Μόνο μπροστά Πριν μας προλάβει ο θάνατος

του Θάνου Ανδρίτσου

Δεν έχω να προσθέσω κάτι σημαντικό για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Διάβασα πάρα πολλά που εκφράζουν τις σκέψεις μου πολύ καλύτερα από ότι θα το έκανα εγώ. Θέλω να καταθέσω τρία συγκεκριμένα σημεία.

1.         Ο αμείλικτος ρεαλισμός του παρελθόντος και του παρόντος μας.

Διάβασα κάπου ότι το Killah P σήμαινε δολοφόνος του παρελθόντος. Επέλεξε αυτό το όνομα για δικούς του λόγους, ωστόσο δεν υπήρχε ποτέ άλλη στιγμή που να καταλαβαίναμε τόσο έντονα τη δολοφονική αμεσότητα του παρελθόντος και την απίστευτη σκληρότητα του παρόντος. Μέρα με τη μέρα, ακόμα και όταν κάνουμε πως δε βλέπουμε και δεν ακούμε, επαληθεύονται στιγμές, γεγονότα και σκοτεινά σενάρια από το παρελθόν. Φαίνεται προφανές, το έχουμε διαβάσει σε εκατομμύρια αναλύσεις, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι καθόλου απλό και καθόλου εύκολα παραδεκτό: Δεν υπάρχει τίποτα που να είναι ολοκληρωτικά στο παρελθόν. Δεν υπάρχει καμία θετική εξέλιξη στην ανθρωπότητα που να γινόταν ούτως ή άλλως, χωρίς την ταξική πάλη, χωρίς τον αγώνα, την οργάνωση και την αυτοθυσία. Η εργατική τάξη θα έμενε σε τρώγλες, μέσα στη βρωμιά και τις επιδημίες, δε θα είχε ρούχα να φορέσει και ρεύμα για να ζεσταθεί, θα υπήρχαν δούλοι και αφέντες, αν το προλεταριάτο δεν οργανωνόταν, αν δε γινόταν η Κομμούνα, η Οκτωβριανή Επανάσταση, οι εργατικοί αγώνες σε όλο τον κόσμο. Το ξέρουμε πλέον πολύ καλά, γιατί αυτά αρχίζουν όλο και περισσότερο να συνθέτουν την καθημερινότητα τεράστιων κομματιών της ανθρωπότητας, ακόμα και στις πλουσιότερες χώρες. Και όταν καμιά φορά σκεφτόμαστε πώς χάσαμε ή τι κάναμε λάθος στις επαναστάσεις του παρελθόντος, ας σκεφτούμε πώς θα ήταν ο κόσμος χωρίς αυτές. Το παρόν της κρίσης, μας δείχνει λίγη από την απάντηση. Και ο φασισμός καθόλου παράταιρος δεν είναι με τα σαλόνια των πολυεθνικών, καθόλου ξεπερασμένος από την ψηφιακή εποχή, καθόλου νεκρός από την παγκοσμιοποιημένη οικονομία. Αν δεν είναι κυρίαρχος, είναι από το αίμα που έχει χυθεί από το 40 μέχρι σήμερα, είναι από τους ταξικούς αγώνες δεκαετιών. Και πάλι, το αμείλικτο παρόν μας κάνει να τον δούμε καθαρά, να τον καταλάβουμε στο πετσί μας.

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι όλα τα μαύρα σενάρια που φανταζόμαστε και γνωρίζουμε από την ιστορία, είναι πιθανά στο μέλλον αν δεν αλλάξουμε τη ρότα του. Ή καλύτερα, αν δεν ανατρέψουμε την πορεία της χώρας και του κόσμου, τα μόνα πιθανά σενάρια είναι τα πιο σκοτεινά του παρελθόντος. Δεν είμαι από αυτούς που θεωρούν τα διδάγματα της ιστορίας εύκολα και μονοσήμαντα, δεν είμαι απολύτως σίγουρος από ποιές εποχές πρέπει να αντλήσουμε ιστορικές αναλογίες και προσπαθώ να μη βλέπω μόνο τις προφανείς μανούβρες της εξουσίας. Όπερ σημαίνει ότι είμαι πραγματικά προβληματισμένος για το τι μπορεί να συμβεί στο άμεσο μέλλον και μελετώ με ενδιαφέρον διαφορετικές αναλύσεις. Είμαι όμως σίγουρος για κάτι: αν από κάτι έχουμε να φοβόμαστε πάνω από όλα, αυτό είναι η δική μας στασιμότητα, η δική μας αργοπορία. Το παρελθόν και το παρόν τρέχουν γρήγορα προς ένα μέλλον- κόλαση, ο θάνατος τρέχει και βρήκε έναν από τους καλύτερους της γενιάς μας.

        2.       Μόνο μπροστά.

Ο αγώνας δρόμου είναι πια γνωστός. Ο θάνατος μας έχει προλάβει αρκετές φορές. Στο σημείο που βρισκόμαστε μόνο μπροστά μπορούμε να πάμε Μόνο αποφασιστικά και με φόρα μπροστά. Συγκεκριμένα: Η κλιμάκωση της φασιστικής βίας σε αυτή τη συγκεκριμένη περίοδο, μόνο τυχαία δεν είναι. Εμφανίζεται και δυναμώνει τη στιγμή που το απεργιακό ποτάμι απειλεί να πνίξει την κυβέρνηση, τη στιγμή που το εργατικό κίνημα ανασκουμπώνεται μετά από μια περίοδο ύφεσης. Η εκπαίδευση εξεγείρεται, το δημόσιο βράζει, μοιάζει όλο και πιο εφικτός ο στόχος της μεγάλης πανεργατικής μάχης μέσα στις επόμενες βδομάδες. Η κυβέρνηση και το σύστημα γνωρίζουν ότι δύσκολα θα περάσει το νέο πακέτο μέτρων που ετοιμάζεται, γνωρίζουν ότι το κλίμα είναι το πιο εκρηκτικό του τελευταίου χρόνου. Και τώρα χτυπάνε, χτυπάνε τους ναυτεργάτες στο Πέραμα, χτυπάνε το εργατόπαιδο, τον μουσικό, τον περήφανο αντιφασίστα, Παύλο. Χτυπάνε για να σκοτώσουν. Χτυπάνε για να τρομοκρατήσουν, χτυπάνε για να προλάβουν τις κοινωνικές εκρήξεις.

Όμως ο λαός δε θέλει να τρομοκρατηθεί, δε θέλει να υποταχθεί, δε θέλει να ανεχθεί το φασισμό, δε θέλει να σταματήσει τον αγώνα του ενάντια στη μνημονιακή πολιτική. Το έδειξε αυτό στις διαδηλώσεις που συγκλόνισαν την Ελλάδα. Πρωινές και απογευματινές. Εδώ που έχουμε φτάσει, δεν υπάρχει επιστροφή, δεν υπάρχει δεύτερη σκέψη, δεν υπάρχει καθυστέρηση. Είπαμε, ο θάνατος μας προλαβαίνει. Μόνο μπροστά, μόνο αποφασιστικά. Δεν είναι τίποτα σίγουρο και εύκολο, δεν υπάρχει προδιαγεγραμμένο αίσιο μέλλον. Το μόνο όμως που μπορεί να υποσχεθεί ότι η συνέχεια θα γέρνει περισσότερο προς τη δική μας μπάντα, είναι η συνέχιση και κλιμάκωση του αγώνα, η συνέχιση των απεργιών, η διεύρυνση του απεργιακού μετώπου μαζί με τη συνέχιση των αντιφασιστικών δράσεων, της ενωτικής αντιφασιστικής δράσης. Όποια πιθανά σενάρια και αν απεργάζονται, το μόνο βέβαιο είναι ότι είναι καλύτερο να βρίσκεται ο κόσμος στο δρόμο, να εξεγείρεται, να οργανώνεται, να διεκδικεί. Με τον κόσμο στο σπίτι, με φόβους, δεύτερες και τρίτες σκέψεις, ομαλότητες, αναμονές κ.α., ο θάνατος θα μας προλάβει ξανά. Από τα κάτω γίνονται τα καλά, τα κακά γίνονται από τα πάνω.

Δεν πιστεύω ότι κάθε αγώνας είναι νικηφόρος, και μόνο σαν τσιτάτο δέχομαι ότι οι μόνοι χαμένοι αγώνες είναι αυτοί που δε δόθηκαν. Υπάρχουν και χαμένοι αγώνες. Οι πιο μεγάλες ήττες όμως είναι όταν η ίδια η εργατική τάξη αποδυναμώνεται, οι απεργίες της δε γίνονται, τα όργανά της εκφυλίζονται. Αποδυναμωμένη η εργατική τάξη, αποδυναμωμένοι οι απεργοί εκπαιδευτικοί, αποδυναμωμένοι οι μαθητές και φοιτητές, οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι ναυτεργάτες, αποδυναμωμένη η δική μας ΕΡΤ, είμαστε τα πιο εύκολα θύματα στην πιο ακραία αντεργατική πολιτική, που δεν είναι άλλη από τον ίδιο το φασισμό. Για αυτό, πρώτο και βασικό καθήκον είναι η συνέχιση της απεργίας, η μαζικοποίηση των επόμενων διαδηλώσεων, οι καταλήψεις σε σχολεία και σχολές και η διαρκής προσπάθεια για διεύρυνση του απεργιακού μετώπου.

          3.       Ούτε πρωτεύον, ούτε δευτερεύον. Ένα

Μήπως όμως είναι η επαναφορά της συζήτησης στις απεργιακές κινητοποιήσεις, υποτίμηση της αντιφασιστικής πάλης, τη στιγμή που οι φασίστες έφτασαν να σφάζουν συντρόφους μας; Αλλά και από την άλλη, μήπως οι συνεχείς αντιφασιστικές δράσεις περιορίζουν την προσοχή από τη μάχη ενάντια στην κυβέρνηση και την τρόικα, που άλλωστε αυτές εξέθρεψαν τη Χρυσή Αυγή; Νομίζω ότι πρέπει να υπερβούμε όλα αυτά τα ερωτήματα. Ο φασισμός δεν είναι ούτε πρωτεύον, ούτε δευτερεύον θέμα σε σχέση με το μνημόνιο και την κοινωνική βαρβαρότητα της κυβερνητικής πολιτικής. Το θέμα είναι ένα: Κοινωνικός κανιβαλισμός, μνημονιακή πολιτική, ακροδεξιά αντιλαϊκή κυβέρνηση και φασιστική Χρυσή Αυγή ή αγώνες, ανατροπή, αλληλεγγύη για δημοκρατία, εργασία με αξιοπρέπεια, δημόσια παιδεία, υγεία, νερό κ.α.

Η άνοδος της ταξικής αναμέτρησης και κυρίως η εμφάνιση και ενδυνάμωση των οργάνων των αγωνιζόμενων εργαζομένων και νέων, στους χώρους δουλειάς, στις γειτονιές, στα σχολεία, στις πλατείες κ.α. δεν μπορεί παρά να περιλαμβάνει πιο έντονα από ποτέ και την ενιαία εργατική- λαϊκή πάλη ενάντια στο φασισμό και τους φασίστες. Δεν μπορεί να υπάρχει το δεύτερο χωρίς το πρώτο, αλλά και το πρώτο δεν μπορεί να υποτιμά άλλο το δεύτερο. Αντιφασιστική πάλη σημαίνει βεβαίως και πάλη ενάντια στους φασίστες καθώς και αυτοάμυνα και περιφρούρηση των αγωνιστών αλλά σημαίνει πρώτα και κύρια πάλη στο έδαφος της ανάπτυξης του φασισμού. Είναι μια συνολική πολιτική, κινηματική, ιδεολογική, καθημερινή πάλη που αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ταξικής πάλης και του αντικυβερνητικού αντιμνημονιακού αγώνα. Δε μπορεί να νικηθεί ο φασισμός χωρίς την κοινωνία. Και δεν μπορεί να νικηθεί το μνημόνιο με τους φασίστες να αλωνίζουν.

Χρειάζεται να τρέξουμε, δε γνωρίζω τις απαντήσεις, αλλά ξέρω ότι δεν υπάρχει χρόνος να αναζητηθούν αυτές έξω από το κίνημα, τον αγώνα, τη συλλογικότητα. Να αισθανόμαστε ότι κάνουμε λάθος μόνο όταν δεν είμαστε στο δρόμο. Να μη φοβηθούμε τι μπορεί να φέρει η δική μας δύναμη, αλλά η δική μας αδυναμία.

Άλλωστε έτσι θα είμαστε και πιο συνεπείς στα λόγια του Killah P:

«Μου είπαν να μην κάνω όνειρα τρελά,

να μην τολμήσω να κοιτάξω τα αστέρια,

μα εγώ ποτέ μου δεν τους πήρα σοβαρά,

πήρα τον κόσμο ολόκληρο στα δυο μου χέρια.»