Αποστολή Γάζα Μάης 2018
Ακρίτας Καλούσης, Γιάννης Μαρίνης εκπαιδευτικοί, μέλη της αποστολής
Η αντιπροσωπεία ξεκίνησε από την Αθήνα την Τρίτη 8 Μαΐου, αεροπορικώς για το Τελ Αβίβ και από εκεί, οδικώς, για τη Ραμάλα και επέστρεψε το Σάββατο 12 Μαΐου ακολουθώντας την αντίστροφη διαδρομή. Στο αεροδρόμιο του Τελ Αβίβ και στη διαδρομή προς και ιδιαίτερα από τη Ραμάλα, η αντιπροσωπεία πέρασε από εξονυχιστικούς ελέγχους Η αντιπροσωπεία συναντήθηκε με τον Υπουργό Παιδείας της Παλαιστίνης, με εκπροσώπους του συνδικάτου εκπαιδευτικών, επισκέφτηκε σχολεία στη Ραμάλα, ήρθε σε επαφή με εκπαιδευτικούς και μαθητές, επισκέφτηκε το σπίτι της οικογένειας της Άχεντ Ταμίμι.
Η κόρη του Μπάσεντ αλ-Ταμίμι μεγάλωσε σε ένα σπίτι με πολλούς δολοφονημένους συγγενείς – μάρτυρες τους αποκαλούν – από τον ισραηλινό στρατό. Η Άχεντ, όπως και κάθε άλλο παιδί στην Παλαιστίνη που βιώνει την κατοχή, θα αντιδρούσε με τον ίδιο τρόπο, μας λέει, χαστουκίζοντας έναν στρατιώτη που χτυπάει παιδιά. Η παλαιστινιακή αντίσταση χρωστάει πολλά στις γυναίκες της. Ελεύθερες, μορφωμένες, ασυμβίβαστες και δυναμικές. Μιλώντας για το παλαιστινιακό ζήτημα, προχωρά σε μια βαθιά πολιτική και ιδεολογική ανάλυση, θέτοντας το θέμα της ισραηλινής κατοχής ως βασικού εκφραστή της καπιταλιστικής κυριαρχίας στην περιοχή, όπου διαδραματίζει ταυτόχρονα το ρόλο του χωροφύλακα. Εξηγεί πως ο αγώνας τους είναι κομμάτι του ευρύτερου αντι – ιμπεριαλιστικού αγώνα. Τονίζει ότι εφόσον οι καπιταλιστές συνεργάζονται και συμμαχούν έτσι και εμείς, οι λαοί, επιβάλλεται να κάνουμε ακριβώς το ίδιο. «Δεν θα μας σώσει καμία Ευρωπαϊκή Ένωση και καμιά Αμερική», λέει τελειώνοντας ενώ στα χέρια του κρατά την αφίσα με τα φυλακισμένα παιδιά της οικογένειάς του, της οικογένειας Ταμίμι.
Τείχη, τείχη, παντού τείχη. Τείχη και ηλεκτροφόρα καλώδια. Βρισκόμαστε στις εξεγερμένες πόλεις που ακούγαμε και βλέπαμε στις ειδήσεις, το 1987 και το 2000 – Ραμάλα, Ραφάτ, Χεβρώνα, Ναμπλούς.
Φτάσαμε στη Ζανούτα και το Ραμαντίν όπου βρίσκονται τα σχολεία που βοήθησε η «Πρωτοβουλία» μας.Είναι δύο χωριά Βεδουίνων που έχουν εκτοπιστεί σε μια ορεινή περιοχή, με αποτέλεσμα τα παιδιά για να πάνε σχολείο να είναι αναγκασμένα να διανύσουν τουλάχιστον 12 χιλιόμετρα κάθε μέρα, σε ένα χωματόδρομο επικίνδυνο, περνώντας από τον εξευτελιστικό έλεγχο του ισραηλινού στρατού, δυο και τρεις φορές.
Στη Ζανούτα το σχολείο εγκαινιάστηκε στις 26 Μαρτίου 2018 και το γκρέμισαν οι έποικοι με την βοήθεια του στρατού, στις 9 Απριλίου. Το μάθημα γίνεται πλέον στα ερείπιά του, κάτω από τον ήλιο ή τη βροχή, σε άθλιες συνθήκες. Μας υποδέχτηκαν η δασκάλα, τα παιδιά και κάτοικοι του καταυλισμού. Τα παιδιά δεν χαμογελούσαν, τα πρόσωπά τους ήταν φοβισμένα και δύσπιστα. Μοιράσαμε ζωγραφιές των μαθητών μας από την Ελλάδα, σχεδιάσαμε στα βιβλία τους καρδιές και σύμβολα της ειρήνης, χαρίσαμε λίγα κουτιά μαρκαδόρους και μερικά μολύβια. Τα όπλα της αποστολής μας. Ακολούθησε η επίσκεψη στο δεύτερο σχολείο, στο Ραμαντίν, που χτίστηκε και αυτό με τα χρήματα της καμπάνιας των εκπαιδευτικών σωματείων «Ένα σχολείο για τη Γάζα». Αυτό στέκει ευτυχώς σώο, με τα παιδιά και τους δασκάλους στις τάξεις. Τα πρόσωπά τους είναι πιο χαρούμενα και καλοδιάθετα σε σύγκριση με τους συνομήλικούς τους στη Ζανούτα.
Η Αποστολή συνέχισε τις επισκέψεις σε σχολεία και την τέταρτη και πέμπτη ημέρα επισκέφθηκε τη Βηθλεέμ και την Ιερουσαλήμ. Εκεί διαπιστώσαμε ιδίοις όμασι το καθεστώς απαρτχάιντ.
Η οργή και ο πόθος για ελευθερία ξεχείλιζε από παντού. Συναισθήματα που μας διαπερνούσαν σαν ηλεκτρικό ρεύμα σε κάθε επαφή… και μας θυμίζουν σήμερα που η Παλαιστίνη και τα παιδιά της μακελεύονται, γιατί συνεχίζοντας να στεκόμαστε στο πλευρό των Παλαιστινίων είμαστε «στη σωστή πλευρά της ιστορίας»…
Αποστολή Γάζα, Ιούνης 2010
Γιώτα Ιωαννίδου, Παύλος Αντωνόπουλος, εκπαιδευτικοί, μέλη της αποστολής
Η Πρωτοβουλία «Ένα σχολείο για τη Γάζα», εμφανίζεται στο εκπαιδευτικό στερέωμα τον Μάρτιο του 2009. Πρόκειται για μια συντονισμένη καμπάνια 32 συλλόγων συνολικά Α΄θμιας και Β’θμιας εκπαίδευσης, με αντιπολεμικές δράσεις-μαθήματα σε σχολεία, αφίσες, υλικά ενημέρωσης, συναυλίες και άλλες δραστηριότητες αλληλεγγύης. Στόχος, η πολιτική υποστήριξη του απελευθερωτικού αγώνα του Παλαιστινιακού λαού και η άρση του αποκλεισμού της Γάζας από το Ισραήλ, καθώς και η έμπρακτη βοήθεια με το μάζεμα χρημάτων για την ανοικοδόμηση βομβαρδισμένου σχολείου και τη διοργάνωση αποστολής παράδοσής τους. Αργότερα αποφασίζεται, στο σχολείο που θα ανοικοδομηθεί, να δοθεί το όνομα «Σπύρος Μαρκόπουλος» στη μνήμη συναδέλφου που συμμετείχε στην πρωτοβουλία, και έφυγε πρόωρα από τη ζωή, και στη μνήμη του συγκεντρώθηκαν 14.000 ευρώ.
Με οδηγό τους στίχους του παλαιστίνιου ποιητή Μαχμούτ Νταρουίς:
«Όταν γυρνάς στο σπιτικό σου, να σκέφτεσαι τους άλλους.
Μη ξεχνάς όσους ζουν σε αντίσκηνα.
Όταν τα αστέρια μετράς πριν κοιμηθείς να σκέφτεσαι τους άλλους
Εκείνους που δεν έχουν πού να πλαγιάσουν
Όταν ελεύθερα μιλάς να σκέφτεσαι τους άλλους
Εκείνους που δεν τους αφήνουν να μιλήσουν
Και καθώς σκέφτεσαι εκείνους, τους άλλους
Στον εαυτό σου γύρισε και πες: αχ να ήμουν ένα κερί στο σκοτάδι…»
Η αντιπροσωπεία ήταν η πρώτη αποστολή που επισκέφτηκε τη μαρτυρική Γάζα, μετά την πειρατική επίθεση του ισραηλινού στρατού στα καράβια του «Στόλου της Ελευθερίας». Λόγω της κατακραυγής για τις δολοφονίες, άνοιξαν για λίγο τα σύνορα, στη Ράφα.
Η αντιπροσωπεία ξεκίνησε από την Αθήνα την Πέμπτη το βράδυ αεροπορικώς για την πόλη του Καΐρου και μετά οδικώς όλο το βράδυ, προς το πέρασμα της Ράφα. Έφτασε εκεί τις πρώτες πρωινές ώρες της Παρασκευής και ύστερα από αμέτρητους ελέγχους από τις αιγυπτιακές αρχές, τελικά κατάφερε να περάσει τα σύνορα, μετά το μεσημέρι της ίδιας μέρας. Έτσι βρεθήκαμε στη «φυλακή» της Γάζας, που είχε το εξής εκπληκτικό: όταν τα περάσματα – οι πύλες της ανοίγουν, οι περισσότεροι κάτοικοι της Γάζας βγαίνουν για να ξαναμπούν και δεν την εγκαταλείπουν.
Επισκεφθήκαμε το νηπιαγωγείο της Μπειτ Λάγια με τα σημάδια από σφαίρες και θραύσματα οβίδων σε ένα του τοίχο. Το γυμνάσιο – λύκειο της Τζαμπάλια, δίπλα στο λόφο Αλ Κασίφ, όπου πραγματοποιήθηκαν πολυήμερες, σκληρές συγκρούσεις στον προπέρσινο πόλεμο. Στους τοίχους του έγραφε: «Αν οι άνθρωποι θέλουν να ζήσουν με αξιοπρέπεια, πρέπει να αλλάξουν τη μοίρα τους». Παντού παιδιά, πολλά παιδιά. Πάνω από 60% του πληθυσμού είναι παιδιά. Χαμογελούν. Τα μικρά είναι ξυπόλυτα, αλλά ενδεδυμένα με τη μέγιστη αξιοπρέπεια. Τα φάρμακα λείπουν, μας ενημέρωσαν. Τα χειρουργεία, εκτός από έλλειψη εξοπλισμού, αντιμετωπίζουν συχνές διακοπές ρεύματος, όπως και όλη η κοινωνία, 8 έως 12 ώρες την ημέρα. Στη Γάζα υπήρχε μια από τις παγκόσμιες κυβερνητικές πρωτοτυπίες: το υπουργείο φυλακισμένων αφού πάνω από 8.000 κρατούνται σε ισραηλινές φυλακές, αρκετοί κάτω από 18 ετών. Ο φυλακισμένος Αχμέτ Αμπίντ, πέθανε το προηγούμενο βράδυ. Η γυναίκα του Ομέρ Χουντ ψάχνει τους γιούς της και τον πατέρα τους. Η μια καταγγελία διαδέχεται την άλλη. Παιδιά με θλιμμένο βλέμμα και αμήχανο χαμόγελο, κρατούν εικόνες δικών τους, που όμως δεν αγκάλιασαν ποτέ. Οι οικογένειες τους μας λένε ότι πιστεύουν στην ελπίδα που φέραμε, μας ζητούν να γίνουμε η φωνή τους στον έξω κόσμο κι εμείς αισθανόμαστε ανήμποροι όσο ποτέ με αυτά τα τεράστια παιδικά βλέμματα να μας ακολουθούν…
Η παραμονή μας στη Γάζα τελείωσε το μεσημέρι της Κυριακής 12 Ιούνη. Στο διάστημα αυτό κάναμε 10 συναντήσεις (με τον πρωθυπουργό, τους υπουργούς παιδείας και υγείας, 13 πολιτικές οργανώσεις, συνδικάτα, οικογένειες φυλακισμένων, παιδιά, κόσμο), πάντα φρουρούμενοι.
Η αποστολή πέτυχε τους στόχους της. Εξέφρασε την αλληλεγγύη του ελληνικού λαού στον παλαιστινιακό λαό, κατάφερε μια μικρή ρωγμή στο φονικό αποκλεισμό, βρήκε τον χώρο για το σχολείο που θα ανοικοδομούσε. Στον μεγαλύτερο προσφυγικό καταυλισμό των κατεχόμενων, στη συνοικία Τζαμπάλια, προπύργιο της αντίστασης του παλαιστινιακού λαού.
Όταν μαζέψαμε τα χρήματα που μετέφερε κάθε μέλος της αντιπροσωπείας συγκεντρώνοντας το ποσό των 20.000 ευρώ και το παραδώσαμε, αποχαιρετώντας τη Γάζα, μας δόθηκε ένα μήνυμα για να φέρουμε πίσω. Ξεκινούσε με ευχαριστίες προς το λαό μας και τη συμπαράσταση του και κατέληγε «Μαζί οι δυο λαοί θα σμιλέψουν την πέτρα της ελπίδας, παρμένη από τα βουνά της απελπισίας, μετατρέποντας την αδικία σε δικαιοσύνη». Ένα μήνυμα που οφείλουμε να κάνουμε πράξη μπροστά στη σημερινή γενοκτονία του Παλαιστινιακού λαού…
Αναδημοσίευση από το περιοδικό Σελιδοδείκτης για την Εκπαίδευση και την Κοινωνία. τεύχος 2022, άνοιξη 2025, σ.σ. 51-53
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου