Εκτός το 20% των εκπαιδευτικών ως το 2016

Άρθρο στην εφημερίδα ΠΡΙΝ

Των ΝΤΙΝΑ ΡΕΠΠΑ, ΣΤΑΥΡΟΥ ΤΖΙΟΡΤΖΙΩΤΗ

Η απόφαση για δίωρη αύξηση του ωραρίου των καθηγητών πέταξε έξω από τη δημόσια εκπαίδευση 8.000 αναπληρωτές, άλλοι 2.500 οδηγούνται εκτός σχολείου με την κατάργηση συγκεκριμένων ειδικοτήτων από την τεχνική εκπαίδευση, ενώ ετοιμάζεται σύντομα μαζικός «Καιάδας» για 1.500 εκπαιδευτικούς με αναπηρίες.

Σε «κολασμένη» περίοδο μπήκε η εκπαίδευση και οι εργαζόμενοι σ’ αυτή. Οι μαζικές συγχωνεύσεις και καταργήσεις σχολείων που ξεκίνησαν επί Διαμαντοπούλου ήταν η αρχή για μια μεγάλου εύρους αντιεκπαιδευτικής επιδρομής, η οποία εξελίσσεται πια με αλματώδη μορφή. Η απόφαση για δίωρη αύξηση του ωραρίου των καθηγητών πέταξε έξω από τη δημόσια εκπαίδευση 8.000 αναπληρωτές, άλλοι 2.500 οδηγούνται εκτός σχολείου με την κατάργηση συγκεκριμένων ειδικοτήτων από την τεχνική εκπαίδευση ενώ ετοιμάζεται άμεσα μαζικός Καιάδας για 1.500 εκπαιδευτικούς με αναπηρίες.

Είναι φανερό ότι το κυβερνητικό σχέδιο δεν αφορά μόνο τις απολύσεις ούτε είναι άμυνα απέναντι στις υποχρεώσεις στην τρόικα. Είναι βαθιά επιθετική κίνηση και ποιοτική τομή αντιδραστικής μεταρρύθμισης του κράτους και της εκπαίδευσης την εποχή της πιο βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης με στόχο την ανάκαμψη της κερδοφορίας του κεφαλαίου.

Τα μέτρα δεν παίρνονται τυχαία ούτε είναι αποτέλεσμα πολιτικής ανοησίας ή στιγμιαίων επιλογών. Το κράτος αποσύρεται από την υποχρέωση και το κόστος της παροχής τομέων εκπαίδευσης και επιλέγονται ειδικά εκείνες που είναι περιζήτητες και απολύτως αναγκαίες. Αφήνονται έτσι, μεγάλοι τομείς για να «διαπρέψει» η ιδιωτική πρωτοβουλία και να «λάμψει» η επιχειρηματικότητα σε σχετικά ασφαλή πεδία. Ο ιδιωτικός τομέας έχει τεράστια ανάγκη να ανοίξουν νέα πεδία κερδοφορίας γι’ αυτόν μια και η καπιταλιστική κρίση δε λέει να καταλαγιάσει. Η υπόλοιπη εκπαίδευση που θα παραμείνει στο κράτος θα είναι ακόμα λιγότερο δημόσια, ακόμα λιγότερο δωρεάν, οι συνθήκες εργασίας θα θυμίζουν όλο και περισσότερο ιδιωτικό τομέα. Εν ολίγοις, το σχολείο θα λειτουργεί με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια και η λογική της αγοράς θα είναι πανταχού παρούσα. 

Μια τέτοια εξέλιξη δεν μπορεί να συντελεστεί χωρίς σοβαρότατη επιδείνωση της παρεχόμενης εκπαίδευσης. Αν η επίθεση δεν αναχαιτιστεί, το εκπαιδευτικό προσωπικό θα μειώνεται ραγδαία. Οι απολύσεις που επιδιώκει η κυβέρνηση μέχρι το ’16 μαζί με τις συνταξιοδοτήσεις αναμένεται να ξεπεράσουν  το 20% του υπάρχοντος εκπαιδευτικού προσωπικού! Ας αναλογιστούμε τι σημαίνει για το σχολείο 30.000 εκπαιδευτικοί λιγότεροι. Σε μια τέτοια εκπαίδευση πιθανόν δε χωράνε ως βασική, δημόσια παρεχόμενη εκπαιδευτική υπηρεσία,  τα ειδικά σχολεία και οι υποστηρικτικές δομές (τμήματα ένταξης, υποδοχής…), τα προνήπια, το ολοήμερο σχολείο για όλα τα παιδιά, τομείς της τεχνικής εκπαίδευσης, συγκεκριμένες ειδικότητες στη βασική εκπαίδευση. Δεν έχει νόημα να μαντέψουμε με ακρίβεια ποιες δομές θα καταργηθούν για να χαριστούν στους ιδιώτες ούτε ποιο θα είναι το μείγμα. Όσο η κρίση θα βαθαίνει, το σχέδιο αυτό θα εξελίσσεται και θα μεταβάλλεται επί το χείριστων. Αν πάρουμε ως παράδειγμα την προσχολική αγωγή, είναι φανερό ότι η απόφαση της κυβέρνησης για μηδενικούς διορισμούς μονίμων και αναπληρωτών νηπιαγωγών οδηγεί σε πρωτοφανή κατάσταση τα δημόσια νηπιαγωγεία. Αν δεν ανατραπεί αυτή η προοπτική, είναι απολύτως βέβαιο ότι η προσχολική αγωγή θα καταργηθεί επί της ουσίας για τα προνήπια ενώ δε θα λειτουργήσουν εκατοντάδες ολοήμερα τμήματα με ότι συνεπάγεται αυτό για χιλιάδες οικογένειες. Αυτό ακριβώς είδαμε να γίνεται με την κατάργηση 46 ειδικοτήτων της τεχνικής εκπαίδευσης. 20.000 μαθητές προσφέρονται «δωράκι» είτε στους σχολάρχες (για όσες οικογένειες μπορούν να ανταποκριθούν στο έξοδο αυτό) είτε στους εργοδότες, με τη μαθητεία να είναι η ανερχόμενη απλήρωτη και ανασφάλιστη παιδική και νεανική εργασία. Στο ίδιο πλαίσιο και τα ειδικά σχολεία και οι υποστηρικτικές δομές. Θεωρείται πολυτέλεια να δαπανούνται χρήματα για τα παιδιά με σοβαρές αναπηρίες. Άλλωστε, ο Σαμαράς έθεσε καθαρά το πολιτικό πλαίσιο με το κυνικό δίλλημα που έβαλε, «φύλακες ή νοσηλευτές»; Κι εδώ το δόγμα είναι το ίδιο, money, money, money! Κάποιες οικογένειες θα σφίξουν το ζωνάρι στην τελευταία τρύπα για να πληρώσουν ιδιωτικά κέντρα και ο ΕΟΠΥ θα χρηματοδοτεί την καπιταλιστική ανάκαμψη και τα παιδιά από τα πιο φτωχά λαϊκά στρώματα θα εκδιωχθούν στα γενικά σχολεία με τεράστιες επιπτώσεις στα ίδια και στην εκπαιδευτική διαδικασία. Ίσως επιβιώσουν κάποια σχολεία με χορηγίες για το γόητρο της καπιταλιστικής φιλανθρωπίας. Ο καπιταλιστικός Καιάδας δε συμπονά κανέναν.

Στο σχέδιο αυτό, δεν αποκλείεται να δούμε υπουργική απόφαση για αύξηση του επιτρεπόμενου αριθμού μαθητών ανά τμήμα μια και η πίεση λόγω έλλειψης προσωπικού θα αναδεικνύεται σε κυρίαρχη κατά τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς. Στα τέλη Αυγούστου αναμένεται απόπειρα του υπουργείου για εκατοντάδες συγχωνεύσεις τμημάτων στο όνομα της δημοσιονομικής κατάστασης της χώρας.

Την περίοδο που βρισκόμαστε τίποτα δεν πρέπει να μας εκπλήσσει. Το σχολείο οδηγείται σε πρωτόγνωρη κατάσταση από τη μεταπολίτευση και μετά. Το αναλυτικό πρόγραμμα θα προσαρμόζεται στις νέες συνθήκες. Μαθήματα θα βγαίνουν ή θα μειώνονται μια και η αγορά θα παίζει εξουσιαστικό ρόλο στις επιλογές του κράτος.

Γι’ αυτό, είναι αδήριτη ανάγκη η προμετωπίδα ενός μετώπου παιδείας-εργασίας για δημόσια και δωρεάν παιδεία για όλους να διεκδικεί μαχητικά τις εκπαιδευτικές, μορφωτικές και παιδαγωγικές ανάγκες του κόσμου της εργασίας για ένα άλλο σχολείο, ενιαίο 12χρονο, κόντρα στη δεξιότητα και την εργαλιακή μάθηση, που θα μορφώνει ουσιαστικά, θα αναπτύσσει την κριτική σκέψη, θα απελευθερώνει.

Η πειθάρχηση, στόχος της κάρτας παρουσίας

Τέλος στην παιδαγωγική ελευθερία

Με ειλικρίνεια η κυβέρνηση διατυμπανίζει ότι οι διαθεσιμότητες-απολύσεις είναι απολύτως ενταγμένες στο σχέδιο αναδιάρθρωσης των εργασιακών σχέσεων.  Στο νέο τοπίο εργασίας στην εκπαίδευση δε χωράει η μόνιμη και σταθερή δουλειά, ο αξιοπρεπής μισθός, οι σταθερές εργασιακές σχέσεις.

Επειδή όμως, ο καπιταλισμός δε θέλει να καταρρεύσει η δημόσια εκπαίδευση, θα κυριαρχεί η ανασφαλή εργασία με τον κίνδυνο της απόλυσης να καραδοκεί, ελαστική και κακοπληρωμένη, με εντατικοποίηση, πειθάρχηση και υποταγή, με συνεχή αξιολόγηση ώστε να υπηρετείται απαρέγκλιτα και με αυταπάρνηση το σχολείο της αγοράς  από τον υπαλληλάκο  που φοβισμένος θα ρουφιανεύει και θα ανταγωνίζεται το διπλανό του στην υποταγή.

Γι’ αυτό η αντίσταση θα αφορά τις απολύσεις αλλά οι ανατροπές στις εργασιακές συνθήκες είναι εξίσου σοβαρό ζήτημα.

Οι νέες σχέσεις εργασίας απαιτούν από τον εκπαιδευτικό να χτυπάει κάρτα κάθε φορά που θα μπαίνει και θα βγαίνει από το σχολείο, να παραμένει στο σχολικό χώρο  μετά το διδακτικό του ωράριο έτσι χωρίς αιτία, για ένα επάγγελμα που η μισή δουλειά είναι η προετοιμασία στο σπίτι, να κυνηγάει προσόντα για να επιβιώσει του ανταγωνισμού,  να διδάσκει ότι η εξουσία επιτρέπει και απαιτεί, ώστε να αξιολογηθεί ως επαρκής, χωρίς περιθώρια παιδαγωγικής ελευθερίας και σύγκρουσης με την κυρίαρχη ιδεολογία, να φοβάται να συμμετέχει  στους αγώνες από το φόβο των πειθαρχικών, σε συνθήκες τρομερής εντατικοποίησης, να παραδώσει ψυχή τε και σώματι στην υπηρεσία.

Κι όλα αυτά σε καθεστώς μεγάλης ανασφάλειας μια και η απόλυση πια επικάθεται ως καθημερινός εφιάλτης. Δεν είναι τυχαίος ο κυνισμός της κυβέρνησης που πέρασε διάταξη με την οποία οι απολυμένοι θα έχουν προτεραιότητα στην ωρομισθία των 300 ευρώ!!! Όπως επίσης, ότι η εκπαίδευση θα συντηρείται με προγράμματα ΕΣΠΑ, που σημαίνει εργαζόμενοι με 500 ευρώ για όσο εγκρίνεται ένα πρόγραμμα.

Ο αγώνας των εκπαιδευτικών είναι αγώνας επιβίωσης για τη δουλειά τους και για το σχολείο, γι’ αυτό και η απεργιακή σύγκρουση είναι όρος για την ανατροπή της επίθεσης.

Σχέδιο δράσης-Η επόμενη μέρα

Όλοι για έναν και ένας για όλους

Πριν την ψήφιση του νόμου,  που  απολύει 2.500 εκπαιδευτικών, κλείνει τομείς σχολείων τεχνικής εκπαίδευσης, που φοιτούν περίπου 20.000 μαθητές, οι εκπαιδευτικοί έδωσαν μια πρώτη απάντηση με καταλήψεις κτιρίων διευθύνσεων δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, περιφερειών, με συγκεντρώσεις και πορείες και με μαζική συμμετοχή χιλιάδων από όλη την Ελλάδα έξω από τη βουλή την ημέρα ψήφισης του πολυνομοσχεδίου. Το κρίσιμο ερώτημα είναι τι κάνουμε από δω και πέρα.

Υποχρεούμαστε να αντιμετωπίσουμε το θέμα  ως πρόβλημα όλων και όχι μόνο των προς «διαθεσιμότητα». Όχι μόνο από τη σκοπιά της αλληλεγγύης, αλλά με επίγνωση ότι δοκιμάζει τις ανοχές όλων, εγκαινιάζοντας τις μαζικές απολύσεις και στο δημόσιο. Εντάσσοντας το στο πλαίσιο της συνολικής πολιτικής τους,  μπορούμε  και πρέπει να σχεδιάσουμε τις ενέργειες μας μαζί με τους άλλους εργαζόμενους.

Τη Δευτέρα 22 Ιούλη, πρώτη μέρα «διαθεσιμότητας», μέρα πανελλαδικής δράσης, πραγματοποιούνται γενικές συνελεύσεις, συγκεντρώσεις, πορείες, συναυλίες σε κάθε πόλη. Τις μέρες των εφημεριών του καλοκαιριού οι εκπαιδευτικοί σε «διαθεσιμότητα» παρουσιάζονται κανονικά στα σχολεία για τις εργασίες τους. Τα ΕΠΑΛ και οι ΕΠΑΣ γίνονται κέντρα αγώνα, όπου καλούνται γονείς, μαθητές και συλλογικότητες των περιοχών για συντονισμό ενεργειών με κοινές επιτροπές αγώνα. Στα σχολεία μαζί οργανώνουν συζητήσεις, προβολές ταινιών, παρουσίαση μαθητικών μουσικών, θεατρικών κ.α. συγκροτημάτων. Αφετηρία όλων των ενεργειών οι μαθητές που μένουν χωρίς σχολεία και οι εργαζόμενοι που μπαίνουν σε διαθεσιμότητα.

Με το σύνθημα «όλοι για ένα και ένας για όλους» οι 80.000 εκπαιδευτικοί που εργάζονται ακόμα συμβάλλουν με μικρό ποσό κάθε μήνα για τη στήριξη των απολυμένων. Σε κάθε σωματείο συγκροτούμε επιτροπές εργατικής αληλλεγγύης, που λειτουργούν ταμείο αληλλοβοήθειας με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες.

Τέτοιες δράσεις φέρνουν πιο κοντά απολυμένους με εργαζόμενους, λειτουργούν υποδειγματικά ως εργατική αληλλεγγύη, βοηθούν στη ριζοσπαστικοποίηση του κλάδου, οικοδομούν συμμαχίες με γονείς, μαθητές και άλλους κλάδους.

Το Σεπτέμβρη στις γενικές συνελεύσεις είμαστε έτοιμοι για απεργιακό αγώνα διαρκείας με στόχο ο πολυνόμος να μείνει στα χαρτιά. Καμμιά απόλυση, διαθεσιμότητα, υποχρεωτική μετάταξη και κανένα κλείσιμο σχολείου να μην περάσει. Τα σχολεία να ξανανοίξουν με όλους τους εκπαιδευτικούς, μόνιμους και αναπληρωτές και όλους τους μαθητές στις θέσεις τους. Οι εκπαιδευτικοί επιστρέφουν σοφότεροι και υποψιασμένοι για να υπερασπιστεί τα δικαιώματά του και να αγωνιστεί συντονισμένα για την ανατροπή της πολιτικής των κυβερνήσεων, της Ε.Ε. και της οικονομικής εξουσίας του κεφαλαίου.