουργείο
Παιδείας και με το σχέδιο «Αθηνά», που κατά τα άλλα, όλως τυχαίως, βασίστηκε
στη «μελέτη» μιας θυγατρικής εταιρείας του ομίλου ΙΕΚ ΑΚΜΗ;
Ανάλογα «δώρα» προς τον ιδιωτικό τομέα θα
επακολουθήσουν και με άλλες ειδικότητες της τεχνικής εκπαίδευσης, αλλά και με
την περίφημη μαθητεία, που θα του εξασφαλίζει ταυτόχρονα νέο, φτηνό και
απλήρωτο εργατικό δυναμικό. Όσο για τους εκπαιδευτικούς, καλούνται με τη σειρά
τους να αποτελέσουν το φτηνό προσωπικό αυτών των ευαγών ιδρυμάτων του έθνους.
Από παρόμοια κυβερνητική λογική εμφορείται και η
διάλυση άλλων τομέων του Δημοσίου.
Για την καθαριότητα των σχολείων περιμένουν το
φιλέτο οι κάθε λογής ιδιωτικές επιχειρήσεις τύπου «Οικομέτ». Μόνο που αυτό το project, περιλαμβάνει απαραίτητα
και κάποια Κούνεβα, αλλά και πάμπολλα βιτριόλια…
Για τη φύλαξη στριμώχνονται ήδη οι
εταιρείες σεκιούριτι. Με πολλούς ξυρισμένους χρυσαυγίτες σε κάποιες νέες που θα
ξεπηδήσουν σαν τα μανιτάρια…
Και έπονται
διαχείριση σκουπιδιών, νερό, ενέργεια κι ότι μπορεί να εμπορευματοποιηθεί στη
λογική του ιδιωτικού κέρδους. Κι οι εργαζόμενοι βορά στο εργασιακό σκλαβοπάζαρό
τους.
Στο Δημόσιο θα παραμείνει ότι έχει έξοδα. Για να
βαρύνει τους εργαζόμενους ξανά μέσω της φορολογίας. Έτσι το κράτος, υλοποιεί
τον κύριο ρόλο του. Αυτή την δέσμευση που ο κύριος Καψής προσπαθεί να
αποκρύψει: την εξυπηρέτηση του μεγάλου κεφαλαίου και των εταίρων του ΕΕ, ΔΝΤ.
Ζούμε εν μέσω κηρυγμένου πολέμου. Δεν υπάρχει μεριά να
καλυφθείς από σφαίρες που έχουν το ονοματεπώνυμό σου.
Έχουν τους ‘’όρους και τις προϋποθέσεις’’ να νικήσουν,
σκλαβώνοντας μια κοινωνία ολόκληρη;
Ναι, αν κάποιοι θεωρήσουν ότι τα μέτρα αφορούν τους
άλλους αλλά όχι αυτούς που κάνουν καλά τη δουλειά τους και τους είναι χρήσιμοι.
Ποιοι τυφλοί μπορούν ακόμη να πιστεύουν σ’ αυτό;
Ναι, αν κάποιοι νομίσουν ότι μπορούν να επιβιώσουν επί
πτωμάτων και οργανώνονται ως ειδικές ομάδες συμφερόντων, Ασεπιτών, πρόθυμων κι
άλλων προσκυνημένων. Την προδοσία πολλοί αγάπησαν αλλά στο τέλος κάθε εξουσία
εκτελούσε και τους προδότες, ακόμη και αν κράταγαν από τα σόγια τους, γιατί κράταγαν και μυστικά επικίνδυνα.
Ναι, αν ο καθένας είναι μοναχός του ή περιμένει τη
λύση από τους άλλους.
Ναι, αν αφήσουμε στη μάχη να ηγηθεί ο εχθρός μας, η
κυβέρνησή του, το κράτος του, οι συνδικαλιστές του.
Ναι, αν πάμε με τη λογική της κάλπης και του
κυβερνητισμού που θα διαπραγματευτεί με τους δήμιους της ΕΕ και του ΔΝΤ.
Ναι, αν μείνουμε στις αναλύσεις, τα συμπεράσματα και
στις διαμαρτυρίες, πιστεύοντας ότι ένας ηττημένος, γονατισμένος λαός θα
μπορέσει αργότερα.
Δεν υπάρχει άλλο ερώτημα για μας από το πώς θα τους
νικήσουμε. Μόνοι τους δεν είναι τίποτε, αν δεν εξασφαλίσουν την ανοχή και την
υποταγή μας.
Αν ρίξεις το βάτραχο σε καυτό νερό θα πηδήξει να
σωθεί. Αν τον σιγοβράσεις ήρεμα και προοδευτικά θα μείνει στη θέση τους σχεδόν
ασάλευτος, με κάποια μικρή δυσφορία, πριν ξεψυχήσει.
Δεν ωφελεί να περιμένουμε τους τίτλους του τέλους. Σ’
αυτή την αναμονή στηρίζουν την επιθετικότητά τους. Ας δούμε κατάματα αυτό το ατελείωτο
τέλος που μας ετοιμάζουν, χωρίς υπεκφυγές.
Ποια εκπαίδευση μπορεί να αναπνεύσει έστω και με
καλάμι σε κρύες αίθουσες, με στοιβαγμένα, πεινασμένα παιδιά, άνεργων γονιών και
αδελφιών στη μετανάστευση; Με μαθητές αποκλεισμένους από αυτήν, ζήτουλες της
φιλανθρωπίας των Αγγελόπουλων, των Νιάρχων και των σχολαρχών;
Με καθηγητές πασπαρτού σε μια κατ’ όνομα διδασκαλία,
λαθροβιώντας με μισθούς πείνας, δίπλα στις άδειες καρέκλες των απολυμένων
συναδέλφων τους, στο έλεος του ρουφιάνου της αξιολόγησης και του μαστίγιου των
πειθαρχικών για κάθε αντίλογο;
Οι ‘’όροι και οι προϋποθέσεις’’ για να τους νικήσουμε,
πριν απ’ όλα είμαστε εμείς.
Εκπαιδευτικοί, εργαζόμενοι στους Δήμους και στην
υγεία, εργαζόμενοι του δημόσιου τομέα που σεβόμαστε τα δημόσια αγαθά και την
αποστολή μας, εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα, απλήρωτοι και με μισθούς πείνας
που σεβόμαστε τη δουλειά μας και τον τόπο μας, άνεργοι και νεολαία.
Η οργή μας και η αποφασιστικότητά μας, η δική μας οργάνωση στα σωματεία μας
και στις επιτροπές αγώνα, ο συντονισμός, η αλληλεγγύη μας και ο συλλογικός μας
ξεσηκωμός είναι τα όπλα μας. Τίποτε δεν μπορεί να σταματήσει τη δύναμη του
οργανωμένου, εξεγερμένου λαού. Σ’ αυτόν τον αγώνα η Αριστερά οφείλει να είναι η
ψυχή του, τιμώντας την ιστορία της. Οι
όποιες άλλες δικαιολογίες, τώρα πια, περιττεύουν.
