Επίκληση ατομικής ευθύνης και απομόνωση: Webex, αυτοαξιολόγηση σχολικής μονάδας, ατομική αξιολόγηση.
Ο δρόμος της ατομικότητας που οδηγεί σε διάλυση του δημόσιου σχολείου είναι καλά στρωμένος. Για τον άλλο δρόμο που μας οδηγεί με ασφάλεια στα σχολεία μας ούτε λόγος.
Για άλλη μια φορά, μια αναμενόμενη κακοκαιρία του χειμώνα πυροδότησε τρομοκρατικές δημοσιεύσεις για πρωτοφανή καιρικά φαινόμενα με σκοπό να δημιουργήσουν κλίμα εκφοβισμού στον κόσμο και να δικαιολογήσουν την παντελή και διαχρονική απουσία κρατικής μέριμνας για τις δημόσιες υποδομές. Κατεστραμμένο οδικό δίκτυο σε όλη την επικράτεια, σχολεία ακατάλληλα και επικίνδυνα να λειτουργούν όλη την χρονιά συνθέτουν ένα τοπίο κατάρρευσης, ειδικά σε συνθήκες μη ομαλές. Τα υπάρχοντα προβλήματα, απόρροια της συνεχούς κρατικής αδιαφορίας εντείνονται με μια απλή κακοκαιρία. Η ανέξοδη λύση που συμφέρει είναι το webex.
Εκεί που το ΥΠΠΑΙΘ δεν φροντίζει για επαρκή κρατική χρηματοδότηση στην παιδεία εξασφαλίζοντας κατάλληλες υποδομές, μας κουνάει το δάχτυλο μέσω εντολών του γ.γ Κόπτση και Περιφερειακών Διευθυντών Εκπαίδευσης ότι η λειτουργία των σχολείων υπόκειται στην ατομική ευθύνη των εκπαιδευτικών που καλούνται να την υλοποιήσουν.
Ενώ στις συνειδήσεις όλων μας η τηλεκπαίδευση είναι μια παρωδία με καταστροφικές συνέπειες που πλήττουν τα μορφωτικά δικαιώματα των παιδιών, αρκετοί εκπαιδευτικοί υπό τον φόβο των απειλών και της υποχρεωτικότητας θα «υποδεχτούν» τους μαθητές τους στις κρύες «τηλε-αίθουσες». Για πόσο καιρό θα υποχωρούμε και πόσες ευθύνες θα κουβαλήσει ακόμα η ατομική μας ευθύνη; Για την κρατική ούτε λόγος. Τα σχολεία παραμένουν κλειστά με αποκλειστική ευθύνη του κράτους.
Νόμοι κόβονται και ράβονται ακριβώς σε αυτό το μοτίβο, όπου η ατομικότητα μας είναι σε μια διαρκή επανάληψη και επίκληση. Από την αυτοαξιολόγηση της σχολικής μονάδας μέχρι την ατομική αξιολόγηση παρατηρούμε προοδευτικά την επιδίωξη της ρήψης ευθυνών στους εκπαιδευτικούς. Θα είμαστε εμείς οι υπαίτιοι που το σχολείο πλημμύρισε, που δεν έχει θέρμανση και υλικοτεχνικό εξοπλισμό και στο τέλος θα κρινόμαστε και ανεπαρκείς για όλους τους παραπάνω λόγους. Η κρατική ευθύνη για την εύρυθμη λειτουργία των σχολείων και η χρηματοδότηση θα μετακυλίεται σε χορηγούς, δήμους και οι εκπαιδευτικοί θα είναι έρμαια ιδιωτικών συμφερόντων. Τα ολέθρια αποτελέσματα των νεοφιλελεύθερων πολιτικών που επιβάλλουν την αξιολόγηση είναι εμφανή σε όλες τις χώρες μέλη του ΟΑΣΑ, όπου εφαρμόζεται. Υποβάθμιση σχολικών μονάδων, κατηγοριοποίηση, ταξικοί αποκλεισμοί, εξουθένωση και παραιτήσεις εκπαιδευτικών ξεδιπλώνουν ένα κουβάρι καταστροφικών συνεπειών.
Πώς αντιδράμε μπροστά σε αυτήν τη χιονοθύελλα ευθυνών που θέλουν να βαρύνουν την πλάτης μας; Και με τι μέσα αντιστεκόμαστε και αγωνιζόμαστε;
Δεν αρκεί η δυσαρέσκεια! Έφτασε η ώρα για δράση. Οφείλουμε να διαχωρίσουμε τον αγώνα από το κρυφτούλι. Να βγούμε ανοιχτά και με ειλικρίνεια απέναντι στην κοινωνία, στους γονείς και στους μαθητές και να τοποθετηθούμε για όλα αυτά. Δεν κάνουμε τηλεκπαίδευση, γιατί διαφωνούμε με την ουσία της και όχι γιατί το κυρίαρχο πρόβλημα είναι η πρόσβαση στον τεχνολογικό εξοπλισμό. Δεν συναινούμε στην αυτοαξιολόγηση της σχολικής μονάδας, αλλά να μην καταθέτουμε ενιαία κείμενα με μια καλή αξιολόγηση και ουσιαστικά να προχωράει η διαδικασία και να εμπεδώνεται μια κουλτούρα αξιολόγησης. Η απεργία – αποχή που κήρυξαν το προηγούμενο διάστημα τα σωματεία έβαλαν κάποιο φρένο στα σχολεία που την ακολούθησαν. Η ΑΑ αποτέλεσε ένα εργαλείο αντίστασης, αλλά ο αγώνας μας απομονώθηκε στα σχολεία και δεν απέκτησε συλλογικό χαρακτήρα. Πώς θα ανατρέψουμε όλους αυτούς τους νόμους αν δεν είμαστε πολλοί και ενωμένοι; Για το «ΠΟΛΛΟΙ» δεν χωράει αμφιβολία, για το «ΕΝΩΜΕΝΟΙ» όμως οφείλουμε να βρούμε τα μονοπάτια που θα μας ενώσουν στον κεντρικό δρόμο της πάλης. Ας μη γελιόμαστε, ο αγώνας θέλει κόπο και θυσίες. Να μάθουμε να διαχωρίζουμε τα εργαλεία που υποβοηθούν των αγώνα μας από τα πραγματικά όπλα που θα δώσουν πνοή στον αγώνα μας. Απεργιακός ξεσηκωμός γι’ αυτά που μας έκλεψαν και γι’ αυτά που θέλουν να διαλύσουν είναι η απάντηση. Ο συλλογικός δρόμος μέσα από γενικές συνελεύσεις, λήψη αποφάσεων και γενικές απεργίες που δεν θα έχουν συμβολικό αλλά αποφασιστικό χαρακτήρα. Αυτός είναι ο δρόμος της ανατροπής. Αξίζει να χάσουμε πολλά για να κερδίσουμε τα πάντα.
της Αριάδνης Τακουρίδου,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου