Με την κυβέρνηση της ΝΔ στα ¾ της θητείας της και με την υπουργό παιδείας σταθερά εδραιωμένη στον θώκο της, παρ’ όλα αυτά η αξιολόγηση της σχολικής μονάδας αποτελεί ακόμα ανοιχτό πεδίο πάλης, ενώ η ατομική αξιολόγηση δεν έχει καν ξεκινήσει να εφαρμόζεται!
Αποτίμηση: Ώρα μηδέν
Ενώ η σχολική χρονιά τελειώνει και ΙΕΠ και ΥΠΑΙΘ δηλώνουν ότι η αυτοαξιολόγηση του 2021-22 βρίσκεται στο τελευταίο της στάδιο, ο αγώνας εναντίον της κατίσχυσής της συνεχίζεται αμείωτος! Το ΥΠΑΙΘ γνωρίζει καλά ότι η περσινή αποτίμηση είναι fake news, στην πραγματικότητα δεν έγινε ποτέ, αφού τα απεργιακά ποσοστά ήταν πάνω από 80% και στις δυο βαθμίδες.
Το ΥΠΑΙΘ βρίσκει σοβαρές και μετρήσιμες αντιστάσεις που φοβάται ότι αν τις αγνοήσει, κινδυνεύουν να πάρουν επικίνδυνες διαστάσεις. Γι’ αυτό η πλατφόρμα έχει ανοίξει και κλείσει τουλάχιστον έξι φορές για να εναρμονιστούν τα σχολεία στις εντολές και να απειλούνται κάθε φορά ότι θα είναι η τελευταία τους ευκαιρία.
Αυτή η τακτική συνοδεύεται από απειλητικές εγκυκλίους για όσους δεν ανάρτησαν τίποτα και μέχρι προσφάτως και για τα ενιαία κείμενα, ενώ το ΥΠΑΙΘ εφάρμοσε τις απειλές και επέβαλε ποινές σε διευθύντ(ρι)ες/προϊσταμένες/ους που συμμετείχαν στην Απεργία-Αποχή (ΑΑ) των πρωτοβάθμιων εκπαιδευτικών σωματείων.
Για όλο αυτό το διάστημα τα σχολεία δεν βρίσκονται σε οργασμό αξιολόγησης. Με διαφορετικές ταχύτητες ανά περιοχές και ανά βαθμίδα, αλλά με κοινά χαρακτηριστικά, κυρίως διεκπεραιώνουν, υποκρίνονται ότι κάνουν αξιολόγηση, το υπουργείο το γνωρίζει και προς το παρόν «κάνει τα στραβά μάτια». Εν κατακλείδι, χιλιάδες εκπαιδευτικοί σε ολόκληρη τη χώρα με όσα όπλα τους διατέθηκαν, άλλοι με την ΑΑ των πρωτοβάθμιων, άλλοι με την ανυπακοή, άλλοι με τα ενιαία κείμενα της ΔΟΕ κι άλλοι δια της σιωπηλής μη συμμετοχής στις ομάδες, δίνουν τη μάχη ενάντια στην αξιολόγηση. Το ΥΠΑΙΘ δεν απέσπασε τη συναίνεσή τους, αντίθετα οι απειλές, οι εκβιασμοί και οι διώξεις συμβάλλουν στην παραπέρα απονομιμοποίηση της αξιολόγησης στη συνείδηση των εκπαιδευτικών.
Η μάχη ενάντια στην αξιολόγηση κερδήθηκε έστω για φέτος;
Οι παραπάνω εκτιμήσεις είναι αδιαμφισβήτητες και εν πολλοίς μετρήσιμες. Αποδεικνύουν ότι υπάρχουν πολύ σοβαρά αποθέματα αντίστασης κι αγώνα στους εκπαιδευτικούς, φλόγα ανατροπής που δεν την έσβησαν ο πρωτόγνωρος ολοκληρωτισμός από την πλευρά της κυβέρνησης και τα παντός είδους πραξικοπήματα του κυβερνητικού συνδικαλισμού σε ΔΟΕ/ΟΛΜΕ.
Ωστόσο, κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί σοβαρά ότι αυτή η τακτική ακύρωσε την αξιολόγηση της σχολικής μονάδας και δημιούργησε προϋποθέσεις για την ακύρωση της ατομικής αξιολόγησης και των κρίσιμων διατάξεων του ν.4823/21. Όποια πολιτική δύναμη ή συνιστώσα ισχυρίζεται ότι η μάχη ενάντια στην αξιολόγηση έχει κριθεί έστω για φέτος και χρειάζεται απλώς να πάμε δυνατά για το «φινάλε των ενιαίων κειμένων», επιδιώκει απλώς να επιβεβαιώσει τις πολιτικές της επιλογές μπροστά στα εκλογικά συνέδρια των ομοσπονδιών, αλλά σίγουρα δεν συμβάλλει στη νίκη του εκπαιδευτικού κινήματος απέναντι στην αξιολόγηση που είναι και το βασικό διακύβευμα.
Η μάχη δεν έχει κριθεί, αντίθετα βρίσκεται σε σημείο καμπής.
Σήμερα βρισκόμαστε σε χειρότερη θέση απ’ ότι μέχρι τον Οκτώβρη του 2021, πριν κηρυχτεί παράνομη η ΑΑ και πριν οι ΔΟΕ/ΟΛΜΕ απεμπολήσουν τα όπλα που έδωσαν υψηλότατα απεργιακά ποσοστά συμμετοχής (ΑΑ 80%-90%, απεργία 11 Οκτώβρη 80%) και τα αντικαταστήσουν η μεν ΔΟΕ με ενιαία κείμενα και διαδικτυακές εκδηλώσεις, η δε ΟΛΜΕ με ολοκληρωτική παράδοση με ανούσιες ανακοινώσεις, χωρίς μορφές πάλης.
Από τότε αρκετές χιλιάδες σχολικές μονάδες κάνουν μια μορφή αξιολόγησης, αρκετές χιλιάδες εκπαιδευτικοί μπαίνουν στις πλατφόρμες και αναρτούν κάτι σαν δείκτες και σχέδια δράσης.
Εκπαιδευτικοί που πριν τα δικαστήρια και την αλλαγή πλεύσης των ομοσπονδιών είχαν κατεβάσει μολύβια και βγήκαν στους δρόμους σε όλες τις μεγάλες πόλεις, ένα συγκλονιστικό πανεκπαιδευτικό ποτάμι.
Τα νέα αυτά δεδομένα δεν πρέπει να υποτιμηθούν καθώς συνοδεύονται από επιδείνωση του εργασιακού κλίματος. Ο Ν.4823/21 αρχίζει να εφαρμόζεται με διαδικτυακά επιμορφωτικά σεμινάρια εκτός ωραρίου, με εσωτερικούς κανονισμούς που στέλνονται για έγκριση, με διευθύντ(ρι)ες να ορίζουν μέντορες και παιδαγωγικούς υπεύθυνους/ες τμημάτων και εκπαιδευτικών ομίλων, με τις εξετάσεις PISA. Και κυρίως, έρχεται η ατομική αξιολόγηση όπου η συμμετοχή στην αξιολόγηση της σχολικής μονάδας και σε όλα τα παραπάνω γίνεται μετρήσιμο στοιχείο που βαθμολογείται, ταυτόχρονα με τη βαθμολογία διευθυντών και σχολικών συμβούλων.
Μαύρα σκοτάδια για το τι κάνουν οι σχολικές μονάδες μετά τον Οκτώβριο (σε απόλυτους αριθμούς)
Το ΥΠΑΙΘ μιλάει για συμμετοχή 99,2%. Στη συνάντηση στις 31/3 με το ΔΣ της ΔΟΕ δηλώνει ότι αρκεί να βάλεις κάτι στην πλατφόρμα (εντάσσει και τα ενιαία, καθώς δεν παρεκκλίνουν από τη διαδικασία και την υλοποίηση των σταδίων). Στην ουσία αποδέχεται την ύπαρξη αντιδράσεων και αναπροσαρμόζει την τακτική του, δηλώνει ικανοποιημένο με την κουλτούρα αξιολόγησης που καλλιεργείται, ακόμα κι αν δεν προχωρά η διαδικασία σωστά όπως ορίζει ο νόμος, δίνει το βάρος στις παρεμβάσεις συντονιστών/στελεχών εκπαίδευσης για να «διορθώσουν» παρατυπίες. Επιτίθεται ωστόσο κατά μέτωπο, με βασικούς αντιπάλους όσους δεν αναρτούν τίποτα. Δεν τολμά ακόμα να ζητήσει ονομαστικά τη συμμετοχή των εκπαιδευτικών σε αυτές τις διαδικασίες, γιατί κινδυνεύει να βρεθεί αντιμέτωπο με τις/τους χιλιάδες που αρνήθηκαν τη συμμετοχή τους και αποφεύγει να αναμετρηθεί με αυτό το στοιχείο προς το παρόν.
Σε παράλληλους δρόμους κινούνται και οι ΔΟΕ/ΟΛΜΕ. Η ΟΛΜΕ με πλειοψηφία ΔΑΚΕ/ΣΥΝΕΚ-ΣΥΡΙΖΑ/ΠΕΚ-ΔΗΣΥ δεν ασχολείται με το θέμα «αντίσταση στην αξιολόγηση». Η ΔΟΕ δε συγκεντρώνει στοιχεία, δεν προχωρά σε μαζικές διαδικασίες, δεν κάνει καν ενημερωτικές συγκεντρώσεις όπως όταν η ΑΑ ήταν σε ισχύ, χρησιμοποιεί κάποια ακαθόριστα νούμερα που αντιστοιχούν στο 1/3 περίπου των σχολικών μονάδων της πρωτοβάθμιας, συμπεριλαμβάνοντας σε αυτά και τα μιξ ΔΟΕ. Από τον Νοέμβριο αρνείται κάθε αποτίμηση. Ειδικά τα μιξ ΔΟΕ κείμενα (τακτική που και το 2014 καθοδηγήθηκε από τις κυβερνητικές παρατάξεις) αφορούν συγκεκριμένα σχέδια δράσης που αναλαμβάνουν τα σχολεία στους άξονες που διάλεξαν, μια εξέλιξη πολύ επικίνδυνη γιατί αποτελεί έμπρακτη συμμετοχή στην αξιολόγηση. Η ΔΟΕ δεν κάνει αποτίμηση, γιατί τότε θα καταρρεύσουν σαν χάρτινος πύργος όλα τα επιχειρήματα όλων των πολιτικών ρευμάτων που πρόκριναν (από διαφορετικές αφετηρίες είναι αλήθεια) τα ενιαία κείμενα αντί της επαναπροκήρυξης της Απεργίας Αποχής.
Μπροστά σε αυτό το κρίσιμο σταυροδρόμι, χρειάζεται άμεσα, πολύ σοβαρή συζήτηση και αλλαγή κατεύθυνσης, ιδιαίτερα για τα ριζοσπαστικά και ταξικά πολιτικά και συνδικαλιστικά ρεύματα στην εκπαίδευση που στοχεύουν στην ανατροπή της αναδιάρθρωσης, και όχι απλώς στην αυτοαναφορική επιβίωση των ρευμάτων τους και των παρατάξεών τους.
Τα πράγματα θα μπορούσαν να πάνε αλλιώς
Πολιτικές δυνάμεις, ρεύματα και συνιστώσες ισχυρίζονται ότι ήταν «νομοτελειακή» η εξέλιξη αυτή από τη στιγμή που η ΑΑ βγήκε παράνομη και άλλες τη θεωρούν σωτηρία αφού δεν ψηφίστηκε νέα ΑΑ από τη ΔΟΕ. Διακηρύσσουν ότι τα ενιαία κείμενα μας έσωσαν από την απόλυτη κατάρρευση. Οι ΕΡΑ/ΑΕΚΚΕ/ΔΑΚΕ μάλιστα, μετά τις ποινές Κόπτση στους Απεργούντες Απέχοντες, δηλώνουν ότι τα ενιαία κείμενα έσωσαν τον κλάδο από τον γκρεμό διώξεων και ποινών, η παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ τα ονομάζει μάλιστα, «παραφωνία».
Η πραγματικότητα τους διαψεύδει. Η απόφαση στο ΔΣ της ΔΟΕ για τα ενιαία κείμενα1, παίρνεται στις 10/10, πριν εκδικαστεί στο Εφετείο η ΑΑ, μία μέρα πριν την κηρυγμένη απεργία στις 11 Οκτώβρη, πριν βγει δικαστική απόφαση! Παίζει τον ρόλο του λαγού, γι’ αυτό και στη δευτεροβάθμια οι συνδικαλιστικές δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ τη χρησιμοποιούν ως άλλοθι για να ζητήσουν «συμπόρευση με τη ΔΟΕ στα ενιαία κείμενα», να υπονομεύσουν την επαναπροκήρυξη και να συμβάλλουν στο πραξικόπημα στη συνέλευση προέδρων της ΟΛΜΕ2.
Κρύβεται επιμελώς ότι τα ενιαία κείμενα είναι αποτέλεσμα από τα πάνω προσυνεννόησης όσων τα ψήφισαν στο ΔΣ της ΔΟΕ και δεν ψηφίστηκαν ποτέ στη βάση του κλάδου, αντίθετα καταψηφίστηκαν πανηγυρικά σε όποια συνέλευση προτάθηκαν τον Οκτώβριο του 2021! Η μεγάλη και ηχηρή αντίθεση των εκπαιδευτικών που συμμετέχουν στις έκτακτες ΓΣ και συγκεντρώσεις και η πολύ ισχυρή απαίτηση για επαναπροκήρυξη ΑΑ από τη ΔΟΕ, δεν αφήνει κανένα περιθώριο στους προέδρους των ΣΕΠΕ να την αγνοήσουν και υποχρεώνει 108 από αυτούς στην ολομέλεια προέδρων -από όλη τη χώρα και από όλο το φάσμα των συνδικαλιστικών παρατάξεων, να ζητήσουν να κηρύξει νέα ΑΑ η ομοσπονδία. Μόνο δύο ΣΕΠΕ ζητούν να γίνει συνδυασμός ΑΑ και ενιαίων κειμένων, και κανένας ΣΕΠΕ δεν έρχεται με τη γραμμή μόνο των ενιαίων. Κι όμως αγνοείται με σκανδαλώδη τρόπο η ολομέλεια προέδρων και το πολιτικό της αποτύπωμα. Ένα άτυπο πραξικόπημα συντελείται και στη ΔΟΕ και έρχεται να προστεθεί στο πραξικόπημα που συντελέστηκε στην ΟΛΜΕ. Είναι φανερό από τα γεγονότα ότι η καθοριστική ψηφοφορία στις 10/10 απελευθέρωσε τον κυβερνητικό συνδικαλισμό όλων των αποχρώσεων σε ΔΟΕ και ΟΛΜΕ και συνέβαλε σε αυτές τις εξελίξεις.
Ποια είναι τα βασικά πολιτικά ζητήματα που κρίθηκαν εκείνη την περίοδο;
Οι ομοσπονδίες αρνήθηκαν να σηκώσουν το πολιτικό βάρος της συνέχισης του αγώνα, να βασιστούν στις αγωνιστικές ατμομηχανές του κλάδου, να οξύνουν την αντιπαράθεση και να βαθύνουν το ρήγμα που άνοιξε, την ώρα που η κοινωνία άρχισε να «παίρνει μυρωδιά» την αντιδραστική αναδιάρθρωση που συντελείται στην εκπαίδευση. Χρησιμοποίησαν ως δικαιολογία την κήρυξη της απεργίας ως παράνομης και δε σήκωσαν το γάντι ενώ χιλιάδες εκπαιδευτικοί στα σχολεία απαιτούσαν κλιμάκωση. Ο μαχόμενος κόσμος της εκπαίδευσης παραμένει οργισμένος (φάνηκε στις πανελλαδικές περιοδείες της ΔΟΕ) γιατί «έβαλε το κεφάλι του στον ντορβά», και δεν κιότεψε τον Φλεβάρη και τον Σεπτέμβρη του 2021, όταν απειλήθηκε κι εκφοβίστηκε, γιατί πάλεψε για τα μεγάλα ποσοστά συμμετοχής, αυτά δεν «έπεσαν από τον ουρανό», κατακτήθηκαν πρώτα και κύρια στα σωματεία που είχαν δράση και στη συνέχεια επεκτάθηκαν σαν τσουνάμι σε όλη τη χώρα.
Οι πολιτικές αφετηρίες της τακτικής των συνδικαλιστικών δυνάμεων, η τακτική των ενιαίων κειμένων και η σχέση τους με την προώθηση της κουλτούρας αξιολόγησης
Οι βασικές πολιτικές αφετηρίες αυτών των επιλογών του κρατικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού ΔΑΚΕ/ΕΡΑ-ΑΕΚΚΕ-ΣΥΝΕΚ (ΣΥΡΙΖΑ)/ΔΗΣΥ-ΠΕΚ είναι η αποδοχή της αξιολόγησης και η συναίνεσή τους στο βασικό αστικό σχέδιο για την εκπαίδευση και την κοινωνία.
Τα ενιαία κείμενα δεν επιλέχτηκαν τυχαία. Δεν είναι αθώα, δεν αποτελούν απλώς μια πονηρή μορφή πάλης, ένα ξεγέλασμα των διαδικασιών της αξιολόγησης. Αξιοποιήθηκαν ως τέτοιο από τους μαχόμενους εκπαιδευτικούς ελλείψει άλλης εναλλακτικής, αλλά η επιλογή τους εδράζεται στην αντίληψη ότι το εκπαιδευτικό κίνημα οφείλει να αναζητά μια καλή αξιολόγηση γιατί αυτή είναι απαραίτητη, αποδέχεται την ύπαρξη των δεικτών, της βελτίωσής τους δια μέσου των στόχων που θα θέσουν οι σχολικές μονάδες. Ειδικά οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ (ΕΡΑ/ΑΕΚΚΕ/ΣΥΝΕΚ) έχουν ως δομικό συστατικό της πολιτικής και ιδεολογίας τους την αποδοχή της αξιολόγησης, η συμμετοχή σε αξιολογικές πλατφόρμες είναι απολύτως θεμιτή γι’ αυτές, αρκεί να είναι «ανατροφοδοτικές» κι όχι κραυγαλέα τιμωρητικές. Γι’ αυτό δεν τις απασχολεί ο κίνδυνος να εμπεδωθεί η κουλτούρα αξιολόγησης από τη συμμετοχή στις πλατφόρμες έστω δια των ενιαίων, ούτε ενοχλούνται με τα μιξ ΔΟΕ «ενιαία» κείμενα. Θεωρούν αναχρονισμό την κάθετη αντίθεση, αριστερίστικη εμμονή που κάθε φορά που είναι στην κυβέρνηση επιδιώκουν να «τελειώνουν» μαζί της (Γαβρόγλου, ν.4547/2018). Γι’ αυτό η παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ στη δευτεροβάθμια, αδυνατώντας να αποσπάσει την πλειοψηφία στο ΔΣ της ΟΛΜΕ με τη γραμμή των ενιαίων κειμένων, εξαπολύει πρωτοφανή τρομοκρατική επίθεση για την ΑΑ, εκδίδοντας ακόμα και ανακοίνωση περί του κινδύνου ποινικών ευθυνών των απεργών!
Η ΔΑΚΕ/ΔΗΣΥ-ΠΕΚ αποτελούν τους φανατικούς υποστηριχτές της αξιολόγησης στην εκπαίδευση, ακόμα και της τιμωρητικής, αρκεί να έχουν αφαιρεθεί οι ακραίες πλευρές της. Αποτέλεσαν και οι δύο τον μακρύ βραχίονα της Κεραμέως, -με τη ΔΗΣΥ να διεκδικεί επάξια τον τίτλο της πρώτης τη τάξη κυβερνητικής παράταξης ενώ κυβερνά άλλο κόμμα-, πρωτοστάτησαν στο αναμάσημα των απειλών, τα συνδικαλιστικά τους στελέχη που είναι διευθυντές, ανάλογα τις γεωγραφικές περιοχές προχωρούν την αξιολόγηση με γοργούς ρυθμούς, ενώ μόνο κάποια στελέχη της ΔΑΚΕ στην πρωτοβάθμια, κυρίως στην Αττική και σε κάποιες μεμονωμένες επαρχιακές πόλεις στηρίζουν τα ενιαία κείμενα. Παντού αλλού «φουσκώνουν» τους φακέλους τους για τις κρίσεις στελεχών. Η μόνη τους δυσκολία είναι ότι πλήθος ψηφοφόρων τους έχουν ένστικτο επιβίωσης και τάσσονται ενάντια στην αξιολόγηση, χωρίς όμως να επηρεάζουν τη γραμμή των παρατάξεων αυτών.
Τα ενιαία, όμως, δεν στηρίχτηκαν μόνο από τον κυβερνητικό συνδικαλισμό αλλά και από συνιστώσες της ταξικής πτέρυγας (ο ένας εκπρόσωπος των Παρεμβάσεων στο ΔΣ της ΔΟΕ), ακόμα και από την ΑΣΕ/ΠΑΜΕ στους συλλόγους, την ίδια στιγμή που η κήρυξη Απεργίας Αποχής από τα πρωτοβάθμια δεν στηρίχτηκε πουθενά και μάλιστα πολεμήθηκε.
Η βασική αφετηρία αυτών των επιλογών είναι η πεποίθηση της ήττας, η θεώρηση ότι δεν μπορεί να υπάρξει ανατροπή της κυρίαρχης πολιτικής παρά μόνο στα επιμέρους, μια αντίληψη που οδηγεί πολλές φορές στην αποδοχή του μικρότερου κακού, παρ’ όλο που θεωρητικά το πολεμά με πάθος, μεγάλη έλλειψη εμπιστοσύνης στα πιο ριζοσπαστικά σκιρτήματα των εργαζόμενων, σε πολλές περιπτώσεις αντιμετώπιση των εργαζόμενων ως εκλογικό πελάτη για να βγάζει συμπεράσματα αλλά όχι δημιουργό της ιστορίας.
Ειδικά συνιστώσες της ταξικής πτέρυγας πρόβαλλαν ως αναγκαία προϋπόθεση νίκης να υπάρξει συντριπτική πλειοψηφία στο ΔΣ της ΔΟΕ. Αυτό όχι μόνο δεν επιτεύχθηκε, όπως ήταν αναμενόμενο μια και η μορφή πάλης που επιλέχθηκε ήταν τα ενιαία κείμενα, αλλά, ενώ οδήγησε σε οριακή πλειοψηφία, απεμπόλησε την πιο ισχυρή συμμαχία (αυτή που κέρδισε μέχρι τώρα), την αγωνιστική ατμομηχανή του κλάδου, την οποία παρόπλισε, απογοήτευσε και διέσπασε, διχοτόμησε τις Παρεμβάσεις ΠΕ σε κεντρικό επίπεδο, ακόμα και με τις Παρεμβάσεις της ΔΕ, αφαίρεσε τη δύναμη πυρός του κλάδου, τα πιο μάχιμα τμήματά του και είχε ως αποτέλεσμα τη σύμπλευση με ανυπόληπτους συμμάχους, κυβερνητικά δεκανίκια. Αυτοί οι σύμμαχοι προώθησαν τα μιξ ΔΟΕ «ενιαία κείμενα», αυτοί αρνήθηκαν να οργανώσουν ή να συντονίσουν ακόμα και τη μάχη των ενιαίων. Τα αποτελέσματα ορισμένων περιοχών, Β. Ελλάδα, Θεσσαλία, Κρήτη είναι αποκαλυπτικά. Με όλες τις δυνάμεις να στηρίζουν θεωρητικά τα ενιαία, χωρίς καμία παραφωνία και να μη φτάνουν ούτε στο 25%. Και φυσικά δεν στήριξαν την Απεργία Αποχή από τα πρωτοβάθμια ούτε καν ως συμπληρωματική μορφή στα ενιαία κείμενα, ενώ το κατέγραφαν υποτίθεται στις αποφάσεις σωματείων.
Η αντίληψη ότι «δεν τραβάει ο κόσμος», ότι «δεν καταλαβαίνει», ότι «θα παραδοθεί στην επόμενη στροφή» είναι συχνά το άλλοθι για τη συνθηκολόγηση, ακόμα κι όταν ο κόσμος δείχνει εμπιστοσύνη στη δύναμή του, ανταποκρίνεται στα μαχητικά καλέσματα και βγαίνει στο προσκήνιο. Η πολιτική επιλογή της απόλυτης πρόσδεσης με το ΔΣ της ΔΟΕ και μάλιστα με τους συγκεκριμένους συσχετισμούς, είναι συνταγή ήττας. Η χρήση του όποιου συντονισμού των σωματείων κυρίως ως μοχλό πίεσης στο ΔΣ της ΔΟΕ εγκλωβίζει τη δράση των πρωτοβάθμιων σωματείων και των εκπαιδευτικών στο ρόλο του παρακολουθητή στο απολύτως προβλέψιμο σχέδιο του κυβερνητικού συνδικαλισμού.
Η ΑΣΕ/ΠΑΜΕ στην ίδια κατεύθυνση, τελικά όχι απλώς συντάχθηκε με τα ενιαία κείμενα στους συλλόγους αλλά συμμαχεί παντού με τις δυνάμεις που καταγγέλλει ότι τα ψήφισαν στο ΔΣ της ΔΟΕ, και με αυτές επέλεξε να πραγματοποιήσει όλους τους συντονισμούς που κάλεσε και μάλιστα επιλέγοντας την αντιπαράθεση με τα σωματεία που κήρυξαν ΑΑ και τον συντονισμό τους. Προχώρησε ένα βήμα παραπέρα και πολέμησε την κήρυξη της Απεργίας Αποχής από τα πρωτοβάθμια ως τυχοδιωκτική και την κατηγόρησε ως κατακερματισμό. Την έβαλε στο στόχαστρο επειδή την υποχρέωνε να εξηγήσει γιατί παραμένει δύναμη καταγγελίας των πλειοψηφιών στα συνδικάτα και δεν συμβάλλει ώστε να υπάρξει άλλο σχέδιο, ικανό να φέρει νίκες και ανατροπές. Γιατί ενώ δημιούργησε το ΠΑΜΕ υποτίθεται ως αντίπαλο δέος στη συναίνεση και την υποταγή του αστικοποιημένου συνδικαλισμού, ακολουθεί κατά γράμμα τον σχεδιασμό του. Γιατί αρνείται να συμβάλει για να διευρυνθεί το μέτωπο της ΑΑ από τα πρωτοβάθμια και επιλέγει μόνο τη γραμμή των συμβολικών διαμαρτυριών, της εξαγωγής συμπερασμάτων και της κατάθεσής τους σε κάθε λογής εκλογικές κάλπες.
Είναι πολύ σοβαρή ρεφορμιστική μετατόπιση να κατηγορεί το ΠΑΜΕ για τυχοδιωκτισμό την προσπάθεια των πρωτοβάθμιων σωματείων να χαράξουν αυτοτελώς γραμμή αντίστασης και αγώνα και να «σπάσουν» τη γραμμή παροπλισμού και παράδοσης των ομοσπονδιών. Η δύναμη που τον Δεκέμβριο του 2009 δοκίμαζε απεργία χωρίς κάλυψη (η ριζοσπαστική πτέρυγα των Παρεμβάσεων το στήριξε αταλάντευτα και μαχητικά τότε, απέναντι στην απόπειρα του κράτους να επιβάλλει ποινές στους απεργούς) και το 2014 κατάγγελλε τα ενιαία κείμενα ως συμμετοχή στην αξιολόγηση, σήμερα τα ονοματίζει αγώνα με όλα τα μέσα και κατηγορεί ως κατακερματισμό την κήρυξη της ΑΑ από τα πρωτοβάθμια!
Η αποτίμηση της μάχης του 2014, τα «ενιαία» κείμενα και η Απεργία Αποχή
Επιμόνως η πλειοψηφία του ΔΣ της ΔΟΕ παρουσιάζει την τακτική των «ενιαίων κειμένων» ως δοκιμασμένη τακτική που νίκησε και το 2014. Δεν υπάρχει πιο συνειδητά ψευδής αφήγηση που την διαψεύδει η πραγματικότητα. Τα ενιαία κείμενα προτείνονται από τη ΔΟΕ μέχρι τον Ιούνιο του 2014 αλλά για να συνεχιστεί η μάχη και να κερδηθεί με πλειοψηφικούς όρους στα σχολεία, κηρύσσει Απεργία Αποχή στις 25 Σεπτεμβρίου του 2014. Μέχρι τότε, όχι μόνο αρνούνταν κατηγορηματικά να κηρύξει ΑΑ αλλά τη χλεύαζε κιόλας ως «ανύπαρκτη μορφή πάλης». Έπρεπε πρώτα να κερδηθεί από τη συμμετοχή χιλιάδων εργαζόμενων στην ΑΑ της ΑΔΕΔΥ ενάντια στην αξιολόγηση στο δημόσιο, να επανακηρυχτεί πολλές φορές από την ΑΔΕΔΥ, παρ’ όλο που έβγαινε παράνομη από τα δικαστήρια, για να δεχτούν ασθμαίνοντας ΔΟΕ/ΟΛΜΕ να την κηρύξουν τον Σεπτέμβριο του 2014.
Άλλωστε, τα ενιαία κείμενα δεν ήταν ποτέ ενιαία. Ήταν -όπως και τώρα άλλωστε- μιξ ΔΟΕ, με τις ευλογίες και την καθοδήγηση των συνδικαλιστικών στελεχών των κυβερνητικών παρατάξεων που τα υπονόμευσαν, όπως ήταν αναμενόμενο.
Πρώτη αποτίμηση του αγώνα των πρωτοβάθμιων σωματείων που κήρυξαν ΑΑ μετά το ξεπούλημα ΟΛΜΕ/ΔΟΕ. Η συμμετοχή είναι εντυπωσιακή, αρχικά ξεπέρασε το 60% παρ’ όλο που δεν είχαν την προστατευτική ομπρέλα της ΔΟΕ/ΟΛΜΕ και πολεμήθηκαν ποικιλοτρόπως. Κρατήθηκαν υψηλά κι όταν ο ΓΓ Κόπτσης, όξυνε την επίθεση, ζητώντας έγγραφες απαντήσεις από διευθύντ(ρι)ες, προϊσταμένες/ους γιατί δεν ανάρτησαν. Οι εκπαιδευτικοί σε πείσμα των απειλών και του εκφοβισμού, συμμετείχαν στην Α-Α, έδειξαν τη διάθεσή τους να συνεχίσουν τον αγώνα και να μην υποστείλουν κακήν κακώς τις σημαίες, εμπιστεύτηκαν τα Σωματεία τους και αναζήτησαν συλλογικές απαντήσεις. Οι πλατφόρμες έκλεισαν και στα σωματεία που έχουν διωκόμενες/ους, η συμμετοχή στην ΑΑ ξεπερνά το 40%.
Αυτά τα πρωτοβάθμια σωματεία γίνονται υπόδειγμα ταξικού συνδικαλισμού, κάνουν ό,τι δεν έκαναν οι εκπαιδευτικές ομοσπονδίες: Κινητοποιούν, γράφουν, οργανώνουν, συντονίζουν, γίνονται φάρος για κάθε εκπαιδευτικό σε όλη τη χώρα, ορθώνουν ανάστημα για να αντιταχτούν στις επιδιώξεις του ΥΠΑΙΘ, σηκώνουν με μεγάλη αποφασιστικότητα και δυναμισμό τον αγώνα ενάντια στην αξιολόγηση, συνδικαλιστικά, πολιτικά, νομικά, οικονομικά! Με τη μαχητικότητα που αντιστοιχεί στο μεγάλο διακύβευμα, στηριζόμενα στη βάση του κλάδου, σε επιτροπές αγώνα, στους χιλιάδες απεργούς σε όλη τη χώρα που δηλώνουν Απεργία Αποχή, αλλά και στους δεκάδες χιλιάδες μαχόμενους με ό,τι όπλο τους διατέθηκε, εκπαιδευτικούς, με πείσμα να μην υποχωρήσουν μπροστά σε κανένα εμπόδιο, κάνουν αυτό που έπρεπε να κάνουν οι ομοσπονδίες! Ωστόσο, οφείλουμε με εργατική παρρησία να εκτιμήσουμε ότι ο σημερινός αριθμός δεν επαρκεί για να κερδηθεί η μάχη. Η συνέχιση του αγώνα, θα εξαρτηθεί από τη διεύρυνσή του, από τη συσπείρωση και άλλων πρωτοβάθμιων σωματείων στην κήρυξη Απεργίας Αποχής, από το άπλωμα του σε περιεχόμενο και μορφές. Σε αυτό θα κριθούν οι πολιτικές δυνάμεις και συνιστώσες του μαχόμενου ταξικού κινήματος.
Πώς συνεχίζουμε;
Το κλίμα τρομοκρατίας και φόβου που προσπαθεί να εγκαθιδρύσει το ΥΠΑΙΘ, οι απειλές, ο εργασιακός εκφοβισμός, η εργοδοτική τρομοκρατία, η μετατροπή του χώρου εργασίας σε κάτεργο διοικητικής αυθαιρεσίας, διευθυντικής επιβολής και παντελής έλλειψης δημοκρατίας όπου θα κυριαρχεί ο κανιβαλισμός, ο ανταγωνισμός, η κατηγοριοποίηση σε βάρος των παιδιών των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, αποδεικνύει ότι αποτελεί ζήτημα ζωής για τον κόσμο της εκπαίδευσης να αποτρέψει το ολέθριο κι αποτρόπαιο σχέδιο της κυβέρνησης και του ΥΠΑΙΘ!
Καμία δύναμη δεν μπορεί να υποστηρίξει στα σοβαρά ότι η γραμμή των ενιαίων κειμένων μπορεί να πάει μακριά, ότι σε κάθε στροφή θα προτείνεται ένας ενιαίος δείκτης, ενιαίο κείμενο, ερωτηματολόγιο, ενιαίες απαντήσεις στις εξετάσεις PISA κ.λ.π. Και κυρίως, δεν μπορεί να ισχυρίζεται καμία δύναμη ότι η ατομική αξιολόγηση θα μπλοκαριστεί με κάτι σε ενιαίο!
Να στηριχτούμε στο αγωνιστικό απόθεμα που υπάρχει ακόμα. Παρ’ όλο που οι ΔΟΕ/ΟΛΜΕ «κλάδεψαν» τα πόδια των αγωνιζόμενων εκπαιδευτικών, εξόργισαν, απογοήτευσαν, θύμωσαν, δεν κατόρθωσαν να τους οδηγήσουν στην παράδοση, μιας και με κάθε τρόπο και με κάθε αφορμή αποδείχτηκε ότι ο κόσμος της εκπαίδευσης δίνει συγκινητική μάχη αξιοπρέπειας, σπουδαία μάχη μέσα στα σχολεία με «θεούς και δαίμονες». Το κεφάλαιο ‘ομοσπονδίες’ έκλεισε οριστικά για φέτος. Δεν πρόκειται να κηρύξουν ΑΑ. Η σκυτάλη της συνέχισης του αγώνα ενάντια στην αξιολόγηση, την κατηγοριοποίηση και τη διάλυση του δημόσιου σχολείου οφείλουν να τη σηκώσουν τα πρωτοβάθμια σωματεία! Να συνεχίσουν τον αγώνα με αποφασιστικότητα και μαχητικότητα. Οι δυνατότητες είναι πολύ μεγάλες! Με βάση τους σημερινούς διαμορφωμένους συσχετισμούς περισσότεροι από 80 ΣΕΠΕ και ΕΛΜΕ μπορούν εν δυνάμει να συνταχτούν σε μια τέτοια προοπτική.
Ο αγώνας αυτός χρειάζεται να ανοίξει το μέτωπο της αντιπαράθεσης στο σύνολο της αναδιάρθρωσης στην εκπαίδευση, περιλαμβάνοντας όλο το νομοθετικό πλαίσιο της αξιολόγησης και του 4823/21, τις εξετάσεις PISA, την τράπεζα θεμάτων, την ΕΒΕ, να θέσει στην καρδιά της αντιπαράθεσης τα μορφωτικά δικαιώματα, να υπερασπίσει τα αιτήματα της νέας γενιάς εκπαιδευτικών, τους ελαστικά εργαζόμενους και τους νεοδιόριστους, να διεκδικήσει αυξήσεις στους μισθούς, ενάντια στην επιδρομή και τη λεηλασία με την ακρίβεια σε ενέργεια και βασικά είδη, να υπερασπίσει τα σωματεία και τα συνδικαλιστικά δικαιώματα, τις απεργίες και τις συλλογικές διαδικασίες απέναντι στο ν. Χατζηδάκη. Με όπλο την ΑΑ κηρυγμένη από τα πρωτοβάθμια, με διαρκή πίεση να κηρύξουν τα δευτεροβάθμια, με απεργιακές κινητοποιήσεις που θα ξεπερνούν τα όρια των συμβολικών διαμαρτυριών και κινηματικά γεγονότα που θα ξαναφέρνουν τα εκπαιδευτικά επίδικα στον κέντρο της συζήτησης, με μεγάλες καμπάνιες προς τους μαθητές, τους γονείς, την εργαζόμενη πλειοψηφία ώστε να πάρει την υπόθεση της μόρφωσης στο παιδιών της στα χέρια της, με διαρκή, μάχιμο, ταξικό συντονισμό χωρίς αποκλεισμούς, με συνελεύσεις κι επιτροπές που θα κατακτούν τη διαχείριση και τη διεύθυνση του αγώνα τους. Μια τέτοια μάχιμη πλειοψηφία είναι ικανή να ξαναζωντανέψει την αυτοπεποίθηση και την αισιοδοξία, να τροφοδοτήσει με νέες δυνάμεις το μαχόμενο εκπαιδευτικό κίνημα και τελικά να νικήσει!
1 Τα ενιαία κείμενα ψηφίστηκαν 10/10 από ΔΑΚΕ-Δίκτυο(ΕΡΑ/ΑΕΚΚΕ)-Γ.Α., ο ένας από τους δύο εκπροσώπους των Παρεμβάσεων. Δεν τα ψήφισαν ο Μ.Κ., ο δεύτερος εκπρόσωπος των Παρεμβάσεων (υποστηρίζοντας αποκλειστικά την επαναπροκήρυξη της ΑΑ), η ΑΣΕ/ΠΑΜΕ και η ΔΗΣΥ (η ΔΗΣΥ υποστηρίζοντας ότι πρέπει να μπει ο κλάδος κανονικά στην αξιολόγηση).
2 Στη ΓΣ προέδρων της ΟΛΜΕ στις 16/10, 8 πρόεδροι από ΔΑΚΕ και ΣΥΝΕΚ, παραβίασαν τις αποφάσεις των ΕΛΜΕ τους
της Ντίνας Ρέππα,
*Το άρθρο είναι προδημοσίευση από το 15ο τεύχος του Σελιδοδείκτη που θα κυκλοφορήσει σύντομα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου