Για να σε δω! Που κάνεις ότι έμαθες να «διαβάζεις» τους ανθρώπους με την πρώτη ματιά και λες πως δεν μπορείς να πέφτεις έξω!
Πώς και την πάτησες για μία ακόμη φορά;
Υπάρχει, ζει και αναπνέει άνθρωπος, άνθρωπος όχι τέρας, που ηδονίζεται και παίρνει δύναμη από το φόβο ενός αδύναμου δωδεκάχρονου παιδιού.
Που χρησιμοποιεί τη δύναμη τη δική του και την αδυναμία του παιδιού για να νιώσει χαρά το βρωμερό του «είναι» και να λουστεί με το κλάμα και τον φοβισμένο ιδρώτα του θύματός του.
Κι όμως, λογίζεται ως άνθρωπος ένα κενό, ένα μηδενικό, που κραδαίνει μαχαίρι και όπλο μπροστά σε παιδικά μάτια σβήνοντας έτσι το φως από μπροστά τους.
Και μετά, τρέχει να αγκαλιάσει τα δικά του παιδιά, σέρνεται να φωτογραφηθεί μες στη γλίτσα με την εξουσία που τον συντηρεί, σκύβει το σιχαμένο του κεφάλι και σταυροκοπιέται ακουμπώντας τα δάχτυλα εκεί που θα έπρεπε να υπάρχει καρδιά.
Γονατίζει μπροστά στην εικόνα της παναγιάς για να γυρίσει στο σπίτι του εξαγνισμένος αφού πρώτα, σαν καθώς πρέπει σκουλήκι, ζήτησε την ευλογία του ρασοφόρου εκπροσώπου.
Για να σε δω! Που λες πως είναι υπεράνω πάσης υποψίας, καθότι σοβαρός επιχειρηματίας, νοικοκύρης και οικογενειάρχης!
Πώς και την πάτησες για μία ακόμη φορά;
Μα είναι καλός, κάνει και δωρεές στην εκκλησία της ενορίας! Το ξέρουν και οι γείτονες. Μπορούν να εγγυηθούν για το άτομό του. Το λένε και τα κανάλια που το έψαξαν. Αντικειμενικά και σε βάθος. Κάτι άλλο τρέχει. Μπα, πλεκτάνη μυρίζει. Το λέει κι ο δαιμόνιος ρεπόρτερ που λιώνει σόλες παπουτσιών με μια γκουμούτσα στο χέρι για να γλυκάνει τα αυτιά του αφεντικού και να ξυπνήσει τα βασικά ένστικτα και το αστυνομικό δαιμόνιο των θεατών.
Και θυμάμαι γνωστό δικηγόρο στην Ευελπίδων, τη μέρα που δολοφόνησαν τον Ζακ, να βγαίνει από το δικαστήριο φωνάζοντας: «Ένα πρεζόνι ήταν, ένας αλήτης που μπήκε να κλέψει τον καταστηματάρχη, νοικοκύρη άνθρωπο, για τη δόση του».
Το προσπάθησαν να είναι έτσι μα δεν ήταν.
Για να σε δω! Που λες πως ήταν καλό αφεντικό και βοηθούσε οικογένειες που είχαν ανάγκη, παίρνοντας τα παιδιά στη δούλεψή του.
Πώς και την πάτησες για μία ακόμη φορά;
Καθώς πρέπει σκηνοθέτης, καταξιωμένος ηθοποιός, γόνος μεγαλοεπιχειρηματία, κολλητός του μεγαλοδύναμου, εκπρόσωπος του ψηφοφόρου, συνυπάρχουν στο ίδιο κάδρο που κλείνει μέσα του την παρακμή και τη σαπίλα της εξουσίας.
Το να προσπαθείς με νύχια και με δόντια να τα φέρεις βόλτα, το να σφίγγεις το χείλια μέχρι να ματώσουν για να μην απαντήσεις, το να ανεβάζεις παλμούς κάνοντας πως δεν καταλαβαίνεις τις προσβολές προκαλεί οργή αλλά μαζί και κατανόηση.
Το να πατάς στην ανάγκη του άλλου, να χρησιμοποιείς την δυστυχία του για προσωπικό όφελος και να εκμεταλλεύεσαι παιδικές ψυχές και κορμιά, ιδιωτεύοντας έτσι με τον χειρότερο τρόπο που υπάρχει προκαλεί οργή που δεν χωράει σε ανθρώπινο νου αλλά μαζί και υποχρέωση να γκρεμιστεί το σάπιο.
Άλλα, τι άλλο θα μπορούσε να υπάρχει σε μια κοινωνία εκμεταλλευτική και υποκριτική που οι βασικές της λειτουργίες γίνονται στο σκοτάδι και εμφανίζεται στο φως φτιασιδωμένη και ψεύτικη;
Ο εθνικός κορμός σε όλο του το μεγαλείο.
Από τον βιασμό μιας δωδεκάχρονης ως το βιασμό μιας ολόκληρης κοινωνίας, μία φτώχεια δρόμος.
Ακόμη και οι πρωθυπουργικές επισκέψεις σε σχολεία γίνονται κατόπιν συνεννόησης με τους τοπικούς δημοτικούς άρχοντες, μακριά από τα ενοχλητικά και επικίνδυνα βλέμματα των δημοτών, των μαθητών, των γονέων και των καθηγητών.
Ίσως τα ερωτήματα όλων αυτών να αποκάλυπταν πως τα πράγματα στα σχολεία δεν είναι καθόλου έτσι όπως τα εμφανίζουν στα κανάλια, υπουργοί και γραμματείς.
Και κενά υπάρχουν και πολλά είναι και τα χρήματα των σχολικών επιτροπών στέρεψαν και οι μισθοί είναι μισθοί πείνας και η πίεση που νιώθουν οι εκπαιδευτικοί είναι πρωτόγνωρη και οι μαθητές βιώνουν συνθήκες φτώχιας, ακραίας πολλές φορές.
Έτσι είναι.
Το ψέμα αγαπάει το σκοτάδι και η αλήθεια το φως.
Ο κόσμος που μαζεύτηκε στα Σεπόλια για να διαδηλώσει τη συμπαράστασή του στο δωδεκάχρονο κορίτσι που βιάστηκε και κακοποιήθηκε ήταν πολύς.
Το σκοτάδι και το ψέμα δεν θα νικήσουν.
Υπόσχεση είναι και υποχρέωση μαζί.
του Χρήστου Επαμ. Κυργιάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου