"Η κάμπια πάνω στον μαυροπίνακα" του Eduardo Rosenzvaig

απόσπασμα από το βιβλίο:

"Βουτηγμένοι στη μιζέρια οι μαθητές του δεν μάθαιναν, αν και αυτός προσπαθούσε κάθε λεπτό γι' αυτό. Αυτοί χρειάζονταν φαγητό. Αυτό ήταν το δεύτερο μάθημά του. Ο δάσκαλος δεν εκπαιδεύει μόνον, θα πρέπει επίσης να οργίζεται. Ακριβώς αυτό που απαγορεύει η παράδοση. 

Ανωφέλευτος, με το φωτοστέφανο του μάρτυρα ή του αγίου, τού απόμακρου από τα γήινα πράγματα, ο δάσκαλος όφειλε να επαναλαμβάνει: δύο και δύο ίσον τέσσερα. Οι αριθμοί ήταν υποχρεωμένοι να είναι άσχετοι με τα ψωμιά. Αλλά για το χέρι που σηκώνει το πελέκι, δύο ώρες ξεφλούδισμα ζαχαροκάλαμου, συν άλλες δύο, δεν κάνουν τέσσερις. Και οχτώ ώρες είναι μια αιωνιότητα.

Τα δυο πρώτα ψωμιά που τρώγονται με πείνα είναι λιγότερα από ένα. Έβαλε σκοπό να διαδώσει ανάμεσα στους συντρόφους του της δουλειάς την ιδέα ότι για να είσαι δάσκαλος θα έπρεπε να πάψεις να είσαι άγιος. Να σμίξεις με την πραγματικότητα και να διδάξεις τους αριθμούς μέσα από τα ζαχαροκάλαμα και τα ψωμιά. Αλλά να τους διδάξεις.

Η μνήμη έπρεπε να είναι ένα εργαλείο και όχι ένας Θεός. Τα παιδιά να εκπαιδεύονται για να σκέφτονται και να αλλάζουν τη ζωή και όχι για να την απαγγέλλουν. [...]"

Ευτυχώς ο Δάσκαλος -σαν μια ταπεινή κάμπια, της οποίας η μεταξένια κλωστή μπορεί να φτάσει από τα 800 ως τα 1.500 μέτρα- "ξεδίπλωσε την κλωστή της αξιοπρέπειάς του μέχρι το τέλος" δίνοντάς μας μαθήματα (χωρίς καθόλου διδακτισμό) κι ελπίδα!

"Η κάμπια πάνω στον μαυροπίνακα" του Eduardo Rosenzvaig (πρόλογος - μετάφραση Βασίλης Αλεξίου), εκδόσεις-Περιοδικό Πανοπτικόν

Μέσα από έναν συνδυασμό κειμενικών ειδών δίνεται η περιγραφή των 2 τελευταίων ωρών του Δάσκαλου και συνδικαλιστή Ισάουρο Αρανσίμπια -πριν τη δολοφονία του από τη δικτατορία του Βιντέλα, που πλέκεται με στοιχεία για την πρόσφατη ιστορία της Αργεντινής, τη δράση των σωματείων, τη σύνδεση του αγώνα των εκπαιδευτικών, με τον αγώνα για την κοινωνική χειραφέτηση.