Είναι πιο δύσκολο να τιμήσεις τη μνήμη των ανωνύμων από ό,τι των επιφανών». Αυτά τα λόγια του Βάλτερ Μπένγιαμιν είναι γραμμένα στο μνημείο που έχει χτιστεί στο παραθαλάσσιο χωριό Πορμπόου της Καταλονίας, εκεί όπου ο γερμανός φιλόσοφος αυτοκτόνησε για να μην πέσει στα χέρια των Ναζί.
Πολλοί διάσημοι χάθηκαν αυτό το καλοκαίρι: Ζαν Μορό, Σαμ Σέπαρντ, Αρλέτα, Ζωή Λάσκαρη. Πολλά γράφτηκαν γι’ αυτούς, πράγμα φυσικό αφού όλοι κάτι ξέραμε γι’ αυτούς. Πολλοί όμως ήταν και οι μη διάσημοι που πέθαναν την ώρα της δουλειάς και, στις περισσότερες περιπτώσεις, δεν αναφέρεται στα ΜΜΕ ούτε καν το όνομά τους. Μόνο το φύλο και η ηλικία τους και, σπανιότερα, η οικογενειακή ή η εργασιακή τους κατάσταση (μόνιμοι ή συμβασιούχοι).
Φέτος το καλοκαίρι τα θανατηφόρα εργατικά ατυχήματα ήταν πολλά, πάρα πολλά. Πριν λίγες μέρες η 30χρονη Ανδριάνα-Χριστίνα Σταμοπούλου σκοτώθηκε στο Κατάκωλο της Ηλείας γιατί έχασε την ισορροπία της ενώ στεκόταν στο «πατάκι», στο πίσω μέρος του απορριματοφόρου στο οποίο δούλευε. Έπεσε κάτω και το όχημα, που έκανε όπισθεν, την έλιωσε. Μα είναι δυνατόν να εργάζονται γυναίκες σε μια τόσο σκληρή δουλειά, αναρωτιόμαστε, όμως η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν εργαζόμενες στην καθαριότητα των δήμων που την προτιμούν, γιατί εδώ το ωράριο είναι μικρότερο από ό,τι για τους πεζούς οδοκαθαριστές/ριες με την τσουγκράνα… Στον καπιταλιστικό μνημονιακό κόσμο όλα τα απάνθρωπα είναι δυνατά.
Τα θύματα των εργατικών ατυχημάτων είναι οι Άγνωστοι Στρατιώτες του ταξικού πολέμου, αυτοί που καταλήγουν στον ομαδικό τάφο της συλλογικής μνήμης.
πηγή: http://prin.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου