Τις ημέρες που οι δρόμοι της Αθήνας γέμιζαν από απεργούς εκπαιδευτικούς ενάντια στο προσοντολόγιο του Υπουργείου Παιδείας, στο Λος Άντζελες των ΗΠΑ, δεκάδες χιλιάδες εκπαιδευτικοί απεργούσαν και διαδήλωναν στους δρόμους της πόλης μαζί με γονείς, μαθητές, βοηθητικό προσωπικό και άλλους εργαζόμενους. Ήταν η πρώτη απεργία εκπαιδευτικών στην πόλη μετά από τριάντα χρόνια, στη δεύτερη πιο μεγάλη εκπαιδευτική περιφέρεια της χώρας μετά τη Νέα Υόρκη.
Η απεργία αυτή πιάνει το νήμα από το μεγάλο απεργιακό κύμα της περασμένης άνοιξης. Η νεοσυντηρητική επέλαση στη δημόσια εκπαίδευση, με ό,τι αυτή σημαίνει για τις εργασιακές συνθήκες των εκπαιδευτικών, τους τεράστιους αριθμούς μαθητών ανά τμήμα, τη χρηματοδότηση των σχολείων, την εξεταστική φρενίτιδα, την ιδιωτικοποίηση και την αύξηση του αριθμού των σχολείων charter είναι το βασικό επίδικο των απεργιών αυτών, με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά βεβαίως που έχει η κάθε περιοχή και η κάθε απεργία.
Μιλώντας πιο συγκεκριμένα για το Λος Άντζελες, έχουμε να κάνουμε πιο συγκεκριμένα με την επέλαση των δισεκατομμυριούχων στη δημόσια εκπαίδευση της πόλης -και της πολιτείας της Καλιφόρνια συνολικά- με σκοπό τη διάλυσή της. Η οικογένεια Walton, η πλουσιότερη οικογένεια των ΗΠΑ και η πιο θερμή οπαδός της επιχειρηματικοποίησης της εκπαίδευσης, διέθεσε 84 εκατομμύρια δολάρια για σχολεία charter στην πόλη, ενώ χρηματοδότησε την καμπάνια αυτών που υποστηρίζουν το «κίνημα των charter» για να εκλεγούν στο σχολικό συμβούλιο – κάτι που κατάφερε. Το αποτέλεσμα είναι το 18% των μαθητών της πόλης -το μεγαλύτερο ποσοστό στις ΗΠΑ- να φοιτά σε τέτοια σχολεία. Μία άλλη δισεκατομμυριούχος, η Doris Fisher, έδωσε 4.1 εκατομμύρια δολάρια για τον ίδιο σκοπό.
Όμως, ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον έχει το βιογραφικό του Austin Beutner, του επικεφαλής του σχολικού συμβουλίου του Λος Άντζελες και υπεύθυνου για την εκπαιδευτική πολιτική στην περιοχή: δισεκατομμυριούχος και ο ίδιος, σύμβουλος επί διακυβέρνησης Κλίντον με αποστολή να «βοηθήσει» στην ιδιωτικοποίηση των κρατικών επιχειρήσεων στη Ρωσία. Η πρώτη του απόφαση μόλις ανέλαβε καθήκοντα στο σχολικό συμβούλιο ήταν να προσλάβει την εταιρεία Kitamba που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης στη Νέα Υόρκη και την Ουάσινγκτον.
Δισεκατομμυριούχοι λοιπόν εναντίον της δημόσιων σχολείων του LA. Το σχέδιό τους είναι «απλό»: σπάμε την εκπαιδευτική περιφέρεια σε 32 δίκτυα «portfolio» που θα ανταγωνίζονται μεταξύ τους ανάλογα με τα αποτελέσματά τους για τη χρηματοδότησή τους και θα διοικούνται από ιδιωτικούς επιχειρηματικούς οργανισμούς. Ωστόσο, οι εκπαιδευτικοί τους, που βλέπουν το 80% των μαθητών τους να δικαιούνται γεύμα δωρεάν ή με μειωμένη τιμή λόγω του χαμηλού εισοδήματος των οικογενειών τους και που τους διδάσκουν στοιβαγμένους σε τμήματα των 40, 50 ακόμα και 60 (!) μαθητών ανάλογα με το μάθημα, με μισθούς καθηλωμένους εδώ και χρόνια, και με την ιδιωτικοποίηση να σαρώνει τα σχολεία τους είπαν: «Φτάνει πια»!
Το επιχείρημα του τοπικού κράτους ότι «λεφτά δεν υπάρχουν» δεν μπορεί να τους πείσει, όταν μιλάμε για την πιο πλούσια πολιτεία της πιο πλούσιας χώρας του κόσμου. Και αποφάσισαν να απεργήσουν. Το επίδικο εδώ δεν είναι μόνο τα οικονομικά μεγέθη, αλλά η ίδια η λυσσαλέα επίθεση απέναντι στη δημόσια εκπαίδευση ως τέτοια. Η απόφαση για την απεργία αυτή είχε παρθεί από τον Αύγουστο του 2018 με συντριπτική πλειοψηφία από τα μέλη του συνδικάτου (το UTLA) και ήταν αρχικά ανακοινωμένη για τον Οκτώβριο της ίδιας χρονιάς. Γιατί, τελικά, πραγματοποιήθηκε μετά από πέντε μήνες; Η επίσημη εκδοχή είναι η ανάγκη για την καλύτερη προετοιμασία της. Σωστό, εν μέρει. Ταυτόχρονα, όμως, η ηγεσία του συνδικάτου επέλεξε τη μακρόχρονη διαδικασία της συζήτησης με τις εκπαιδευτικές αρχές για να καταλήξει σε συμφωνία μαζί τους και να αποφύγει την απεργία, ακόμα και μέχρι την τελευταία στιγμή. Όμως, η οργή της βάσης ήταν μεγάλη, και αυτά που έδινε η αντίπαλη πλευρά ήταν ψίχουλα. Η απεργία ξεκίνησε στις 14 Γενάρη.
Η συμμετοχή ήταν καθολική. Τεράστια ήταν η συμπαράσταση των γονέων και των εργαζομένων της πόλης, ενώ στις διαδηλώσεις συμμετείχαν και πολλοί μαθητές. Πάνω από 50.000 διαδηλωτές φορώντας κόκκινα μπλουζάκια – το σήμα κατατεθέν των εκπαιδευτικών κινητοποιήσεων στις ΗΠΑ – κατέκλυσαν κάτω από καταρρακτώδη βροχή τους δρόμους του Λος Άντζελες με ενθουσιασμό και αποφασιστικότητα. Εν τω μεταξύ η ηγεσία του συνδικάτου έκανε διαπραγματεύσεις με τις εκπαιδευτικές αρχές υπό τη διαιτησία του δήμαρχου της πόλης πίσω από κλειστές πόρτες και χωρίς να ενημερώνει τους απεργούς για την πορεία τους.
Μετά από μία βδομάδα απεργίας, την Τρίτη 22 Γενάρη, το συνδικάτο ανακοινώνει ότι επήλθε συμφωνία. Καλεί τους απεργούς να διαβάσουν τη 40σελιδη συμφωνία μέσα σε ελάχιστες ώρες και τους καλεί να ψηφίσουν αν συμφωνούν ή όχι με αυτήν. Ωστόσο, χωρίς ακόμα να έχει ολοκληρωθεί η ψηφοφορία και χωρίς επί της ουσίας οι απεργοί να έχουν τον χρόνο και τη δυνατότητα να συζητήσουν για το αν θα τη δεχτούν ή όχι, ο πρόεδρος του UTLA ανακοινώνει ότι η απεργία λήγει και ότι την Τετάρτη οι εκπαιδευτικοί θα γυρίσουν στα σχολεία τους. Το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας λίγο αργότερα είναι υπέρ της συμφωνίας και της λήξης της απεργίας.
Το συνδικάτο αποκάλεσε τη συμφωνία «ιστορική νίκη». Από τη στιγμή, όμως, που ανακοινώθηκε, χιλιάδες μηνύματα κατακλύζουν την ιστοσελίδα του, που θεωρούν τη συμφωνία «μαχαιριά στην πλάτη» των απεργών, γιατί επί της ουσίας δίνει στους εκπαιδευτικούς αυτά που απέρριψαν στη διάρκεια των διαπραγματεύσεων πριν την κήρυξη της απεργίας: αύξηση 6% σε δύο δόσεις – 3% φέτος και το υπόλοιπο του χρόνου, ποσό που σε καμία περίπτωση δεν καλύπτει τις απώλειες των προηγούμενων χρόνων- μείωση του αριθμού των μαθητών κατά 1(!) μαθητή και αυτό όχι για όλες τις τάξεις και όλα τα μαθήματα, μια αόριστη υπόσχεση για περιορισμό της επέκτασης των σχολείων charter και μερικές εκατοντάδες προσλήψεις βοηθητικού προσωπικού.
Υπήρχαν, επίσης, πολύ σοβαρές διαμαρτυρίες για το γεγονός ότι δεν δόθηκε σχεδόν καθόλου χρόνος στους απεργούς να δουν τη συμφωνία, να συζητήσουν σε συνελεύσεις και να αποφασίσουν για τη συνέχεια. Το ρεύμα αυτό, ωστόσο, δεν ήταν πλειοψηφικό και δεν μπόρεσε να βρει τους δρόμους εκείνους για να δώσει συνέχεια στον αγώνα. Μεγάλο μέρος των εκπαιδευτικών θεωρεί την ίδια την απεργία ως σημαντική νίκη, αφού τάραξε τα λιμνάζοντα νερά ενός κοιμισμένου εδώ και δεκαετίες κινήματος και έφερε στο προσκήνιο τα βασικά σημεία της νεοσυντηρητικής επέλασης στην εκπαίδευση.
Θα μπορούσε η μεγαλειώδης απεργία των εκπαιδευτικών του Λος Άντζελες να είχε περισσότερες κατακτήσεις; Αυτό είναι ένα ερώτημα που δεν μπορούμε να το απαντήσουμε εμείς, αλλά οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί που συμμετείχαν στο κίνημα αυτό. Έτσι κι αλλιώς, οποιαδήποτε κατάκτηση, ανεξάρτητα από το αν είναι μικρή ή μεγαλύτερη, σε ένα σκληρό νεοσυντηρητικό, καπιταλιστικό πλαίσιο είναι πάντα υπό αμφισβήτηση. Ήδη το σύστημα ετοιμάζεται να πάρει τη ρεβάνς από τους αγώνες της περσινής άνοιξης. Στη Δυτική Βιρτζίνια για παράδειγμα, απ’ όπου ξεκίνησε το μεγάλο απεργιακό κύμα και που οι εκπαιδευτικοί συνέχισαν την απεργία τους παρά τη συμφωνία που είχε υπογράψει η ηγεσία του συνδικάτου, ετοιμάζονται να βγουν ξανά στους δρόμους αυτές τις μέρες γιατί ο ηγέτης της ρεπουμπλικανικής πλειοψηφίας στο τοπικό Κογκρέσο προτείνει νομοσχέδιο το οποίο προβλέπει την αύξηση των μαθητών ανά τάξη, την εισαγωγή των vouchers και τη διαφοροποιημένη αμοιβή των εκπαιδευτικών ανάλογα με τα αποτελέσματα των τεστ και όχι των χρόνων δουλειάς. Στην Οκλαχόμα από την άλλη, που οι απεργοί πέρσι έμαθαν από συνέντευξη τύπου (!) ότι λήγει η απεργία τους, κατατέθηκε νόμος που προβλέπει ότι κάθε φορά που γίνεται διαδήλωση στο τοπικό Καπιτώλιο οι διαδηλωτές θα πρέπει να πληρώνουν 50.000 δολάρια αποζημίωση για τυχόν φθορές που θα προκληθούν!
Όλα αυτά όμως φαίνεται να μην πτοούν το εκπαιδευτικό κίνημα στις ΗΠΑ. Νέες κινητοποιήσεις προετοιμάζονται στη Βιρτζίνια, στο Όκλαντ της Καλιφόρνια, στην Οκλαχόμα ενώ για πρώτη φορά έστω και πολύ δειλά ακούγονται φωνές για πανεθνική απεργία των εκπαιδευτικών.
της Αιμιλίας Τσαγκαράτου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου