Το να μιλάς δεν είναι ντροπή. Μονάχα το να είσαι ρουφιάνος

της Μυρσίνης Κάιλα,

πηγή: https://selidodeiktis.edu.gr/

Είναι μία ακόμα Πέμπτη, είσαι από το πρωί στο σχολείο, κάνεις μάθημα – άλλοτε «αποτελεσματικά», άλλοτε όχι και τόσο, έτσι κι αλλιώς μόνη σε θέλουν να παλεύεις σε μια εποχή φτιαγμένη για τέρατα. Ως συνήθως αγνοείς τις αναπάντητες κλήσεις στο κινητό σου τηλέφωνο. Μέχρι που ο διευθυντής του σχολείου χτυπάει την πόρτα και σου ζητάει να βγεις επειγόντως από την τάξη γιατί σε ζητούν από την Υπηρεσία. Απορημένη βγαίνεις από την αίθουσα για ν’ ακούσεις μια φωνή στην άλλη άκρη της γραμμής να σου δίνει περιθώριο δύο ωρών για να σώσεις τον εαυτό σου. Από τι και από ποιον;

Το παραπάνω δεν αποτελεί την αρχή ενός b-horror movie, αλλά τη φθηνή, δυστοπική πραγματικότητα που βιώνουν εκατοντάδες εκπαιδευτικοί σε κάθε άκρη της χώρας. Τηλεφωνικοί εκβιασμοί και θρασύδειλα τελεσίγραφα για δηλώσεις μετάνοιας, αλλιώς πειθαρχικά επειδή δεν συναινούμε στη διάλυση του δημόσιου σχολείου ή σε ό,τι έχει μείνει όρθιο από αυτό.

Το σκηνικό μεταφέρεται από την επαρχία στην πρωτεύουσα. Διεκπεραιωτές των τηλεφωνικών απειλών και των πειθαρχικών κάτι υπαλληλίσκοι, κυνικοί εντολοδόχοι, υπάκουοι και πρόθυμοι να κάνουν όλη τη βρώμικη δουλειά διώκοντας ακόμα και απεργούς. Το να μιλάς δεν είναι ντροπή. Μονάχα το να είσαι ρουφιάνος ενός υπουργείου και μιας κυβέρνησης που τρέχει να νομοθετήσει ο,τιδήποτε καθιστά το δημόσιο σχολείο βορά στο ιδιωτικό κεφάλαιο και στα ιδρύματα του, για να βγάζουν κέρδος στις πλάτες μας και να ξεπλένουν την εικόνα τους, ενώ εμείς παλεύουμε να πάρουμε ανάσα. Τους έχουμε σιχαθεί. Και όχι δεν θέλουμε να φέρουμε τις μαθήτριες και τους μαθητές στα μέτρα μας. Ούτε να οριοθετήσουμε τη σκέψη και τη δράση μας στα μέτρα κεφαλαίου, κράτους και επίδοξων διαχειριστών. Πειθαρχία τέλος, ζωή μαγική έλεγε ένα σύνθημα σε μια αφίσα που κρέμεται ακόμα στον τοίχο.

Τα χρόνια πέρασαν κάπως από τότε, είναι πολλά αυτά που μας εξαντλούν, αρνούμαστε όμως να παραδώσουμε έναν αγώνα χρόνων, αρνούμαστε να ξεπουλήσουμε τα χρόνια εργασίας που κουβαλάμε στις πλάτες μας και τις μάχες που έχουμε δώσει, επιμένουμε σε καιρούς όπου έννοιες και λέξεις χάνουν το νόημά τους (η υπάλληλος που απείλησε τις συναδέλφισσες εκπαιδευτικούς με πειθαρχικά είπε άλλωστε ότι το έκανε γιατί είναι με το μέρος μας) να μιλάμε για τη δημόσια εκπαίδευση ως κοινωνικό αγαθό και να υπερασπιζόμαστε μέχρι τέλους το δικαίωμα στην απεργία.

Έπεται συνέχεια. Όπως έγραφε και ο τοίχος στη διεύθυνση εκπαίδευσης Α’ Αθήνας, όπου μαζευτήκαμε πραγματικά πολλές και πολλοί, με άμεσα και δυναμικά αντανακλαστικά: Κάτω τα χέρια από τις απεργούς, το δημόσιο σχολείο θα νικήσει.