Δεν είναι η 8 Μάρτη λουλούδια και κυβερνητικές παράτες, επικλήσεις και αποφθέγματα ανέραστων υπαλληλίσκων ενός φονικού συστήματος. Είναι η αναζήτηση ξανά και ξανά του νήματος της γυναικείας
χειραφέτησης και της ανθρώπινης απελευθέρωσης. Είναι ο αγώνας ενάντια στο αστικό, καπιταλιστικό κατεστημένο.
Η 8 Μάρτη είναι ένα χαμογελαστό κορίτσι ανάμεσα στα λευκά κράνη των δυνάμεων καταστολής, στην κοινή αφίσα των φοιτητών Ελλάδας και Τουρκίας. «Έχετε κάθε λόγο να μας φοβάστε και γι αυτό γελάμε μπροστά σας! Σε Ελλάδα και Τουρκία στους ταξικούς αγώνες βαδίζουμε μαζί! Θα νικήσουμε!» έγραφε.
Η 8 Μάρτη είναι η κυρία Κατερίνα «δασκάλα, μάνα, γυναίκα, άνθρωπος» που έβαλε το σώμα της ασπίδα στο σώμα του φοιτητή που έσερναν με μίσος ανάμεικτο με φόβο τα ΜΑΤ, στην εισβολή τους στο ΑΠΘ.
Η 8 Μάρτη είναι η εικοσάχρονη Αφγανή πρόσφυγας, έγκυος στον όγδοο μήνα, που όταν απορρίφθηκε το αίτημα της για επανένωση με την οικογένειά της στη Γερμανία, έβγαλε έξω από τη σκηνή τα δύο της παιδιά και αυτοπυρπολήθηκε, στο κολαστήριο του Καρά Τεπέ. Έχει όνομα την απόγνωση που γεννά η κρατική αναλγησία απέναντι στο δράμα διαμελισμένων ανθρώπων.
Η 8 Μάρτη είναι οι γυναίκες, το 76% των εργαζόμενων στον τομέα της υγειονομικής περίθαλψης στην ΕΕ, το 93% των δασκάλων, το 95% των καθαριστών, που δίνουν τη μάχη στην πρώτη γραμμή ενάντια στην πανδημία τη στιγμή που αρκετές υποαμείβονται σε προσωρινή, μερική, επισφαλή απασχόληση. Η κοινωνική ευγνωμοσύνη θέλει να τις παριστάνει με τη γνωστή αφίσα να στέκουν δυναμικά απέναντι στον ιό, ενώ η καπιταλιστική αδηφαγία τις θεωρεί περιττές για να είναι μόνιμες στα δημόσια συστήματα υγείας και κοινωνικών υπηρεσιών.
Η 8 Μάρτη είναι η πενηντάχρονη εργάτρια, μητέρα δύο παιδιών, που πέθανε σε επιχείρηση της Κ. Μακεδονίας λόγω ανεπαρκών μέτρων προστασίας από την πανδημία.
Η 8 Μάρτη είναι το θάρρος των καταγγελιών για σεξουαλική κακοποίηση που βγαίνουν στο φως και συναντούν το σκοτάδι των κυβερνητικών και πολιτικών ταγών της αστικής εξουσίας. Μιας εξουσίας που με τον ατομισμό, τον ανταγωνισμό και την αποξένωση από την ανθρώπινη ουσία, γεννά τέρατα στον πολιτισμό, στον αθλητισμό και στην παιδεία των «αρίστων», που εκτός από το μυαλό θέλουν να εξουσιάζουν και τα σώματα των υπηκόων τους.
Η 8 Μάρτη είναι η Mya The Khaing που έκλεισε τα είκοσί της χρόνια λίγο πριν πεθάνει στις 19 Φλεβάρη, σε νοσοκομείο της Μιανμάρ, μετά από εν ψυχρώ πισώπλατο πυροβολισμό από αστυνομικούς, στα φουσκωμένα ανθρώπινα ποτάμια των δρόμων ενάντια στη νέα στρατιωτική χούντα.
Η 8 Μάρτη είναι η Εμπρού Τιμτίκ, η 42χρονη δικηγόρος από την Τουρκία που πέθανε μετά από 238 ημέρες απεργίας πείνας. Οι γυναίκες που σήκωσαν το φέρετρό της, σκεπασμένο από γαρύφαλλα, παρά τα κυνηγητά της αστυνομίας.
Η 8 Μάρτη είναι η Γουένι, οικιακή βοηθός στη Βηρυτό, ανάμεσα σε 250.000 μετανάστες από την Αιθιοπία που δουλεύουν στον Λίβανο με το άθλιο σύστημα της «καφάλα». Μια σύγχρονη μορφή σκλαβιάς όπου ο ξένος εργαζόμενος δεν έχει κανένα δικαίωμα στη ζωή του. Κάθε εβδομάδα δύο εργάτριες αυτοκτονούν ή δολοφονούνται · τώρα ήρθε να προστεθεί, λόγω πανδημίας, το πέταμα στο δρόμο.
Η 8 Μάρτη είναι η Pinar Gultekin, η 27χρονη φοιτήτρια που δολοφονήθηκε από τον πρώην σύντροφό της και η Melek που αναγκάστηκε να σκοτώσει για να σώσει τα παιδιά της από την ενδοοικογενειακή βία.
Δεν είναι η 8 Μάρτη λουλούδια και κυβερνητικές παράτες, επικλήσεις και αποφθέγματα ανέραστων υπαλληλίσκων ενός φονικού συστήματος. Είναι η αναζήτηση ξανά και ξανά του νήματος της γυναικείας χειραφέτησης και της ανθρώπινης απελευθέρωσης. Είναι ο αγώνας ενάντια στο αστικό, καπιταλιστικό κατεστημένο.
Δεν είναι η 8 Μάρτη ευκαιρία για επίδειξη «Εταιρικής Κοινωνικής Ευθύνης» με υποκριτικές διακηρύξεις «κατά του σεξισμού», όταν ακόμη και αυτή η εγκυμοσύνη έχει κηρυχθεί στην πράξη «γυναικείο ελάττωμα». Είναι ο κοινός αγώνας αντρών και γυναικών για ίσα δικαιώματα στην εργασία και στην κοινωνία.
Η 8 Μάρτη είναι αναζήτηση του έρωτα για όλη τη ζωή απέναντι στις αποστειρωμένες συμβάσεις. Ζει και τιμάται όπου ορθώνεται αδιάλλακτο μέτωπο ενάντια στην έμφυλη βία, στον σεξισμό, την ασέβεια της γυναικείας προσωπικότητας και κάθε είδους πατριαρχικές επιβιώσεις και πρακτικές.
Στις 8 Μάρτη βγαίνουν πάλι στους δρόμους οι προγιαγιάδες του αγώνα. Οι εργάτριες των υφαντουργείων της Ν. Υόρκης που διαδήλωσαν το 1857 ζητώντας ίση αμοιβή για ίση δουλειά και μείωση του χρόνου εργασίας. Οι εργάτριες που δολοφονήθηκαν στις απεργίες των καπνεργατών (1924-1936). Οι «καπετάνισσες, καβαλάρισσες του θρύλου», το μισό και πλέον δυναμικό κομμάτι της ΕΑΜικής αντίστασης και του ΔΣΕ, που έφυγαν από τα χωριά τους, πήραν μέρος στον πόλεμο, τη νέα κοινωνική οργάνωση, σπάσανε τα δεσμά τους.
Όλες αυτές αναζητούν να πατήσουν ξανά στους ώμους των νέων κοριτσιών και αγοριών και να συνεχίσουν να «χορεύουν πάνω στο φτερό του καρχαρία», χλευάζοντας την αστική υποκρισία και ανασαίνοντας ελεύθερα. Η ανανέωση αυτής της υπόσχεσης είναι η 8 Μάρτη.
της Γιώτας Ιωαννίδου (καθηγήτρια)
πηγή: https://prin.gr
