Στήλες γεμάτες νούμερα, νούμερα, νούμερα και ένα όνομα στην άκρη.
0, 20, 7, 3, 6, αριθμοί με ή χωρίς υποδιαστολή. Κάπου εκεί ανάμεσά τους ψάχνεις να βρεις πού κρύβονται τα τελευταία πέντε, δέκα, δεκαπέντε χρόνια της ζωής σου. Και μαζί με όλα αυτά τα ονόματα που βλέπεις, αναζητάς την «τεμπελιά» και «ανευθυνότητα» των εκπαιδευτικών που με δόλο στοχοποιούν οι γνωστοί αχυράνθρωποι.
Αυτό είναι το δώρο της Κεραμέως, με περιτύλιγμα Γαβρόγλου, μαζί με τη σημερινή απόλυση σε 40+ χιλιάδες αναπληρωτ(ρι)ες.
Παρέα με τους πίνακες αναζητάς και καμιά ξεχασμένη φωτογραφία από κάποιο παλιό σχολείο, με την έγνοια αν υπάρχει ακόμη ή έχει κλείσει ή μαθαίνεις ότι σε βάθος χρόνου θα κλείσει. Σίγουρα με τη χαρτογράφηση της Κεραμέως τίποτα δεν θα ‘ναι όπως πριν. Ακόμη κι αν οι συγχωνεύσεις γίνουν σε βάθος χρόνου που ορίζει ο αλγόριθμος «δυο ΣΤ΄ φεύγουν – μία Α΄ έρχεται».
Εξάλλου φαίνεται ότι τους παίρνει ο χρόνος. Η συναίνεση έτσι κι αλλιώς έχει εξασφαλιστεί σε πολιτικό επίπεδο, αφού το παζάρεμα των θέσεων εργασίας εδραιώνεται με την από κοινού σύγκλιση ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ στις επιδιώξεις του ΣΕΒ. Επιδιώξεις οι όποιες ορίζουν τη σύνδεση της εκπαίδευσης με την αγορά εργασίας, όπου οι επιχειρήσεις θα υποδεικνύουν τους τομείς ανάπτυξης της κερδοφορίας τους, με στόχο τη νέα γενιά των 300 πλέον ευρώ, την εκ περιτροπής εργασία και την ανεργία. Σε αυτές τις υποδείξεις βλέπουμε να συμμορφώνεται και να ρευστοποιείται εντατικά το ωρολόγιο πρόγραμμα, με τον πρόσφατο «αποκεφαλισμό» των κοινωνικών επιστημών και της καλλιτεχνικής παιδείας από το ωρολόγιο πρόγραμμα του Λυκείου -όπως εύστοχα χαρακτηρίστηκε- να αναδεικνύει αυτή τη λογική, διαλύοντας κάθε έννοια ενιαίας καθολικής μόρφωσης και εκπαίδευσης, μέσα από ήπιες δεξιότητες και κατάρτιση των μαθητών, και ολόκληρους κλάδους εκπαιδευτικών να καθίστανται έρμαια των υποδείξεων αυτών.
Αυτή η ένταση της δημοσιονομικής συμμόρφωσης στις εκθέσεις του ΟΟΣΑ και της ΕΕ, με το κατ’ επείγοντος της πανδημίας, έρχεται να αλλάξει όλο το πεδίο μέσα στο οποίο θα πραγματοποιούνται οι προσλήψεις αναπληρωτών, προδιαγράφοντας την αρχή μιας νέας περιόδου αναπλήρωσης αλλά και όσον αφορά τις λιγοστές ελπίδες διορισμού στη συνείδηση του συνόλου των αναπληρωτών.
Φαίνεται ότι τους παίρνει ο χρόνος αφού έχουν εξασφαλίσει ΚΑΙ την «υπεύθυνη στάση» και το υποκριτικό βλέμμα της συμπολίτευσης του επίσημου εργοδοτικού-κυβερνητικού συνδικαλισμού σε ΔΟΕ και ΟΛΜΕ, οι οποίες έθαψαν το αίτημα για κατάργηση του κατάπτυστου ν.4589/19, απαξιώνοντας πολλές φορές τη συμβολή 40.000 και άνω αναπληρωτών, αναπαράγοντας δηλώσεις για υπερβολικά νούμερα. Ομοσπονδίες που αν μη τι άλλο το μόνο που απέδειξαν τόσα χρόνια, εκτός από την πολιτική αδυναμία να κατοχυρώσουν νίκη, είναι η παταγώδης αποτυχία τους να οργανώσουν στο ελάχιστο τη διεκδίκηση με πρόγραμμα πάλης, σχέδιο και περιεχόμενο που να εξασφαλίζει εργασιακή προοπτική και αξιοπρεπείς όρους ζωής στα χιλιάδες μέλη τους.
Το αδηφάγο σύστημα του Προσοντολογίου «έτρεξε» και στη Γενική, φανερώνοντας ξανά, σε όσους εθελοτυφλούσαν, την αδικία, τον αποκλεισμό και την αντιδραστικότητά του σε πλήρη ανάπτυξη. Μαζί με το σημερινό δώρο της Κεραμέως θα έρθει με το επόμενο άνοιγμα πινάκων η κατοχύρωση των πτυχίων κολλεγίων και, γιατί όχι, ένας «αξιοκρατικός» διαγωνισμός ΑΣΕΠ των αρίστων. Για την προϋπηρεσία ούτε κουβέντα! Μόνο κρυμμένα μυστικά και ντοκουμέντα! Άλλωστε τι είναι μια εργάσιμη ώρα ή μια μέρα, ακόμα και μια χρονιά, μπροστά στο κέρδος τους!
Ειδικά σε ένα αστικό κράτος που για το ξεπέρασμα της κρίσης και στο όνομα των ειδικών συνθηκών, τσαλαπατά κάθε έννοια εργασιακών δικαιωμάτων, με σημαντικότατη πλευρά την άρση του διαχωρισμού του εργάσιμου από τον ελεύθερο-ιδιωτικό χρόνο, θεωρώντας το ως κανονικό πρότυπο εργαζόμενου.
Το ίδιο αυτό πρότυπο έρχεται να ορίσει τη νέα εργατική βάρδια στην εκπαίδευση, με το παράδειγμα της τηλεργασίας και τις διακηρύξεις για συνέχιση της χρήσης της είτε παράλληλα με τη δια ζώσης είτε για κάλυψη κενών στις απομακρυσμένες περιοχές, να ενισχύει τον στόχο και το πρότυπο αυτό, αναδεικνύοντας το πόσο αναλώσιμοι και αόρατοι πολλές φορές είναι για το κράτος οι συνάδελφοι συμβασιούχοι αναπληρωτές που κρατούν το δημόσιο σχολείο όρθιο όλα αυτά τα χρόνια.
Συνεχίζοντας το ψάξιμο, κάποιοι θα πουν «πάλι καλά», άλλοι θα κρυφογελάσουν, άλλοι θα κλάψουν. Σίγουρα θα πούμε όλοι μαζί «Φτου κι απ’ την αρχή» αν δεν απαντήσουμε συνολικά σε μια πολιτική που λέει ότι το κέρδος τους είναι πάνω απ’ τις ζωές μας.
Αλήθεια αν τους διαβάσεις μέχρι τέλους, μπερδεύεσαι. Ζαλίζεσαι. Έρχεται στον νου εκείνο το πανό που λέει σε μαύρο φόντο: «ΟΡΘΙΟΙ ΑΔΕΡΦΙΑ». Πλάι σε αυτό το σύνθημα να αλλάξουμε τη συζήτηση στον εκπαιδευτικό κόσμο και στους συμβασιούχους αναπληρωτές, και από τις αυταπάτες ανοίγματος ροής μαζικών διορισμών, να προβάλλουμε ενωτικά ξανά το αίτημα για μόνιμη και σταθερή δουλειά, τη μονιμοποίηση άμεσα όλων των συμβασιούχων στην εκπαίδευση, ως αδήριτη ανάγκη προάσπισης της καθολικής Δημόσιας Δωρεάν Εκπαίδευσης, συνδεδεμένη με τις επιτακτικές ανάγκες πρόσληψης μόνιμου προσωπικού στο Δημόσιο Σύστημα Υγείας, όπως αποτυπώνονται στα αιτήματα των μαχόμενων υγειονομικών όλο αυτό το διάστημα.
Να τους δείξουμε ότι ο χρόνος τους έληξε.
Να το κάνουμε διεκδικώντας το δικαίωμα στο μέλλον, στη ζωή, ενάντια στη θεωρία της ατομικής ευθύνης, αλλά με την κοινωνική ευθύνη του συλλογικά εργαζόμενου κόσμου.
ΤΩΡΑ είναι η στιγμή, χωρίς ενοχές για μάχες και ευκαιρίες αγώνων που δεν δόθηκαν, νικώντας και τις πρωτόγνωρες συνθήκες.
Όλοι οι αναπληρώτ(ρι)ες να δουν τον εαυτό τους σε μια συνολική μάχη ενάντια στο πολυνομοσχέδιο για την Παιδεία, στο παγκοσμίως αποτυχημένο πρόταγμα της Αξιολόγησης, στην εφαρμογή του Προσοντολογίου ως κανονικότητα, στο σχολείο που είναι πέρα και έξω από τις ανάγκες και δυνατότητες της εποχής για τους εκπαιδευτικούς, τους μαθητές μας και τις οικογένειές τους, με ανατροπή της πολιτικής αυτής συνολικά.
Όχι για μια θέση εργασίας, αλλά για τη ζωή μας όλη!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου