Και να που επιβεβαιώθηκε για μία ακόμη φορά πως το δίκιο των αιτημάτων όταν συνδυάζεται με ανυποχώρητους και μαζικούς αγώνες, φέρνει αποτέλεσμα και οδηγεί σε νίκες, μικρές και μεγάλες.
Πίστεψαν πως θα μας αιφνιδιάσουν αλλά αιφνιδιάστηκαν οι ίδιοι.
Πίστεψαν ότι θα μας νικήσουν αλλά νικήθηκαν οι ίδιοι.
Πίστεψαν ότι θα μας φοβίσουν αλλά τρόμαξαν οι ίδιοι.
Νόμισαν οι ανόητοι ότι θα ακούγαμε «αξιολόγηση» και θα εκστασιαζόμασταν.
Θα ξαπλώναμε στις καρέκλες των τάξεων πατώντας το κουμπί των διαδραστικών πινάκων και θα περιμέναμε τους καρεκλοκένταυρους αξιολογητές να μας αξιολογήσουν.
Θεώρησαν ότι θα συναινούσαμε στις κωμικοτραγικές και στημένες παραστάσεις «μαθημάτων» και θα κλείναμε τα μάτια σε αυτό που μας έχουν ετοιμάσει για το μέλλον.
Πέρασαν και τη θηλιά της μονιμοποίησης στους νεοδιόριστους, γιατί χωρίς αυτή τη θηλιά έβλεπαν ότι θα ξέμεναν από «πελατεία». Όμως τότε πώς θα δικαιολογούσαν το ρόλο και την ύπαρξή τους;
Εκτός από λίγους λάτρεις της καριέρας και της «αριστείας» οι συνάδελφοι νεοδιόριστοι δεν πείθονταν για τις «αγαθές προθέσεις» της αξιολόγησης και άρχισαν σιγά-σιγά να καταλαβαίνουν ότι η συμμετοχή στην αξιολόγηση οδηγεί ουσιαστικά, σε άρση της μονιμοποίησης.
Κι έτσι, αντί να μονιμοποιούν τους νεοδιόριστους μετά το πέρας της διετίας, χωρίς κανένα ηθικό και νομικό φραγμό, εκβιάζοντας και απειλώντας τους έσερναν στις τάξεις, δήθεν για να τους αξιολογήσουν και μάλιστα με από τα πριν αδιαπραγμάτευτη ποσόστωση.
Και ήρθε το καλοκαίρι και επιτέλους εκδικάστηκε, μετά από αναβολές, η προσφυγή πολλών νεοδιόριστων στο Διοικητικό Εφετείο. Η απόφαση, ως αποτέλεσμα και της πίεσης που άσκησαν οι αγώνες μας, ήταν όντως χαστούκι για την κυβέρνηση και τους σχεδιασμούς της και δικαίωση για τους νεοδιόριστους του 2020 και 2021, ανοίγοντας, προφανώς, το δρόμο και για όσους νεοδιόριστους ακολούθησαν και θα ακολουθήσουν.
Τα αντανακλαστικά των πρωτοβάθμιων σωματείων λειτούργησαν εκφράζοντας τις αγωνιστικές διαθέσεις των συναδέλφων που κατέκλυσαν μέσα στο καλοκαίρι τις Διευθύνσεις Εκπαίδευσης. Τα αντανακλαστικά των Ομοσπονδιών υπολειτούργησαν και μάλιστα με καθυστέρηση.
Στριμωγμένη, ηττημένη και κατατρομαγμένη η κυβέρνηση επέλεξε να κινηθεί εκβιαστικά τρομοκρατώντας συναδέλφους και απειλώντας με πειθαρχικά σε όλες τις γωνιές της χώρας.
Αποδείχτηκε για μία ακόμη φορά πως στη διοίκηση υπάρχουν πολλοί «λαγοί», οι οποίοι «έτρεξαν» την τακτική του κυβερνητικού εκφοβισμού και μετατράπηκαν οι ίδιοι σε «κυνηγούς» νεοδιόριστων που δεν αξιολογήθηκαν ασκώντας το νόμιμο δικαίωμα της συμμετοχής τους στη Απεργία-Αποχή που ήταν κάθε φορά σε ισχύ.
Η κατρακύλα της κυβέρνησης, του διοικητικού μηχανισμού και του μηχανισμού διασποράς ανακριβειών μέσω των καλοπληρωμένων ΜΜΕ έφτασε σε τέτοιο σημείο που βάφτιζε τους απεργούς ως «αρνητές» εκτέλεσης καθήκοντος. Δυστυχώς, αναμενόμενο βέβαια, και πολλοί εκπρόσωποι του κυβερνητικού συνδικαλισμού υιοθέτησαν τον ίδιο όρο.
Με λίγα λόγια στον πολιτικό και συνδικαλιστικό μας πολιτισμό, εμφανίστηκε ο όρος της «άρνησης εκτέλεσης καθήκοντος», για όποιον συμμετέχει σε απεργία. «Αρνητές» είναι η κυβέρνηση και το υπουργείο που δεν εφαρμόζουν τη δικαστική απόφαση.
Θα ήθελαν να έχει καταργηθεί το δικαίωμα συμμετοχής στην απεργία, όμως αυτό δεν έχει συμβεί ούτε θα το αφήσουμε να συμβεί ποτέ γιατί το δικαίωμα αυτό κατακτήθηκε με αγώνες και θυσίες και ποτίστηκε κυριολεκτικά με το αίμα χιλιάδων εργαζομένων που έβαλαν πάνω από όλα το «εμείς» και το δίκιο των πολλών.
Και μιας και ο υπουργός παιδείας μίλησε για τα μηνύματα που πρέπει να παίρνουν οι μαθητές, με αφορμή τη χρήση των κινητών τηλεφώνων, ας αναλογιστεί το μήνυμα που στέλνει η κυβέρνηση στους μαθητές και στην κοινωνία όταν αρνείται να εφαρμόσει δικαστικές αποφάσεις.
Με λίγα λόγια τους λέει πως για να βρεις το δίκιο σου, δεν αρκεί να έχεις στα χέρια σου μια δικαστική απόφαση που να σε δικαιώνει. Χρειάζεται να βγεις στους δρόμους και να το κερδίσεις.
Ταυτόχρονα στέλνει ξεκάθαρο μήνυμα πως η ίδια μπορεί να παρανομεί όποτε εκείνη το κρίνει σκόπιμο.
Το γεγονός ότι στο πρόσφατο συνέδριο της ΟΛΜΕ η Απεργία-Αποχή από κάθε διαδικασία αξιολόγησης (σχολικής μονάδας και ατομική) υπερψηφίστηκε ως απόφαση, άσχετα με το αν στη συνέχεια φρόντισαν πραξικοπηματικά και εκβιαστικά η ΔΑΚΕ και τα ΣΥΝΕΚ να την αμφισβητήσουν αποχωρώντας, προκάλεσε ρίγη τρόμου στα κυβερνητικά κλιμάκια και στις υποταγμένες και συμβιβασμένες συνδικαλιστικές παρατάξεις.
Και όπως γίνεται σε τέτοιες περιπτώσεις ένα διοικητικό στέλεχος χρίστηκε «ο κακός» της παρέας για να μπορούν όλοι οι άλλοι να τον χρησιμοποιούν σαν άλλοθι, να ισχυρίζονται ότι είναι αναρμόδιοι και η κυβερνητική πολιτική της διάλυσης του δημόσιου σχολείου να βγαίνει λάδι.
Μέσα στο καλοκαίρι εξαφανίστηκαν 1.500 τμήματα από σχολεία γενικής και ειδικής αγωγής αλλά και από ΕΠΑΛ όταν στα χρόνια των μνημονίων είχαν εξαφανιστεί άλλα 1.200. Με τον χαρακτηρισμό των «ολιγομελών» τμημάτων μετατράπηκε η εκπαίδευση σε αριθμητικό και λογιστικό προϊόν χωρίς να λαμβάνεται υπόψη η ποιότητα, οι μαθησιακές δυσκολίες, οι ιδιαιτερότητες και οι ανάγκες της ειδικής αγωγής αλλά και οι δυσκολίες λόγω των αναγκαίων μετακινήσεων που θα προκύψουν.
Κι όταν στις 4 του Σεπτέμβρη του 2024 εκπαιδευτικοί, γονείς αλλά και μαθητές πήγαν να συναντήσουν τον υπουργό παιδείας για να διαμαρτυρηθούν η κυβέρνηση έδειξε το πραγματικό της πρόσωπο.
Δεν ήταν το όμορφο «ψηφιακό» που αφήνει χωρίς δασκάλους τις παραμεθόριες περιοχές, ούτε το «αξύριστο» και ατσούμπαλα «μπαταρισμένο» που είδαμε όταν καίγονταν τα δάση.
Ήταν εκείνο με τα ΜΑΤ, τις ασπίδες, τα χημικά, τα καπνογόνα, τα γκλόμπς και τα ύπουλα χτυπήματα.
Οι εκπαιδευτικοί είμαστε αποφασισμένοι να το φτάσουμε μέχρι την τελική νίκη.
Οργανώνουμε γενικευμένη αντεπίθεση για να μας επιστραφούν όλα εκείνα που μας άρπαξαν τα χρόνια των μνημονίων με το πρόσχημα και το ψέμα της δήθεν χρεωκοπίας και να συνεχίσουμε στο μέλλον να απολαμβάνουμε μισθολογικά και εργασιακά όλα όσα μας αξίζουν.
Ήρθε η ώρα να οργανωθούμε από τα κάτω, με μαζικές συνελεύσεις, παρατεταμένο και πολύμορφο απεργιακό αγώνα να μετρήσουμε κι άλλες νίκες.
Η κυβέρνηση είναι με την πλάτη στον τοίχο.
Το έγκλημα των Τεμπών, η καταστροφή των δασών και του περιβάλλοντος, η ακρίβεια, οι μισθοί πείνας αλλά και ο αυταρχισμός και η αλαζονεία που είναι δείγμα πανικού και αδυναμίας εκ μέρους της κυβέρνησης επιβάλλουν τη συντονισμένη και γενικευμένη αντεπίθεσή μας.
Είμαστε οι πολλοί και έχουμε το δίκιο με το μέρος μας.
Να που ήρθε ο καιρός να μετράμε και νίκες.
του Χρήστου Κυργιάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου