Το αίμα των παιδιών

Ο Ισαάκ και η Ιφιγένεια αποτελούν τα πιο γνωστά παραδείγματα παιδιών της μυθολογίας (εβραϊκής και ελληνικής), που οι γονείς τους τα πρόσφεραν ως θυσία στους θεούς τους, είτε για να αποδείξουν την πίστη τους είτε για να εξιλεωθούν. Άγνωστα τα ονόματα των χιλιάδων παιδιών των Χανανιτών που θυσιάζονταν στον θεό Μολώχ· άγνωστα τα ονόματα των 140 παιδιών που θυσιάστηκαν πριν 550 χρόνια στο Περού· άγνωστα τα ονόματα των 215 παιδιών αυτοχθόνων που βρέθηκαν θαμμένα σε μαζικό τάφο σε οικοτροφείο της πόλης Κάμλουτς στον Καναδά, που ίδρυσε το 1890 η ρωμαιοκαθολική εκκλησία για να τα «αφομοιώσει» στον «πολιτισμό» της. Χιλιάδες είναι οι περιπτώσεις παιδιών που κακοποιήθηκαν και δολοφονήθηκαν σε οικοτροφεία άλλων θρησκευτικών ή «φιλανθρωπικών» ιδρυμάτων. Τώρα πια, αν δεν δώσουν τα ίδια, ως ενήλικα, τα ονόματά τους, καταγράφονται με τα αρχικά τους: Γ.Σ., Δ.Α., όπως έγινε και στην πρόσφατη δίκη του παιδοβιαστή εκλεκτού της εξουσίας Δημήτρη Λιγνάδη.

Παιδιά «με όνομα» ή «χωρίς όνομα», χιλιάδες χρόνια τώρα, γίνονται θύματα βίας, σεξουαλικής κακοποίησης, εργασιακού καταναγκασμού. Μαζί με τις γυναίκες, «τα γυναικόπαιδα» των ψιλών γραμμάτων της κυρίαρχης ιστοριογραφίας, δεν αποτελούν τον «άμαχο πληθυσμό» ούτε συνιστούν «παράπλευρες απώλειες» — κατά τον κυνικό ευφημισμό διάφορων πολεμάρχων. Είναι τα μόνιμα θύματα ενός διαρκούς πολέμου αιώνων, εναντίον των δικαιωμάτων τους. Ακόμα πιο ευάλωτα, λόγω ηλικίας και κοινωνικής θέσης, βιώνουν πολλαπλάσια την καταπίεση, την εξουθένωση και τον εκμηδενισμό της αξιοπρέπειας και της ζωής τους. Δεν αντιμετωπίζονται από το σύστημα μόνο ως «πράγματα» χρήσης, όπως η πλειονότητα των ανθρώπων, αλλά ως υλική ανταλλακτική αξία. Το σώμα, τα συναισθήματα, ο νους τους «ανήκουν» στους κάθε φορά ιδιοκτήτες τους. Αυτοί αλλάζουν στην πορεία της ζωής τους. Άλλοτε οι γονείς, άλλοτε το κράτος με τους θεσμούς του, άλλοτε η εκκλησία, άλλοτε ο εργοδότης ή δουλοκτήτης τους, άλλοτε η κοινωνία με τα στερεότυπά της προδιαγράφουν την πορεία της ζωής και του θανάτου τους.

«Σε ένα σύστημα που το μόνο δικαίωμα που αναγνωρίζει είναι αυτό της ιδιοκτησίας, τα γηρατειά είναι αποτυχία, η παιδική ηλικία είναι απειλή», έγραφε ο Εντουάρντο Γκαλεάνο. Τα πρώτα γιατί δεν μπορούν να καταναλώσουν με τον τρόπο που πιθανά κατανάλωναν στα νιάτα τους. Τα δεύτερα γιατί εν δυνάμει μπορεί να καταστρέψουν αυτό το σύστημα.

Γι’ αυτό και γίνονται από τα πρώτα τους βήματα στη ζωή, αντικείμενα χειραγώγησης. Ανεξάρτητα αλλά και εξαιτίας της κοινωνικής τους θέσης, αρπάζεται από τα παιδιά η παιδική τους ηλικία, προκειμένου να διαιωνιστεί η κυρίαρχη τάξη πραγμάτων. Τα παιδιά των πλουσίων μαθαίνουν από νωρίς πως, για να μην φοβούνται τη ζωή, πρέπει να την αγοράζουν. Τα παιδιά των μεσαίων στρωμάτων μεγαλώνουν μέσα σε μια άλλη φυλακή. Εκείνη που ορίζεται από την επιθυμία των γονιών τους να «ανέλθουν» κοινωνικά αλλά και την πραγματικότητα που απειλεί να την ακυρώσει. Και αυτό το δίπολο καθορίζει πολλές από τις μελλοντικές τους επιλογές και κυρίως την ψευδαίσθηση ότι μπορούν να πάρουν μέρος στη νομή της εξουσίας. Και προετοιμάζονται να κάνουν τα πάντα γι’ αυτό.

Σε μια κοινωνία που παράγει περισσότερους φτωχούς από καταναλωτικά προϊόντα, επιφυλάσσει τα χειρότερα για τα παιδιά τους. Σε όποια μεριά του κόσμου κι αν κοιτάξει κανείς, θα τα δει ως θύματα μιας συνεχούς ταπείνωσης και εξαθλίωσης. Είναι σχεδόν αδύνατο να απαριθμήσει κανείς το τι είναι αναγκασμένα να κάνουν, το τι είναι υποχρεωμένα να υποστούν για να επιβιώσουν, το πόσο βασανιστικά πεθαίνουν κάθε μέρα μέχρι να εξοντωθούν τελικά και βιολογικά. Ξεκινούν τη ζωή τους προορισμένα να αναλωθούν σε ορυχεία, σκουπιδότοπους, εργοστάσια, φυτείες, πορνεία, πολέμους· να πουληθούν σαν σεξουαλικοί σκλάβοι σε αντίστοιχους πλειστηριασμούς· να πεθάνουν από την πείνα, απλές αρρώστιες ή από σφαίρες συμμοριών.

Το αίμα των παιδιών ρέει καθημερινά είτε φανερά είτε κρυφά. Είναι το τίμημα που εξακολουθεί να ζητάει ο Μολώχ του κέρδους και της εξουσίας, γιατί χωρίς αυτό δεν μπορεί να υπάρξει.

Της Αιμιλίας Καραλή

Πηγή: https://prin.gr