Της Δέσποινα Καραγιώργου,
Η απαγόρευση διαδηλώσεων και συγκεντρώσεων στον χώρο γύρω από το Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη δεν είναι απλώς ένα ακόμη κατασταλτικό μέτρο. Είναι ένα πολιτικό μήνυμα του αστικού κράτους και της κυβέρνησης ΝΔ, βαθιά ταξικό και αποκαλυπτικό: η δημοκρατία τους τελειώνει εκεί που αρχίζει η λαϊκή διεκδίκηση. Η περιοχή μπροστά από τη Βουλή και το Σύνταγμα – ιστορικό έδαφος διαδηλώσεων, εξεγέρσεων και μαζικών λαϊκών κινητοποιήσεων – κηρύσσεται πλέον “νεκρή ζώνη” για τον λαό. Γιατί η αστική τάξη φοβάται. Και όταν φοβάται, χτίζει τείχη, στρατιωτικοποιεί, απαγορεύει.
Το καθεστώς του σύγχρονου καπιταλισμού που οικοδομείται μέρα με τη μέρα μπροστά στα μάτια μας δεν έχει ανάγκη ούτε από δημοκρατικές αυταπάτες ούτε από μισόλογα. Θέλει έναν λαό σιωπηλό, παραιτημένο, κατακερματισμένο. Θέλει τη διαμαρτυρία αόρατη, τον αγώνα αδύνατο, την πολιτική πράξη ποινικοποιημένη. Ό,τι δεν ενσωματώνεται, καταστέλλεται. Ό,τι δεν αποστειρώνεται, εξορίζεται.
Το μνημείο του άγνωστου στρατιώτη ως ζωτικός χώρο της κρατικής εξουσίας, περιορίζει και προορίζει τους Έλληνες πολίτες στον ρόλο του θεατή, του τουρίστα, του περαστικού. Σε αυτό το πλαίσιο γίνεται κατανοητή η αντίδραση του υπουργού· ότι δεν μπορεί ο καθένας να «γράφει» στο Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη. Το «σπουδαιότερο σημείο μνήμης» το έχει κρατήσει το κράτος για τον εαυτό του και όχι για την ελληνική κοινωνία. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι στο εν λόγω μνημείο δε γίνονται αναφορές στους νεκρούς τους αντιστατικού κινήματος του 41-45 εναντίον των κατακτητών . Το ίδιο το Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη μετατρέπεται από σημείο μνήμης και ιστορικής αναφοράς σε τόπο “εθνικού προσκυνήματος”, μακριά από τις κοινωνικές αντιθέσεις, τα πραγματικά θύματα και τους ζωντανούς αγώνες. Το καθεστώς προσπαθεί να οικειοποιηθεί τα σύμβολα, να απονεκρώσει το περιεχόμενό τους και να τα στρέψει ενάντια στον ίδιο τον λαό.
Ξεκίνησαν με σβήσιμο των ονομάτων των θυμάτων την επομένη της κινητοποίησης που έγινε με αφορμή τη συμπλήρωση ενός έτους από το έγκλημα στα Τέμπη. Ακολούθησαν πολλά και προσβλητικά με πρώτη θέση τη δήλωση του πρώην Υπ. Επικρατείας Βορίδη ότι «Σε αυτό το μνημείο αναφέρονται μόνο οι Έλληνες που έχασαν τη ζωή τους υπερασπιζόμενοι την πατρίδα. Δεν έχει καμία θέση η οποιαδήποτε αναγραφή οποιουδήποτε άλλου πράγματος εκεί». «Πράγμα» οι δολοφονημένοι των Τεμπών !! Πώς λοιπόν το ελληνικό κράτος να θέλει να μνημονεύει τους νεκρούς που το ίδιο έχει προκαλέσει! Αλλά η ιστορία δεν σβήνεται – όσες κάμερες κι αν στήσουν, όσες αύρες νερού κι αν παρατάξουν.
Ούτε είναι τυχαίο ότι αυτό συμβαίνει μέσα σε ένα γενικότερο πλαίσιο αυταρχισμού, καταστολής και αντιλαϊκής επίθεσης σε όλα τα επίπεδα: Στο δικαίωμα στην απεργία, στη διαδήλωση, στη στέγαση, στην περίθαλψη, στη μόρφωση. Μέσα σε ένα πλαίσιο ταξικής βίας, που εντείνεται όσο βαθαίνει η κρίση του καπιταλισμού και οι ανταγωνισμοί των ιμπεριαλιστικών κέντρων. Η απαγόρευση διαδηλώσεων στο Σύνταγμα, όπως και οι νόμοι για το “επιτελικό κράτος”, την πανεπιστημιακή αστυνομία, τους περιορισμούς στις απεργίες, δεν είναι μεμονωμένα γεγονότα. Είναι κομμάτια του ίδιου σχεδίου: η θωράκιση της εξουσίας του κεφαλαίου απέναντι στο ενδεχόμενο της ριζοσπαστικοποίησης του λαού και ανατροπής.
Πίσω από τα ψευτοεπιχειρήματα περί “σεβασμού στα εθνικά σύμβολα”, “τουριστικής εικόνας” και “δημόσιας τάξης” βρίσκεται η βαθιά πολιτική υποκρισία του συστήματος που φτύνει καθημερινά πάνω στα δικαιώματα, τις ανάγκες και τις ζωές των εργαζομένων και της νεολαίας. Το ίδιο σύστημα που κλείνει σχολεία και νοσοκομεία, που στέλνει την αστυνομία στις σχολές, που δολοφονεί εργάτες στα κάτεργα της «ανάπτυξής» του, έχει το θράσος να μιλά για “αξιοπρέπεια του χώρου”. Γιατί αυτό που τους ενοχλεί δεν είναι το πανό και το σύνθημα – είναι η ύπαρξη αντίστασης. Αυτό που τους τρομάζει δεν είναι η εικόνα του διαδηλωτή – είναι η δύναμη της οργανωμένης σύγκρουσης με την εξουσία τους.
Δεν θα παραδώσουμε τους δρόμους, τις πλατείες, τα σύμβολα και τη μνήμη μας στον αυταρχισμό. Δεν αναγνωρίζουμε καμία “απαγορευμένη ζώνη”. Το Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη δεν είναι άβατο της κρατικής αυθαιρεσίας – είναι και θα παραμείνει χώρος αγώνα. Δεν το φυλάει η αστυνομία – το φυλάει η μνήμη των εξεγέρσεων, των χιλιάδων που πέρασαν από μπροστά του για να φωνάξουν “ως εδώ”. Αυτοί που έδωσαν τη ζωή τους για να ζούμε με αξιοπρέπεια και ελευθερία, δεν θα επέτρεπαν ποτέ να γίνει το Σύνταγμα ζώνη σιωπής.
Η απάντηση βρίσκεται στον δρόμο. Με μαζικούς, οργανωμένους, ακηδεμόνευτους αγώνες. Με ρήξη και όχι διαχείριση. Με την απελευθέρωση στον ορίζοντα. Για να ανήκει ο δημόσιος χώρος, τα δικαιώματα και η ζωή μας σε εμάς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου