της Τατιάνας Χαλικιά, δασκάλας
Η γειτονιά που μένω ήταν πάντα γειτονιά τρένων. Ο παλιός Σιδηρόδρομος Αττικής που μετέφερε τους εργάτες της Αθήνας στο Λαύριο και έδωσε το όνομά του στην περιοχή, ο πρώτος , κομψότατος κεντρικός σταθμός της Αθήνας, ο Σταθμός Πελοποννήσου, ο παρακείμενος και ο μόνος εν ενεργεία σήμερα Σταθμός Λαρίσης, ο σύγχρονος προαστικός σιδηρόδρομος των Ολυμπιακών Αγώνων, ο ηλεκτρικός σταθμός Αττικής του 1950, τερματικός τότε, ο σημερινός κομβικός σταθμός του Μετρό.
Για όσους μένουμε στη γειτονιά, τρένα πηγαινοέρχονται δίπλα σε όλες τις στιγμές της ζωής μας και των αναμνήσεών μας. Και μαζί με τα τρένα και οι άνθρωποι. Καθημερινές φευγαλέες εικόνες ανθρώπων με βαλίτσες. Ταξιδιώτες ανάλαφροι ή κουρασμένοι με ασήκωτα μπαγκάζια, να φτάνουν ή να φεύγουν, να αποχωρίζονται ή να ανταμώνουν.
Την προηγούμενη Παρασκευή 5 Απρίλη, ένας από τους σταθμούς της γειτονιάς μας, ο Σταθμός Λαρίσης έγινε είδηση στα ΜΜΕ.
«Ένταση στο Σταθμό Λαρίσης, πρόσφυγες κατέλαβαν το Σταθμό, τα τρένα δεν ταξιδεύουν, αστυνομία στην περιοχή».
Χωρίς να συνεννοηθούμε, μόλις σχολάσαμε από το σχολείο, βρεθήκαμε στο σταθμό αρκετές δασκάλες από τα γειτονικά σχολεία. Δεν ξέραμε τι συνέβαινε αλλά ανησυχήσαμε γιατί τα παιδιά των προσφύγων είναι μαθητές μας. Δεν είναι απλά οι πρόσφυγες. Είναι η Ραχάτ, ο Άχμεντ, η Ζεϊνάπ…
Στο σταθμό τους είδαμε, τους μιλήσαμε και μάθαμε αυτά που δεν είπαν ποτέ οι ειδήσεις των 8.30. Ότι δεν έκλεισαν αυτοί το σταθμό. Ότι είχαν βγάλει εισιτήρια για Θεσσαλονίκη και περίμεναν να φύγουν, όπως έκαναν και άλλοι συμπατριώτες τους τις προηγούμενες δύο μέρες. Ότι ξαφνικά το προηγούμενο βράδυ η αστυνομία τους μάζεψε, χωρίς αφορμή, και τους πήγε στο τμήμα, μαζί με τα παιδιά τους. Αφού τους κράτησε όλο το βράδυ, τους άφησε να φύγουν και μόλις έφτασαν πάλι στο σταθμό, η διοίκηση του σταθμού αποφάσισε να σταματήσει τη λειτουργία του. Εκείνοι δεν έκαναν τίποτα. Μόνο ήθελαν να φύγουν, να πάνε στα σύνορα γιατί κάποια πληροφορία -ποιος ξέρει από πού- διέρρευσε ότι αυτά θα ανοίξουν και θα μπορέσουν να φύγουν. Τους διώχνουν από τα σπίτια που μένουν γιατί αφού η πολιτεία τους βγάζει χαρτί-πρόσφυγα θεωρεί ότι μπορούν άμεσα να βρουν δουλειά, να νοικιάσουν σπίτι, να θρέψουν την οικογένειά τους! Γράψανε ανακοίνωση με τα λίγα ελληνικά που ξέρουν και ζητάνε απλώς να φύγουν γιατί «καταλαβαίνουν ότι αυτή η φιλόξενη χώρα δεν αντέχει να τους θρέψει». Τους εξήγησαν οι επίσημοι που κατέφθασαν ότι η πληροφορία ήταν ψευδής, ότι υπάρχουν Συνθήκες, εν ολίγοις ότι η πολιτισμένη Ευρώπη δεν τους θέλει. Και κάθονταν όλοι εκεί, ήσυχα. Οι γυναίκες με τις καθαρές μαντίλες και το απλανές βλέμμα, τα παιδιά με τα χαρούμενα πρόσωπα, οι άντρες με τα σκυμμένα κεφάλια. Μας εξήγησαν. «Άστεγοι εδώ, άστεγοι κι εκεί. Αλλά εκεί, είναι κοντά στα σύνορα. Ίσως κάποιο πέρασμα…»
Είχαμε έρθει κατευθείαν από τα σχολεία μας και ήμασταν κουρασμένες. Θέλαμε να γυρίσουμε σπίτια μας αλλά μείναμε μέχρι να αποχωρήσουν ήσυχα και οι τελευταίοι, γιατί πάνω από την απελπισία πετούσαν αστυνόμοι, επίσημοι, ΜΚΟ, κανάλια, αγανακτισμένοι πολίτες που ήθελαν να ταξιδέψουν και δεν μπορούσαν…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου