Της Εύης Παπασπύρου,
Δεν με φοβίζει το πειθαρχικό.
Ούτε το χαρτί, ούτε οι απειλές. ούτε οι εγκύκλιοι.
Αυτά τα περιμένεις, τα πολεμάς, τα αντικρούεις με επιχειρήματα, με συλλογικότητα, με φωνή.
Αυτό που με τρομάζει είναι η στιγμή που θα μπει ο αξιολογητής.
Αυτό που δεν αντέχω να φανταστώ είναι η στιγμή.
Η στιγμή που θα ανοίξει η πόρτα της τάξης και θα μπει.
Ένας ξένος άνθρωπος, με τάμπλετ, με βλέμμα “αντικειμενικό”, να καταγράφει ό,τι βλέπει — και ό,τι νομίζει πως βλέπει.
Θα κάτσει πίσω, σιωπηλός.
Τα παιδιά θα τον κοιτάξουν περίεργα.
Κι εσύ, που μιλάς κάθε μέρα με φυσικότητα, θα νιώσεις τη γλώσσα σου να βαραίνει.
Θα προσπαθήσεις να δείχνεις “προετοιμασμένος”, “δομημένος”, “σύγχρονος”.
Μα μέσα σου θα ξέρεις πως εκείνη τη στιγμή δεν είσαι εσύ.
Θα κοιτάξεις τα παιδιά σου — αυτά που σε ξέρουν καλύτερα απ’ όλους.
Και θα δεις στα μάτια τους μια μικρή απορία:
“Κυρία, γιατί μιλάς αλλιώς σήμερα;”
Δεν θα το πουν, αλλά θα το σκεφτούν. Και εσύ θα το ακούσεις πιο δυνατά κι από κουδούνι.
Κάποιο παιδί θα πει κάτι εκτός θέματος.
Μια αυθόρμητη ιδέα, ένα γέλιο, ένα “μα κυρία εγώ νομίζω…”
Άλλη μέρα θα ήσουν περήφανος — θα το μετέτρεπες σε μάθημα, σε στιγμή ζωής.
Αλλά τώρα, θα κάνεις πως δεν το άκουσες.
Γιατί κάπου πίσω σου κάποιος μετράει.
Και χωρίς να το καταλάβεις, θα έχεις χάσει κάτι απ’ τη δική σου ψυχή.
Αυτό φοβάμαι. Όχι το χαρτί.
Φοβάμαι εκείνη τη στιγμή που θα με δω να παίζω ρόλο μέσα στην τάξη μου.
Να μην είμαι δάσκαλος, αλλά “εκπαιδευτικός υπό παρατήρηση”.
Να μη βλέπω παιδιά, αλλά “δείκτες”.
Και τότε, τίποτα δε θα είναι το ίδιο.
Όχι γιατί μας τιμώρησαν.
Αλλά γιατί, για λίγο, τους αφήσαμε να μπουν εκεί που δεν ανήκουν:
στην ιερή σχέση ανάμεσα σε έναν δάσκαλο και τα παιδιά του.
Λένε πως η αξιολόγηση θα φέρει «βελτίωση».
Όμως κανείς δεν βελτιώνεται όταν δουλεύει με φόβο και άγχος.
Το σχολείο δεν είναι γραφείο με δείκτες. Είναι ένας ζωντανός οργανισμός — γεμάτος κιμωλία, φωνές, λάθη και αγκαλιές.
Και μέσα σε όλα αυτά, ήρθε ο αξιολογητής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου