Το τελευταίο διάστημα έχει ξανανοίξει η συζήτηση για τους πίνακες αναπληρωτών, για διορισμούς στην εκπαίδευση, για τις τρίμηνες συμβάσεις κλπ. Δυστυχώς νοιώθω ότι το βασικό που πρέπει να συζητιέται, δηλαδή η ελαστική εργασία στην δημόσια εκπαίδευση, μένει θαμμένο.
Το αίτημα για μόνιμο προσωπικό (εκπαιδευτικούς, ΕΕΠ, ΕΒΠ) στα σχολεία είναι και πρέπει να είναι αδιαπραγμάτευτο για όλη την κοινωνία. Όμως δεν θα σταθώ σε αυτό, παρόλο που σίγουρα χρειάζεται να ανοίξει ξανά με τους γονείς και όλη την κοινωνία.
Αρχικά, θα πρέπει να πούμε ότι τα σχολεία μας, στα μέσα Φεβρουαρίου, έχουν ακόμα χιλιάδες κενά. Αυτό δεν εμποδίζει φυσικά το Υπουργείο να πιέζει να υλοποιηθεί ο νόμος για την αξιολόγηση που «θα βελτιώσει την εκπαίδευση». Το Υπουργείο χρησιμοποιεί μέχρι και συμβασιούχους 3μήνων συμβάσεων για να καλύψει αυτά τα κενά. Οι κλειστοί πίνακες του προσοντολογίου έχουν χρησιμοποιηθεί 2 χρονιές, και όσοι είναι έξω από αυτούς χωρίς δικαίωμα εργασίας βλέπουν να παραμένουν εκτός για ακόμα μια χρονιά. Σε όλη αυτή την κατάσταση,λοιπόν, είναι καλή ευκαιρία να συζητήσουμε ποιο είναι το πραγματικό πρόβλημα, τι πρέπει να απαιτήσουμε και με ποιον τρόπο θα το κερδίσουμε.
Τον Μάρτη του 2018, πριν τέσσερα χρόνια, υπήρξαν μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις στην εκπαίδευση και πίεση για μονιμοποίηση των αναπληρωτών μετά από δεκάδες χρόνια αδιοριστίας. Αποτέλεσμα ήταν οι 16.200 διορισμοί, αριθμός ψίχουλα για τις ανάγκες και πλέον δουλεύουν περισσότερες χιλιάδες αναπληρωτές στα σχολεία από ότι το 2018 με την διαφορά ότι τώρα οι αναπληρωτές είναι με λίγο χειρότερες συνθήκες εργασίας. Υπάρχει το προσοντολόγιο και μερικά ακόμα μελανά σημεία. Για παράδειγμα, το Υπουργείο μπορεί να προσλαμβάνει αναπληρωτές με μια απλή τρίμηνη σύμβαση και όχι μέχρι το τέλος της χρονιάς, εξισώθηκαν τα πτυχία των ΑΕΙ με αυτά των κολεγίων, και παρά το γεγονός ότι τα κενά αυξάνονται κάθε χρόνο κατά χιλιάδες, στην πραγματικότητα το Υπουργείο κόβει θέσεις εργασίας μανιακά με συγχωνεύσεις και κλείσιμο σχολείων ακόμα και στην μέση της χρονιάς, αύξησε τον αριθμό των μαθητών ανά τμήμα μέσα στην πανδημία, αύξησε το ηλικιακό όριο συνταξιοδότησης, εν ολίγοις μειώνει τις θέσεις εργασίας που κανονικά θα ήταν πολύ περισσότερες.
Ποιες είναι οι συνέπειες του ν.4589 Γαβρόγλου (προσοντολόγιο). Δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενες και εργαζόμενοι αποκλείονται από την εργασία και πρακτικά απολύονται επειδή δεν πάτησαν σωστά ένα κλικ, ή επειδή δεν επισύναψαν ένα πτυχίο σε μια πλατφόρμα, άσχετα εάν αυτό το πτυχίο το έχουν καταθέσει δεκάδες φορές στις διευθύνσεις και δούλευαν με αυτό τόσα χρόνια. Αυτό το πρόβλημα δεν είναι ούτε αστοχία, ούτε ελάττωμα του προσοντολογίου. Ο τρόπος που ατομικά πλέον κάνουμε αιτήσεις μόνοι μας και με το παραμικρό λάθος έρχεται ο «ξαφνικός θάνατος» χωρίς να έχεις άλλη ζωή είναι η φυσιογνωμία του νόμου του προσοντολογίου. Εσύ έχεις όλη την ευθύνη εάν έχεις τα απαραίτητα χαρτιά για να είσαι ψηλά στους πίνακες και αν κάνεις σωστά την διαδικασία και εσύ φταις αν δεν τα έχεις, οπότε «δεν αξίζεις» να προσληφθείς ή αν κάνεις ένα λάθος τότε καίγεσαι. Εάν και όταν βγει νέα προκήρυξη με τον νόμο Γαβρόγλου θα έχουμε παρόμοιο αριθμό (δεκάδες χιλιάδες) απορριφθέντων. Μάλιστα μέχρι σήμερα το προσοντολόγιο απέκλεισε από την εργασία περισσότερες χιλιάδες από ότι μονιμοποίησε.
Επιπλέον η μοριοδότηση των προσόντων μπορεί να αλλάξει όπως και όποτε το αποφασίζει η κάθε υπουργός, που μάλιστα το διαλαλούν από το υπουργείο συνέχεια: «Εξετάζουμε την αλλαγή στην μοριοδότηση». Ήδη όσες αναπληρώτριες και αναπληρωτές μπορούν, πληρώνουν για μεταπτυχιακά και άλλα χαρτιά για να κρατηθούν ψηλά σε «θέση εργασίας». Μόλις αλλάξουν οι μοριοδοτήσεις θα αναγκαστούν να πληρώσουν, όσες και όσοι έχουν, τα καινούργια προσόντα για να μπορούν να δουλέψουν.
Οι κλειστοί πίνακες που προβλέπονται από τον νόμο έχουν αποτέλεσμα καμία νέα απόφοιτη να μην έχει δικαίωμα να δουλέψει όπως και οι απορριφθέντες συνάδελφοι παραμένουν στην ανεργία όσα χρόνια μένουν κλειστοί οι πίνακες. Εάν βγει νέα προκήρυξη, θα φτιαχτούν μετά από ένα χρόνο νέοι κλειστοί πίνακες (με πολλούς απορριφθέντες ξανά) που θα παραμείνουν και αυτοί κλειστοί για 3-4 χρόνια.
«Φωνές» που ζητούν λοιπόν άνοιγμα των πινάκων για να μην παραμείνουν κλειστοί οι πίνακες των προσλήψεων αλλά «ξεχνούν» να προτάξουν το αίτημα οι νέοι πίνακες να γίνουν με την κατάργηση του ν.4589 ΤΩΡΑ, πρακτικά στηρίζουν την εφαρμογή του προσοντολογίου Γαβρόγλου, αλλά και τη διαιώνιση των συνεπειών της εφαρμογής του νόμου. Άνοιγμα των πινάκων, αλλά με ποιους πίνακες τελικά;
Εκτός από το προσοντολόγιο όμως οι συμβασιούχοι εργαζόμενοι μπορεί να βρεθούν άνεργοι από την μια μέρα στην άλλη και για άλλους λόγους. Οι αλλαγές των αναλυτικών προγραμμάτων πέταξαν έξω ουσιαστικά ολόκληρους κλάδους από την εκπαίδευση μέσα μια χρονιά.
Το υπουργείο συγχωνεύει τμήματα, κλείνει σχολεία, αυξάνει το μέγιστο αριθμό μαθητών, μοιράζει μία εκπαιδευτικό παράλληλης σε πολλά παιδιά και πρακτικά κόβει θέσεις εργασίας, θέσεις στις οποίες θα δούλευαν άνεργοι συνάδελφοί μας.
Οι ιδιωτικές παράλληλες στηρίξεις αποτελούν μαύρη ανασφάλιστη εργασία μέσα στο δημόσιο σχολείο, πληρωμένες από την τσέπη των γονιών, χιλιάδες θέσεις εργασίας που θα έπρεπε να προσλάβει το Υπουργείο. Ουσιαστικά αποτελούν ιδιωτικοποίηση της δημόσιας εκπαίδευσης με τους χειρότερους όρους.
Πλέον, με τις τρίμηνες συμβάσεις, προσλαμβάνονται συμβασιούχοι για τρεις μήνες και μετά αποφασίζει ο Διευθυντής εκπαίδευσης εάν θα απολυθούν ή αν θα ανανεωθούν οι συμβάσεις τους και όπως ήταν φυσικό δεν αργήσαν να βγουν οι πρώτες καταγγελίες από συναδέλφισσες για εκφοβισμούς: «εάν κάνεις απεργία, δεν ξέρω αν θα ανανεωθεί τελικά η σύμβασή σου».
Κάθε ένα από όλα αυτά τα προβλήματα μπορεί να ανοίξει μια ολόκληρη ανάλυση από μόνο του. Κοινός παρονομαστής όμως είναι η ελαστική εργασία στην δημόσια εκπαίδευση. Το κράτος πιστό στις οδηγίες του ΟΟΣΑ και της ΕΕ επιλέγει να έχει συμβασιούχους λίγων μηνών στα σχολεία αντί για μόνιμο προσωπικό.
Επιλέγει να έχει άδεια τα σχολεία και να χρησιμοποιεί δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενους που τους απολύει όποτε θέλει, στη συνέχεια προσλαμβάνει όσους θέλει, όποτε θέλει, όποιους θέλει και με όποιον τρόπο θέλει για να τους απολύσει ξανά μετά από μερικούς μήνες. Και όλο αυτό έχοντας τους με ισοπεδωμένα δικαιώματα. Για παράδειγμα, η επαπειλούμενη κύηση αναγνωρίζεται σαν δικαίωμα μόνο αν έχεις την σωστή σύμβαση, αν είσαι αναπληρώτρια για να σώσεις το παιδί σου αναγκάζεσαι να παραιτηθείς!
Πρέπει να μιλήσουμε καθαρά και να απαιτήσουμε την κατάργηση των ελαστικών σχέσεων εργασίας στο δημόσιο σχολείο. Μονιμοποίηση όλων των αναπληρωτών αποκλειστικά με το Πτυχίο και ολόκληρη την προϋπηρεσία. Να ανοίξουν οι κλειστοί πίνακες αλλά με κατάργηση του εκτρώματος Γαβρόγλου ν.4589.
Οι εκτιμήσεις για τις συνταξιοδοτήσεις φτάνουν σε νούμερα ρεκόρ και θα καταλήξουμε πάρα πολύ σύντομα να έχουμε περισσότερους συμβασιούχους από ότι μόνιμους εργαζόμενους στα δημόσια σχολεία. Πρέπει να ξαναβγούμε στον δρόμο συλλογικά με μαζικές κινητοποιήσεις όχι μόνο για να καλυφθούν τώρα όλα τα κενά, για την κατάργηση των τρίμηνων συμβάσεων και το άνοιγμα των πινάκων που είναι αυτονόητα αιτήματα, αλλά επιθετικά με απαίτηση την κατάργηση της ελαστική εργασίας που μας επιβάλλουν.
του Θοδωρή Μαυρίδη,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου