Η Δέσποινα δουλεύει φέτος, για πρώτη της φορά, στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση ως τρίμηνη αναπληρώτρια. Έκανε μεταπτυχιακό, δεύτερη ξένη γλώσσα, συγκέντρωσε προσόντα από διάφορα σεμινάρια, μάζεψε και τα κουράγια της και κατάφερε να δουλέψει με τρίμηνη σύμβαση στην Καλλιθέα. Τι δουλειά είναι αυτή βέβαια που από την πρώτη ημέρα έχει το άγχος αν θα ανανεωθεί η σύμβαση ή αν θα βρεθεί άνεργη σε λίγους μήνες; Ποια είναι η παιδαγωγική της ευελιξίας; Να μη σκέφτεσαι ούτε το μετά τρεις μήνες μέλλον σου, αλλά να υπολογίζεις το τώρα; Ποιες εκπαιδευτικές σχέσεις μπορούν να κτιστούν μέσα σε ένα τρίμηνο για να υπάρξει πλαίσιο μάθησης; Και από τα κουτάκια της απόστασης της τηλεοθόνης; Η Δέσποινα, η κάθε Δέσποινα αυτού του κόσμου, πόσο μπορεί να ανοίξει τα φτερά της καρδιάς της και να προσφέρει στα παιδιά του κόσμου, όταν ζει κάτω από το άγχος της επιβίωσης;
Απασχολούν κανέναν αυτά; Μα βέβαια! Η υπουργός παιδείας και ορισμένα στελέχη της εκπαίδευσης, ξαγρυπνούν από έγνοια… Σάββατο πρωί – πρωί έλαβε τηλεφώνημα από την Διευθύντριά της η Δέσποινα. Δεν την είχε ρωτήσει ποτέ αυτό τον έναν μήνα στο σχολείο, τίποτε για όλα τα παραπάνω. Τώρα όμως ο σκοπός ήταν ιερός για το κυβερνητικό ιερατείο και τους Λιγ(ν)διασμένους αυλικούς του. Αξιολόγηση! Πώς διανοείσαι εσύ η τριμηνίτισσα Δέσποινα να αρνηθείς; Να κάνεις απεργία-αποχή, χωρίς να τρέμεις τον φόβο της απόλυσης (;!) «Ξέρω καλά, αν δεν συμμορφωθείς, η σύμβασή σου δεν θα ανανεωθεί … Ποιο συνδικάτο… Κανείς δεν θα σε καλύψει… Είσαι μόνη σου… Θα σου κόψουν χρήματα… Τι το περάσατε εδώ…»
Όλες και όλοι εμείς, οι Δέσποινες, οι Θοδωρήδες, οι … που γυρνάμε από άκρη σε άκρη σε κάθε γωνιά της Ελλάδας γνωρίζοντας χιλιάδες κυριολεκτικά μαθητές και δουλεύοντας πάντα κλάσματα του σχολικού έτους, δεν θα περιοριστούμε και σε θραύσματα ζωής και αξιοπρέπειας μπροστά στον απίστευτο τραμπουκισμό κυβέρνησης και εξουσίας.
Πίσω από τα ψέματα και τις απειλές διακρίνουμε την αλαζονεία αλλά και τον φόβο μιας εξουσίας που θέλει να κάνει το δημόσιο σχολείο, σαν τα μούτρα της. Να το κατηχούν οι Λιγνάδηδες της σκέψης, να το νέμονται οι άριστοι που «δεν ήξεραν» και να το διαφεντεύουν οι νονοί της αγοράς. Και οι εργαζόμενοι εκπαιδευτικοί, μόνιμοι και αναπληρωτές να υπακούν και να εκτελούν, με σκυμμένο το κεφάλι, μαζεύοντας νούμερα και αλλοτριώνοντας παιδικές ψυχές. Μονομάχοι σε ένα κοινωνικό Κολοσσαίο να παλεύουμε ο ένας απέναντι στον άλλον για την επιβίωση, όντας κιόλας νεκροί. Για μια χαμένη κοινωνική δικαιοσύνη που θα έχει αντικατασταθεί από μια ανθρωποφάγα αξιολόγηση με τα μέτρα των ισχυρών.
Είμαστε τώρα σε ένα σημείο χωρίς επιστροφή! Είναι η ώρα! Φτάνει πια!
Η νέα γενιά είμαστε το μέλλον στην εκπαίδευση και την κοινωνία! Αρνούμαστε να γίνουμε πειθήνια στρατιωτάκια μιας μηχανής που όποτε περισσέψουμε θα μας πετάξουν στα σκουπίδια! Αρνούμαστε να μετράμε τη ζωή μας με τρίμηνα και τις προσδοκίες μας με δείκτες!
Στις κινητοποιήσεις τον Γενάρη του 2019, ενάντια στο προσοντολόγιο του Γαβρόγλου, χιλιάδες στους δρόμους της Αθήνας από όλη την Ελλάδα και μέσα στην κατειλημμένη Πρυτανεία είχαμε γράψει στα πανό μας ότι «είμαστε μια όμορφη εικόνα από το μέλλον». Στην παρέμβασή μας, που επιβάλαμε αγωνιστικά στην κρατική ΕΡΤ, δηλώσαμε: «είμαστε μια γενιά που μας περισσεύουν οι μνήμες και μας λιγοστεύουν οι αυταπάτες, είμαστε μια γενιά σάρκα από τη σάρκα των ανθρώπων που εργάζονται καθημερινά για 400 και 600 ευρώ. Θέλουμε να ενώσουμε τη φωνή μας με όλους τους εργαζόμενους του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, με όλη τη νεολαία στον αγώνα για μόνιμη και σταθερή δουλειά, για το δικαίωμα όλων των παιδιών στη μόρφωση».
Αυτοί είμαστε! Και σε πείσμα των δίσεκτων καπιταλιστικών καιρών που μας επιβάλλουν θα μείνουμε όρθιοι παλεύοντας το δικαίωμα για μια κοινωνική άνοιξη δικαιοσύνης.
του Θοδωρή Μαυρίδη (αναπληρωτής δάσκαλος)
πηγή: https://selidodeiktis.edu.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου