Δευτέρα 15 Νοεμβρίου 2021

Περί ψεύδους και άλλες ιστορίες…

Την εβδομάδα που μας πέρασε ψηφίστηκε κατά πλειοψηφία από την Ολομέλεια της Βουλής το νομοσχέδιο του Υπουργείου Δικαιοσύνης, «Τροποποιήσεις του Ποινικού Κώδικα και του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας και άλλες επείγουσες διατάξεις».

Στο άρθρο 191 του νέου Ποινικού Κώδικα ποινικοποιείται ρητά η διασπορά ψευδών ειδήσεων αφού ορίζεται ότι «Όποιος δημόσια ή μέσω του διαδικτύου διαδίδει ή διασπείρει με οποιονδήποτε τρόπο ψευδείς ειδήσεις που είναι ικανές να προκαλέσουν ανησυχίες ή φόβο στους πολίτες ή να κλονίσουν την εμπιστοσύνη του κοινού στην εθνική οικονομία, στην αμυντική ικανότητα της χώρας ή στη δημόσια υγεία τιμωρείται με φυλάκιση τουλάχιστον τριών μηνών και χρηματική ποινή. Εάν η πράξη τελέστηκε επανειλημμένα μέσω του τύπου ή μέσω διαδικτύου, ο υπαίτιος τιμωρείται με φυλάκιση τουλάχιστον έξι μηνών και χρηματική ποινή. Με την ίδια ποινή τιμωρείται και ο πραγματικός ιδιοκτήτης ή εκδότης του μέσου με το οποίο τελέστηκαν οι πράξεις των προηγούμενων εδαφίων».

Η κυβέρνηση φαίνεται λοιπόν αποφασισμένη να πατάξει το «ψέμα». Όχι κάποιο τυχαίο, αλλά εκείνο που θέτει σε κίνδυνο νευραλγικούς τομείς του κράτους, την εθνική οικονομία, την αμυντική ικανότητα της χώρας και τη δημόσια υγεία.

Σε αυτό το σημείο αξίζει να κάνουμε ιδιαίτερη μνεία στον τελευταίο τομέα, της δημόσιας υγείας, μιας που το λέω-ξελέω και η παραποίηση της πραγματικότητας στα χρόνια της πανδημίας έχουν την τιμητική τους. Τι να πρωτοθυμηθούμε!

Μήπως να θυμηθούμε το αμίμητο «17 μαθητές ανά τάξη» της υπουργού παιδείας, όταν προσπαθούσε να πείσει όλο τον ελληνικό λαό ότι αυτό που βλέπει με τα μάτια του στις σχολικές τάξεις δεν είναι αληθινό, αλλά μάλλον πρόκειται για μαζική παραίσθηση; Ότι οι τάξεις δεν είναι συνωστισμένες με 25 μαθητές ή ακόμα και παραπάνω, αποτελώντας εστίες υπερμετάδοσης, αλλά αντιθέτως προσπαθούσε να μας πείσει ότι δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα στα σχολεία αφού «κατά μέσο όρο είναι 17 μαθητές ανά τμήμα», και άρα δεν υπάρχει ανάγκη αραίωσης τμημάτων, σε αντίθεση με τα αιτήματα της εκπαιδευτικής κοινότητας; Η ωραιοποίηση της κατάστασης μέσα από το «ορθώς ψεύδειν» της στατιστικής οδήγησε μετά από λίγο στο κλείσιμο των σχολείων και τη μη-εκπαίδευση εξ αποστάσεως.

Οι μαγικές εικόνες και τα ψέματα αποδεικνύονται ιδιαίτερα προσφιλείς μέθοδοι στο υπουργείο παιδείας. Τελευταία, με την προσπάθεια να υποβαθμίσουν τον αγώνα των εκπαιδευτικών ενάντια στην αυτοαξιολόγηση/αξιολόγηση υποστήριξαν ότι οι εκπαιδευτικοί στην πλειοψηφία τους καμία αντίρρηση δεν έχουν για την αξιολόγηση, υπονοώντας ότι οι συνδικαλιστικοί φορείς ενορχηστρώνουν όλη την αντίδραση. Άλλη μια «παρανόηση», λοιπόν, κατά το υπουργείο, το 95% της συμμετοχής στην απεργία – αποχή και το 70% στην απεργία της 11ης Οκτώβρη. Υποθέτουμε ότι και η σαρωτική συμμετοχή στη συγκέντρωση στο Εφετείο αλλά και σε όλες τις πόλεις της Ελλάδας ήταν άλλη μια παραίσθηση γι’ αυτούς. Τα εκατοντάδες κενά στα σχολεία, τα ολοήμερα που δε λειτουργούν, οι συγχωνεύσεις τμημάτων, οι μαθητές με μαθησιακές δυσκολίες χωρίς υποστήριξη σε ποια κατηγορία ανήκουν; Tης αλήθειας ή του ψεύδους;; Ή μήπως την αλήθεια την ξέρει μόνο το κράτος;

Και το κράτος αντεπιτίθεται όταν κάποιος του το λέει κατάμουτρα, όπως η Ολλανδή δημοσιογράφος που «τόλμησε» να κάνει μια ευθεία ερώτηση στον πρωθυπουργό της χώρας που ως άλλος Λουδοβίκος απάντησε προσβεβλημένος «εκ μέρους του ελληνικού λαού»! Και τότε ακούστηκε και η κατηγορία πέλεκυς προς τον πρωθυπουργό, «λέτε ψέματα». Βλέμματα σοκαρισμένα την κάρφωσαν, εκείνη, την «ξένη», τη δημοσιογράφο που δεν ακολούθησε την ατζέντα και που τόλμησε να πει κάτι που το έχουμε στο στόμα μας κάθε μέρα στις μεταξύ μας συζητήσεις και στους απελπισμένους μονολόγους μας. Μετά το αρχικό σοκ, τα ΜΜΕ δεν άργησαν καθόλου. Επιδόθηκαν σε έναν οχετό ψευδών ειδήσεων για να σπιλώσουν την υπόληψη του προσώπου που τόλμησε να αμφισβητήσει την αλήθεια της κυβέρνησης.

Και η αλήθεια; Πού βρίσκεται άραγε η αλήθεια;

Η αλήθεια βρίσκεται σε ένα ΚΥΤ μέσα σε ένα γυμνό οροπέδιο της Σάμου φτιαγμένο εξ ολοκλήρου με διπλή περίφραξη ασφαλείας τύπου ΝΑΤΟ, μεταλλικά κοντέινερ, μπετόν, χαλίκια, αστυνομία, θύρες ελέγχου και ιδιωτικούς υπάλληλους ασφάλειας να εξασφαλίζουν την ασφαλή και ελεγχόμενη είσοδο και έξοδο από τη δομή σε «όποιον το δικαιούται». Η περιώνυμη «παιδική χαρά», με βάση την Ανοικτή Συνέλευση Σάμου, είναι περικυκλωμένη από δρόμους επιτήρησης και συρματοπλέγματα και δε φιλοξενεί παιδιά, επειδή αυτά επιβιβάζονται κάθε μέρα βίαια και κρυφά σε ακυβέρνητες φουσκωτές βάρκες και προωθούνται στα ύδατα της Τουρκίας.

Το ψέμα ή η άρνηση της πραγματικότητας ή ακόμα χειρότερα η κατασκευή τη αλήθειας είναι κάτι στο οποίο επιδίδονται εδώ και χρόνια τα ΜΜΕ ως μέρος και στυλοβάτης του συστήματος. Αυτό το επιβεβαιώνουν άλλωστε και οι τόνοι ερευνών και βιβλιογραφίας που έχουν αφιερωθεί στις τεχνικές κατασκευής της πραγματικότητας και της προπαγάνδας. Όλα αυτά είναι γνωστά, μόνο που τώρα, στην ψηφιακή εποχή, το επίσημο κράτος και οι μηχανισμοί του χάνουν την πρωτοκαθεδρία τους στο μονοπώλιο της ενημέρωσης, καθώς το διαδίκτυο συνεχίζει να δημιουργεί ρωγμές στον μονοδιάστατο χώρο της πληροφορίας.

Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, ότι όλο και περισσότερες «δημοκρατικές» και «ελεύθερες» χώρες της δύσης, αυξάνουν τον έλεγχο και την ποινικοποίηση της δράσης στο διαδίκτυο και στα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Ούτε είναι τυχαία η διάταξη στον Νέο Ποινικό Κώδικα, με την οποία το κράτος μέσα από τις επ’ ουδενί ανεξάρτητες εξουσίες του θα μπορεί πια να αποφασίζει ποιος το απειλεί και λέει «ψέματα» και ποιος όχι. Γιατί το θέμα του τι θα χριστεί αλήθεια ή ψέμα ήταν και συνεχίζει να είναι συνδεδεμένο με τον φορέα του. Τα γεγονότα εξαρτώνται πλήρως από τη δύναμη εκείνου που μπορεί να τα κατασκευάζει, όπως εύστοχα σημειώνει η Hannah Arendt στο βιβλίο της Οι απαρχές του Ολοκληρωτισμού, ένας ολοκληρωτισμός που γίνεται όλο και περισσότερο αισθητός με ποινικοποίηση και κατάργηση δικαιωμάτων παντού, τώρα και στην ελευθερία του τύπου, του λόγου και της έκφρασης.

της Σοφίας Χατζοπούλου

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου