Η πληγωμένη Ἄνοιξη τεντώνει τὰ λουλούδια της
οἱ βραδινὲς καμπάνες τὴν κραυγή τους
κι ἡ κάτασπρη κοπέλα μέσα στὰ γαρίφαλα
συνάζει στάλα-στάλα τὸ αἷμα
ἀπ᾿ ὅλες τὶς σημαῖες ποὺ πονέσανε
ἀπὸ τὰ κυπαρίσσια ποὺ σφάχτηκαν
γιὰ νὰ χτιστεῖ ἕνα πύργος κατακόκκινος
μ᾿ ἕνα ρολόγι καὶ δυὸ μαύρους δεῖχτες
κι οἱ δεῖχτες σὰ σταυρώνουν θά ῾ρχεται ἕνα σύννεφο
κι οἱ δεῖχτες σὰ σταυρώνουν θά ῾ρχεται ἕνα ξίφος
τὸ σύννεφο θ᾿ ἀνάβει τὰ γαρίφαλα
τὸ ξίφος θὰ θερίζει τὸ κορμί της
Ἡ πληγωμένη Ἄνοιξη
Μίλτος Σαχτούρης
Το βράδυ της Παρασκευής 18 Μαρτίου στις 01:22 τα ξημερώματα εμφανίστηκε στον ουρανό η περίφημη πανσέληνος του Μαρτίου, γνωστή και ως «Πανσέληνος του Σκουληκιού».
Η πανσέληνος του Μαρτίου έχει πάρει το περίεργο όνομά της, «Φεγγάρι του Σκουληκιού», από παλιές αγροτικές εργασίες, καθώς τον συγκεκριμένο μήνα κάνουν και πάλι την εμφάνισή τους οι γαιοσκώληκες, αφού το έδαφος θερμαίνεται λόγω της άνοιξης. Οι πρώτοι γαιοσκώληκες που εμφανίζονται γίνονται τροφή για τους κοκκινολαίμηδες και τ΄ άλλα τα πουλιά, κάτι που θεωρείται το πρώτο σημάδι του ερχομού της άνοιξης. Παρά τον ασυνήθιστο χειμωνιάτικο Μάρτη όμως, κανείς δεν αμφέβαλλε για τον ερχομό της. Τα χελιδόνια δεν ακύρωσαν την πτήση τους και η φύση μετατρέπεται ήδη σε «απέραντο εργοτάξιο» για την υποδοχή της.
Μια τόσο καθησυχαστική και ωφέλιμη βεβαιότητα! Όσο κι αν κλονίζεται στις μέρες μας από την κλιματική αναστάτωση και κατάρρευση που τείνει να καταργήσει την διάκριση των τεσσάρων εποχών, περιγελά τον Vivaldi και κάνει την υπέροχη λαϊκή ρήση της ελπίδας «από Μάρτη καλοκαίρι» να φαντάζει απειλή.
Από την άλλη, ελάχιστοι πια προσβλέπουν ή ελπίζουν σε μια άνοιξη της ανθρωπότητας κι ακόμη λιγότεροι μάχονται για αυτήν. Σε πρώτη ματιά κάτι τέτοιο μοιάζει τουλάχιστον αφελές εντός της ζοφερής πραγματικότητας που ζούμε. Στην εποχή μας, ενώ αντικειμενικά είμαστε πιο κοντά από ποτέ στην εκπλήρωση της ουτοπικής- ευτοπικής κοινωνίας ελεύθερων κι ευτυχισμένων ανθρώπων, όλα δείχνουν το αντίθετο: ένα εφιαλτικό παρόν και ένα ακόμη πιο εφιαλτικό μέλλον. Φαίνεται να επιβεβαιώνεται και να θριαμβεύει στη ζωή το «1984» μαζί με όλη τη δυστοπική φιλολογία και φιλμογραφία που μας κατακλύζει. Οι παλιές βεβαιότητες για τους «σιδερένιους νόμους της ιστορίας» γκρεμίζονται με πάταγο. «Έτσι και αλλιώς η γη θα γίνει κόκκινη», αλλά από θάνατο… «Τρύπιες», λοιπόν, οι σημαίες μας; Όταν λαοί της πρώην «χώρας των Σοβιέτ» αλληλοσπαράζονται για τα συμφέροντα των δικών τους και των ξένων εκμεταλλευτών.
Ματωμένη είναι ετούτη η Άνοιξη. Ένας πόλεμος πιο άδικος από ποτέ μαίνεται στις πεδιάδες με τα στάρια, τα καλαμπόκια και τα ηλιοτρόπια της Ουκρανίας. Αυτά τα τελευταία σταμάτησαν λες το καθημερινό τους παιγνιδιάρικο πήγαινε–έλα, αφού ο ουρανός σκοτείνιασε και ο ήλιος-οδηγός τους κρύφτηκε από τις φλόγες και τους καπνούς του πολέμου. Ασύλληπτη τραγωδία για τους ανθρώπους των εμπόλεμων περιοχών σε αυτήν τη μακάβρια και αέναη σκυταλοδρομία ξεριζωμού, προσφυγιάς και θανάτου: Κύπρος–Γιουγκοσλαβία-Συρία-Λιβύη-Υεμένη… Εκατομμύρια απελπισμένοι…make war not love.
Ο πόλεμος μπλέκεται ασφυκτικά με την ατέλειωτη, δομική οικονομική κρίση, την οικολογική καταστροφή, τις θανατηφόρες πανδημίες. «Σκοτώνονται οι λαοί για τ’ αφέντη το φαΐ», αλλά χάνουν το δικό τους, αφού η παγκόσμια επισιτιστική κρίση είναι προ των πυλών. Ενεργειακή κρίση και ενεργειακή φτώχεια καθηλώνουν και σκοτώνουν, ενίοτε, τα φτωχά λαϊκά στρώματα στα παγωμένα, υποθηκευμένα και σκοτεινά τους σπίτια. Θηριώδεις προπαγανδιστικοί μηχανισμοί δίνουν τον δικό τους πόλεμο με θύματα την ενημέρωση και τη γνώση. Συσκοτίζουν τις πραγματικές αιτίες, τον ανταγωνισμό των αφεντικών τους δηλαδή, σπέρνοντας φόβο, μίσος, υποταγή, αλλοτρίωση.
Ελάχιστα και δυσεύρετα τα «σημάδια ζωής» και αντίστασης πάνω στη γη. Τα αναζητούμε δίκην σωστικών συνεργείων κάτω από τα ερείπια της κοινωνικής κατεδάφισης, τα παρατηρούμε με τους μεγεθυντικούς φακούς όσων ψηγμάτων αισιοδοξίας απέμειναν. Οι συνεχείς λαϊκές κινητοποιήσεις στις πλατείες της Αλβανίας ενάντια στην ακρίβεια θέτουν ευθαρσώς το ζητούμενο «να πέσουν οι τιμές και η κυβέρνηση!», κάτι που δεν μπορούν να ψελλίσουν ούτε καν να διανοηθούν κάποιες πεφωτισμένες ηγεσίες. Οι εκπαιδευτικοί στη Μινεάπολη των ΗΠΑ που απεργούν μετά από 50 χρόνια (!) γιατί η «χώρα της ελευθερίας» και μητρόπολη του καπιταλισμού, τους αναγκάζει να κοιμούνται στα… αυτοκίνητά τους ή να… νοικιάζουν τα δωμάτιά τους σε άγνωστους συγκατοίκους! Στη χώρα μας ο συνεχιζόμενος, παρά τις διώξεις, ηρωικός αγώνας των εκπαιδευτικών ενάντια στην πλήρη διάλυση και ιδιωτικοποίηση του δημόσιου σχολείου, τα πρώτα δειλά σκιρτήματα ενός ανεξάρτητου αντιπολεμικού κινήματος συντηρούν σπίθες ελπίδας.
Λίγοι, πολύ λίγοι, αυτοί… οι γαιοσκώληκες δεν προμηνύουν καμιά άνοιξη. Χρειάζεται τιτάνιος, απελπισμένος αγώνας για να πολλαπλασιαστούν οι σύγχρονοι «γαιοσκώληκες της ιστορίας. Για μια καινούρια έφοδο στον ουρανό!
Είναι και κείνη η ριμάδα η Ιστορία που πασχίζει να μας θυμίζει ότι υπάρχει κι άλλη δυνατότητα. 18 του Μάρτη ήταν του μακρινού 1871 κι η μέρα που ξεκίνησε η γαλλική Κομμούνα. Το πρόγραμμα στις σημαίες της δεν προσφέρεται για αντικείμενο διδακτορικού κάποιων ακαδημαϊκών μελετητών της ιστορίας, αλλά φάρος ελπίδας για το σήμερα.
–αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες και εκλογές
-αντικατάσταση του τακτικού στρατού από πολιτοφυλακές
-δήμευση εκκλησιαστικής περιουσίας
-πάγωμα τιμών σε ενοίκια και αγαθά
-απαγόρευση λειτουργίας των ενεχυροδανειστηρίων
-άρνηση πληρωμής των δημοσίων χρεών
-κατάργηση των τόκων
-εξίσωση των μισθών
-επίταξη άδειων διαμερισμάτων για τη στέγαση των αστέγων
-όλοι, ακόμη και οι δικαστές, είναι όχι μόνο αιρετοί αλλά και ανακλητοί
-δωρεάν, υποχρεωτική και λαϊκή εκπαίδευση
-αυτοδιαχείριση των εργοστασίων και της παραγωγής…
-εργατικό μισθό στους βουλευτές
Δεν έχει άλλο δρόμο η άνοιξη! Αυτόν «της άγριας επανάστασης που θα ξανασυμβεί με χίλιους τρόπους».
ΥΓ: Βέβαια, υπάρχει κι άλλη επιλογή: η 18 Μάρτη είναι, λέει, και η Παγκόσμια Ημέρα… Ύπνου!
του Γιάννη Λαθήρα
πηγή: https://selidodeiktis.edu.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου