Εβδομάδα αντιθέσεων και αντιφάσεων αυτή που μας πέρασε. Η Ελλάδα φιγουράρει στα πρωτοσέλιδα των ξένων ειδησεογραφικών ιστοσελίδων ως η χώρα που επιτέλους ψήφισε το δικαίωμα του γάμου και της τεκνοθεσίας των ομόφυλων ζευγαριών, ένα δικαίωμα που ήταν ήδη κατοχυρωμένο σε 15 χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το άρθρο στο New York Times μάλιστα τονίζει ότι είναι η πρώτη ορθόδοξη χώρα που προχωρεί σε μια τέτοια νομοθεσία.
Ηχεί περίεργα ίσως η ιδιαίτερη αναφορά που γίνεται στο θρήσκευμα – ως τώρα είχαμε συνηθίσει να αναφερόμαστε με τέτοια έκπληξη μόνο σε περιπτώσεις τρίτων κρατών με τα λεγόμενα θεοκρατικά καθεστώτα. Μα είναι όντως αλήθεια… Το άρθρο όμως στην αναφορά του στο θρήσκευμα μόνο ακροθιγώς αναφέρεται στην έντονη αντίδραση της εκκλησίας, κάτι που πραγματικά έχει πελώρια σημασία για τη δημοκρατία στη χώρα.
Όλη αυτή την περίοδο πριν την ψήφιση του νομοσχεδίου η εκκλησία προσπάθησε πολλάκις να παρέμβει στην πολιτικά πράγματα είτε με επιστολές προς τους βουλευτές με απειλητικούς υπαινιγμούς για το εκλογικό τους μέλλον, αν τολμούσαν να ψηφίσουν κάτι “ανώμαλο, μη-φυσιολογικό και παρεκκλίνον”, είτε με πανελλαδικά καλέσματα στις εκκλησίες όπου απαγγέλλονταν από τον άμβωνα πύρινοι λόγοι μίσους και κοινωνικού αποκλεισμού. Τελευταία απόπειρα από τον κλήρο επηρεασμού της ψήφου το αίτημά του να πραγματοποιηθεί η ψηφοφορία στη βουλή με ανάταση χειρός για να εκτεθεί ο κάθε βουλευτής στην εκλογική του περιφέρεια. Όλα αυτά τα αντιδραστικά και απαράδεκτα δεν αναφέρονται στο άρθρο, αλλά ούτε καν επέφεραν στο εσωτερικό νομικές συνέπειες για την ανέγγιχτη εκκλησία και τις ανεξέλεγκτες παρεμβάσεις της στην πολιτική και πολιτιστική ζωή αυτού του τόπου χρόνια τώρα.
Ο διαχωρισμός κράτους – εκκλησίας παραμένει ένα διαρκές ζητούμενο στον τόπο αυτόν, στη χώρα που ακόμα έχει ενοποιημένη την παιδεία με τη θρησκεία μέσα σε ένα ενιαίο υπουργείο στη λογική της διαμόρφωσης μιας θεοκρατικής κουλτούρας γεμάτης παθογενειών, σαν κι αυτή που εκφράστηκε με τον πιο απόλυτα ανάλγητο και ξεδιάντροπο τρόπο από την εισαγγελέα του Αρείου Πάγου προς την πρόεδρος του Συλλόγου ‘Τέμπη 2023’ και μητέρα θύματος του εγκλήματος των Τεμπών, όταν την προέτρεψε ουσιαστικά να μην ψάχνει περισσότερο την υπόθεση αλλά να πάει στην εκκλησία να την βοηθήσει με τα εξής λόγια: “Τι να κάνουμε; Αυτά συμβαίνουν. Πάτε στην εκκλησία να σας βοηθήσει. Κοιτάξτε μπροστά τη ζωή σας”.
Η ανώτερη δικαστική λειτουργός αυτής της χώρας αποθαρρύνει τον πολίτη από το να βρει το δίκιο του, από το να διαλευκάνει ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα στον σιδηρόδρομο διεθνώς με το να του προτείνει το γνωστό ‘όπιο του λαού’ για να ξεχάσει τον πόνο του και να μην ταράζει τα λιμνάζοντα νερά μιας βρώμικης καθεστηκυίας τάξης!
Ίσως αυτό να δικαιώνει και το Ευρωκοινοβούλιο το οποίο ενέκρινε μια καταδικαστική απόφαση την προηγούμενη βδομάδα με βάση την οποία η Ελλάδα παρουσιάζει σημαντικό έλλειμμα ως κράτος-δικαίου με σοβαρά φαινόμενα διαφθοράς, παρεμβάσεων στους δημοκρατικούς θεσμούς, αστυνομικής καταστολής και βίας καθώς και καταπάτησης ατομικών, κοινωνικών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Και όπως φαίνεται η απόφαση αυτή είναι εύστοχη, κρίνοντας από την εργαλειοποίηση της δικαιοσύνης με τις συνεχείς καθυστερήσεις εκδίκασης σημαντικών υποθέσεων, όπως της πυρκαγιάς στο Μάτι, του δυστυχήματος των Τεμπών, και πριν από αυτά της Χρυσής Αυγής και των εγκλημάτων της ναζιστικής εγκληματικής οργάνωσης, με τη σύσταση αμφιβόλου αξιοπιστίας εξεταστικών επιτροπών, με τη θέσπιση καθοδηγούμενων ΜΜΕ και τις προσπάθειες ελέγχου των δημοσιογράφων, με τα πολλά περιστατικά και θύματα αστυνομικής βίας, και την ποινικοποίηση κάθε μορφής αντίστασης με κύρια και πρώτη τη συνδικαλιστική.
Μέσα στα πλαίσια του κρατικού αυταρχισμού και της προσπάθειας καταστολής κάθε αντίστασης τα συνδικαλιστικά δικαιώματα βρίσκονται σταθερά στο στόχαστρο ιδιαίτερα μετά τον αντιδραστικό νόμο Χατζηδάκη. Αυτή τη στιγμή και για πολλοστή φορά οι εκπαιδευτικοί και τα σωματεία τους σύρονται στα δικαστήρια, αφού μην έχοντας άλλα όπλα πειθούς και παραπλάνησης, το υπουργείο καταφεύγει ξανά στη λύση της ποινικοποίηση της συνδικαλιστικής δράσης με το να βγάλει την απεργία-αποχή των εκπαιδευτικών από την αξιολόγηση παράνομη και καταχρηστική.
Το υπουργείο μπροστά στην απήχηση της απεργίας-αποχής στον εκπαιδευτικό χώρο και στο σοβαρό ενδεχόμενο να μείνει η αξιολόγηση στα χαρτιά, παραδέχεται την ήττα του καταφεύγοντας σε αυταρχικά μέτρα και πράξεις που καταπατούν συνταγματικά κατοχυρωμένα δικαιώματα, όπως αυτό της απεργίας.
Το ίδιο και με τους αγώνες των φοιτητών και γενικά του εκπαιδευτικού κινήματος εν όψει της ψήφισης του νόμου για την αναγνώριση των ιδιωτικών πανεπιστημίων. Η κυβέρνηση κατηγορεί φοιτητές και συνδικαλιστές για παρακώλυση της λειτουργίας των πανεπιστημίων και φτάνει να τους κατηγορεί ως ‘ληστές’ , όταν η ίδια καταρχάς καταπατά ανερυθρίαστα το άρθρο 16 του Συντάγματος. Συνεχίζει μάλιστα κλιμακώνοντας την ένταση απαντώντας στις διαμαρτυρίες της πανεπιστημιακής κοινότητας με τον απεργοσπαστικό τρόπο των τηλε-εξετάσεων. Φτάνει στο σημείο να απολύει εργαζόμενους συνδικαλιστές που με αποφάσεις των συλλογικών οργάνων τους αντιστέκονται νόμιμα στις παράνομες αποφάσεις της κυβέρνησης.
Στους σκοτεινούς καιρούς που διανύουμε τα δικαιώματα καταπατούνται όλο και περισσότερο κι εδώ και παγκοσμίως. Δικαιώματα κεκτημένα μέσα από αγώνες απειλούνται από την παλινόρθωση του καπιταλισμού με το νέο του προσωπείο, τον νεοφιλελευθερισμό. Οι θεσμοί εγχώριοι και διεθνείς που υποτίθεται ότι συστάθηκαν για να τα προστατεύουν λειτουργούν αποπροσανατολιστικά και τελικά καλύπτουν τις παρανομίες του συστήματος.
Εδώ και μήνες όλος ο κόσμος παρακολουθεί από τις οθόνες του το χρονικό μιας γενοκτονίας, αν και τελευταία το θέμα δεν προβάλλεται τόσο από τα εγχώρια ΜΜΕ. αφού ξέφτισε και δεν πουλάει πια. Μα αυτή τη στιγμή που μιλάμε πάνω από ένα εκατομμύριο άνθρωποι περιμένουν τον αφανισμό τους στη συνοριακή πόλη της Ράφα, εκεί που τους οδήγησαν οι δυνάμεις κατοχής του Ισραήλ με το πρόσχημα του πολέμου κατά της Χαμάς. Βομβαρδίζουν αμάχους, εισβάλλουν και εκκενώνουν νοσοκομεία, απειλούν με εκτεταμένη επιχείρηση, η οποία θα εκτοπίσει για να μην πούμε αφανίσει τον πληθυσμό που οι ίδιοι οδήγησαν εκεί για ‘ασφάλεια’, καθώς βομβάρδιζαν την υπόλοιπη Γάζα. Αν δεν είναι αυτό εθνοκάθαρση, αν δεν είναι γενοκτονία τι είναι άραγε; Που είναι οι διεθνείς οργανισμοί, που είναι οι διεθνείς κυρώσεις, που είναι ο αποκλεισμός του Ισραήλ; Δυο μέτρα και δυο σταθμά από τους μεγάλους αυτού του κόσμου, με κάτι προφορικές δηλώσεις ηγετών εδώ και κει, όπως του Μπάιντεν, για τα μάτια των ψηφοφόρων τους και κροκοδείλια δάκρυα πάνω από την εκατόμβη των 11.500 νεκρών παιδιών και βάλε.
Η Ελλάδα σε αυτό το μακελειό έχει πάρει το μέρος των δυνάμεων που κλείνουν συνωμοτικά το μάτι στον μακελάρη, και μάλιστα η κυβέρνηση καμαρώνει που ηγείται της επιχείρησης στην Ερυθρά Θάλασσα μέσα από το Στρατηγείο της Λάρισας. Μέσα στην έξαψη της μιλιταριστικής, πολεμοχαρούς διάθεσης, ο αυταρχισμός και η αλαζονεία της κυβέρνησης αυξάνεται, καθώς βυθίζεται όλο και περισσότερο στη λογική του ‘αποφασίζουμε και διατάζουμε’ υπό το πρόσχημα της τάχα πλειοψηφίας του 41% (από το 53% που προσήλθαν στις κάλπες).
Μέσα σε όλη αυτή την κατάσταση εμφανίστηκε αυτή την εβδομάδα το σκίτσο του Γιώργου Γαλίτη όπου απεικονίζει εύστοχα ένα ουράνιο τόξο μέσα στο σκοτάδι μετά την αναγνώριση του δικαιώματος του γάμου και της τεκνοθεσίας για τα ομόφυλα ζευγάρια. Όμως αυτό το ουράνιο τόξο δεν φτάνει για να διαλύσει το μαύρο αυτής της μεγάλης νύχτας που διάγουμε. Ίσα ίσα που μπορεί και αυτό να χρησιμοποιηθεί αποπροσανατολιστικά ως εντυπωσιακό πυροτέχνημα που θα φωτίσει για λίγο το σκοτάδι. Μα μόνο για λίγο…πολύ λίγο.
Σε αυτόν τον αγώνα για τη διαφύλαξη των δικαιωμάτων μας δεν φτάνει ένα ουράνιο τόξο. Δεν φτάνει από μόνο του, αν δεν ενωθεί με κάθε πηγή φωτός, με κάθε εστία αγώνα, μια σειρά φρυκτωριών απ’ άκρη σ’ άκρη που συντονισμένα θα βάλουν φωτιά στους ουρανούς. Το σκοτάδι είναι πυκνό και βαθύ αλλά πάντα έτσι είναι πριν το χάραμα.
της Χατζοπούλου Σοφίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου