Εφημερία ως τα βαθιά γεράματα;

Για ένα πλαίσιο σύγχρονων ασφαλιστικών δικαιωμάτων 

και διεκδικήσεων

Η διαβίωση με όρους ασφάλειας είναι δικαίωμα και ανάγκη κάθε ανθρώπου -νέου, εργαζόμενου ή συνταξιούχου- και υποχρέωση της κοινωνίας απέναντί του.

Ένα δικαίωμα που πρέπει να καλύπτεται από την κοινωνία συνολικά αλλά και από ιδιαίτερους θεσμούς κοινωνικής ασφάλισης και πρόνοιας.

Μια ανάγκη που μπορεί και πρέπει να καλύπτεται πλήρως, με προτεραιότητα στην ποιότητα ζωής των ανθρώπων και όχι στους ψυχρούς οικονομικούς δείκτες.

Με βάση αυτά τα κριτήρια απαιτούμε:

1. Όλοι οι πολίτες μετά την ολοκλήρωση των σπουδών τους να ασφαλίζονται αυτόματα και αυτοδίκαια.

2. Αποκλειστικά δημόσιο ασφαλιστικό σύστημα, που θα λειτουργεί με κριτήριο τις κοινωνικές ανάγκες, μακριά από τη λογική του «κόστους-ωφέλειας»,  της «ανταποδοτικότητα» και της αγοράς.

3. Το κόστος της ασφάλισης να βαρύνει τους εργοδότες και την πολιτεία τόσο για τους εργαζόμενους όσο και για τους ανέργους (νεοεισερχόμενους ή απολυμένους). Να καταργηθούν τα «ασφαλιστικά» κίνητρα προς τους εργοδότες (μείωση, απαλλαγή ή επιδότηση από το δημόσιο των εργοδοτικών εισφορών, ρυθμίσεις οφειλών κ.ά.).

4. Σύνταξη στα 60 ή στα 30 χρόνια εργασίας. Η περίοδος ανεργίας να μετρά ως χρόνος ασφάλισης. Πλήρης ασφάλιση για τη μερική απασχόληση, την ελαστική και εκ περιτροπής εργασία, τις διάφορες μορφές μαθητείας και κατάρτισης, την απασχόληση με βάουτσερ ή σε προγράμματα «κοινωφελούς εργασίας».

5. Καμιά σύνταξη κάτω από 900 ευρώ. Διασφάλιση όλων των συντάξεων/εφάπαξ που τα υπερβαίνουν.

6. Ενιαίος φορέας ασφάλισης για όλους τους μισθωτούς ή ανέργους, με εξίσωση προς το υψηλότερο επίπεδο προστασίας και ενοποίηση κύριας κι επικουρικής ασφάλισης.

7. Όλοι οι πολίτες που διαμένουν στη χώρα, Έλληνες ή μετανάστες, εργαζόμενοι ή άνεργοι να έχουν ελεύθερα και χωρίς προϋποθέσεις δωρεάν περίθαλψη από ένα αποκλειστικά δημόσιο υγειονομικό σύστημα.

Για να κατοχυρωθεί ένα τέτοιο πλαίσιο κοινωνικής προστασίας απαιτείται:

* Να καταργηθούν οι αντιασφαλιστικοί νόμοι που ψηφίστηκαν τα τελευταία χρόνια (Σιούφα, Ρέππα, Πετραλιά κ.λπ.) και οι ρυθμίσεις που προωθήθηκαν την πενταετία των μνημονίων.

* Να μην περάσουν τα βάρβαρα μέτρα του τρίτου μνημονίου για την ασφάλιση.

* Να επιστραφούν στα ασφαλιστικά ταμεία τα αποθεματικά που υπεξαίρεσαν οι τράπεζες, οι εργοδότες και το κράτος: τα 70 δις ευρώ που λεηλατήθηκαν έως το 2010, τα δεκάδες δις που χάθηκαν με τα δομημένα ομόλογα και το «κούρεμα» του PSI, αλλά και τα δις που αρπάχτηκαν το πρώτο εξάμηνο του 2015 από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ για να αποπληρωθεί το ΔΝΤ.

Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί αν δεν αγωνιστούμε να απαλλαγεί η κοινωνική ασφάλιση και η ζωή μας απ’ ό,τι εμποδίζει την ικανοποίηση των αναγκών μας:

 * Από τη μηχανή του χρέους, που καταβροχθίζει τον πλούτο που παράγουμε και τα αποθεματικά των ταμείων. Γι’ αυτό απαιτούμε: πλήρης διαγραφή του χρέους. 

* Από τους «ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς», στο βωμό των οποίων θυσιάζονται οι κοινωνικές δαπάνες κι οι ασφαλιστικές ανάγκες. Γι’ αυτό απαιτούμε: αύξηση των κοινωνικών δαπανών με επιβάρυνση της εργοδοτικής πλευράς και όχι των μισθών.

* Από τους νόμους των αγορών και των τραπεζών, που εξανεμίζουν τα αποθεματικά των ταμείων στο όνομα της υψηλότερης «απόδοσης». Γι’ αυτό απαιτούμε: έξω οι τράπεζες και οι αγορές από τα ταμεία, έξω τα ταμεία από το χρηματιστηριακό τζόγο.

* Από τις απαιτήσεις των εργοδοτών, των «επενδυτών» και της «ανάπτυξης», που θέλουν μια τυπικά ή ουσιαστικά ανασφάλιστη εργασία, με τη μείωση της εισφοράς τους ή κάλυψή της από το κράτους (δηλ. απ’ τους ίδιους τους εργαζόμενους μέσω της φορολογίας).

* Από τη μέγγενη του ευρώ και της ΕΕ, που βρίσκονται -χρόνια τώρα, αλλά και στην εποχή των μνημονίων- πίσω από κάθε αντιασφαλιστικό μέτρο. Γι’ αυτό απαιτούμε: μη εφαρμογή των αντιασφαλιστικών κατευθύνσεων της ΕΕ. Ρήξη/έξοδο από ευρώ και ΕΕ.

* Από τα τρία μνημόνια και κάθε κυβέρνηση ή μηχανισμό που τα προωθεί.

Το εργατικό κίνημα, θα πρέπει να σηκώσει το γάντι

      Η υπεράσπιση της κοινωνικής ασφάλισης, καθώς και όλων των κεκτημένων δικαιωμάτων μας,  είναι ζήτημα ζωής για όλους τους εργαζόμενους. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε στους κυβερνώντες να την κατεδαφίσουν στο βωμό της αποπληρωμής του χρέους και της αντιμετώπισης της καπιταλιστικής κρίσης υπέρ της ολιγαρχίας του πλούτου.

Ο αγώνας για δικαιώματά, μας βρίσκει όλους στην ίδια πλευρά: εργαζόμενους και άνεργους, νέους και ενήλικους, ελαστικά απασχολούμενους και συνταξιούχους, μισθωτούς του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα, Έλληνες και μετανάστες. Ας τον δώσουμε ενωμένοι, με μαχητικότητα και αποφασιστικότητα. Είναι ο μόνος τρόπος να κατοχυρώσουμε τα δικαιώματα και το μέλλον όλων μας.

          Απέναντι στα νέα δεσμά που ετοιμάζονται για τον κόσμο της εργασίας, πρέπει να συγκροτηθεί ένα πλατύ κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο  που θα διεκδικεί ξανά τον χαμένο πλούτο, θα προβάλλει και θα διεκδικεί τα σύγχρονα δικαιώματα του κόσμου της εργασίας, θα αρνείται το χρέος, θα απαιτεί τη διαγραφή του/παύση πληρωμής του, την εθνικοποίηση των τραπεζών, τη ρήξη και έξοδο με το ευρώ και την ΕΕ,  θα βρίσκεται σε διαρκή σύγκρουση και ρήξη με την ολιγαρχία του πλούτου, των ιδιοκτητών των ΜΜΕ και του πολιτικών εκφραστών τους.

Αυτό προϋποθέτει την ενεργή συμμετοχή μας σε όλες τις διαδικασίες του κινήματος, ως τη μόνη ελπίδα, τη μόνη εγγύηση ότι θα βγάλουμε τη θηλιά του χρέους και των μνημονίων και θα κερδίσουμε τη ζωή που αξίζει σε μας και τα παιδιά μας.