1. Γιατί η δουλειά μου δεν είναι παιχνίδι τύπου σόπινγκ σταρ και σουρβάιβορ. Η θέση εργασίας μου δεν είναι «έπαθλο», ένας καπουτσίνο ή ένα κρουασάν, που και να το χάσω δεν τρέχει τίποτα γιατί «η συμμετοχή μετράει». Δεν είμαι διαγωνιζόμενος να ρθουν οι αξιολογητές, σαν άλλοι γκεστ σεφ, και, με ξέρουν δεν με ξέρουν, με σέβονται δε με σέβονται, με ύφος κυρίαρχου παντογνώστη, να βαθμολογήσουν το πιάτο που έφτιαξα, με τα ελάχιστα υλικά που μου δίνουν για να κάνω τη δουλειά μου. Οσο για την «ασυλία» μου από όσα μέτρα αποφασιστούν για το ΔΙΚΟ ΜΟΥ μέλλον, αυτή ξέρω ότι, αν αξιολογηθώ, θα τη χάσω. Κι η αξιοπρέπειά μου δε μου επιτρέπει να μπω στη διαδικασία της φαγωμάρας και του γελοίου ανταγωνισμού με το διπλανό μου, για να μας παρακολουθούν, σαν αδηφάγο κοινό, κυβέρνηση και «θεσμοί» (και όσοι τους υπηρετούν, όσο κοντά μου κι αν είναι) και να χαίρονται με τον καυγά μας, επιβεβαιώνοντας, για μια ακόμη φορά, το πόσο δυνατοί είναι. Απέναντι σ’ αυτούς, το μόνο που μπορώ να αντιτάξω είναι το να συνταχθώ με τους συναδέλφους μου του δημοσίου που αρνούνται να αξιολογηθούν. Ετσι κέρδισα στο παρελθόν, έτσι θα κερδίσω και πάλι.
2. Γιατί ξέρω καλά πού αποσκοπεί η αξιολόγηση. Σε ένα δημόσιο με όλο και λιγότερους εργαζόμενους, με όλο και χειρότερους μισθούς, με όλο και λιγότερη κρατική χρηματοδότηση και όλο και μεγαλύτερη συρρίκνωση δομών και κοινωνικών υπηρεσιών, η αξιολόγηση στοχεύει στο να βρεθώ ΜΟΝΟΣ ΜΟΥ απέναντι στις μνημονιακές πολιτικές επιλογές, δίνοντας παράλληλα σ’ αυτούς που αποφασίζουν ένα «αντικειμενικό» όπλο για να κάνουν ό,τι θέλουν με την εργασιακή μου πορεία. Να με μετακινούν όποτε και όπου θέλουν (ακόμα και υποχρεωτικά εκτός νομού), να προωθούν βαθμολογικά και μισθολογικά όποιον τους είναι αρεστός, ακόμα και να με βάζουν-βγάζουν σε διαθεσιμότητα, και τελικά να παίζουν με τη (μικρο/μεγαλο-)εξουσία τους πάνω στη ΔΙΚΗ ΜΟΥ πλάτη, χωρίς να ενδιαφέρονται καθόλου ούτε για μένα, ούτε για την ποιότητα των υπηρεσιών και τις ανάγκες της κοινωνίας. Θυμάμαι ότι, επί διαθεσιμότητας, όσοι δεν είχαν αξιολογηθεί κέρδιζαν στα δικαστήρια ενάντια σε ένα οριζόντιο μέτρο απολύσεων, γιατί πολύ απλά, το δικαστήριο έκρινε ότι αν δεν υπήρχε αξιολόγηση σε ατομική βάση, δεν μπορούσε να στηριχτεί η –οριζόντια- απόλυσή τους. Δε θα δώσω σε κανέναν κανένα όπλο για να μου στερήσει τη δουλειά μου και τα εργασιακά μου δικαιώματα.
3. Γιατί δεν αξίζει να φτάσω στα δικαστήρια με τους συναδέλφους μου, μετά την αξιολόγηση, για ένα βαθμό, ο οποίος δε θα αποδείξει τίποτα για τη δική μου ΣΥΝΕΠΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ δουλειά. Δε θα αποδείξει ότι είμαι «καλύτερος» από το διπλανό μου μέσα στην καθημερινή μιζέρια που και οι δύο βιώνουμε. Κι αλήθεια: «Καλύτερος» σε τι; Στην υποταγή στους κριτές ή τους «θεσμούς»; Πάντως όχι στην εξυπηρέτηση των αναγκών της κοινωνίας, τις οποίες πια καλούμαι να ΜΗΝ εξυπηρετώ εφαρμόζοντας πολιτικές αποφάσεις και μέτρα που μειώνουν όλο και περισσότερο τις κοινωνικές παροχές. Ξέρω ότι οι αξιολογήσεις του παρελθόντος έχουν καταλήξει στα δικαστήρια, με συναδέλφους εναντίον συναδέλφων, για ένα 0,5 διαφορά που κάποιους τους έστελνε στη διαθεσιμότητα. Και ξέρω ότι τελικά τη διαθεσιμότητα δεν τη νικήσαμε με ένα βαθμό, αλλά με έναν κοινό αγώνα, με μια συλλογική άρνηση να τη δεχθούμε εξίσου πειθήνια όσο σήμερα μας ζητάνε να δεχθούμε την αξιολόγηση.
4. Γιατί δεν έχω κάνει μελέτες για τη δημόσια διοίκηση που να έχουν βραβευτεί για να πάρω δέκα. Με δουλεύουν; Εξετάζουν αν έκανα καινοτομίες, αν αναβάθμισα το εργασιακό μου περιβάλλον, αν κάνω πολλαπλά καθήκοντα. Ε, ναι, κάνω τα πάντα και συμφέρω, δουλεύω για δύο, υποκαθιστώ ακόμα κι εργαζόμενους άλλων κλάδων. Εδώ δεν έχουμε μαντίλι να κλάψουμε. Θέλουν και καινοτομίες; Ποιοι; Αυτοί που μισούν το δημόσιο και ταυτόχρονα απαιτούν απ’ αυτό; Αυτοί θα κρίνουν την αφοσίωσή μου στα παιδιά που σπουδάζουν στο ελληνικό πανεπιστήμιο; Τα παιδιά που αυτοί δεν κοιτάνε ποτέ στα μάτια;
5. Γιατί ξέρω ότι ο νόμος τους είναι έτσι που άριστα δε θα πάρω. Η βαθμολογία μου θα περάσει από χίλια μύρια κύματα «διόρθωσης», πάντα προς τα κάτω, γιατί δεν μπορεί το δημόσιο να πάρει άριστα, με την άποψη που επικρατεί εναντίον μας. Κι ακόμα κι αν μπορούσαμε να πάρουμε όλοι άριστα, κάποιος θα είχε 9,9 και κάποιος 10. Ξέρω ότι συνάδελφοί μου στα ΑΕΙ-ΤΕΙ βγήκαν σε διαθεσιμότητα ακόμα και με 10, πολύ απλά γιατί όλοι είχαν 10 στην υπηρεσία τους.
6. Γιατί αρνούμαι να με αξιολογούν αυτοί που μας έφτασαν ως εδώ. Δε δέχομαι να με «αξιολογήσουν» για «εξυπηρέτηση του πολίτη», αυτοί που μου στερούν ακόμα και στοιχειώδεις κοινωνικές υπηρεσίες και αγαθά. Και θέλω να πω ένα ΟΧΙ σε όλους αυτούς. ΒΑΡΕΘΗΚΑ να μπαίνω ΕΓΩ στο στόχαστρο και αυτοί να μένουν στο απυρόβλητο. Αν κάποιος θα 'πρεπε να αξιολογηθεί για όσα έκανε, είναι αυτοί και όχι εγώ. Εγώ και κριτική δέχομαι κάθε μέρα στη δουλειά μου και κόστος έχω για τα λάθη μου. Πότε επιτέλους θα σταματήσουν να βάζουν εμένα να απολογηθώ για τις δικές τους επιλογές;
7. Γιατί σέβομαι τους φοιτητές και όλους εκείνους που εξυπηρετώ κάθε μέρα, δίνοντας μάχη για να ανταποκριθώ στις ανάγκες τους, χωρίς καμιά υποστήριξη. Ξέρω ότι αυτή η αξιολόγηση δε θα φέρει χαρτί στο γραφείο, ούτε μελάνι στον εκτυπωτή, θα δώσει μόνο άλλοθι για να στερηθούν τα παιδιά ακόμα περισσότερες από τις παροχές που κάποτε είχαν στο ελληνικό πανεπιστήμιο. Κι ΕΓΩ θα γίνομαι κάθε μέρα όλο και πιο πολύ ο ΚΑΚΟΣ του έργου, που θα πρέπει να τους αρνούμαι ακόμα και τα στοιχειώδη.
8. Γιατί συντάσσομαι με τον αγώνα που δίνεται σε όλο το Δημόσιο. Στους φορείς που η αξιολόγηση έχει προχωρήσει, οι εργαζόμενοι αρνήθηκαν να αξιολογηθούν, δίνοντας μια μάχη για την εργασιακή αξιοπρέπεια όλων μας. Στα ΑΕΙ-ΤΕΙ οι συνάδελφοί μου αποφάσισαν να μην αξιολογηθούν. Αρνούμαι να στραφώ εναντίον τους και να βρεθώ πάλι μόνος μου, αντιμέτωπος με όλους τους υπόλοιπους για μια βαθμολογία που δεν θα είναι παρά το φτυάρι που θα με θάψει τελικά αργά ή γρήγορα. Σέβομαι τη συλλογική απόφασή μας, σε επίπεδο Συλλόγου, Ομοσπονδίας και ΑΔΕΔΥ, να μην αξιολογηθούμε. Οσες φορές ακολούθησα ατομικό δρόμο, βρέθηκα να χάνω. Μετά τα όσα έζησα την εποχή της μάχης κατά της διαθεσιμότητας, ξέρω καλά ότι μόνο οι κοινές μάχες διασφαλίζουν τη δουλειά μου και τα εργασιακά μου δικαιώματα.
ΔΕΝ ΔΙΝΩ ΤΗ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ ΜΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΟΤΙ ΘΕΛΟΥΝ ΜΕ ΤΗ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΖΩΗ
ΕΧΩ ΛΟΓΟ ΣΕ ΟΤΙ ΜΟΥ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ, ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΕΡΜΑΙΟ ΣΤΙΣ ΟΡΕΞΕΙΣ ΚΑΝΕΝΟΣ
ΑΡΝΟΥΜΑΙ
ΥΠΕΝΘΥΜΙΖΟΥΜΕ ΟΤΙ Η ΑΡΝΗΣΗ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗΣ
ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΠΕΙΘΑΡΧΙΚΗ ΣΥΝΕΠΕΙΑ
ΕΚΒΙΑΣΜΟΙ ΚΑΙ ΠΑΡΑΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΤΑΓΓΕΛΟΝΤΑΙ ΑΜΕΣΑ
ΣΤΟ ΣΥΛΛΟΓΟ ΜΑΣ, ΤΗΝ ΟΔΠΤΕ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΔΕΔΥ
Η ΑΠΕΡΓΙΑ-ΑΠΟΧΗ ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΠΡΑΚΤΙΚΑ
ΟΤΙ ΚΑΤΑΘΕΤΟΥΜΕ ΤΑ ΦΥΛΛΑ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗΣ ΣΤΟ ΔΣ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΜΑΣ,
ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΣΥΜΠΛΗΡΩΣΟΥΜΕ ΤΙΠΟΤΕ ΣΕ ΑΥΤΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου