Τα Χριστούγεννα τελείωσαν κι αν και συναντηθήκαμε -περιορισμένα και φοβισμένα έστω σε γιορτινά τραπέζια- και ανταλλάξαμε καταρράκτες ευχών και επιθυμιών, κανένα ευτυχές τέλος δεν θα έρθει αν εμείς δεν το απαιτήσουμε, αν δεν το διεκδικήσουμε. Ένα αλυσοδεμένο φάντασμα θα συνεχίσει να πλανιέται πάνω από την εκπαιδευτική κοινότητα!
Και μιλάμε για τον κόσμο της εκπαίδευσης τώρα, αλλά δεν αδιαφορούμε, ούτε κλείνουμε τα μάτια στα τυφλά lock down που καταστρέφουν και πνίγουν αλγοριθμικά την οικονομία και κατά συνέπεια της ζωές χιλιάδων οικογενειών -μεταξύ αυτών και των μαθητών μας, των εργατών-υπαλλήλων των μονάδων παραγωγής που στοιβάζονται σε ΜΜΜ και χώρους δουλειάς!
Αν δεν αναμετρηθούμε όπως ο Εμπενίζερ Σκρουτζ του παραμυθιού με τα τρία πνεύματα που πλανιούνται από πάνω μας δεν θα καταφέρουμε ποτέ να σπάσουμε τις αλυσίδες ούτε τις δικές μας αλλά ούτε της υγείας όλων και της εκπαίδευσης των παιδιών μας.
Πρώτο είναι «το πνεύμα της παρελθούσης ζωής, του παρελθόντος σχολείου» που αν και με πολλά νοσήματα από τα 10ετή μνημόνια, τις περικοπές και τις ΟΟΣΑ και ΕΕ επιταγές μοιάζει ανεκτό.
Ακολουθεί «το πνεύμα του παρόντος» που έχει τη μορφή του Covid-19 αλλά και της εγκληματικής πολιτικής για την υγεία πρωτίστως, της τηλεκπαίδευσης, της ανεξέλεγκτης καταστολής, της τιμωρητικής λογικής των υπέρογκων προστίμων, των νεοφιλελεύθερων επιλογών που περικόπτουν πόρους για την υγεία για ΜΕΘ και γιατρούς. Των πολιτικών επιλογών που δεν διαθέτουν χρηματοδότηση για εκπαιδευτικούς, καθαρίστριες και εξασφάλιση χώρων για αραίωση μαθητών και ΜΜΜ, για έρευνα και αγορά φαρμάκων και εμβολίων. Αντίθετα, δαπανούν τους κόπους μας για αστυνομικά οχήματα, εξοπλισμούς και λαμπιόνια!
Αυτό όμως με το οποίο έχουμε να αναμετρηθούμε είναι «το φάντασμα του μέλλοντος» και του τι κάνουμε… Κι αυτό πρέπει να το καθορίσουμε όλες και όλοι μαζί!
Μπορούμε να διαπιστώνουμε ολιγωρίες, να λέμε, να λέμε, να τρολάρουμε έξυπνες ατάκες για να ανακουφίζουμε και να μειώνουμε την αγωνία μας, να ανταλλάσσουμε σε μικρές παρέες αλλά και σε ευρύτερες ομάδες, σε κοινωνικά fora και μέσα δικτύωσης την αγανάκτηση και την οργή για την εγκληματική πολιτική. Πολλές από αυτές μάλλον οι περισσότερες είναι κοινές, ταυτίζονται.
14/9/19 Αποδεχτήκαμε, παρά το κύμα εναντίωσης και ξεκάθαρων αιτημάτων μας, να μπούμε στις πολυπληθείς τάξεις με όπλο τη μάσκα-αερόστατο και τις θάλασσες αντισηπτικού, αφού βάλαμε μπροστά την ηθική μας υποχρέωση προς τους μαθητές μας.
14/11/19 «Τρέξαμε» την τηλεκπαίδευση στον βωμό του αναγκαίου και «καλού» που κάθε μέρα αποδομείται από τους ειδικούς επιστήμονες κι όχι μόνο από εκπαιδευτικούς, χωρίς επιμόρφωση, η οποία ήρθε μόλις τώρα που θα “ανοίξουμε”!
11/1/20 Τη Δευτέρα στις πόρτες των σχολείων που πρέπει να ανοίξουν για τους μαθητές μας, αλλά να κλείσουν για τις εγκληματικές παλινωδίες της κυβέρνησης πρέπει να διατρανώσουμε όλα τα αιτήματά μας σε γονείς, στην κοινωνία, στο Υπουργείο!
Δεν είμαστε αναλώσιμοι!
Είμαστε εκπαιδευτικοί και ο φυσικός μας χώρος είναι το σχολείο, κοντά στους μαθητές μας και τις οικογένειές τους ως δάσκαλοι, φίλοι, αρωγοί, συμπαραστάτες, όπως και των υγειονομικών είναι οι μονάδες υγείας πάνω από το προσκέφαλο ασθενών που νοσούν! Γιατί εκείνοι κινδυνεύουν πολλαπλάσια και ούτε στιγμή δεν πρέπει να το ξεχνάμε!
Όλες/όλοι ασχέτου ηλικίας θέλουμε να παραμείνουμε υγιείς!
Πολλές/πολλοί όμως έχουμε διαφορετικές ηλικίες και προβλήματα υγείας άρα είμαστε πολύ περισσότερο ευάλωτοι.
Για να μην φωνάξουμε στο τέλος, όπως ο ήρωας στο τέλος του παραμυθιού «Βοήθεια, βοήθεια. Δεν θέλω να τελειώσει έτσι η ζωή μου»! Και να πούμε «Μπορώ, θέλω να την αλλάξω!!!»
Ας ανοίξουμε το παράθυρο της συλλογικής μας δύναμης, ας δούμε τον ήλιο, κι ας είναι το κρύο τσουχτερό και οι δυσκολίες της εποχής μας μεγάλες.
Η ανθρώπινη ζωή δεν μπορεί παρά να αποτελεί πρώτη προτεραιότητα.
«Ντρέπεται ακόμα και η ντροπή» με αυτά που ζούμε, όπως λέει ένας αγαπημένος συνάδελφος.
Ως εκπαιδευτικοί πρέπει να τοποθετηθούμε υπέρ των ανοιχτών σχολείων, με ζωντανή εκπαιδευτική διαδικασία, αλλά των ασφαλών για μαθητ(ρι)ες και εκπαιδευτικούς σχολείων.
Αυτή η κατάσταση πρέπει να αντιμετωπιστεί εδώ και τώρα με την ικανοποίηση των αιτημάτων, που διεκδικούν εδώ και μήνες εκπαιδευτικοί, γονείς και μαθητές.
Πρώτα απ’ όλα όμως να απαιτήσουμε στοιχεία επιδημιολογίας κι όχι απλής καταγραφής κρουσμάτων σε αναντιστοιχία κρουσμάτων και δειγμάτων. Επιστημονικά στοιχεία για τη διάδοση του ιού και σε ποιες ηλικίες. Να απαντηθεί ο φόβος με επιστημονικά δεδομένα, φάρμακα και εμβόλια κι όχι με αλχημείες κατά το δοκούν.
Να απαιτήσουμε να αξιοποιηθεί όλη η φαρέτρα των όπλων για να σωθούν ανθρώπινες ζωές από τον Covid-19 αλλά και από την κατάθλιψη, την οικονομική διάλυση, τη συρρίκνωση των ανθρώπινων ζωογόνων ελευθεριών.
Να γίνονται συνεχή τεστ!
Να διοριστούν εκπαιδευτικοί για αραίωση μαθητών και δημιουργία ολιγομελών τμημάτων έως 15 μαθητές για τα πρωινά και απογευματινά τμήματα (που συγχρωτίζονται μαθητές διαφορετικών τμημάτων) αλλά και για τον περιορισμό μετακίνησης εκπαιδευτικών σε πολλά σχολεία.
Να προσληφθούν καθαρίστριες για κάλυψη όλου του ωραρίου λειτουργίας των σχολείων.
Να τοποθετηθούν σχολίατροι/νοσηλευτές-τριες για ιχνηλάτηση και παρακολούθηση στα σχολεία.
Να ανοίξουν οι κατηγορίες ευπαθών ομάδων που δικαιούνται άδεια.
Να υπάρχουν μέτρα για τους εκπαιδευτικούς όλων των ηλικιών και ιδιαίτερα των μεγαλύτερων με υποκείμενα νοσήματα.
Να προταχθεί ο μαζικός εμβολιασμός των εκπαιδευτικών ως αναγκαίο μέτρο για την ασφαλή λειτουργία των σχολείων σε συνθήκες πανδημίας.
Να απαιτήσουμε, να διαδηλώσουμε και να απεργήσουμε για όλα αυτά που είναι η ίδια η ζωή!!!
Και γι’ αυτό, Σύλλογοι, Ενώσεις, Ομοσπονδίες γονιών και εκπαιδευτικών με όλα τα μέσα να απαιτήσουμε τα αυτονόητα!
της Βιολέττας Πατέλη
πηγή: https://selidodeiktis.edu.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου