Τετάρτη 17 Απριλίου 2019

Σταθμός Λαρίσης 2019

της Χρυσάνθης Τυράκη*


Πλήθος στον σταθμό, περιμένοντας να διαβεί στην αντίπερα όχθη της ζωής του. Το εδώ είναι απλώς ένας ενδιάμεσος σταθμός. Το πριν είναι τρομαχτικό, το έπειτα, τους λέμε, απαγορευτικό. Γιατί;

Το αιώνιο γιατί. Γιατί να συμβαίνει αυτό και όχι το άλλο; Γιατί να γεννηθώ εδώ και όχι εκεί; Είναι μια συγκυρία ευτυχής; Είμαι τυχερή που δεν είμαι και εγώ εκεί πάνω στην πλατφόρμα του σταθμού, μέσα σε μια σκηνή περιμένοντας τη διαφυγή, για όπου νομίζω ότι έχω ζωή; Ναι, είμαι τυχερή.

Εγώ η τυχερή μετράω. 

Ένα καροτσάκι παιδιού, δύο, τρία, τέσσερα… Πολλά ήταν τελικά.

Ένα αναπηρικό αμαξίδιο, έστεκε μονάχο του έξω από μία σκηνή. Δύο σκηνές, τρεις, τέσσερις σκηνές. 

Δεν τις μέτρησα.

Το μέτρημα διασπάστηκε. Παιδιά είχαν κατέβει από την πλατφόρμα του σταθμού στις ράγες του τρένου και έπαιζαν κυνηγητό. Ένα κοριτσάκι έφτιαχνε τρενάκι με τις πέτρες.

Άλλα παιδιά, φτιάχνουν κάστρα στην άμμο, γιατί εύχονται ενδόμυχα να γίνουν ιππότες και πριγκίπισσες. Κι όπως πέφτει το κύμα, διαλύει τα κάστρα μαζί με τα όνειρα τους για μεγαλεία.

Το πέτρινο τρενάκι διαλύθηκε. Η μάνα τράβηξε πάνω το παιδί. Διαισθάνθηκε ίσως ότι κάτι επρόκειτο να συμβεί.

Μια φωνή στα μεγάφωνα, μιλάει στα αραβικά. Οργή κατέβαλε το πλήθος. Η φωνή τούς ζητούσε να επιστρέψουν τα εισιτήριά τους, καταβάλλοντάς τους το αντίτιμο. 

Τα εισιτήρια έγιναν χαρτοπόλεμος. Δεν θέλουν πίσω χρήματα. Να φύγουν θέλουν. Να απεγκλωβιστούν από αυτήν την ντροπή του ανέστιου, που τους ποδοπατάει την ψυχή. 

Περισσότερο ντροπή νιώθω όμως εγώ η «τυχερή», ακούγοντας στην είσοδο του σταθμού ανθρώπους να φωνάζουν ότι θέλουν να πάνε στις δουλειές τους. Ακούγοντάς τους να λένε στους αστυνομικούς, να τους κλείσουν μέσα επιτέλους, για να γυρίσουν στην κανονικότητά τους. Περισσότερο ντροπή, συνάμα με οργή και θλίψη, νιώθω για τους «τυχερούς», που το θέαμα στον σταθμό τούς άφησε ανέπαφους, τσιμεντωμένους μέσα στο κάστρο του απατηλού μεγαλείου τους.

Το κοριτσάκι με το πέτρινο τρενάκι δεν ξέρω τι απέγινε. 

Ελπίζω να βρει διαφυγή από αυτήν την φυλακή που μένουμε εμείς οι «τυχεροί».

*Η Χρυσάνθη Τυράκη είναι θεατρολόγος

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου