Τον περασμένο Σεπτέμβριο, ένας φοιτητής στο πανεπιστήμιο Tsinghua του Πεκίνου καταγράφηκε σε βίντεο να οδηγεί το ποδήλατό του τη νύχτα και να εργάζεται σε ένα φορητό υπολογιστή που στηριζόταν στο τιμόνι του. Το βίντεο κυκλοφόρησε στα κινεζικά μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Από τη μια βλέπουμε την πίεση για την επιτυχία να καθιστά χάσιμο χρόνου τα λεπτά που ξοδεύονται σε ένα ποδήλατο για την μετακίνηση.
Από την άλλη η εικόνα αυτή έγινε το σημείο αναφοράς για πολλές συζητήσεις σχετικά με «Neijuan -involution/ εμπλοκή/εξέγερση»: και τη νέα γενιά που επαναστατεί ενάντια στο ατελείωτο κυνήγι ανταγωνισμού στη σύγχρονη Κίνα αλλά και στην υπερκόπωση με στόχο την επιτυχία.
H λέξη χρησιμοποιείται ευρέως για να μεταδώσει ένα γενικό αίσθημα ήττας, όταν αποδεδειγμένα το πνεύμα του ανταγωνισμού καταλήγει σε μια κούραση, ματαίωση, απογοήτευση.
Αυτός ο ιός της «εξέγερσης» έχει εξαπλωθεί από τις πανεπιστημιουπόλεις κολλεγίων σε αυτό που είναι για πολλούς πτυχιούχους ο επόμενος προορισμός τους: την υπερανταγωνιστική τεχνολογική βιομηχανία της Κίνας.
Μπορεί στη χώρα μας να ξεσηκώθηκε θύελλα αντιδράσεων για το ψηφισμένο πλέον εργασιακό νόμο, ο οποίος μεταξύ άλλων περιλαμβάνει ρυθμίσεις για το ωράριο, ωστόσο ήδη έναν εργασιακό μοντέλο στην Κίνα το λεγόμενο «9-9-6» το οποίο εφαρμόζεται από τεχνολογικές εταιρείες γίνεται θέμα στο δημόσιο διάλογο ( τον ανεπίσημο ιδιαίτερα) αποδομείται στις συνειδήσεις των νέων εργαζομένων. Με βάση αυτό το μοντέλο, οι εργαζόμενοι εργάζονται 9 το πρωί με 9 το βράδυ επί 6 ημέρες. Σύνολο 72 ώρες εβδομαδιαία.
Και ενώ το “996” ήταν κάποτε σήμα τιμής, η φράση τώρα στην Κίνα εκφωνείται με ειρωνική απελπισία και έχει διογκωθεί σε νέες επαναλήψεις όπως “007” (δουλεύοντας στο διαδίκτυο εικοσιτέσσερις ώρες την ημέρα, επτά ημέρες την εβδομάδα). Γιατί αυτό φέρνει η τηλεργασία: ολοήμερη σκλαβιά. Όπως και οι φοιτητές έτσι κι οι εργαζόμενοι στον τομέα της τεχνολογίας αντιστέκονται σε μια ιδέα που προσφέρεται από τον επιχειρηματικό κόσμο και την κυβέρνηση: ότι ο τομέας της τεχνολογίας, που τροφοδοτείται από τον μονοδιάστατο ανταγωνισμό της αγοράς και την αδυσώπητη βιασύνη του εργατικού δυναμικού της, θα ωθήσει την Κίνα ( όπως και κάθε άλλη χώρα!) σε ένα μέλλον πλούτου και ευκολίας.
Από τα γενοφάσκια στον ανταγωνισμό, την αριστεία, την καλλιέργεια δεξιοτήτων για να φτάσουμε γρήγορα στον εργασιακό μεσαίωνα του 007
Η ανταγωνιστική πίεση στην Κίνα αρχίζει από νεαρή ηλικία. Από την εξασφάλιση μιας θέσης σε ένα δίγλωσσο νηπιαγωγείο, την είσοδο σε ένα «καλό σχολείο» και έπειτα οι εισαγωγικές εξετάσεις στα πανεπιστήμια -ελίτ της χώρας με στόχο πάντα μια εργασία που πληρώνει αρκετά καλά για να προσφέρει μια άνετη ζωή στην πόλη. Τρελές τιμές ακινήτων στις περιοχές που στεγάζονται τα σχολεία-ελίτ. Εμπορικά κέντρα τα Σαββατοκύριακα μετατρέπονται σε μεγάλα ολιστικά κέντρα μάθησης. Όλα τα είδη των κέντρων κατάρτισης για τα παιδιά – χορός δρόμου, μπαλέτο, αγγλικά – όλα είναι διαθέσιμα.
Κάθε Σαββατοκύριακο, οι διάδρομοι είναι γεμάτοι με γονείς που τριγυρίζουν με σακίδια και κρατούν τα μικρά παιδιά τους, τρέχοντας μανιωδώς από τη μια τάξη στην άλλη . Παππούδες και γιαγιάδες που ταΐζουν και ποτίζουν τα εγγόνια τους ενώ αναπαύονται μεταξύ των τάξεων. Υπνωτισμένα παιδιά σε μικρά σκαμπό μουρμουρίζοντας υπολογισμούς, ενώ περιμένουν να ξεκινήσει το μάθημα τους!!
Εν όψει του σκληρού ανταγωνισμού, οι γονείς εξαντλούν τον τελευταίο πόρο για να δώσουν στα παιδιά τους ένα πλεονέκτημα αργότερα.
Στην Ελλάδα του 2021
Κατατέθηκε εκπαιδευτικό Νομοσχέδιο που οι μαθητές θα αξιολογούνται από την έκτη τάξη.
Εισάγονται εξετάσεις για το ποιο παιδί θα μπει στο πρότυπο-πειραματικό, στο καλό σχολείο και κατά συνέπεια κάποιο άλλο θα χάσει το σχολείο της γειτονιάς του.
Εντατικοποίηση. Αξιολόγηση. Καλλιέργεια δεξιοτήτων…Κατακερματισμένα και εύκολα μετρήσιμα όλα.
ΚΔΑΠ που θα λειτουργούν από τις 2 το μεσημέρι έως τις 10 το βράδυ για να καλύπτουν μια ανάγκη -αυτή του εργασιακού μεσαίωνα των γονιών τους.
Οι τέχνες εξοβελίζονται από τα σχολικά προγράμματα ως μη αναγκαίες.
Αντί για ζωγραφιά μαθητής νηπιαγωγείου απεικονίζει ατελείωτες μαθηματικές πράξεις. Η αγωνία των γονιών να μη μείνει πίσω το παιδί έχει στερήσει την ίδια την παιδική ηλικία -φαντασία -αυθορμητισμό.
Κι όλα αυτά γιατί;;; Για την επιτυχία, την πρόοδο;; ή για να φτάσουν γρήγορα-γρηγορότερα στην ελλαδική γενιά του 9-9-6!
Ήδη τα παιδιά μας δουλεύουν από την εστίαση μέχρι τις εταιρείες πληροφορικής 12ωρα-13 ωρα-15ωρα.
«Καίγονται» στην εργασιακή και πραγματική πυρά ( είτε κάτω από τον ήλιο, είτε πάνω από τα μάτια της κουζίνας) με αντίτιμο να μείνουν σε «σκηνές» και να αμείβονται ελάχιστα. Καλούνται να «βγάζουν τα μάτια τους» μπροστά σε μια οθόνη υπολογιστή για να πάρουν ένα ρεπό που θα δουλέψουν για περισσότερα χρήματα.
Ας πούμε τα πράγματα με το όνομά τους.
Δε θα ανταλλάξουμε τις ζωές μας με τα κέρδη τους.
Έχουμε ευθύνη απέναντι στις νέες γενιές μαθητών αλλά και εργαζομένων.
της Βιολέττας Πατέλη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου