ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ συλλ. «ο Αριστοτέλης»
ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΕΙΣ Π.Ε.
«Κανένα τμήμα του χρέους δεν υπηρέτησε
ποτέ λαϊκές – κοινωνικές ανάγκες. Τα δάνεια δεν πληρώνουν μισθούς και
συντάξεις, αντίθετα αυτά πληρώνονται από τους κομμένους μισθούς και τις συντάξεις
και τη λεηλασία της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας».
Το χρέος, κυρίως το δημόσιο,
αλλά και το ιδιωτικό δημιουργήθηκε για να καλύψει τις λειτουργίες του κεφαλαίου
και το βαρύνει αποκλειστικά. Το κεφάλαιο
ξεκοκαλίζει τα δάνεια και ο λαός υποχρεώνεται να τα πληρώσει. Συγκεκριμένα
το δημόσιο χρέος συναποτελούν: Οι φοροαπαλλαγές, τα θαλασσοδάνεια και οι
χαριστικές ρυθμίσεις στις πολυεθνικές, στους εργολάβους, με την υπερκοστολόγηση
των δημόσιων έργων και φυσικά στους τραπεζίτες. Επί πλέον στο χρέος συσσωρεύονται
οι τεράστιες, για το μέγεθος της χώρας, αμυντικές και νατοϊκές δαπάνες, τα
φαραωνικά έργα τύπου Ολυμπιάδας, οι συνέπειες στα δημόσια οικονομικά από την
ένταξη στην ΕΕ – ΟΝΕ, λόγω της παραγωγικής καταβαράθρωσης, της απελευθέρωσης
της αγοράς και της διακίνησης των κεφαλαίων. Συσσωρεύονται ακόμη τα τεράστια
πακέτα των μνημονιακών δανείων για τη διάσωση των ευρωπαϊκών τραπεζών και του
ευρώ και τέλος οι μίζες και οι αρπαχτές, ως απότοκο της κρατικομονοπωλιακής
διαπλοκής. Το χρέος είναι χρυσοπληρωμένο
από τον ελληνικό λαό. Την περίοδο 1992 – 2013 ο λαός μας πλήρωσε, λόγω του
εξωφρενικού κόστους εξυπηρέτησης του χρέους, 564 δισεκατομμύρια ευρώ σε
τοκοχρεολύσια και παράλληλες δαπάνες. Σήμερα εμφανίζεται να χρωστά 320 δισ.
ευρώ και το 2020 υπολογίζεται να χρωστάει το λιγότερο άλλα 300 δισ. ευρώ και ο
χορός συνεχίζεται τουλάχιστον μέχρι το 2057. Βρισκόμαστε κυριολεκτικά μπροστά σε μια τέλεια χρεομηχανή.
Διαγραφή
ολόκληρου του χρέους
Κανένα
τμήμα του χρέους και κανένα δάνειο δεν υπηρέτησε ποτέ λαϊκές – κοινωνικές
ανάγκες. Είναι ακραίο προπαγανδιστικό ψέμα πως τα δάνεια
συνάφθηκαν για να πληρωθούν μισθοί, συντάξεις και λοιπές κοινωνικές παροχές. Διεκδικούμε τη διαγραφή του χρέους και
μάλιστα μονομερώς. Κάθε άλλη
πρακτική, που προϋποθέτει συμφωνία με τους πιστωτές καταλήγει σε βάρος των
λαϊκών συμφερόντων. Ακόμη οποιεσδήποτε άλλες προσεγγίσεις, όπως ελάφρυνση,
επιμήκυνση, πάγωμα, μεταφέρουν τα βάρη στις επόμενες γενιές. Πριν απ’ όλα όμως
διαιωνίζουν τον οικονομικό – πολιτικό έλεγχο από τα διεθνή κέντρα του
κεφαλαίου, καταργώντας κάθε έννοια δημοκρατίας.
Διαγραφή
του χρέους με ευρώ και ΕΕ είναι ασύμβατα
Η
υποταγή στα δεδομένα της ευρωπαϊκής και παγκόσμιας χρεομηχανής είναι ο δρόμος που
οδηγεί με σιγουριά στα βράχια της κοινωνικής καταστροφής.
Η άμεση στάση πληρωμής και η μονομερής διαγραφή του χρέους
πλήττουν ευθέως εκτός από το ΔΝΤ, τις ελίτ της ΕΕ, και τους ειδικούς θεσμούς
που δημιούργησε η ΕΕ από το 2010 (EFSM, EMS). Όλα αυτά είναι ένα αντιδραστικό πλαίσιο
μηχανισμών εφάμιλλων του ΔΝΤ, που έχουν ως αποστολή τους να πληρώσουν οι λαοί
την κρίση χρέους και όχι οι ευρωπαϊκές ολιγαρχίες. Γίνεται επομένως φανερό πόσο
άρρηκτα δεμένο είναι το ζήτημα της διαγραφής του χρέους με το ζήτημα της ρήξης
και τελικά της διπλής εξόδου από το ευρώ και την ΕΕ.
Η
χρεομηχανή πνίγει κάθε δικαίωμα
Η μη
διαγραφή και η συνέχιση εξυπηρέτησης αυτού του γιγαντιαίου χρέους σημαίνει ότι:
-η συντριπτική πλειοψηφία των
ανέργων θα συνεχίσει να μη παίρνει το επίδομα ανεργίας
-η αναγκαία χρηματοδότηση,
καθώς και οι απαραίτητες προσλήψεις στους τομείς της υγείας, της παιδείας, της
πρόνοιας και της κοινωνικής ασφάλισης θα μείνουν όνειρο μακρινό με αποτέλεσμα
τη συνεχή κατάρρευσή τους και
-θα μείνει ανεκπλήρωτο κάθε
μέτρο ουσιαστικής βελτίωσης της ζωής των εργαζομένων, όπως ήδη προβάλλονται από
το εργατικό κίνημα και τα συνδικάτα ξεκινώντας από τις αυξήσεις στους μισθούς,
με πρώτο βήμα την άρση των περικοπών, που επιβλήθηκαν από το 2009 με τα
μνημόνια, μέχρι την επείγουσα διαγραφή του ιδιωτικού χρέους των ανέργων, των
φτωχών λαϊκών στρωμάτων και των εργαζομένων γενικότερα, που η στημένη
χρεομηχανή του κεφαλαίου τροφοδότησε.
Συνολική
ρήξη ή
ολοκληρωτική υποταγή
Δεν
υπάρχει διάκριση καλού ή κακού
χρέους. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ έχει ξεκαθαρίσει πως αναγνωρίζει το χρέος και
το εξυπηρετεί κανονικά. Αυτή
η πολιτική, παρά τη φαντασίωση της μέσης οδού, μπορεί να οδηγήσει ξανά στον
παρονομαστή των μνημονίων. Η ασκούμενη πολιτική είναι αδιέξοδη, γιατί
στηρίζεται σε εξωπραγματικές και ανεδαφικές παραδοχές. Πρώτον η παραδοχή ότι
μπορεί κανείς να κινηθεί στη γραμμή «ούτε ρήξη, ούτε υποταγή» επιδιώκοντας τον
ενδιάμεσο δρόμο του «αμοιβαία επωφελούς έντιμου συμβιβασμού». Πρόκειται για μια
καθαρά εγκεφαλική κατασκευή. Το κεφάλαιο είναι απολύτως ασυμβίβαστο στις
σημερινές συνθήκες για το ποιος θα πληρώσει την κρίση χρέους και γενικότερα τις
συνέπειες της κρίσης. Για το κεφάλαιο είναι υπαρξιακό ζήτημα την κρίση να
πληρώσουν εξολοκλήρου οι λαοί και όχι το ίδιο. Είναι προϋπόθεση για την όποια
υπέρβασή της κρίσης από τη μεριά του, γιατί η υπέρβαση αυτή προϋποθέτει την
ανάταξη της κερδοφορίας του. Δεν είναι επομένως θέμα απλής πολιτικής επιλογής. Συνεπώς το πραγματικό δίλημμα είναι
αμείλικτο: ή συνολική ρήξη ή ολοκληρωτική υποταγή. Δεύτερο, η παραδοχή πως
το κλειστό απολυταρχικό οικοδόμημα της ΕΕ – ΟΝΕ είναι μεταρρυθμίσιμο έδειξε ήδη
με τον πιο αποκαλυπτικό τρόπο ιδιαίτερα τους τελευταίου μήνες, ότι είναι
ανεδαφική και εκτός πραγματικότητας.
Η
αναμονή αλυσοδένει το κίνημα. Είναι η τέλεια συνταγή, ο πιο σίγουρος δρόμος για
να οδηγηθεί η εργαζόμενη πλειοψηφία και ο λαός σε ταπεινωτική υποταγή.
Αντίθετα η αγωνιστική εμφάνιση του λαού
στο προσκήνιο, η μαχητική προβολή και διεκδίκηση των αιτημάτων των εργαζομένων
και η πολιτική δράση του κινήματος, είναι ο δρόμος που θα φέρει ξανά την ελπίδα
στο προσκήνιο!
Μπορούμε να βγάλουμε τη θηλιά από το λαιμό μας
γιατί οι εργαζόμενοι παράγουμε τον πλούτο
που καρπώνονται οι ολιγάρχες αυτού του κόσμου
Γι’
αυτό παλεύουμε αποφασιστικά και διεκδικούμε:
Ανατροπή
των μνημονίων κεφαλαίου –ΕΕ –ΔΝΤ, έξοδος από τον «μηχανισμό» στήριξης. Διαγραφή
του χρέους-Μονομερής παύση πληρωμών, διεθνιστικός αγώνας και έξοδος από το
ευρώ, την ΟΝΕ και την Ε.Ε. Κοινωνικοποίηση και εργατικός έλεγχος των τραπεζών
και των παραγωγικών τομέων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου