Θα έρθουν μέρες που δεν θα ρωτάμε αν «καλυπτόμαστε» από το σωματείο για να αντισταθούμε, γιατί η κάλυψη θα είμαστε ΕΜΕΙΣ.
Μέρα κινητοποιήσεων η Πέμπτη 15/12 και απεργιακών καλεσμάτων για την εκπαίδευση. Μέσα σε ένα γενικόλογο πλαίσιο αιτημάτων από τα Δ.Σ των ομοσπονδιών και με την μετριοπάθεια κήρυξης των διευκολυντικών στάσεων εργασίας από ΔΟΕ δεν εκφράστηκε για άλλη μια φορά ο αναβρασμός και η γενικότερη απογοήτευση που επικρατεί στα σχολειά μας. Είμαστε χλιαροί; Ή μας θέλουν έτσι; Γιατί οι απεργίες που είναι το δυνατό μας χαρτί λειτουργούν ως μηχανισμός εκτόνωσης και όχι ως ανατροπής;
Στρέφοντας το βλέμμα στις δεκάδες καταγγελίες εκπαιδευτικών από τους διευθυντές των σχολείων τους και την παραπομπή τους στους διευθυντές εκπαίδευσης, αναρωτιόμαστε γιατί η διοίκηση επιλέγει την μεμονωμένη δίωξη σε συναδέλφισσες/φους που ορθώνουν ανάστημα στις πολιτικές εξόντωσης του δημόσιου σχολείου και των εργασιακών μας δικαιωμάτων. Συγκεκριμένα μετά την απόφαση δεκάδων ΣΕΠΕ και ΕΛΜΕ, μέσα από γενικές συνελεύσεις, να κηρύξουν απεργία-αποχή από την αξιολόγηση και μέντορες σημειώθηκαν ονομαστικές αναφορές στις διευθύνσεις εκπαίδευσης όσων επέλεξαν να απέχουν από τις διαδικασίες αυτές. Στη συνέχεια οι συνάδελφοι/σσες κλήθηκαν σε απολογία και μετά ξεκίνησε μια διαδικασία τρομοκράτησης και δίωξης. Φυσικά σε όλες τις περιπτώσεις δεν λείπει και η επίκληση στον απεργοκτόνο νόμο Χατζηδάκη, όμως οι ομοσπονδίες δεν οργανώνουν την ανατροπή του νόμου στην πράξη παρά αντιτίθενται σε αυτόν μόνο στα λόγια.. Σημειώνεται ότι σε όλες αυτές τις περιπτώσεις τα πρωτοβάθμια σωματεία στήριξαν και συσπείρωσαν κόσμο με παραστάσεις διαμαρτυρίας στις κατά τόπους διευθύνσεις εκπαίδευσης. Όπως στην περίπτωση της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Πειραιά που μετά από συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας και στήριξη των συναδέλφων, ο διευθυντής εκπαίδευσης δεν συνέχισε τη δίωξη. Προσπαθούν να μας απομονώσουν, για να νιώσουμε αδύναμοι.
Αρκεί να στρέψουμε το βλέμμα στις μικρές νίκες όταν είμαστε πραγματικά ενωμένοι και αγωνιζόμαστε. Η αλληλεγγύη που έχουμε ο ένας για τον άλλο και η πίστη στο δίκαιο του αγώνα θα φέρουν τις νίκες που θέλουμε. Το ξέρουν πολύ καλά οι διοικήσεις και το ΥΠΑΙΘ ότι όταν η μαζική απέχθεια στις πολιτικές που διαλύουν τα σχολεία και τις ζωές μας, βρει τον τρόπο να εκφραστεί χωρίς τον επιβαλλόμενο φόβο, αλλά με την ορμή και τη σιγουριά της αλληλοϋποστήριξης και αλληλεγγύης μας, τότε το ζύγι της τρομοκρατίας θα γέρνει προς αυτούς. Θα έρθουν μέρες που δεν θα ρωτάμε αν «καλυπτόμαστε» από το σωματείο για να αντισταθούμε, γιατί η κάλυψη θα είμαστε ΕΜΕΙΣ. Το σωματείο είμαστε ΕΜΕΙΣ. Μέσα από την συμμετοχή μας και την δράση μας σε αυτά δυναμώνουμε των αγώνα μας και το μπόι μας ανακτά τις πραγματικές του διαστάσεις. Και όταν είμαστε πολλοί ακόμα και οι νόμοι τους στέκονται πολύ ΛΙΓΟΙ μπρος στην ορμή των δίκαιων αιτημάτων μας. Έτσι κουρελιάζονται οι νόμοι (βλ. Ν. Χατζηδάκη, Ν. αξιολόγησης κλπ). Έτσι οι ηγεσίες κοιτούν αμήχανα. Έτσι ο εργοδοτικός συνδικαλισμός των ομοσπονδιών αλλάζει και γίνεται εργατικός. Τότε η απεργία, το δυνατό μας χαρτί, θα είναι πραγματική απειλή και τρόμος σε αυτούς τους ΛΙΓΟΥΣ.
της Αριάδνης Τακουρίδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου