Ανεξάρτητη Αγωνιστική Κίνηση (ΑΑΚ)/Παρεμβάσεις: Να γίνουμε το κίνημα που δεν μπορούν να αγνοήσουν

Δεν υπάρχουν σωτήρες

Η λύση στους αγώνες μας

Όχι σε σωματεία θεατές

Η σημερινή την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και όλη η συστημική αντιπολίτευση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΠΟΤΑΜΙ-ΧΑ, μας καλούν να γίνουμε ξανά θυσία, για τα αντικοινωνικά πρωτογενή πλεονάσματα του 3,5%, για την "ανάπτυξη" των κερδών του κεφαλαίου και ψηφίζουν το νέο 4ο μνημόνιο. Μετά από 7 χρόνια Μνημονίων αποδεικνύεται ότι η αποδοχή του μονόδρομου της ΕΕ, του Χρέους και των διαπραγματεύσεων με τους θεσμούς σημαίνει Μνημόνια και θυσίες χωρίς τέλος. 

Το μνημονιακό καθεστώς κοινωνικής λεηλασίας και επιτροπείας που έχουν επιβάλει εφτά χρόνια τώρα, κυβερνήσεις, ΕΕ και ΔΝΤ ισοπεδώνει μισθούς, συντάξεις, ασφάλιση, περίθαλψη, υγεία, παιδεία, κοινωνικά δικαιώματα και ξεπουλά τη δημόσια περιουσία και τη λαϊκή κατοικία (ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί).

Ξέρουμε ότι μόνο όπου κάναμε αγώνα, κερδίσαμε τα δικαιώματά μας. Εμείς –εκπαιδευτικοί και εργαζόμενοι- σταματήσαμε την αξιολόγηση, τις απολύσεις, τις καταργήσεις σχολείων. Οι αντιδράσεις των συλλόγων διδασκόντων και των συναδέλφων υποχρέωσαν στην αναγνώριση της ώρας σίτισης για όλους. Οι κινητοποιήσεις και το μπλοκάρισμα των ΠΥΣΠΕ απέτρεψαν τις μετακινήσεις συναδέλφων εκτός Δ/νσης και άρα υποχρέωσαν το υπουργείο σε προσλήψεις αναπληρωτών στις περιοχές που ΔΕΝ έγιναν οι μετακινήσεις.

Η απογοήτευση, η παραίτηση, η αδράνεια, ο συμβιβασμός και η παραδοχή ότι “δε μπορούμε να κάνουμε τίποτα” - “Όλα θα περάσουν” διευκολύνει τους κυβερνώντες να συνεχίζουν την καταστροφή.

Αλήθεια, αξίζει να σε υπολογίζουν, δάσκαλε; 

Ή μήπως νομίζεις ότι η εξουσία δε σε μετράει κάθε μέρα;

 

Μη γελιόμαστε, μας περιμένουν στη γωνία... πότε θα γονατίσουμε τελείως... για να μας δώσουν τη χαριστική βολή και να μας πάρει ότι απέμεινε. Άλλωστε, μην γελιόμαστε... μας «γλυκοκοιτά» όλο το πολιτικό κατεστημένο... έχουμε ακόμα δικαιώματα που τους δυσκολεύουν... να μην τα απαριθμήσουμε, τα ξέρουμε! Εκεί έξω γίνεται κόλαση κι εμείς κρατάμε ακόμα δικαιώματα! Ευτυχώς! Αλλά, να ξέρουμε, στις μέρες μας, ή θα αγωνιστούμε ταυτόχρονα για τον εαυτό μας και για τους άλλους ή θα μας καταπιεί ο κοινωνικός αυτοματισμός και ο ραγιαδισμός! Στις μέρες μας, δικαιώματα αξίζουν μόνο όσοι αγωνίζονται... κι αυτά που έχουμε ακόμα, σ' αυτούς τους αγώνες τα χρωστάμε... αλλιώς θα μας είχαν πάρει και τα τελευταία δικαιώματα... και μη ρωτήσουμε, τι κέρδισαν οι αγώνες ως τα τώρα... γιατί αν δεν μας επέβαλαν ακόμα διδακτικό ωράριο 8.00-16.00, σ' αυτούς τους αγώνες οφείλεται και το ξέρουμε... ή μήπως αμφιβάλλουμε ότι σαν ξερολούκουμο βλέπουν το ωράριο μας... και θέλουν να το αυξήσουν για να καλύψουν τα κενά χωρίς ζόρια... είδαμε και το νέο ολοήμερο Φίλης. Ένα τέταρτο από εδώ, ένας χυλός από εκεί... 4.000 χιλιάδες λιγότερους προσέλαβε... και να θυμόμαστε και να μη μας διαφεύγει... τούτοι οι λιγότεροι στην πραγματικότητα είναι απολυμένοι! 

Μπορούμε, δάσκαλε... Να δείξουμε τσαγανό! Να σηκωθούμε ψηλότερα! Να αγωνιστούμε, δάσκαλε... να δείξουμε στην κυβέρνηση και στον υπουργό ότι δεν είμαστε του χεριού τους... να μάθουν να μας φοβούνται... Θα το δηλώσουμε με τους αγώνες μας. Για να ανταλλάξουμε άλλα βλέμματα. Αυτά της οργής απέναντι σε μια πολιτική που μας συνθλίβει, της αυτοπεποίθησης που δίνει η συλλογικότητα και ο αγώνας. Να θυμηθούμε ότι με τέτοιο τρόπο κοιτάζαμε ο ένας τον άλλο σε όλες τις μεγάλες μάχες που έχουμε δώσει μέχρι τώρα και που έχουν καταφέρει να κρατήσουν και το δημόσιο σχολείο όρθιο και την εργασιακή μας αξιοπρέπεια. Να μπορούμε την απογοήτευση και την ηττοπάθεια να την κάνουμε οργή και σφιγμένη γροθιά, πάθος και ορμή για να συγκρουστούμε, να ανατρέψουμε. Για να μετατρέψουμε τα υπεροπτικά βλέμματα της εξουσίας σε βλέμματα αδυναμίας. Για να μπορούμε να δούμε και στα παιχνιδιάρικα βλέμματα των μαθητών μας ότι μπορούν να είναι αισιόδοξα για το μέλλον τους όταν έχουν δασκάλους που υπερασπίζονται το δικαίωμά τους για σχολείο όπως τους αρμόζει και ζωή όπως την ονειρεύονται.

Με τους αγώνες μπορούμε ξανά!!!

-Να ξαναβγούμε στο δρόμο. ΕΝΩΜΕΝΟΙ στον ΑΓΩΝΑ και όχι στην αναμονή, την αδράνεια και τη μιζέρια. Να γενικεύσουμε και να συντονίσουμε τους αγώνες από τα κάτω.

-Να δημιουργήσουμε ξανά ένα μεγάλο αγωνιστικό ποτάμι που αυτή τη φορά θα είναι αποφασισμένο να πάει πιο μακριά κόντρα στην εκπαιδευτική και εργασιακή βαρβαρότητα, την αντιεκπαιδευτική μεταρρύθμιση που έχουν ετοιμάσει, κόντρα στα Μνημόνια, κόντρα στο Χρέος και στην ίδια την ΕΕ και τις κυβερνήσεις. 

-Να διαμορφώσουμε ένα νέο μορφωτικό ρεύμα ριζοσπαστικής παιδαγωγικής και κοινωνικής χειραφέτησης με συλλογικές ριζοσπαστικές πρακτικές, στην τάξη και το σχολείο.

- Να δυναμώσουμε τον αγώνα για ανάγκες και δικαιώματα, για τον κλεμμένο πλούτο που εμείς παράγουμε. Για αξιοπρεπή ζωή, για το σχολείο των όλων, των ίσων, των διαφορετικών, το σχολείο των αναγκών και των οραμάτων της κοινωνικής πλειοψηφίας. 

- Να πάρουμε την υπόθεση στα χέρια μας με τα σωματεία μας, ως ελεύθερες, ανεξάρτητες, ταξικές συλλογικότητες, τους Συλλόγους Διδασκόντων το αποφασιστικό όργανο στο σχολείο.

Για ένα τέτοιο κίνημα χρειαζόμαστε συνδικάτα αγωνιστικά - ταξικά

Λέμε όχι στον παλιό (ΔΑΚΕ, ΔΗΣΥ-ΠΑΣΚ) και νέο (ΕΡΑ, ΑΕΕΚΕ) κυβερνητικό, κρατικό και γραφειοκρατικό συνδικαλισμό. Δε θέλουμε μια ΔΟΕ:

που εξαντλείται στις υπεύθυνες προτάσεις και τη συμμετοχή στους “διαλόγους” που δίνουν χρόνο στο Υπ. Παιδείας και ετοιμάζουν την καρατόμηση των δικαιωμάτων

που αποδέχεται το πλαίσιο των Μνημονίων των διαπραγματεύσεων, των θεσμών και της ΕΕ ως μονόδρομο. 

που εκχωρεί την οργάνωση των αγώνων και της απεργίας στη ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ. Που ακόμα και τώρα δεν αρνείται ούτε καταγγέλλει το πλαίσιο του ΟΟΣΑ και ΕΕ για την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση. 

που δεν αποκαλύπτει και δεν οργανώνει και δε γενικεύει τον αγώνα ενάντια στα αντιεκπαιδευτικά μέτρα του Υπουργείου. Μένει στην τυπική παρακολούθηση των συναδέλφων που χτυπιούνται (αναπληρωτές, νηπιαγωγοί, κλπ). Στέκεται εχθρικά στα Συντονιστικά τους και στην κίνηση από τα κάτω. 

Λέμε όχι και στον συνδικαλισμό της κομματικής περιχαράκωσης και της συκοφαντίας, που θεωρεί πιο σημαντικό να επιτίθεται στις Παρεμβάσεις και στην Ανεξάρτητη Αγωνιστική Κίνηση λασπολογώντας και όχι με την κυβέρνηση, που υψώνει τείχη ανάμεσα στους αγωνιζόμενους και από την άλλη αρνείται την οργάνωση του αγώνα με συντονισμό από τα κάτω όπως κάνει το ΠΑΜΕ. 

Αυτό θα συνεχίσουμε με μαχητικότητα να εκφράσουμε! Την ανάγκη για ένα συνδικαλιστικό κίνημα ταξικό, ανεξάρτητο από το κράτος, την κυβέρνηση, τη διοίκηση και τις εντολές τους, που θα υπηρετεί τις ανάγκες και τα δικαιώματα των εκπαιδευτικών και του δημόσιου σχολείου των όλων και των ίσων και όχι προσωπικά συμφέροντα και ανέλιξη σε κάθε είδους θέσεις ευθύνης. 

Ένα ρεύμα που εξέφραζε κάθε φορά τη σύγκρουση με τον πυρήνα των αναδιαρθρώσεων από τη σκοπιά της υπεράσπισης του δημόσιου χαρακτήρα της εκπαίδευση, που διαπερνούσε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, από την Α' βάθμια, τη Β' βάθμια και την Γ' βάθμια, που η κοινωνική χειραφέτηση και απελευθέρωση ενέπνεε τις σημαίες του.

Αυτό θα συνεχίσουμε με μαχητικότητα να εκφράσουμε! Την ανάγκη για ένα συνδικαλιστικό κίνημα ταξικό, ανεξάρτητο από το κράτος, την κυβέρνηση, τη διοίκηση και τις εντολές τους, που θα υπηρετεί τις ανάγκες και τα δικαιώματα των εκπαιδευτικών και του δημόσιου σχολείου των όλων και των ίσων.