Και οι δάσκαλοι τι χρειάζονται σε αυτούς τους μικρόψυχους καιρούς; (Ομάδα Πειραματόζωων Εκπαιδευτικών)

Ομάδα Πειραματόζωων Εκπαιδευτικών

Δεν ξέρω αν σε τούτη τη γκρίζα εποχή που μας έλαχε ο κλήρος να κατοικήσουμε, κάθε μέρα λιγοστεύουν οι λόγοι για να πηγαίνει κανείς (διδάσκων ή διδασκόμενος) στο σχολείο. Πιστεύω πάντως, πως αυτοί οι λόγοι ποτέ δε θα πάψουν να υπάρχουν όσο τουλάχιστον στις τάξεις και στις αυλές των σχολείων ανακατεύονται, πονάνε, γελάνε, τσακώνονται, μαθαίνουν και ξεμαθαίνουν, βρίζονται κι αγαπιούνται ανθρώπινα υποκείμενα και όχι μηχανές έκλυσης κέρδους ή απλοί ατομικοί φάκελοι επιδόσεων κι αποδόσεων.

(Βασίλης Αλεξίου, Οι ανθρωπιστικές σπουδές μπροστά στο «Σύνδρομο του Φαέθοντα, Λογοπραξίες, Αθήνα 2008, σ. 246)

Χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλον, η μία την άλλη όσο ποτέ άλλοτε. Μπροστά σ’ αυτή τη λαίλαπα του ατομικισμού και της εμπορευματοποίησης, την ώρα που οτιδήποτε είναι συλλογικό και αμεσο-δημοκρατικό κατηγορείται από τα φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ για λαϊκισμό και οπισθοδρόμηση, έχουμε χρέος να υψώσουμε ενωμένοι/ες στεντόρεια τη φωνή μας. Να μην κάνουμε ούτε βήμα πίσω. Να κρατηθούμε γερά στις επάλξεις του αγώνα μας απέναντι στις δικαστικές απειλές, την αστυνομική καταστολή, την απαξίωση και τη δυσφήμηση όλων πλέον των εργαζομένων στο χώρο της παιδείας από την προσχολική αγωγή έως και την τριτοβάθμια εκπαίδευση.

Η επίθεση είναι ολομέτωπη και φοβόμαστε ότι κάποιους/ες θα μας συντρίψει. Είναι μια επίθεση που στοχεύει πρώτα απ’ όλα στις συνειδήσεις: θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε ότι η υποτιθέμενη «αξιολόγηση» (επιθεωρητισμός και κατώφλι στην ιδιωτικοποίηση της παιδείας θα αντιλέγουμε εμείς με πείσμα) είναι ατομική επιλογή. Καποιοι/ες «καλοί/ες», «βολικοί/ες» θα καταλάβουν το «αμέριστο ενδιαφέρον» της κυβέρνησης για αυτοβελτίωση και κατά συνέπεια βελτίωση του δημόσιου συστήματος εκπαίδευσης και θα αξιολογηθούν.

Τι μπορεί να σημαίνει αλήθεια «είναι ατομική μου επιλογή» μέσα σε ένα δημόσιο σχολείο, σ’ έναν δημόσιο χώρο εν γένει; Από πότε υφίστανται και υποστηρίζονται, με μένος κιόλας, οι ατομικές επιλογές σε χώρους όπου οι αποφάσεις σου επηρεάζουν την πορεία ενός ολόκληρου κρατικού θεσμού; Αναρωτιόμαστε. Πόσοι/ες από τους συναδέλφους/ισσες που αποφασίζουν ελαφρά τη καρδία να αξιολογηθούν, συνειδητοποιούν ότι δεν πρόκειται για τη δική τους επαγγελματική καριέρα αλλά για το μέλλον του δημόσιου σχολείου; Πόσοι/ες θα μπορέσουν αργότερα να σηκώσουν στις πλάτες τους την ευθύνη για τις αλλαγές που θα σαρώσουν και θα εξαφανίσουν το δημόσιο σχολείο;

Κάποιοι/ες άλλοι/ες, θα αντιστέκονται με έναν «γραφικό, λαϊκίστικο τρόπο» σε οποιαδήποτε προσπάθεια «εξυγίανσης» της δημόσιας εκπαίδευσης κι έως ότου μετανοήσουν θα σέρνονται σωρηδόν στα δικαστήρια, σε πειθαρχικές διώξεις, θα δυσφημούνται και θα λιθοβολούνται δημοσίως στην τελική γιατί ναι, ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΔΑΣΚΑΛΟΙ ΤΕΛΟΣ ΠΑΝΤΩΝ ΠΟΥ ΞΕΡΟΥΝ ΤΙ ΚΑΝΕΙ ΚΑΛΟ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΚΑΙ ΤΙ ΟΧΙ.

Ποιοι είμαστε, αλήθεια; Για τα χαρτοφυλάκια των υπουργείων είμαστε μόνο αριθμοί σε αχανή μητρώα. Που πρέπει να μπουν επιτέλους σε μια σωστή σειρά για να λειτουργήσει το σύστημα. Μηχανάκια μιας μεγαλύτερης μηχανής. Για τους επιθεωρητές μας, παραστρατημένοι/ες υπάρξεις, παραδείγματα προς αποφυγήν και υποψήφιοι/ες μετανοούντες/ούσες. Για τους προϊσταμένους των διευθύνσεων μας, ευκαιρίες για να δοκιμάσουν αν λειτουργεί το τμήμα αστυνομίας καταλήψεων (τα είδαμε κι αυτά τα χαρτάκια κολλημένα δίπλα στα τηλέφωνα των προϊσταμένων διευθύνσεων στις συνεχείς παραστάσεις μας διαμαρτυρίας εδώ και ενάμισι χρόνο). Για τους διευθυντές μας μπελάς κι ένα ακόμα γραφειοκρατικό βραχυκύκλωμα στη σχολική τους καθημερινότητα.

Ποιοι είμαστε, στ’ αλήθεια; Είμαστε αυτοί/ες που θα έπρεπε να συνδιαλέγεστε κάθε φορά που βάζετε στο τραπέζι μια εκπαιδευτική μεταρρύθμιση. Αυτοί που γνωρίζουν καλύτερα από όλους σας την παραμικρή ρωγμή στους τοίχους των σχολείων μας, που έχουν καταμετρήσει το σωρό των σπασμένων θρανίων και καθισμάτων, την ποσότητα του χαρτιού Α4 που χρειάζεται καθημερινά ένα σχολείο για να λειτουργήσει στοιχειωδώς, τα τετραγωνικά που αναλογούν σε κάθε μαθητή/τρια μας μέσα σε αυτά τα γκρίζα σχολεία -φυλακές που με θράσος ζητάτε να τα αξιολογήσουμε εμείς ως σχολική μονάδα, την ώρα που για εμάς τους ίδιους και τις ίδιες φέρνετε εξωτερικούς αξιολογητές. Για να αποπροσανατολίσετε τους γονείς των μαθητών/τριών μας από τα πραγματικά προβλήματα των σχολικών δομών, το κτιριακό, την υποστελέχωση, την υποχρηματοδότηση σε βαθμό τέτοιο που πλέον ζητάμε από τους γονείς μέχρι και χαρτί υγείας. Είμαστε αυτοί/ες που αν μας ρωτούσατε έστω και μια φορά προτού καταναλώσετε τεράστια κονδύλια για εισαγωγικές επιμορφώσεις εκπαιδευτικών με 20 χρόνια προϋπηρεσίας, θα γνωρίζατε ποιες είναι αυτές οι θεματικές στις οποίες θέλουμε να επιμορφωθούμε. Δε θα μας επιμορφώνατε για 4CS και άλλες επιχειρηματικού τύπου δεξιότητες μέσα σε σχολεία που οι οροφές τους κατακρημνίζονται

(https://www.in.gr/2023/08/04/greece/epese-orofi-tou-dimotikou-sxoleiou-ston-varnava-egklimatiki-energeia/, https://www.newsbreak.gr/ellada/529220/epese-i-orofi-se-taxi-dimotikoy-scholeioy-sto-aigaleo/), 

τα κράσπεδα στις αυλές καταπίνουν ολόκληρες φαγάνες 

(https://www.mynews.gr/ellada/ekpaideusi/thessaloniki-anoixe-megali-trypa-se-ayli-scholeioy-pic-kleisto-mechri-tin-tetarti-8-3/) 

και οι μαθητές/τριες μας με αυτισμό αναπνέουν χημικά βιοτεχνιών 

(https://www.alfavita.gr/ekpaideysi/anakoinoseis/435312_thessaloniki-loyketo-sto-monadiko-sholeio-gia-paidia-me-aytismo).

Λίγη αξιοπρέπεια! Αυτό θα αρκούσε για να καταλάβετε πόσο τραγελαφικό φαίνεται να «αξιολογείς» ανθρώπινο δυναμικό υπό αυτές τις συνθήκες. Να θεωρείς σοβαρή αξιολόγηση μια στημένη παράσταση αποκομμένη από την πραγματικότητα της σχολικής καθημερινότητας. Να αξιολογείς εκπαιδευτικούς διαμορφώνοντας εκ των προτέρων ιδανικές συνθήκες διδασκαλίας που ουδεμία σχέση έχουν με την καθημερινή ροή της διδασκαλίας. Να ζητάς, ως αξιολογητής/τρια, ακόμα και να αποχωρήσουν από την τάξη μαθητές /τριες που πιθανόν να δυσκολέψουν το θεάρεστο έργο σου για να συνεχίσεις απρόσκοπτα την παρατήρηση-αξιολόγηση σαν να βρίσκεσαι μέσα σε αποστειρωμένη γυάλα.

Αρκετά, συνάδελφοι και συναδέλφισσες! Δεν ξέρω πόσα ακόμα θα πρέπει να ανεχτούμε μέχρι να συνειδητοποιήσουμε το ρόλο μας πάνω απ’ όλα! Το ρόλο μας ως ανθρώπινα υποκείμενα, μέλη μιας εκπαιδευτικής κοινότητας που περιλαμβάνει ανθρώπινους ψυχισμούς, αναδυόμενες ή/και κατασταλαγμένες προσωπικότητες, σχέσεις κοινωνικές (και όχι ατομικές, που ως γνωστόν δεν υφίστανται!). Δεν ξέρω ποια άλλα λόγια, καλύτερα από αυτά που διαβάζουμε στην αρχή αυτού του κείμενου, μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε, μέχρι να συνειδητοποιήσουμε όλοι μας ότι

ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΤΟΜΙΚΟΙ ΦΑΚΕΛΟΙ ΕΠΙΔΟΣΕΩΝ ΚΑΙ ΑΠΟΔΟΣΕΩΝ ΚΑΙ ΜΗΧΑΝΕΣ ΚΕΡΔΟΥΣ.

ΕΙΝΑΙ ΖΩΝΤΑΝΟΙ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΙ ΚΑΙ ΩΣ ΤΕΤΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΦΙΚΤΟ ΝΑ ΧΩΡΕΣΟΥΝ ΣΕ ΔΕΙΚΤΕΣ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ.

ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΜΑΣ ΔΥΝΑΜΙΚΑ ΚΑΙ ΜΕ ΚΑΘΕ ΔΥΝΑΤΟ ΤΡΟΠΟ, ΕΝΩΜΕΝΟΙ ΜΕ ΤΟ ΦΟΙΤΗΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΠΟΥ ΠΛΗΤΕΤΑΙ ΒΙΑΙΑ ΓΙΑ ΑΚΟΜΑ ΜΙΑ ΦΟΡΑ.

πηγή: https://www.alfavita.gr/