Περισσότεροι από 300.000 εκπαιδευτικοί προγραμματίζουν απεργία στη Βρετανία, αρχής γενομένης από την 1η Φλεβάρη, μέρα γενικής απεργίας για όλους τους εκπαιδευτικούς σε Αγγλία και Ουαλία. Ακολουθούν και άλλες 24ωρες απεργίες ανά πόλεις και περιοχές που φτάνουν μέχρι το Μάρτη (οι απεργίες ανά περιοχές είναι μια συνηθισμένη πρακτική των εκπαιδευτικών συνδικάτων στη Βρετανία), ενώ για τις 15 και 16 Μάρτη έχει αποφασιστεί 48ωρη απεργία για Αγγλία και Ουαλία.
Λόγω της σκληρής αντιαπεργιακής νομοθεσίας που υπάρχει στη Βρετανία, για να προκηρυχθεί απεργία χρειάζεται να ψηφίσει επιστολικά το 50% + 1 των μελών του συνδικάτου. Από τα τρία εκπαιδευτικά συνδικάτα που υπάρχουν στη Βρετανία, το NEU που είναι το μεγαλύτερο, αποφάσισε με ποσοστό 90,4% επί των ψηφισάντων υπέρ για την απεργία στην Αγγλία, ενώ παρόμοια ήταν τα ποσοστά και στην Ουαλία. Τα άλλα δύο συνδικάτα (ΝΑΗΤ και NASUWT) δεν κατάφεραν να φτάσουν το ποσοστό του 50% που χρειάζεται για την κήρυξη της απεργίας, ωστόσο τα ποσοστά υπέρ της κήρυξης απεργίας ήταν συντριπτικά μεταξύ των μελών τους που ψήφισαν, ενώ σκέφτονται να καλέσουν τα μέλη τους να ψηφίσουν ξανά. Στο σημείο αυτό πρέπει να αναφέρουμε ότι στις αρχές Γενάρη η κυβέρνηση έφερε προς ψήφιση ακόμα πιο σκληρό αντιαπεργιακό νόμο, που προβλέπει ποσοστό προσωπικού ασφαλείας σε διάφορες υπηρεσίες, μεταξύ των οποίων η υγεία, η εκπαίδευση και οι μεταφορές, με την απειλή ακόμα και της απόλυσης σε περίπτωση που τα συνδικάτα δεν συμμορφωθούν. Φυσικά δεν είναι τυχαία η χρονική στιγμή που κατατίθεται ο νόμος, εν μέσω του μεγάλου απεργιακού κύματος που ζει τους τελευταίους μήνες η χώρα σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, του μεγαλύτερου από τη δεκαετία του 1980 και την εποχή της διακυβέρνησης της Θάτσερ – σε μία περίοδο που ο πληθωρισμός στη χώρα έχει φτάσει σε διψήφιο νούμερο, με το επίπεδο διαβίωσης να έχει πέσει σε ιστορικά χαμηλά, ακόμα πιο κάτω και από τη δεκαετία του 1950 σύμφωνα με εκτιμήσεις οικονομικών και πολιτικών κύκλων.
Οι απεργίες αφορούν πολλούς κλάδους στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα: οι σιδηροδρομικοί, το νοσηλευτικό και παραϊατρικό προσωπικό των νοσοκομείων, οι ταχυδρομικοί υπάλληλοι, δημόσιοι υπάλληλοι σε διάφορες υπηρεσίες, εργάτες, ακαδημαϊκοί εργαζόμενοι, οι εργάτες στα λιμάνια διεκδικούν αυξήσεις στους μισθούς τους. Σε μία χώρα που αποτελεί την έκτη μεγαλύτερη οικονομία στον κόσμο, οι εργαζόμενοι μόλις και μετά βίας τα βγάζουν πέρα. Ο πληθωρισμός είναι ο ψηλότερος των τελευταίων σαράντα χρόνων, οι λογαριασμοί της ενέργειας και των καυσίμων έχουν εκτιναχθεί, οι τράπεζες τροφίμων αδυνατούν να βοηθήσουν το σύνολο των ανθρώπων που απευθύνονται σε αυτές για ένα πιάτο φαγητό. Με πραγματικούς όρους, οι μέσοι μισθοί έχουν μειωθεί κατά 80 λίρες το μήνα, ενώ στο δημόσιο τομέα η μείωση αυτή έχει φθάσει τις 180 λίρες.
Στον ιδιωτικό τομέα, οι εργαζόμενοι μετρούν σημαντικές νίκες όπως οι εργαζόμενοι στην εταιρεία τροφίμων Cadburys, οι μηχανικοί στην εταιρεία τηλεπικοινωνιών BT και οι αποθηκάριοι στην εταιρεία B&Q, οι οποίοι κατέκτησαν σημαντικές αυξήσεις στους μισθούς τους. Από εργασιακό χώρο σε εργασιακό χώρο, οι εργαζόμενοι αγωνίζονται για να εξασφαλίσουν αξιοπρεπή διαβίωση για τους ίδιους και τις οικογένειές τους.
Οι εκπαιδευτικοί δεν αντέχουν άλλο την εργασιακή και οικονομική εξαθλίωση, ούτε τη φτώχια των μαθητών τους
Μέσα σε αυτό το κλίμα λοιπόν οι εκπαιδευτικοί της χώρας απεργούν. Το κύριο αίτημά τους είναι η αύξηση των αποδοχών. Οι εκπαιδευτικοί έχουν δει από το 2010 μείωση των αποδοχών τους κατά 20% σε πραγματικές τιμές, με δεδομένη την τεράστια αύξηση του πληθωρισμού και των τιμών στη χώρα. Όμως οι εκπαιδευτικοί στη Βρετανία, με μέσο όρο 54 ωρών εργασίας την εβδομάδα, δηλώνουν ότι δεν αντέχουν άλλο! Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα, δύο στους τρεις εκπαιδευτικούς σκέφτηκαν να εγκαταλείψουν το επάγγελμα την περασμένη σχολική χρονιά, ενώ το 75% δήλωσε ότι βιώνει έντονο στρες, με τους μισούς να υποφέρουν από αϋπνία. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα τη μεγάλη έλλειψη εκπαιδευτικού και βοηθητικού προσωπικού στα σχολεία της Βρετανίας – τα κενά είναι τα περισσότερα της τελευταίας 20ετίας – το οποίο η κυβέρνηση προσπάθησε να αντιμετωπίσει με την αύξηση κατά 9% των αποδοχών των νέων εκπαιδευτικών και 5% των πιο έμπειρων. Μόνο που δεν χρηματοδοτείται το σύνολο ακόμα και αυτής της μικρής αύξησης από το κράτος, αλλά μέρος της καλείται να καλυφθεί από τους ήδη μειωμένους προϋπολογισμούς των σχολείων! Φυσικά, σε καμία περίπτωση οι αυξήσεις αυτές δεν αντισταθμίζουν τις απώλειες στο εισόδημά τους, ούτε ανταποκρίνεται στην αύξηση της εντατικοποίησης στις συνθήκες εργασίας.
Οι εκπαιδευτικοί όμως μιλούν και για τις τρομακτικές συνέπειες δεκαετιών εφαρμογής των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων στη βρετανική εκπαίδευση. Σχεδόν ένα εκατομμύριο μαθητές παρακολουθούν μαθήματα σε τάξεις άνω των 30 μαθητών. Οι περικοπές στη χρηματοδότηση είναι τεράστιες. Σύμφωνα με στοιχεία της Εθνικής Ένωσης Διευθυντών, το 50% των διευθυντών δηλώνει ότι οι προϋπολογισμοί των σχολείων τους είναι ελλειμματικοί τη φετινή σχολική χρονιά, ενώ αν δεν ενισχυθούν οικονομικά τα σχολεία την επόμενη σχολική χρονιά δεν θα μπορέσουν να λειτουργήσουν. Ενώ μέχρι στιγμής τα σχολεία αποφασίζουν να κάνουν περικοπές σε αυτά που θεωρούν «όχι εντελώς αναγκαία» – με ότι σημαίνει αυτό – από του χρόνου θα αναγκαστούν να κάνουν κι άλλες περικοπές στο εκπαιδευτικό και βοηθητικό προσωπικό, που ήδη εργάζονται στα όριά τους. Κι εδώ φυσικά η αφήγηση της κυβέρνησης ρίχνει τις ευθύνη «στις διεθνείς εξελίξεις, εξαιτίας των οποίων το ενεργειακό κόστος έχει εκτοξευθεί στα ύψη». Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις δεν είναι καθόλου συμπτωματική.
Ένα άλλο μεγάλο θέμα με το οποίο έρχονται αντιμέτωποι οι εκπαιδευτικοί είναι η παιδική φτώχεια, η οποία έχει πάρει εκρηκτικές διαστάσεις. Σύμφωνα με τα στοιχεία του συνδικάτου, το 27% των παιδιών – δηλαδή 3,9 εκατομμύρια παιδιά ζουν κάτω από τα όρια της φτώχιας, με πρόβλεψη να φτάσει το 33% το 2026-27. Πολλά παιδιά έρχονται στο σχολείο νηστικά και άυπνα λόγω των κρύων σπιτιών τους, ενώ το προσωπικό στα σχολεία που ασχολείται με την ψυχική υγεία των παιδιών δίνει συμβουλές στους γονείς πώς να αντιμετωπίσουν την αύξηση των λογαριασμών και των ενοικίων και μοιράζουν δέματα με φαγητό…
Αντί επιλόγου
Η παραπάνω περιγραφή της κατάστασης στα σχολεία της Βρετανίας, σε μία χώρα που δεκαετίες τώρα τα σχολεία της και οι εκπαιδευτικοί της βιώνουν την πιο σκληρή εξωτερική, εσωτερική και ατομική αξιολόγηση είναι περίτρανη απόδειξη ότι μόνο στόχο έχει την καθυπόταξη των εκπαιδευτικών και τη διάλυση του δημόσιου σχολείου. Η κραυγή αγωνίας των Βρετανών εκπαιδευτικών όχι μόνο για τους μισθούς τους αλλά και για τις σκληρές εργασιακές τους συνθήκες μαζί με την εξαθλίωση εκατομμυρίων μαθητών τους δείχνει ότι η αξιολόγηση όχι μόνο δεν βελτιώνει, αντίθετα οξύνει τα προβλήματα. Το νηστικό παιδί, ο εξαθλιωμένος οικονομικά και εργασιακά εκπαιδευτικός και τα υποχρηματοδοτημένα σχολεία δεν χρειάζονται δείκτες, ρουμπρίκες, πλατφόρμες και χαρακτηρισμούς. Κι αυτή είναι μια συζήτηση που πηγαίνει σε βάθος, που είναι όμως απολύτως αναγκαία παντού, και στη χώρα μας και που ξεπερνά τα όρια της εκπαίδευσης. Τα 41 χρόνια που λέει η Κεραμέως, είναι 41 χρόνια που το εκπαιδευτικό κίνημα δεν έχει επιτρέψει να ζούμε στα σχολεία μας σκηνές Αγγλίας. Κι όπως λέει το σύνθημα «τα 41 χρόνια να γίνουν 100»…
της Αιμιλίας Τσαγκαράτου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου