Με αφορμή τον 15χρονο μαθητή μας από τα Προσφυγικά, θύμα βασανιστηρίων και σεξουαλικών απειλών από την αστυνομία
Ένας μαθητής μας υπέστη σωματικά και ψυχολογικά βασανιστήρια… τον χτύπησαν, τον έβρισαν «μουνόπανο», «πουτάνας γιέ», «θα σε γαμήσουμε»… τον έβαλαν να γδυθεί τρεις φορές και τον απειλούσαν με βιασμό… «θα σε γλεντήσουμε»…
Θα περίμενε κανείς να έχει γίνει πρώτο θέμα στις ειδήσεις… να έχει παρέμβει το υπουργείο παιδείας, να έχουν γραφτεί αναλύσεις επί αναλύσεων για τις σεξιστικές απειλές και τα βασανιστήρια. Τίποτα από όλα αυτά δεν έγινε. Πού είναι ο διευθυντής εκπαίδευσης και η εκπαιδευτική διοικητική πυραμίδα να προστατεύσει το ανήλικο παιδί, να συνδράμει στην υποστήριξη αυτού και της οικογένειάς του; Που είναι ο εισαγγελέας ανηλίκων να ασκήσει αυτεπάγγελτα έρευνα και δίωξη; Πού είναι ο συνήγορος του παιδιού; Σιωπή. Ένοχη σιωπή.
Τελικά τα δικαιώματα των ανήλικων δεν είναι τόσο αυτονόητα όσο θέλουν να δείχνουν οι επίσημοι κρατικοί φορείς. Οι πλατφόρμες του bulling δεν χωρούν αυτές τις περιπτώσεις. Ο κ. Πιερρακάκης, ο υπουργός παιδείας, δεν υπερασπίζεται κάθε μαθητή. Τα δελτία των ειδήσεων δεν είναι ανοιχτά για όλες τις υποθέσεις.
Ο μαθητής μας έχει πολλά «ελαττώματα». Είναι μετανάστης από τη Βενεζουέλα. Και μόνο αυτή του η ιδιότητα είναι αρκετή ώστε οι επίσημοι φορείς του κράτους να μην ασκούν αυτεπάγγελτα καμία δίωξη. Τα μεταναστόπουλα δεν έχουν αυτονόητα δικαιώματα. Πρέπει να τα αποδεικνύουν κάθε φορά.
Το βασικότερο «ελάττωμα» είναι ότι αυτοί που τον απείλησαν και τον βασάνισαν, είναι κατά τον νόμο «προστάτες των πολιτών». Αστυνομικοί τον συνέλαβαν καθώς έβγαινε από ένα ψιλικατζίδικο, μια διμοιρία τον περικύκλωσε, τον ξυλοκόπησε και τον οδήγησε στη ΓΑΔΑ. Εκεί ακολούθησαν τα βασανιστήρια και οι σεξουαλικές απειλές.
Και τελευταίο και σημαντικότερο ελάττωμα κατοικεί στα Προσφυγικά και αυτό τον στοχοποιεί απευθείας. Γιατί η μητέρα του, ο ίδιος, ο 13χρονος αδερφός του να βρουν στέγη σε μία κατάληψη;
Τώρα το τοπίο γίνεται πιο καθαρό, τώρα καταλαβαίνουμε όλες και όλοι γιατί δεν ενεργοποιήθηκε καμία διαδικασία. Οι βασανιστές του ανήλικου παιδιού δεν είναι οι συμμορίες που ασκούν σχολικό εκφοβισμό, δεν είναι συμμαθητές του, δεν έγινε μια συμπλοκή στην πλατεία. Το περιστατικό δεν αντιστοιχεί στα βιντεάκια που κατακλύζουν την τηλεόραση φτιαγμένα από το υπουργείο παιδείας.
Δίπλα στον 15χρονο μαθητή μας, πριν λίγο καιρό, κράτος, αστυνομία, δικαστικές αρχές επιτέθηκαν στη 12χρονη μαθήτριά μας από τον Κολωνό, θύμα σεξουαλικής κακοποίησης και trafficking. Η μαθήτριά μας τόλμησε να καταγγείλει και να αποκαλύψει τους βιαστές της, πολλοί από αυτούς ευυπόληπτοι πολίτες με στενές σχέσεις με την εκκλησία και τους θεσμούς του κράτους. Η 12χρονη μαθήτριά μας απειλήθηκε, δέχτηκε εκφοβιστικές επιθέσεις από την αντιτρομοκρατική, πιέστηκε, με πιο χαρακτηριστική την επίθεση που εξαπέλυσε η εισαγγελέας της δίκης όταν ισχυρίστηκε ότι δεν ήταν βιασμός και άρα -επί της ουσίας- αναπαρήγαγε την αντίληψη «τα ήθελε…», «ένα 12χρονο μπορεί να συναινεί…».
Και στις δύο υποθέσεις, η βία ασκήθηκε από τους ισχυρούς, όχι μόνο τους σωματικά δυνατότερους αλλά κυρίως από κατέχοντες εξουσία.
Αυτά τα περιστατικά είναι η κορυφή του παγόβουνου και δεν είναι τα μοναδικά. Το κράτος και οι θεσμοί του, νομιμοποιούν την κρατική βία απέναντι σε ανήλικα παιδιά και στην ουσία αναπαράγουν και νομιμοποιούν τη βία του ισχυρού αυτής της άδικης και εκμεταλλευτικής κοινωνίας.
Τα μηνύματα που στέλνουν, ειδικά στη νεολαία, είναι πολλαπλά. Οι επιθέσεις, τα βασανιστήρια, η σεξουαλικές απειλές είναι νόμιμες αν ασκούνται από την αστυνομία και τους εντεταλμένους φορείς της κρατικής και κυβερνητικής εξουσίας. Ούτε τα παιδιά δεν εξαιρούνται από τέτοιες επιθέσεις. Κανείς και ποτέ δεν θα ελεγχθεί για ότι έκανε μια και τις εντολές τις εκτελούν «τα όργανα της τάξης» αλλά τις διατάσσουν οι υψηλά ιστάμενοι στην ιεραρχία, υπουργοί, ΓΓ, κυβερνήσεις, οικονομικά συμφέροντα κλπ. Το δίκιο σου δε θα το βρεις ποτέ όσο είσαι από και με τους αδύναμους. Η αδικία και η ασυδοσία είναι πλεονέκτημα των ισχυρών και δυνατών, των πλουσίων, αυτών που έχουν πρόσβαση στα ρετιρέ του κράτους και της εξουσίας.
«Για να σπάσει ο κύκλος της σχολικής βίας, πρέπει να μιλήσεις πρώτα εσύ…» αναφέρουν τα βιντεάκια του υπουργείου παιδείας.
Για να σπάσει, όμως, ο κύκλος της κρατικής βίας πρέπει να μιλήσουμε εμείς… οι εργαζόμενοι, η νεολαία, οι συλλογικότητες του κινήματος.
Κι επειδή οι μαθητές και μαθήτριες μας βρίσκονται όλο και συχνότερα στο στόχαστρο, θύματα επιθέσεων, εκφοβισμού, καταπάτησης των δικαιωμάτων του παιδιού, μεγάλο μερίδιο ευθύνης πέφτει στις πλάτες του μαχόμενου εκπαιδευτικού κινήματος, των εκπαιδευτικών σωματείων, των συλλόγων και ενώσεων γονιών, των συλλόγων διδασκόντων.
Γι’ αυτό δίνουμε υπόσχεση… θα υπερασπιστούμε τις μαθήτριες και τους μαθητές μας που δέχονται επίθεση από τους μηχανισμούς του κράτους.
Το πραγματοποιήσαμε όταν ο σύλλογος γονέων του μουσικού σχολείου Αθήνας που σπουδάζει ο 15χρονος μαθητής μας, έβγαλε ανακοίνωση στήριξής του και καταγγελίας της απρόκλητης επίθεσης και άγριας καταστολής. Το ίδιο έπραξαν και πράττουν δεκάδες Σύλλογοι Εκπ/κών ΠΕ και ΕΛΜΕ.
Το πραγματοποιήσαμε όταν ο Σύλλογος Εκπ/κών ΠΕ Αριστοτέλης πήρε την πρωτοβουλία και μαζί με τη Λαϊκή Συνέλευση Σεπολίων Κολωνού Ακ. Πλάτωνα δημιούργησαν την επιτροπή αλληλεγγύης στη 12χρονη, άνοιξε λογαριασμό στήριξης των οκτώ ανήλικων παιδιών και πρωτοστάτησε στην υπεράσπιση της 12χρονης, της μητέρας ενώ σε αυτό συνέβαλαν εκατοντάδες σωματεία της εκπαίδευσης και συνολικότερα του εργατικού κινήματος, φεμινιστικές οργανώσεις και συλλογικότητες.
Εμείς έχουμε διαλέξει πλευρά στην ιστορία…
Δε θα αφήσουμε τις μαθήτριες και τους μαθητές μας απροστάτευτους/ες/α στα χέρια του κράτους και της ασυδοσίας των μηχανισμών του.
Αποτελεί ταξικό, εκπαιδευτικό και παιδαγωγικό καθήκον των εκπαιδευτικών που αγωνίζονται για μια εκπαίδευση που δεν πειθαρχεί, χειραγωγεί, καταπιέζει, ελέγχει, δυναστεύει. Αποτελεί ταξικό, εκπαιδευτικό και παιδαγωγικό καθήκον των εκπαιδευτικών που αγωνίζονται για μια εκπαίδευση που απελευθερώνει, υπερασπίζεται δικαιώματα, αναπτύσσει ελεύθερους σκεπτόμενους ανθρώπους, που τους δίνει εργαλεία για να εξηγήσουν τον κόσμο. Που τις/τους κάνει ικανές κι ικανούς να αγωνίζονται χωρίς φόβο να τον αλλάξουν. Που μαθαίνουν να υπερασπίζονται τους πληττόμενους και καταπιεσμένους αυτού του κόσμου, τους φτωχούς και αδύναμους απέναντι στους οικονομικά και κοινωνικά ισχυρούς.
Κυρίως όμως, θα φέρουμε ξανά στην επιφάνεια και θα υπερασπίσουμε επιθετικά, όλα τα δικαιώματα του παιδιού που γράφονται αλλά καταπατούνται συθέμελα.
Το υποσχόμαστε… στο πλευρό του 15χρονου μαθητή μας και της 12χρονης μαθήτριά μας… μέχρι τη δικαίωσή τους… στο πλευρό όλων των παιδιών για ένα βαθιά ταξικό απελευθερωτικό κίνημα, αξιακής, πολιτιστικής, μορφωτικής υπεράσπισης των δικαιωμάτων τους εφ’ όλης της ύλης.
της Ντίνας Ρέππα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου