Γιώργος Κρεασίδης*
Μπορεί ο φασισμός και ο
ναζισμός να αποτελούν τάσεις στο συνδικαλιστικό κίνημα; Το ερώτημα γεννήθηκε
μετά την επεισοδιακή προσπάθεια των νεοναζί της Χρυσής Αυγής να κατεβάσουν
ψηφοδέλτιο στις εκλογές εκπροσώπων των εκπαιδευτικών στο υπηρεσιακό συμβούλιο
της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης στη Δυτική Θεσσαλονίκη (ΠΥΣΠΕ) στις 5 Νοεμβρίου.
Βέβαια το ΠΥΣΠΕ είναι όργανο διοίκησης της εκπαίδευσης και όχι συνδικαλιστική
δομή, αλλά η συμμετοχή των συνδικαλιστικών δυνάμεων στις εκλογές και η μαζική
ψηφοφορία του κλάδου, το συνδέουν με το εκπαιδευτικό κίνημα.
Το ερώτημα δεν είναι απλό και
δεν αφορά μόνο το δικαίωμα συμμετοχής σε διαδικασίες τέτοιου τύπου. Μιλώντας
για το εκπαιδευτικό κίνημα, μπαίνουν σοβαρές ενστάσεις. Πρώτα πρώτα επειδή οι
φασίστες αρνούνται τους σκοπούς της εκπαίδευσης σε ό,τι αφορά το δικαίωμα όλων
των παιδιών στη μόρφωση από ένα σχολείο που τα αντιμετωπίζει ισότιμα. Σε ό,τι
αφορά το περιεχόμενο, απορρίπτουν τους στόχους της δημοκρατικής συνείδησης, της
αντιφασιστικής στάσης και της απόρριψης του ρατσισμού. Εδώ δεν πρόκειται για
στόχους τυπικούς ή την επίκληση όσων ζητά μια εξουσία. Στην πραγματικότητα
πρόκειται για στόχους που υποχρεώθηκε η εξουσία να
αποτυπώσει στα επίσημα
εκπαιδευτικά κείμενα μετά τους κοινωνικούς αγώνες, την Εθνική Αντίσταση, την
εξέγερση του Πολυτεχνείου. Οι φασίστες, σύμφωνα με τις διακηρύξεις τους, είναι
από θέση αρχής υπέρ της ανισότητας και της έννοιας των δικαιωμάτων στο όνομα
της «αριστοκρατίας», της «αξιοκρατίας» κλπ. Με δυο λόγια δεν δέχονται ότι οι
άνθρωποι γεννιούνται ίσοι μεταξύ τους και έχουν απαράγραπτα δικαιώματα.
Οι φασίστες αρνούνται κατά
συνέπεια και τους στόχους των συνδικάτων που παλεύουν στην εκπαίδευση υπέρ του
κοινωνικού αγαθού της δημόσιας δωρεάν παιδείας και των δικαιωμάτων και
ελευθεριών των εργαζομένων στη δημόσια εκπαίδευση εκπαιδευτικών.
Αρνούνται επίσης τον
δημοκρατικό τρόπο λειτουργίας που προβλέπουν τα καταστατικά των σωματείων. Γι’
αυτό και στις εκλογές του ΠΥΣΠΕ οι δύο όλοι κι όλοι υποψήφιοι εμφανίστηκαν με
ομάδα «φουσκωτών» και τραμπούκων, σε ένα κλίμα ύβρεων και απειλών, ειδικά σε
βάρος της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς.
Τέλος, μια άλλη κρίσιμη
παράμετρος είναι η εθνικοσοσιαλιστική ιδεολογία, ο ναζισμός. Ο ναζισμός έχει
καταδικαστεί στη δίκη της Νυρεμβέργης, όπου δικάστηκαν μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο
η κρατική και κομματική ηγεσία, το κόμμα και η ιδεολογία του ναζισμού. Εκεί ο
εθνικόσοσιαλισμός-ναζισμός καταδικάστηκε ως εγκληματική ιδεολογία, καθώς ωθεί,
προϋποθέτει και δικαιολογεί την απόλυτη περιφρόνηση της ζωής και των ελευθεριών
των ανθρώπων. Στη δίκη της Νυρεμβέργης σημαντικό ρόλο έπαιξαν τα στοιχεία από
τη ναζιστική-φασιστική Κατοχή στην Ελλάδα το 1941 -44. Πέρα από το γεγονός ότι
κανείς δεν δικαιούται να ξεχνά τους νεκρούς του πολέμου, της πείνας και των
εκτελέσεων, της καταστολής από τις δυνάμεις κατοχής και τους ντόπιους
συνεργάτες (δωσίλογους, ταγματασφαλίτες κ.λπ.), δεν μπορεί κανείς έπειτα από
αυτή τη δίκη να θεωρεί τον εθνικοσοσιαλισμό-ναζισμό μια ακόμη ιδεολογία. Είναι
μια ιδεολογία που καταξιώνει το έγκλημα. Γι’ αυτό οι φασίστες της Χρυσής Αυγής
την αρνούνται επίμονα και σταθερά, παρά το πλήθος στοιχείων που καταδεικνύουν
το προφανές, δηλαδή ότι είναι εθνικοσοσιαλιστές και νεοναζιστές. Ξέρουν πολύ
καλά ότι η αποδοχή της ιδεολογίας συνιστά παραδοχή ενοχής και υποκριτικά την
απαρνούνται. Δεν διστάζουν όμως συχνά πυκνά να στέλνουν μήνυμα πίστης σε αυτή
με τρόπο που δεν είναι άμεσα αντιληπτός στους περισσότερους. Έτσι η ανακοίνωση
της παράταξης της Χρυσής Αυγής μετά το εκλογικό της φιάσκο, ένα μνημείο
συκοφαντίας, καταλήγει με το «Ζήτω η νίκη», δηλαδή το χιτλερικό «Sieg Heil».
Ο δήθεν συνδικαλιστικός λόγος
των φασιστών αφήνει στο απυρόβλητο την εκπαιδευτική πραγματικότητα και τα
προβλήματά της, αποτέλεσμα της πολιτικής κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ. Το πρόβλημα γι’
αυτούς είναι η έλλειψη εθνικιστικής προπαγάνδας, οι συνδικαλιστικές ελευθερίες
μαθητών και εκπαιδευτικών, η δράση της Αριστερός. Έτσι εξωραΐζονται σαν
αναπόφευκτα και όχι απαραίτητα αρνητικά η υποχρηματοδότηση, η έλλειψη
προσωπικού και οι απολύσεις, η εντατικοποίηση, αλλά και η υποβάθμιση της
παρεχόμενης εκπαίδευσης, η μαθητεία-απλήρωτη εργασία κ.ά. Μπαίνουν στο
στόχαστρο των φασιστών όσοι είναι ήδη στοχοποιημένοι από την κυβέρνηση. Έτσι οι
συνδικαλιστές δάσκαλοι Ηλ. Σμήλιος και Θ. Αγαπητός με συμμετοχή στο ρεύμα των
Παρεμβάσεων, με έντονη κοινωνική και πολιτική δράση, εκπρόσωποι της
αντικαπιταλιστικής Αριστεράς στο Δήμο Αμπελοκήπων-Μενεμένης και την Περιφέρεια
Κ. Μακεδονίας, αφού βρέθηκαν στα δικαστήρια προ ημερών για την Παρέλαση του
Λαού του 2011, στοχοποιήθηκαν από τους φασιστές, το έντυπο «Στόχος», με τρόπο ο
οποίος δεν θα γινόταν ανεκτός, αν έρχονταν από το υπουργείο Παιδείας, τα
κόμματα της κυβέρνησης ή την αστυνομία.
Αυτή η γραμμή της Χρυσής Αυγής
ξεδιπλώθηκε στη συζήτηση στη Βουλή το Σεπτέμβρη του 2013, όταν ψηφίστηκε ο
νόμος για το νέο λύκειο που ξεσηκώνει σήμερα τους μαθητές με την τράπεζα
θεμάτων και τον εξεταστικό μαραθώνιο. Υπέρ του νομοσχεδίου Κοντογιαννόπουλου,
που στον αγώνα εναντίον του δολοφονήθηκε ο Ν. Τεμπονέρας, κατά του
συνδικαλισμού, των μαθητικών συνελεύσεων κ.ά. και κουβέντα για τον αντιδραστικό
νόμο: θυμίζουν τον υφυπουργό Παιδείας της χούντας που δήλωνε «δεν θέλουμε
σοφούς, αλλά πιστούς».
Ο Γ. Κρεασίδης είναι μέλος του
ΔΣ της Α’ ΕΛΜΕ Θεσσαλονίκης
Εφημερίδα ΠΡΙΝ, 16.11.2014
ΠΗΓΗ: Εκπαίδευση
και κοινωνία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου