Τον φετινό Γενάρη συμπληρώνεται ένας χρόνος από τις περσινές δυναμικές κινητοποιήσεις του εκπαιδευτικού κινήματος. Χιλιάδες εκπαιδευτικοί, αναπληρωτές και μόνιμοι, φοιτητές και μαθητές, εργαζόμενοι του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, με κέντρο αγώνα την κατειλημμένη Πρυτανεία συναντήθηκαν στους δρόμους και στις συνελεύσεις διεκδικώντας μόνιμη και σταθερή εργασία με αιχμή την απόσυρση του νόμου 4589/19 (προσοντολόγιο) της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Για ένα πυκνό δεκαήμερο, η νέα γενιά του κλάδου που βιώνει εδώ και μία δεκαετία στο πετσί της τις πολιτικές της αδιοριστίας, της ανεργίας και της ελαστικής εργασίας βρέθηκε σε όλη την Ελλάδα στην πρώτη γραμμή της μάχης μαζί με τις ΕΛΜΕ και τους Συλλόγους ΠΕ[1].
Η εκπαίδευση, γράφαμε τότε, αυθαδίασε. Αντιλήφθηκε πως δεν ήταν αντιμέτωπη απλά με έναν νόμο που θα ερχόταν να «διευθετήσει», όπως αφηνόταν να εννοηθεί από την κυβέρνηση, τεχνικά και νομικά ζητήματα όσον αφορά το σύστημα πρόσληψης/διορισμών. Αντιθέτως, το διακύβευμα ήταν πολύ πιο κρίσιμο, γι’ αυτό και τα μάτια της υπόλοιπης κοινωνίας ήταν στραμμένα σε αυτόν τον αγώνα. Ο κλάδος είχε να αντιπαλέψει έναν νόμο-τομή που συμπύκνωνε τις πιο ακραίες νεοφιλελεύθερες πολιτικές που προωθούνταν την τελευταία 20ετία στον χώρο της εκπαίδευσης και της εργασίας με στόχο τη ριζική μετάλλαξη του παιδαγωγικού, εργασιακού και μορφωτικού χαρακτήρα του δημόσιου σχολείου.
Ποιος δεν αναγνωρίζει άλλωστε στον νόμο 4589/19 του ΣΥΡΙΖΑ, τον νόμο 2525/97 του Αρσένη, την απόπειρα αναθεώρησης του άρθρου 16 του Συντάγματος της Γιαννάκου, τον νόμο 3848/10 της Διαμαντοπούλου, τον νόμο 2190/94 του Πεπονή;
Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν (;)
Ο τελευταίος χρόνος είναι τόσο λίγος και συγχρόνως φαντάζει τόσο πολύς με όλα όσα έχουν μεσολαβήσει. Το προσοντολόγιο ψηφίστηκε, με τη ΝΔ και το ΚΙΝΑΛ, από τη θέση της αντιπολίτευσης, να ζητούν επιπρόσθετα τη διεξαγωγή γραπτού ΑΣΕΠ ενώ τον Απρίλη είχαμε την πρώτη εφαρμογή του προσοντολόγιου με την προκήρυξη ειδικής αγωγής (ΕΕΠ-ΕΒΠ-ΕΑΕ). Με τις εθνικές εκλογές του Ιουλίου η ΝΔ πήρε τη σκυτάλη της διακυβέρνησης. Η κυβερνητική εναλλαγή συνοδεύτηκε από την άμεση υλοποίηση των αντιδραστικών, νεοσυντηρητικών και νεοφιλελεύθερων προεκλογικών εξαγγελιών της ΝΔ για την εκπαίδευση. Ο δρόμος άλλωστε ήταν στρωμένος από την προηγούμενη κυβέρνηση.
Τον Ιούλιο ψηφίστηκε η κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου -είχε ήδη δρομολογηθεί από τον ΣΥΡΙΖΑ- , το οποίο ταυτίστηκε από την κυβέρνηση με την ανομία, το ναρκεμπόριο και το παρεμπόριο, ενώ παράλληλα εξαγγέλθηκε η «ελεγχόμενη είσοδος» στα πανεπιστήμια, μέτρο που έχει να εφαρμοστεί από την εποχή της δικτατορίας. Πραγματικός στόχος της ΝΔ είναι η διάλυση των δομών και των πολύμορφων αγώνων του φοιτητικού και ευρύτερα νεολαιίστικου κινήματος που μπαίνουν σφήνα στα σχέδια ιδιωτικοποίησης, επιχειρηματικοποίησης και εντατικοποίησης των σπουδών στην τριτοβάθμιας εκπαίδευση.
Τον Αύγουστο, 13 δήμοι με αίτημά τους εξαιρέθηκαν από την εφαρμογή της δίχρονης προσχολικής αγωγής και εκπαίδευσης, αφού η προηγούμενη κυβέρνηση άνοιξε τον επικίνδυνο δρόμο της εμπλοκής των δημάρχων στα ζητήματα της εκπαίδευσης δίνοντάς τους αποφασιστικό ρόλο. Μέχρι και τον Δεκέμβρη, ο δήμος της Αθήνας δήλωνε ανέτοιμος να εφαρμόσει τη δίχρονη προσχολική με κίνδυνο τα παιδιά του μεγαλύτερου δήμου της χώρας να αποκλειστούν από τη δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση!
Παράλληλα η ατομική αξιολόγηση και η αυτοαξιολόγηση δρομολογούνται, με τον νέο πρόεδρο του ΙΕΠ, Γ. Αντωνίου, να δηλώνει πως το ρολόι των μεταρρυθμίσεων πρέπει να γυρίσει στην περίοδο 2013-14, στα σκληρά μνημονιακά χρόνια των συγχωνεύσεων, των διαθεσιμοτήτων και των πειθαρχικών διώξεων. Το μάθημα της Ιστορίας δια στόματος υπουργού Παιδείας δηλώνεται ότι έχει ως κύριο σκοπό τον εθνικό φρονηματισμό. Η ουσία αυτής της θέσης φάνηκε όταν στο μήνυμά της προς τα σχολεία για την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου η υπουργός δεν έκανε την παραμικρή αναφορά στον αγώνα των Ελλήνων εναντίον του φασισμού και του ναζισμού, αλλά εξήρε τον «αγώνα κατά του λαϊκισμού». Σημαντική δε προτεραιότητα για την υπουργό αποτέλεσε η μετατροπή της αργίας των Τριών Ιεραρχών σε μέρα υποχρεωτικής θρησκευτικής κατήχησης για την πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Πατρίς-Θρησκεία-Αριστεία είναι το νέο τρίπτυχο για τη Ν. Κεραμέως η οποία δήλωσε πως δεν γνωρίζει το ποσοστό του ΑΕΠ που δίνεται στο υπουργείο για το οποίο είναι αρμόδια…. Και φτάσαμε έτσι στον φετινό Γενάρη, όταν όχι μόνο βγαίνουν οι προκηρύξεις της Γενικής Αγωγής έναν χρόνο μετά την ψήφιση του προσοντολόγιου, αλλά επιχειρείται αιφνιδιαστικά και η τροποποίηση του ν. 4589/19 δίνοντας έτσι τη δυνατότητα στους αποφοίτους της μη τυπικής μεταλυκειακής εκπαίδευσης (κολέγια) να κάνουν αίτηση για τις προκηρύξεις της Γενικής Αγωγής! Με την έμμεση κατάργηση του άρθρου 16 του Συντάγματος τα επιχειρηματικά λόμπι ετοιμάζονται να αλώσουν ανενόχλητα όχι μόνο την τριτοβάθμια εκπαίδευση αλλά και τα επαγγελματικά και μορφωτικά δικαιώματα εκπαιδευτικών, μαθητών και φοιτητών.
Και τώρα που ψηφίστηκε το προσοντολόγιο; Μήπως ο Γενάρης δεν πέτυχε, αλλά έτυχε;
Ένας εξωτερικός παρατηρητής, ιδιαιτέρως δε μετά και την τελική ψήφιση του νόμου, ίσως θεωρήσει πως η μαζικότητα και η μαχητικότητα των εκπαιδευτικών κινητοποιήσεων του περσινού Γενάρη ήταν μια έκρηξη που προέκυψε εν μία νυκτί. Μια μάχη έντιμη μεν, αλλά καταδικασμένη να αποτύχει. Η αλήθεια είναι ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ προσπάθησε να αιφνιδιάσει τους εκπαιδευτικούς δημοσιεύοντας το νομοσχέδιο πριν τις διακοπές των Χριστουγέννων με κλειστά σχολεία –τι πρωτοτυπία για το υπουργείο παιδείας!- ώστε να μην έχει ο κλάδος τον αναγκαίο χρόνο για τη στοιχειώδη προετοιμασία του. Είναι επίσης αλήθεια ότι οι συνδικαλιστικές δυνάμεις ΔΑΚΕ/ΣΥΝΕΚ-ΕΡΑ-ΑΕΚΚΕ/ΠΕΚ-ΔΗΣΥ σε ΔΟΕ και ΟΛΜΕ αντίστοιχα, φρόντισαν να δώσουν τον απαραίτητο πολιτικό χρόνο στην κυβέρνηση ακολουθώντας τη γραμμή της υποταγής στον ρεαλισμό του εφικτού και του «ρετουσαρίσματος» του νόμου (βλ. προτάσεις για δήθεν «δίκαια» κριτήρια με κυρίαρχο αυτό της προϋπηρεσίας, επικλήσεις στη νομιμότητα του ΣτΕ κτλ). Συνεπικουρώντας την κυβέρνηση, ως άλλοι θεσμικοί εταίροι, πόνταραν σε μια απεργία διαμαρτυρίας τη μέρα ψήφισης του νόμου. Όμως τα πράγματα εξελίχθηκαν πολύ διαφορετικά…
Το δεκαήμερο του Γενάρη που συγκλόνισε την εκπαίδευση, που άνοιξε δυνατότητες και προοπτικές, που τάραξε τα νερά της υποταγής και της απλής διαμαρτυρίας, που έδωσε τη δυνατότητα στους ίδιους τους εργαζόμενους να αποφασίζουν, να οργανώνονται και να συγκρούονται, που χάραξε δρόμους για νικηφόρους αγώνες και γέμισε φλόγα και ελπίδα τα μάτια των χιλιάδων που στάθηκαν ο ένας δίπλα στον άλλο, δεν έτυχε!
Ήταν το αποτέλεσμα της ιδεολογικοπολιτικής διαπάλης καθ’ όλο το προηγούμενο διάστημα εντός του κλάδου -και πολύ περισσότερο μεταξύ των ίδιων των αναπληρωτών- γύρω από τα ζητήματα της ελαστικής εργασίας και της αδιοριστίας (ποιος φταίει, ποιον εξυπηρετεί), των διορισμών (γιατί είναι απαραίτητοι, πόσοι είναι αναγκαίοι), των εκπαιδευτικών και μορφωτικών αναγκών, της μορφής του εργατικού και συνδικαλιστικού κινήματος που θα μπορεί να οργανώσει αγώνες με προοπτική νίκης. Οι αντιφάσεις, ο συντεχνιασμός της «αναγκαιότητας» του ενός έναντι όλων των άλλων, η υποταγή «στο εφικτό», συναντήθηκαν με την αναγκαιότητα της σύγκρουσης με τον ρεαλισμό των μειωμένων προσδοκιών που προτάσσουν κυβερνήσεις-ΕΕ-ΟΟΣΑ-κεφάλαιο, με τη συλλογική δράση και την αποφασιστικότητα να διεκδικήσουν οι ελαστικά εργαζόμενοι το δικαίωμά τους στο μέλλον, τη δουλειά και τη ζωή τους!
Αλήθειες και ψέματα
Οι προσδοκίες χιλιάδων αδιόριστων και άνεργων για μόνιμους διορισμούς, έστω και λίγους, έστω και με το προσοντολόγιο-κανίβαλο, οι αυταπάτες εδώ και μία δεκαετία ότι το ζήτημα των διορισμών θα λυθεί μέσω του κυβερνητικού δρόμου, η δημιουργία ομάδων συμφερόντων αναπληρωτών (μηδενικής προϋπηρεσίας, με μεταπτυχικά, χωρίς μεταπτυχιακά, με το τάδε ή δείνα «προσόν»), οι οποίες τελικά δρούσαν ανταγωνιστικά προς στο καθολικό συμφέρον του κλάδου και συνειδητά ή ασυνείδητα χρησίμευσαν τόσο στην τακτική του «διαίρει και βασίλευε» της κυβέρνησης όσο και ως βολικό άλλοθι της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας που αρνιόταν κάθε προσπάθεια αγωνιστικής ανάτασης με το επιχείρημα πως «αυτοί φαγώνονται μεταξύ τους, δεν βγάζεις άκρη», «δεν θέλουν, παρότι τους καλούμε σε κινητοποιήσεις (!)», είναι τα αγκάθια μιας συζήτησης με τα οποία πρέπει ειδικά σε αυτή τη φάση να αναμετρηθούμε και πάλι.
Έναν χρόνο μετά, τα ερωτήματα, οι αγωνίες και οι προβληματισμοί των εκπαιδευτικών είναι πάλι ανοιχτά στο τραπέζι. Ωστόσο, το διακύβευμα, δεν είναι αν όλα αυτά είναι λογικό να επανέρχονται, το ερώτημα είναι αν θα επιτρέψουμε να γυρίσουμε τα δικά μας ρολόγια στις παλινωδίες του παρελθόντος, ή αν αντίθετα θα κρατήσουμε ως οδηγό τις φωτεινές, μαχητικές στιγμές του εκπαιδευτικού κινήματος, του Μάρτη του ’18, του Γενάρη του ’19, τις μικρές και μεγάλες κινητοποιήσεις όλου του προηγούμενου διαστήματος. Εκείνες τις στιγμές που επέβαλλαν την αλλαγή της συζήτησης από τους δημοσιονομικούς περιορισμούς και την «τρέλα» να ζητά κανείς μόνιμη και σταθερή δουλειά σε περίοδο κρίσης, στην αλλαγή ατζέντας που δεν έχει υλοποιηθεί ακόμη, που μπορεί να σέρνεται σε αδιόρατες υποσχέσεις διορισμών με αριθμούς που άλλοτε μεγαλώνουν κι άλλοτε μικραίνουν, είναι όμως η μαζική παρουσία στο προσκήνιο των αναπληρωτών/τριών, των συμβασιούχων στους υπόλοιπους χώρους του δημοσίου και όχι μόνο, που έχουν επιβάλει πλέον η συζήτηση αυτή να παραμένει επιτακτικά ανοιχτή και προς υλοποίηση!
Η κυβέρνηση της ΝΔ λοιπόν επιχειρεί να υλοποιήσει επιθετικά το προσοντολόγιο Γαβρόγλου, και οι συνέπειες έρχονται να επιβεβαιώσουν όλα αυτά για τα οποία το εκπαιδευτικό κίνημα προειδοποίησε. Και την ίδια στιγμή, επιχειρούν να κατευνάσουν τις αντιδράσεις στο όνομα διορισμών που προκλητικά δηλώνουν ότι θα δώσουν τέλος στην αδικία και την αναμονή τόσων χρόνων! Ποια είναι όμως η πραγματικότητα; Βρισκόμαστε πράγματι μπροστά στο άνοιγμα της στρόφιγγας των διορισμών;
Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά:
Με βάση τον ν. 4589/19 το εκάστοτε υπουργείο παιδείας καλείται να συγκροτεί ανά τριετία αξιολογικούς πίνακες κατάταξης των υποψήφιων εκπαιδευτικών με βάση κριτήρια μοριοδότησης, τα οποία μπορεί να τροποποιεί με υπουργικές αποφάσεις η εκάστοτε πολιτική ηγεσία! Οι πίνακες αυτοί αποτελούν τους νέους πίνακες προσλήψεων αναπληρωτών ή/και διορισμών μόνιμων εκπαιδευτικών, εφόσον αυτοί προβλέπονται στον προϋπολογισμό! Στην πραγματικότητα, δεν μιλάμε για πίνακες διορισμών, όπως παραπλανητικά διατείνεται η κα. Κεραμέως, αλλά για νέους πίνακες για προσλήψεις αναπληρωτών! Επιπλέον ακόμη κι αν υποθέσουμε -το τονίζουμε αυτό- ότι θα προχωρήσουν στους διορισμούς που έχουν προαναγγείλει στην ειδική και στη γενική εκπαίδευση, αυτοί θα είναι ελάχιστοι συγκριτικά, όχι μόνο με τις πραγματικές ανάγκες του σχολείου που οραματιζόμαστε -ενός σχολείου με αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας των εκπαιδευτικών και μόρφωσης των μαθητών- αλλά ακόμα και του σημερινού σχολείου -ενός σχολείου που για να λειτουργήσει στοιχειωδώς απαιτείται η πρόσληψη σχεδόν 40.000 αναπληρωτών κάθε χρονιά, με χιλιάδες κενά να παραμένουν ακάλυπτα, εξουθενώνοντας εκπαιδευτικούς, μαθητές και γονείς.
Την ίδια στιγμή που οι πίνακες παραμένουν κλειδωμένοι για τρία χρόνια, οι τεράστιες ανακατατάξεις στο εσωτερικό των προσωρινών πινάκων της ειδικής αγωγής, όπως αυτοί δημοσιευτήκαν, δείχνουν τις ανυπολόγιστες συνέπειες στον προγραμματισμό της οικογενειακής και προσωπικής ζωής χιλιάδων εκπαιδευτικών. χιλιάδες θα παραμείνουν εκτός προσλήψεων, παρότι εργάστηκαν για 3 ή και περισσότερα χρόνια. Δείχνουν, όμως, και τους πρώτους απολυμένους.000 εκπαιδευτικοί για διάφορους λόγους, κυρίως τεχνικούς/γραφειοκρατικούς, από λάθη και ασάφειες, ή, όπως χαρακτηριστικά ανέφεραν στις κινητοποιήσεις τους, για τα 3 ευρώ ενός παραβόλου, οδηγούνται στην ανεργία!
Την προκήρυξη της ειδικής αγωγής, ακολούθησε η 1ΓΕ και 2ΓΕ, για τη συγκρότηση νέων πινάκων κατάταξης αναπληρωτών. Είναι ακριβώς αυτές οι προκηρύξεις που δείχνουν ότι ο «βασιλιάς είναι γυμνός» και το αφήγημα των διορισμών στη γενική αγωγή καταρρέει. Αν λάβει κανείς υπόψη του τον χρόνο που χρειάστηκε -και ακόμη δεν έχει ολοκληρώσει- ο ΑΣΕΠ για τις 25.000 αιτήσεις στην ειδική αγωγή, δηλαδή τουλάχιστον 1 χρόνο και βλέπουμε, δεν χρειάζεται πολλή φαντασία για να υπολογίσει κανείς πόσος χρόνος απαιτείται για 150.000, σύμφωνα με τις προβλέψεις, αιτήσεις! Με άλλα λόγια, η κυβέρνηση παγώνει τους υποτιθέμενους 5.250 διορισμούς (αριθμός που κανείς δεν μας έχει εξηγήσει. γιατί τόσους κι όχι λιγότερους ή περισσότερους!) για τουλάχιστον 2 χρόνια παρά τα μεγάλα λόγια για έτοιμους πίνακες τον Σεπτέμβρη και διορισμούς την επόμενη χρονιά! Είναι φανερή η προτεραιότητα της κυβέρνησης του δόγματος «του νόμου και της τάξης» να διορίσει σε μόλις 2 μήνες 1.500 αστυνομικούς μέσω ΑΣΕΠ, με τις πιο απλές ίσως διαδικασίες που έχουμε συναντήσει ποτέ. Εύλογα γεννάται το ερώτημα: Τι περιμένουν άραγε για να μονιμοποιήσουν τους χιλιάδες εκπαιδευτικούς που έχουν στηρίξει το δημόσιο σχολείο τόσα χρόνια;
Σε κλειδωμένους αξιολογικούς πίνακες οι εκπαιδευτικοί δίνουν μάχη στρεφόμενοι ο ένας απέναντι στον άλλο, κυνηγώντας αέναα προσόντα, μόρια, κάθε λογής πιστοποιήσεις που θα τους δώσουν τη δυνατότητα να «ξεπεράσουν» όσους είναι από πάνω τους. Έτσι από τη μια το πτυχίο και τα εργασιακά δικαιώματα που απορρέουν από αυτό γίνεται κουρελόχαρτο και από την άλλη η πραγματική «επένδυση» είναι στα μεταπτυχιακά, τα διδακτορικά, τα σεμινάρια, τις ξένες γλώσσες και η λίστα δεν τελειώνει. Αξιολογούνται σκληρά για το πόσο «άξιοι», «άριστοι», «κατάλληλοι» είναι για να διεκδικήσουν την προσωρινή τους θέση στο δημόσιο σχολείο. Σε αυτό το περιβάλλον οι νέοι απόφοιτοι αντιλαμβάνονται ότι το πτυχίο τους τους διασφαλίζει απλώς το εισιτήριο για την είσοδό τους στους πίνακες, ενώ, προκειμένου να μπορέσουν να δουν το όνομά τους να «σκαρφαλώνει», χρειάζεται τελικά να σπουδάζουν και να συγκεντρώνουν πιστοποιήσεις κυριολεκτικά δια βίου. Είναι δε αποκαλυπτικό ότι σε ένα σύστημα – κινούμενη άμμο τίποτα από όσα μπόρεσε ή δεν μπόρεσε να αποκτήσει ένας εκπαιδευτικός δεν είναι δεδομένο ότι θα φανεί «χρήσιμο» στην επόμενη τριετία!
Ταυτόχρονα, το νέο μοντέλο εργαζόμενου που επιτάσσουν διακαώς κυβερνήσεις-ΕΕ-ΟΟΣΑ και κεφάλαιο αφορίζει δια παντός τα εργασιακά δικαιώματα που απορρέουν από την προϋπηρεσία, το δικαίωμα στη μόνιμη και σταθερή δουλειά. Στο νέο τοπίο ο κάθε εργαζόμενος οφείλει να προσαρμόζεται, ώστε να είναι ευέλικτος, με λιγότερα ή/και καθόλου δικαιώματα, αναλώσιμος και σε διαρκή περιπλάνηση και ανακύκλωση ανάμεσα στην εργασία και την ανεργία. Σε κάθε περίπτωση, τίποτα δεν πρέπει να θεωρείται κεκτημένο και δεδομένο. Αντίθετα οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις έρχονται να ρευστοποιήσουν τις εργασιακές σχέσεις και επιδιώκουν να παγιώσουν μια νέα «κανονικότητα».
Με βάση τα παραπάνω, το αίτημα για μονιμοποίηση όλων των αναπληρωτών εδώ και τώρα αποκλειστικά με βάση το πτυχίο και όλη την προϋπηρεσία συμπυκνώνει αυτό που χιλιάδες εκπαιδευτικοί βροντοφώναξαν στους δρόμους του κέντρου της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης, κάθε μικρής και μεγάλης πόλης σε κάθε γωνιά της Ελλάδας: Το αυτονόητο δικαίωμα και την αταλάντευτη απαίτηση για μόνιμη και σταθερή εργασία για όλους!
Κοινός αγώνας
Οι πτυχές του προσοντολόγιου, όπως περιγράφονται, δεν αφορούν μόνο τους ελαστικά εργαζόμενους στα σχολεία. Κάθε πλευρά του αφορά το τώρα και το αύριο του δημόσιου σχολείου στο σύνολό του, των εργασιακών δικαιωμάτων όλων των εκπαιδευτικών, την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Η σύνδεση του ν. 4589/19 με την αξιολόγηση/αυτοαξιολόγηση, την αυτονομία και τα σχέδια ιδιωτικοποίησης της εκπαίδευσης είναι περισσότερο από προφανής. Την ίδια στιγμή το αίτημα για μονιμοποίηση όλων των αναπληρωτών, δεν μπορεί να μείνει ασύνδετο από την αντιασφαλιστική επίθεση, από το δικαίωμα κάθε εργαζόμενου σε περίθαλψη, παροχές, σε αξιοπρεπείς συντάξεις. Είναι άρρηκτα δεμένο με κάθε αίτημα που αφορά την υπεράσπιση των μορφωτικών δικαιωμάτων όλων των παιδιών. Απαιτείται να συνδεθεί με την αναγκαιότητα εδώ και τώρα να ξαναμιλήσουμε για αυξήσεις σε μισθούς, μείωση του χρόνου εργασίας, να ξαναπάρουμε πίσω όσα μας έκλεψαν, όσα βίαια μας στέρησαν. Διεκδικήσεις που, τα χρόνια της κρίσης του καπιταλισμού, μας έπεισαν, τόσο το αστικό μπλοκ δυνάμεων όσο και ο υποταγμένος και αστικοποιημένος συνδικαλισμός των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ-ΔΟΕ-ΟΛΜΕ, να αφήσουμε στην άκρη, να χαμηλώσουμε τις απαιτήσεις, αν όχι να τις απεμπολήσουμε εξολοκλήρου.
Το επόμενο διάστημα μπροστά στην νεοφιλελεύθερη επέλαση που επιφυλάσσει όλο το αστικό μπλοκ εξουσίας στον κόσμο της εργασίας γενικά αλλά και στην εκπαίδευση ειδικά είναι αναγκαία η ανασυγκρότηση του κινήματος που θα ξεπερνάει τα όρια του αστικοποιημένου, κυβερνητικού, εργοδοτικού συνδικαλισμού της υποταγής, του εταιρισμού και της συναίνεσης, αλλά ταυτόχρονα θα σπάει τα φρένα όσων προτάσσουν την απλή διαμαρτυρία, τις κινητοποιήσεις – «μνημόσυνα» που «βγάζουν απλά την υποχρέωση» την ημέρα ψήφισης των εκάστοτε μέτρων. Οι ελπιδοφόρες παρακαταθήκες των αγώνων που σημάδεψαν το προηγούμενο διάστημα, από τις κινητοποιήσεις των αναπληρωτών, την πρωτοβουλία των σωματείων του ιδιωτικού τομέα στις 1/11 για Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας και αυξήσεις στους μισθούς, το συντονιστικό αγώνα και τις δυναμικές κινητοποιήσεις των συμβασιούχων στα προγράμματα ΟΑΕΔ, τις κινητοποιήσεις των φοιτητικών συλλόγων με αποκορύφωμα την υπεράσπιση του πανεπιστημιακού ασύλου στην ΑΣΟΕΕ κλπ., να αποτελέσουν τη βάση της οργάνωσης ενός μαχητικού, ανυποχώρητου και νικηφόρου αγώνα. Απαιτείται άμεσα η συσπείρωση όλων των ταξικών δυνάμεων στις συλλογικές διαδικασίες, τον ουσιαστικό συντονισμό των πρωτοβάθμιων σωματείων, στην πραγματική ενοποίηση των επιμέρους κινητοποιήσεων, με συνελεύσεις αγώνα, για την οργάνωση ενός μαζικού, ανατρεπτικού και πραγματικά επικίνδυνου και επιθετικού κινήματος, για πανεκπαιδευτικό-πανεργατικό απεργιακό αγώνα διάρκειας.
Σε όλο τον κόσμο, η νεολαία και το κομμάτι των ελαστικά εργαζόμενων σηκώνει το γάντι, οργανώνεται και ξεσηκώνεται! Από τη Χιλή, τη Γαλλία μέχρι την απεργία των εκπαιδευτικών στο Σικάγο, αμφισβητεί την «κανονικότητά» τους, επιδιώκει να σπάσει τον ασφυκτικό κλοιό μιας ζωής στερημένης από προσδοκίες, εμφανίζεται δυναμικά στο προσκήνιο διεκδικώντας να ακουστεί, να επιβάλει και να ορίσει το μέλλον της. Ήρθε και η δική μας ώρα! Να εμφανιστεί μαζικά στο προσκήνιο όλη η πραγματική αγωνία, η οργή και η διεκδίκηση του συνόλου των αιτημάτων που αφορούν κάθε πτυχή της ζωής μας, μιλώντας για το δικό μας ρεαλιστικά αναγκαίο και δίκαιο.
Σημειώσεις
[1] Για μια αναλυτική περιγραφή της περιόδου από όσους/ες συμμετείχαν στις κινητοποιήσεις βλ. την ειδική έκδοση του Σελιδοδείκτη Εκπαιδευτικό Κίνημα 2019: «Είμαστε μια όμορφη εικόνα από το μέλλον!» (Χειμώνας 2019)
των Βαγγελίτσας Δινοπούλου και Σταυρούλας Δομούζη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου