Μετά τις δηλώσεις του αρσιβαρίστα Θ. Ιακωβίδη, αναδεικνύεται ακόμα μία φορά ότι η πολιτεία είναι ανύπαρκτη όσον αφορά την στήριξη στους αθλητές και στις αθλήτριές της. Τα όσα είπε ο αθλητής δεν είναι καινούργια, τα έχουν πει και άλλοι. Τα έχει πει και ο Πετρούνιας αρκετές φορές στο παρελθόν. Τα είπε ο Ντούσκος αμέσως μετά την νίκη του. Το έχουν περιγράψει και η Κορακάκη και ίσως όλες και όλοι οι αθλήτριες και αθλητές, κάθε αγωνίσματος, είτε κατέκτησαν μετάλλια είτε όχι.
Είναι όντως προκλητικό, Έλληνες αθλητές να έχουν ταξιδέψει με δικά τους έξοδα στο Τόκιο και ο Αυγενάκης να εγκρίνει 20 χιλιάδες ευρώ δημόσιο χρήμα για την προσωπική του διαφήμιση-φωτογράφιση. Όποια και να ήταν όμως η στήριξη της πολιτείας, το πρόβλημα θα παρέμενε. Γιατί το πραγματικό πρόβλημα είναι άλλο. Δεν λειτουργεί λάθος το σύστημα και μπορεί κάπως να διορθωθεί, είναι λάθος το ίδιο το σύστημα.
Σε πιο πρόσφατη δήλωσή του, που δεν «έπαιξε» τόσο όσο η πρώτη, ο Ιακωβίδης, αναφέρει: «Λέω να χειροκροτήσουμε όλους τους αθλητές. Από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο, ανεξάρτητα από τη θέση του, το χρώμα του. Ο τελευταίος μπορεί να έχει κάνει μεγαλύτερη προσπάθεια από τον πρώτο. Και ίσως να έχει να αντιμετωπίσει πολύ χειρότερα πράγματα απ’ ότι ο πρώτος και γι’ αυτό να βρίσκεται στην τελευταία θέση». Αυτό που περιγράφει, είναι ο πρωταθλητισμός, επαγγελματικός αθλητισμός και πως ακριβώς αυτός λειτουργεί. Με τον ανταγωνισμό, την επιβράβευση, τον αποκλεισμό, την διάκριση των ικανών και μη ικανών, με το μοναδικό στόχο να είναι η πρωτιά και νίκη απέναντι στον συναθλητή και ουσιαστικά το τέλειο θέαμα. Το ίδιο περιγράφεται από την μητέρα του Πετρούνια το 2016 μετά το χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο του γιού της, όταν δημοσιογράφοι επέμεναν να τους δηλώσει πως αισθάνεται. Η ίδια τότε δεν ήθελε να κάνει δηλώσεις, λέγοντας πως αυτά που θέλει να πει θα τα κόψουν, στη συνέχεια όμως τους είπε πως αισθάνεται. «Για όλους είμαστε περήφανοι. Για όσους πήραν μετάλλια και όσους δεν πήραν, έφτυσαν αίμα για να φτάσουν εδώ όλοι τους. Ο Λευτέρης σήμερα είναι ολυμπιονίκης, αύριο δεν θα είναι και εσείς (δημοσιογράφοι) αύριο θα πάτε από το πλάι και θα πάτε σε κάποιον άλλο που θα έχει το μετάλλιο κρεμασμένο. Έφυγε και ο Μάρρας από την πίσω πόρτα, δεν τον είδατε. Να ενισχύσετε και να αναδείξετε τον ερασιτεχνικό αθλητισμό.»
Εκεί βρίσκεται όλη η ουσία. Ερασιτεχνικός αθλητισμός κόντρα στον επαγγελματικο αθλητισμό-πρωταθλητισμό. Αυτό που όλοι ξέρουμε και το περιγράφουμε κάπως διαφορετικά είναι ότι ο επαγγελματικός αθλητισμός είναι ένα εμπόρευμα όπου οι αθλητές χρησιμοποιούνται όσο έχουν αξία. Μόλις εξαντληθεί η χρήση τους, πετιούνται στην άκρη. Στον επαγγελματικό αθλητισμό όλα είναι εκμεταλλεύσιμα, όλα είναι ένα προϊόν. Ένα προϊόν που για να γίνει πιο ελκυστικό, πιο θεαματικό χρειάζεται συνέχεια το κάτι παραπάνω. Οι επιδόσεις και οι προσπάθειες των αθλητών είναι πλέον «μη ρεαλιστικές». Χρειάζεται να υπερ-λειτουργήσει το σώμα σε προπονήσεις, ατελείωτους αγώνες και ας φθαρεί, ας καταστραφεί στη συνέχεια, γόνατα, μύες, ψυχολογία, ο ίδιος ο αθλητής ας αχρηστευτεί σαν άνθρωπος, αρκεί να παρέχει την υπερ-επίδοσή του όσο μπορεί. Οι χορηγοί τους χρησιμοποιούν όσο έχουν αξία και μετά θα βρουν το νέο, το πιο γρήγορο, το πιο δυνατό, το πιο θεαματικό και το παλιό θα πεταχτεί, σαν άχρηστο.
Θυμάμαι σε ένα ντοκιμαντέρ για το επαγγελματικό ποδόσφαιρο και την κατάθλιψη τον Δημήτρη Ελευθερόπουλο να αναφέρει «Τα ποσοστά των ποδοσφαιριστών που αμείβονται έτσι ώστε να μπορούν μετά να είναι άνετοι οικονομικά στο μέλλον είναι γύρω στο 1.5%. Οπότε όλο το υπόλοιπο 98.5% θα τελειώσει σε μια ηλικία πολύ κομβική για έναν άνθρωπο, 34-35 χρονών. Είσαι νέος ακόμα, δεν ξέρεις να κάνεις τίποτα, επανερχόμαστε στο προηγούμενο, ότι απαιτεί διάρκεια, συνέχεια να είσαι εκεί και να κάνεις προπονήσεις, δεν σου αφήνει χώρο για περισσότερα, να κάνεις άλλα πράγματα, ιδιαίτερα επαγγελματικά εννοώ. Και είσαι 34-35, δεν έχεις πτυχίο, δεν ξέρεις να κάνεις τίποτα και δεν παίρνεις και μισθό. Οπότε, μιλάμε για ένα ελάχιστο ποσοστό αθλητών που αμείβονται έτσι ώστε να μπορούν να βιοποριστούν στην πορεία». Στο πιο δημοφιλές άθλημα (και ίσως με τον μεγαλύτερο οικονομικό τζίρο) το ποδόσφαιρο,
το 45% των επαγγελματιών ποδοσφαιριστών θα αντιμετωπίσει πρόβλημα βιοπορισμού, στα πέντε πρώτα χρόνια μετά το τέλος της καριέρας του.
Το 35% θα πάρει διαζύγιο, τον πρώτο χρόνο που θα σταματήσει.
Το 40% θα καταθέσει αίτηση πτώχευσης, πριν τη πενταετία.
Το 80% θα διαγνωστεί με οστεοαρθρίτιδα, στα επόμενα δέκα χρόνια.
Το 90% θα διαπιστώσει πως δεν θα βρει τίποτα άλλο να κάνει. Όχι μόνο σε επίπεδο βιοπορισμού, αλλά και ως δραστηριότητα.
Τέλος, 1 στους 3 πρώην επαγγελματίες ποδοσφαιριστές πάσχει από κατάθλιψη, με κάποιους από αυτούς να έχουν ήδη υπάρξει αυτόχειρες.
Από τα πιο δημοφιλή αθλήματα, μέχρι και αυτά με την μικρότερη δημοτικότητα, ο επαγγελματικός αθλητισμός έχει έναν και μοναδικό σκοπό, το κέρδος. Η εκμετάλλευση των ανθρώπων για το κέρδος όμως, δεν γίνεται μόνο στις αθλήτριες και αθλητές που στις περισσότερες περιπτώσεις επιλέγουν οι ίδιοι να «κυνηγήσουν το όνειρο».
Ας επανέλθουμε στο παράδειγμα των ολυμπιακών αγώνων. Σήμερα στο Τόκιο έχουμε το προϊόν των ολυμπιακών αγώνων για το οποίο «χρειάστηκε» να εκδιωχθούν εκατοντάδες άστεγοι από το κέντρο της πόλης. Διαδηλωτές έκαναν συγκεντρώσεις κατηγορώντας την Κυβέρνηση ότι βάζει την διεξαγωγή των αγώνων πάνω από την δημόσια Υγεία. Εργαζόμενοι στον τομέα Υγείας διαμαρτύρονταν ότι 500 άτομα νοσηλευτικού προσωπικού που ζητήθηκε να μεταφερθούν στους ολυμπιακούς αγώνες δεν περισσεύουν, ιδιαίτερα την περίοδο της πανδημίας. Δικαίως λοιπόν οι διοργανωτές κατηγορήθηκαν ότι προκειμένου να μη θίξουν το προϊόν των ολυμπιακών αγώνων και τα κέρδη των χορηγών, δεν δίστασαν να θέσουν σε κίνδυνο χιλιάδες ανθρώπινες ζωές.
Τις τελευταίες δεκαετίες όλο και πιο δαπανηρές οι διοργανώσεις ολυμπιακών αγώνων ξεπερνούν τους προϋπολογισμούς τους, υπερσπαταλώντας δημόσιο χρήμα, με εταιρίες κολοσσούς (κατασκευαστικές, αθλητισμού, ασφάλειας, τεχνολογιών) να καταγράφουν υπέρογκα κέρδη.
Στο Ρίο και στο Πεκίνο εκτοπίστηκαν από τα σπίτια τους εκατομμύρια άνθρωποι για υπάρξει η εικόνα μιας “επιτυχημένης” διοργάνωσης.
Το ίδιο συμβαίνει φυσικά και με άλλες μεγάλες αθλητικές διοργανώσεις. Το επόμενο παγκόσμιο πρωτάθλημα ποδοσφαίρου θα διοργανωθεί στο Κατάρ. Εκεί λοιπόν αποφασίστηκε να φτιαχτούν από το μηδέν ολόκληρα γήπεδα μέχρι και αεροδρόμιο, σε ένα μέρος που δεν υπάρχει ζωή, μόνο και μόνο για να διεξαχθούν μερικοί ποδοσφαιρικοί αγώνες. Θα ξοδευτούν πάνω από 200 δισεκατομμύρια για να φτιαχτούν 8-10 ποδοσφαιρικά παλάτια σε μια έρημο στην μέση του πουθενά για να χρησιμοποιηθούν μόνο για 4 εβδομάδες (τα οποία θα έχουν κλιματισμό κατάλληλο για να μπορεί να παιχτεί αγώνας ποδοσφαίρου σε εκείνη την έρημο και για να λειτουργεί ο κλιματισμός αυτός το λειτουργικό και περιβαλλοντικό κόστος θα είναι υπέρογκο)!
Οι συνθήκες εργασίας ή καλύτερα δουλείας που επικρατούν δεν περιγράφονται. Ήδη υπάρχουν περισσότεροι από 6.500 μετανάστες και μετανάστριες από την Ινδία, το Πακιστάν, το Νεπάλ, το Μπαγκλαντές και τη Σρι Λάνκα έχουν πεθάνει στο Κατάρ, από τότε που στην αραβική χώρα ανατέθηκε το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2022.
Αυτό είναι ο επαγγελματικός αθλητισμός. Μια βιομηχανία θεάματος, διαφημίσεων, κέρδους του κεφαλαίου και εκμετάλλευσης ανθρώπων.
Όσο και να στηρίξει λοιπόν μια πολιτεία τους αθλητές και τις αθλήτριες της, το πρόβλημα θα είναι ίδιο. Γιατί το πρόβλημα είναι το ίδιο το σύστημα.
του Θοδωρή Μαυρίδη (δάσκαλος)
πηγή: https://selidodeiktis.edu.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου