Της Γιώτας Ιωαννίδου,
«Η Πορεία προς τη Γάζα» υπογραμμίζει πως η συνείδηση των ανθρώπων δεν είναι ακόμη νεκρή. Η αλληλεγγύη είναι πράξη πολιτική, που δεν θεωρεί αδιανόητο να τα βάλει με τα εγκλήματα της καπιταλιστικής κυριαρχίας.
Ενα καταματωμένο καλοκαίρι έκανε την είσοδό του, ξερνώντας φρίκη. Μπροστά στα μάτια όλου του πλανήτη η Παλαιστίνη ισοπεδώνεται μαζί με τους ανθρώπους της. Η πείνα είναι πιο αμείλικτη από τον φόβο των βομβαρδισμών και την οδύνη των δολοφονημένων. Νικάει τη γλώσσα, τις σκέψεις, τις αισθήσεις. Ειδικά όταν τσακίζει τα παιδικά σώματα. Δεν υπάρχει πια τόπος να κατοικήσουν, γράφει απελπισμένα ο Χουσάμ Μαρούφ, ποιητής από τη Γάζα. ΗΠΑ, ΕΕ, κυβερνήσεις, όπως η δική μας, στέκουν αμείλικτα στο πλευρό των δολοφόνων του Ισραήλ. Πόσους αλήθεια νεκρούς μπορεί να κουβαλήσει η ανθρωπότητα εντός της χωρίς να σαπίσει η ίδια;
